" โพชฌงค์ บริบูรณ์ ย่อมทำ วิชชา และ วิมุตติ ให้บริบูรณ์ "

ดูก่อนอานนท์ !

โพชฌงค์ ทั้ง 7 อัน บุคคล เจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว อย่างไรเล่า ?
จึงจะทำ วิชชา และ วิมุตติ ให้ บริบูรณ์ ได้



ดูก่อนอานนท์ ! ภิกษุในกรณีนี้

ย่อมเจริญ สติสัมโพชฌงค์
อันอาศัยวิเวก อันอาศัยวิราคะ อันอาศัยนิโรธ อันน้อมไปเพื่อโวสสัคคะ ;

ย่อมเจริญ ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์
อันอาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อันอาศัยนิโรธ อันน้อมไปเพื่อโวสสัคคะ ;

ย่อมเจริญ วิริยสัมโพชฌงค์
อันอาศัยวิเวก อันอาศัยวิราคะ อันอาศัยนิโรธ อันน้อมไปเพื่อโวสสัคคะ ;

ย่อมเจริญ ปีติสัมโพชฌงค์
อันอาศัยวิเวก อันอาศัยวิราคะ อันอาศัยนิโรธ อันน้อมไปเพื่อโวสสัคคะ ;

ย่อมเจริญ ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์
อันอาศัยวิเวก อันอาศัยวิราคะ อันอาศัยนิโรธ อันน้อมไปเพื่อโวสสัคคะ ;

ย่อมเจริญ สมาธิสัมโพชฌงค์
อันอาศัยวิเวก อันอาศัยวิราคะ อันอาศัยนิโรธ อันน้อมไปเพื่อโวสสัคคะ ;

ย่อมเจริญ อุเบกขาสัมโพชฌงค์
อันอาศัยวิเวก อันอาศัยวิราคะ อันอาศัยนิโรธ อันน้อมไปเพื่อโวสสัคคะ ;



ดูก่อนอานนท์ !

โพชฌงค์ ทั้ง 7 อัน บุคคลเจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว อย่างนี้แล
ย่อมทำ วิชชา และ วิมุตติ ให้ บริบูรณ์ ได้, ดังนี้.



- มหาวาร. สํ. 19 / 422-423 / 1398

วิเวก = ความสงัด,
วิราคะ = ความจางคลายจากราคะ,
นิโรธ = ความดับสนิท
โวคสัคคะ = สละคืน ปล่อยคืน