ทุกคนเคยมีช่วงสับสนของตัวเองไหมว่าความรู้สึกนี้คืออะไร บางทีเราก็ไม่แน่ใจว่าเรารักเขาจริงๆหรือว่าเราแค่ปลื้มเขา แต่ถ้ารักมันจะเป็นไปได้จริงๆเหรอ เราไม่เคยเจอตัวจริงของเขาเราเจอเขาแค่ในโซเชียลแต่เรากลับมีความรู้สึกว่าคนนี้แหละใช่เลย ผู้ชายในอุดมคติของเรา ลักษณะท่าทางเขามีครบทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องของนิสัยและความคิด หลังจากที่เราเจอเขาในโซเชียลแล้ว เราก็ไปส่องเขาทุกวันจนไปเจอ เฟซบุ๊ค ทวิตเตอร์ หรือแอพที่เขาเล่นทุกอย่าง พอหลังจากไปเจอแล้วเราก็ไปส่องเขาทุกแอพ อ่านทุกประโยคที่เขาชอบไปตอบคอมเม้นเล่นกับคนอื่น ส่องซะจนรู้ว่าเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไร(บางทีก็แอบคิดว่าตรูเป็นโรคจิตป่ะว้าา555แต่ไม่ใช่ๆ)ยิ่งเรารู้จักตัวตนเขามากขึ้นจากความรู้สึกที่แบบว่าเอ้อเราชอบเขานะเราปลื้มเขานะมันก็หายไป ซึ่งเรามารู้ตัวเองว่าเราเริ่มรักในตัวตนของเขาแล้วทั้งๆที่เราไม่รู้จักกัน เขาไม่รู้จักเรา แต่เรารู้จักเขาฝ่ายเดียว เอาจริงๆโอกาสที่เขาจะรู้จักเรามันยากมากเลยนะเพราะเราเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆที่ไม่ได้เด่นหรือดังอะไร
ส่วนเขาถ้าเอาจริงๆเขาก็เป็นที่รู้จักของคนอื่นนะ ในสังคมที่เขาอยู่มีแต่คนรู้จักเขาเขาเป็นคนเก่ง มีความเป็นผู้นำสูง ไม่แปลกเลยที่ใครๆจะไม่เคยไม่ชอบในตัวเขาเอาง่ายๆคือเขาเป็นที่รักของทุกคนเลยแหละ ยิ่งนับวันที่เราเห็นเขามากขึ้นมันทำให้เรายิ่งรู้สึกดีกับเขามากๆบางทีเวลาที่เราเหนื่อยล้าจากสิ่งต่างๆพอนึกถึงหน้าเขาก็ทำให้เรามีแรงผลักดันมากขึ้น มีกำลังใจมากขึ้น ถ้าเอาจริงๆนอกจากพ่อแม่แล้วก็มีเขาเพิ่มมาอีกคนนึงที่เป็นกำลังใจสำคัญของเราที่เมื่อนึกถึงทีไรเราก็จะมีแรงในการสู้กับความเหนื่อยล้ามาตลอด เราเคยไม่สนใจเขานะไม่ส่องไม่ดูเพื่อกลับมาคิดว่าความรู้สึกนั้นเรามโนไปเองหรือเปล่า แต่เมื่อมาเจอเขาอีกครั้งแค่เห็นรูปภาพของเขา แค่เห็นรอยยิ้มของเขาจากรูปภาพที่เขาถ่ายความรู้สึกเดิมๆเราก็กลับมาจนมันทำให้เราเข้าใจตัวเองแล้วว่าเขานี่แหละคือคนที่เราตามหามาตลอด คนที่เรารอมาตลอด คือความรู้สึกเราแพ้ให้กับคนอย่างเขาทุกครั้ง เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเราถึงคิดแบบนี้ บางทีก็สับสนกับตัวเองว่าเราเพ้อเจ้อเกินไปหรือเปล่า เราจะรักคนที่เราไม่รู้จักกันได้ยังไง เลยอยากถามคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้ว่าทุกคนเคยมีความรู้สึกแบบนี้กันบ้างไหม หรือว่าเราคิดไปเอง
ปล.ถ้าผิดพลาดประการใดก็ขอโทษด้วยนะคะ เราเพิ่งเข้ามาเขียนเป็นครั้งแรก ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ
เคยรักคนที่เราไม่เคยเจอตัวจริงเขาไหม
ส่วนเขาถ้าเอาจริงๆเขาก็เป็นที่รู้จักของคนอื่นนะ ในสังคมที่เขาอยู่มีแต่คนรู้จักเขาเขาเป็นคนเก่ง มีความเป็นผู้นำสูง ไม่แปลกเลยที่ใครๆจะไม่เคยไม่ชอบในตัวเขาเอาง่ายๆคือเขาเป็นที่รักของทุกคนเลยแหละ ยิ่งนับวันที่เราเห็นเขามากขึ้นมันทำให้เรายิ่งรู้สึกดีกับเขามากๆบางทีเวลาที่เราเหนื่อยล้าจากสิ่งต่างๆพอนึกถึงหน้าเขาก็ทำให้เรามีแรงผลักดันมากขึ้น มีกำลังใจมากขึ้น ถ้าเอาจริงๆนอกจากพ่อแม่แล้วก็มีเขาเพิ่มมาอีกคนนึงที่เป็นกำลังใจสำคัญของเราที่เมื่อนึกถึงทีไรเราก็จะมีแรงในการสู้กับความเหนื่อยล้ามาตลอด เราเคยไม่สนใจเขานะไม่ส่องไม่ดูเพื่อกลับมาคิดว่าความรู้สึกนั้นเรามโนไปเองหรือเปล่า แต่เมื่อมาเจอเขาอีกครั้งแค่เห็นรูปภาพของเขา แค่เห็นรอยยิ้มของเขาจากรูปภาพที่เขาถ่ายความรู้สึกเดิมๆเราก็กลับมาจนมันทำให้เราเข้าใจตัวเองแล้วว่าเขานี่แหละคือคนที่เราตามหามาตลอด คนที่เรารอมาตลอด คือความรู้สึกเราแพ้ให้กับคนอย่างเขาทุกครั้ง เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเราถึงคิดแบบนี้ บางทีก็สับสนกับตัวเองว่าเราเพ้อเจ้อเกินไปหรือเปล่า เราจะรักคนที่เราไม่รู้จักกันได้ยังไง เลยอยากถามคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้ว่าทุกคนเคยมีความรู้สึกแบบนี้กันบ้างไหม หรือว่าเราคิดไปเอง
ปล.ถ้าผิดพลาดประการใดก็ขอโทษด้วยนะคะ เราเพิ่งเข้ามาเขียนเป็นครั้งแรก ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ