คือตอนนี่ไม่รู้จะให้ใครรับฟังเราได้มั้ง
ไม่รู้ว่าจะมีใครเข้าใจเราจิงๆ
ชีวิตเราเจอแต่เรื่องร้ายๆมาเยอะมาก จนเคยคิดว่าจะปิดใจละไม่เอาละ ไม่ให้ใครเข้ามามีผลต่อความรู้สึกเราละ เพราะกว่าจะใช้เวลาเย็บแผลที่ฉีกขาดแล้วไม่รู้กี่รอบ จนเจอคนนึง ความรู้สึกตอนแรกไม่รู้สึกอะไรแต่ความสัมพันมันเริ่มเกิดมาเริ่อยๆเลย (นึกถึงเวลานั้นก้อทำให้มียิ้มอ่อนๆ) แต่วันนั้นจนวันนี้4ปีแล้วค่ะ 2-3ปีมันก้อประคับประคองได้มีโมเม้นคนเป็นแฟนกันยิ้มด้วยกันหัวเราะด้วยกันทะเลาะกันง้อกันงอนกัน โอเคค่ะนั่นมันเป้นอดีตแล้ว หลังจากนันผ่านมา1ปีกว่าได้ที่รู้สึกมีเค้านะแต่เหมือนเราเหงามากขึ้นมากกว่าเดิม มันเริ่มเป้นงี้มาตังแต่เราเคยตามไปเจอเค้าที่ห้องแฟนเก่าเค้า แล้วไม่ได้มีครั้งเดียว เค้าก้อบอกเราว่าเค้าก้อไม่มีใครแล้ว จากวันนั้นความรู้สึกเราเปลี่ยนไปเลยอาจเพราะว่าเราระแวงเค้าเราไม่เชิ่อใจเค้าเลยทำให้มีปันหาระหองระแหงก้อได้ พอจน3-4เดือนหลังๆมายิ่งกลับเข้าใจ เข้าใจว่าเค้าไม่รักเรามานานแล้ว เราเริ่มกลับไปนึกถึงคำพูดมาแรงๆใส่บางทีแค่นึกว่าเค้าคงโมโห แต่ที่เค้าทำให้เรายิ่งห่างยิ่งดูเหมือนอยู่ด้วยกันแต่เป้นแค่อากาสจิงๆ เราไม่เคยนอนลืมตามาพร้อมกัน ไม่เคยกอดกันแล้วอุ่นใจมันเหมือนมันโล่งไปหมดเลย แต่เค้าคงไม่เคยเข้าใจความรู้สึกทุกความรู้สึก เราเลือกจะเก็บความรู้สึกที่เค้าไม่ชอบเราตรงไหน เค้าด่าเราแบบไหน เราเก็บไว้นะ เพราะเรามีคำตอบให้กะทุกๆอย่างที่เค้ามองเราดีหรือไม่ดี แต่เราตอบในใจค่ะ รอแค่วันไหนที่มันล้นจิงๆมันคงพูดออกมาเองและเดินออกไปเองในวันนึง
เชื่อนะคะว่าชีวิตใครๆใครก้อรักจิงมั้ย?.. คงไม่มีคนโง่ที่ไหนยอม ยอมทำร้ายตัวเองหรือใจคงไม่มีใครยอมให้ใครก้อไม่รู้จักมาตบตีมาด่ามาทำร้ายความรู้สึกเราถ้าไม่ใช่เพราะรัก..? บอกตรงๆตอนนี้ยังไม่เข้าใจเราอยู่ตรงนี้เรายังเป่นอะไรในสายตาเค้า เรายังใช่เมียเหมือนที่เค้าเคยบอกเรามั้ย ยังเป้นคนที่ไม่ว่าจะไปไหนไปทำอะไรยังนึกถึงแค่เราอยุ่มั้ย เรายังเป้นคนที่เค้าอยากเจอ อยากอยู่ด้วย อยากให้เราดูแล เค้ามั้ย แต่ทุกอย่างในชีวิตทุกอย่างที่เป้นคำถามคำตอบเราคือเค้าคนเดิมอยุ่ดี..
ขอบคุณค่ะ..ที่ทนอ่านจนจบได้ 😓
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ 
>> ขอระบาย..ความในใจ << ใครเคยมั้งคะ
ไม่รู้ว่าจะมีใครเข้าใจเราจิงๆ
ชีวิตเราเจอแต่เรื่องร้ายๆมาเยอะมาก จนเคยคิดว่าจะปิดใจละไม่เอาละ ไม่ให้ใครเข้ามามีผลต่อความรู้สึกเราละ เพราะกว่าจะใช้เวลาเย็บแผลที่ฉีกขาดแล้วไม่รู้กี่รอบ จนเจอคนนึง ความรู้สึกตอนแรกไม่รู้สึกอะไรแต่ความสัมพันมันเริ่มเกิดมาเริ่อยๆเลย (นึกถึงเวลานั้นก้อทำให้มียิ้มอ่อนๆ) แต่วันนั้นจนวันนี้4ปีแล้วค่ะ 2-3ปีมันก้อประคับประคองได้มีโมเม้นคนเป็นแฟนกันยิ้มด้วยกันหัวเราะด้วยกันทะเลาะกันง้อกันงอนกัน โอเคค่ะนั่นมันเป้นอดีตแล้ว หลังจากนันผ่านมา1ปีกว่าได้ที่รู้สึกมีเค้านะแต่เหมือนเราเหงามากขึ้นมากกว่าเดิม มันเริ่มเป้นงี้มาตังแต่เราเคยตามไปเจอเค้าที่ห้องแฟนเก่าเค้า แล้วไม่ได้มีครั้งเดียว เค้าก้อบอกเราว่าเค้าก้อไม่มีใครแล้ว จากวันนั้นความรู้สึกเราเปลี่ยนไปเลยอาจเพราะว่าเราระแวงเค้าเราไม่เชิ่อใจเค้าเลยทำให้มีปันหาระหองระแหงก้อได้ พอจน3-4เดือนหลังๆมายิ่งกลับเข้าใจ เข้าใจว่าเค้าไม่รักเรามานานแล้ว เราเริ่มกลับไปนึกถึงคำพูดมาแรงๆใส่บางทีแค่นึกว่าเค้าคงโมโห แต่ที่เค้าทำให้เรายิ่งห่างยิ่งดูเหมือนอยู่ด้วยกันแต่เป้นแค่อากาสจิงๆ เราไม่เคยนอนลืมตามาพร้อมกัน ไม่เคยกอดกันแล้วอุ่นใจมันเหมือนมันโล่งไปหมดเลย แต่เค้าคงไม่เคยเข้าใจความรู้สึกทุกความรู้สึก เราเลือกจะเก็บความรู้สึกที่เค้าไม่ชอบเราตรงไหน เค้าด่าเราแบบไหน เราเก็บไว้นะ เพราะเรามีคำตอบให้กะทุกๆอย่างที่เค้ามองเราดีหรือไม่ดี แต่เราตอบในใจค่ะ รอแค่วันไหนที่มันล้นจิงๆมันคงพูดออกมาเองและเดินออกไปเองในวันนึง
เชื่อนะคะว่าชีวิตใครๆใครก้อรักจิงมั้ย?.. คงไม่มีคนโง่ที่ไหนยอม ยอมทำร้ายตัวเองหรือใจคงไม่มีใครยอมให้ใครก้อไม่รู้จักมาตบตีมาด่ามาทำร้ายความรู้สึกเราถ้าไม่ใช่เพราะรัก..? บอกตรงๆตอนนี้ยังไม่เข้าใจเราอยู่ตรงนี้เรายังเป่นอะไรในสายตาเค้า เรายังใช่เมียเหมือนที่เค้าเคยบอกเรามั้ย ยังเป้นคนที่ไม่ว่าจะไปไหนไปทำอะไรยังนึกถึงแค่เราอยุ่มั้ย เรายังเป้นคนที่เค้าอยากเจอ อยากอยู่ด้วย อยากให้เราดูแล เค้ามั้ย แต่ทุกอย่างในชีวิตทุกอย่างที่เป้นคำถามคำตอบเราคือเค้าคนเดิมอยุ่ดี..
ขอบคุณค่ะ..ที่ทนอ่านจนจบได้ 😓[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้