พึ่งเขียนครั้งเเรกครับ
เน้นต้องว่างมากๆนะ
ในเมืองวุ่นวาย ทั้งเสียงดัง ทั้งอากาศที่เป็นพิษ
ทั้งรถติด. ตัดมาที่ผู้ชายคนหนึ่งมีนามว่าแจ็ค. ทำงานบริษัท ซึ่งคือผมกำลังไปทำงาน ผมทำงานที่นี้ได้2ปีแล้วผมชอบการทำงานที่นี้มาก และนี้ก็ดึกมากเเล้ว ทำไมผมไม่กลับบ้านละ กลับแปป... ผมกลับมาถึงบ้าน ไขกุญเเจเข้าไปในบ้านที่เเสนเเคบ เเต่ผมก็ชอบมัน เพราะมีเเค่มันที่ผมสามารถพักได้ ผมก็ใช่ชีวิตตามปกติทุกวัน เช้าไปทำงานเย็นกลับ ผมเป็นคนชอบเดินมาก ผมรักเลยเเละ จนมาวันหนึ่งผมตื่นขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน ผมได้ยินเสียงแปลกๆ (กึ้กกๆ)ที่หน้าบ้าน ผมเลยเดินไปดูที่หน้าบ้าน ไม่พบอะไรเลย เเละผมก้มลงที่พื้นมีจดหมายแปลกๆส่งมา ผมหยิบจดหมายเเล้วเดินเข้ามาในบ้าน นั้งลงที่เก้ากี้ แล้วเปิดจดหมายอ่าน <หน้าปกเขียนไว้ว่าจากจิม ซึ่งเป็นพ่อผมเอง> คิดว่าผมจะบอกข้อความในจดหมายหรอ ผมไม่บอกคุณหรอก ของส่วนตัวโว้ยใครจะบอก. เอาเป็นว่าผมจะเล่าให้คุณฟังก็ได้ "ถ้าลูกได้ข้อความนี้เเสดงว่าพ่อไม่อยู่เเล้วนะ" น้ำตาผมเริ่มซึม ตาเเดง ซึ่งควันเข้าตาเมื่อวาน ล้อเล่น คุณก็รู้ บางครั้งที่เจ็บปวดเราจะหา เรื่องอื่นมาแทรกความเจ็บปวด เพื่อ ลดความเจ็บลงได้ นิดหน่อยก็ดี งั้นผมจะเล่าต่อเเล้วนะ"ถ้าลูกอยากกลับบ้านมาพัก ลูกกลับมาได้เสมอ พ่อยกบ้านหลังนี้ให้ลูก บ้านซึ่งที่เราเคยอยู่ด้วยกันเมื่อตอนลูกเด็กๆ ##ที่เมือง แกนทาว์.. " ผมไม่น่าบอกพวกคุณเลยน่าอายใช่ไหมครับ ผมทรุดลงกับที่นอน ผมหยิบMP3 ขึ้นมาเปิดเพลงเเนวคันทรี่ ซึ่งผมกับพ่อเคยฟังด้วยกัน ผมฟังเเล้วเริ่มคิดถึงพ่อร้องไห้จนผมเผลอหลับไป ตื่นเช้ามาพร้อมน้ำตาที่เเห้งบนปลอกหมอน ผมจึงตัดสินใจว่าผมจะกลับไปที่บ้านของพ่อที่ เมืองเเกนทาว์...zZ
ถ้าว่างมากๆๆ ลองอ่านหน่อยครับ
เน้นต้องว่างมากๆนะ
ในเมืองวุ่นวาย ทั้งเสียงดัง ทั้งอากาศที่เป็นพิษ
ทั้งรถติด. ตัดมาที่ผู้ชายคนหนึ่งมีนามว่าแจ็ค. ทำงานบริษัท ซึ่งคือผมกำลังไปทำงาน ผมทำงานที่นี้ได้2ปีแล้วผมชอบการทำงานที่นี้มาก และนี้ก็ดึกมากเเล้ว ทำไมผมไม่กลับบ้านละ กลับแปป... ผมกลับมาถึงบ้าน ไขกุญเเจเข้าไปในบ้านที่เเสนเเคบ เเต่ผมก็ชอบมัน เพราะมีเเค่มันที่ผมสามารถพักได้ ผมก็ใช่ชีวิตตามปกติทุกวัน เช้าไปทำงานเย็นกลับ ผมเป็นคนชอบเดินมาก ผมรักเลยเเละ จนมาวันหนึ่งผมตื่นขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน ผมได้ยินเสียงแปลกๆ (กึ้กกๆ)ที่หน้าบ้าน ผมเลยเดินไปดูที่หน้าบ้าน ไม่พบอะไรเลย เเละผมก้มลงที่พื้นมีจดหมายแปลกๆส่งมา ผมหยิบจดหมายเเล้วเดินเข้ามาในบ้าน นั้งลงที่เก้ากี้ แล้วเปิดจดหมายอ่าน <หน้าปกเขียนไว้ว่าจากจิม ซึ่งเป็นพ่อผมเอง> คิดว่าผมจะบอกข้อความในจดหมายหรอ ผมไม่บอกคุณหรอก ของส่วนตัวโว้ยใครจะบอก. เอาเป็นว่าผมจะเล่าให้คุณฟังก็ได้ "ถ้าลูกได้ข้อความนี้เเสดงว่าพ่อไม่อยู่เเล้วนะ" น้ำตาผมเริ่มซึม ตาเเดง ซึ่งควันเข้าตาเมื่อวาน ล้อเล่น คุณก็รู้ บางครั้งที่เจ็บปวดเราจะหา เรื่องอื่นมาแทรกความเจ็บปวด เพื่อ ลดความเจ็บลงได้ นิดหน่อยก็ดี งั้นผมจะเล่าต่อเเล้วนะ"ถ้าลูกอยากกลับบ้านมาพัก ลูกกลับมาได้เสมอ พ่อยกบ้านหลังนี้ให้ลูก บ้านซึ่งที่เราเคยอยู่ด้วยกันเมื่อตอนลูกเด็กๆ ##ที่เมือง แกนทาว์.. " ผมไม่น่าบอกพวกคุณเลยน่าอายใช่ไหมครับ ผมทรุดลงกับที่นอน ผมหยิบMP3 ขึ้นมาเปิดเพลงเเนวคันทรี่ ซึ่งผมกับพ่อเคยฟังด้วยกัน ผมฟังเเล้วเริ่มคิดถึงพ่อร้องไห้จนผมเผลอหลับไป ตื่นเช้ามาพร้อมน้ำตาที่เเห้งบนปลอกหมอน ผมจึงตัดสินใจว่าผมจะกลับไปที่บ้านของพ่อที่ เมืองเเกนทาว์...zZ