สวัสดีครับ วันนี้ผมจะเข้ามาเล่าเรื่องๆนึงให้ทุกคนฟังครับ ผมอยากได้ความคิดเห็นจากเพื่อนๆที่เคยเจออะไรคล้ายๆผม แล้วสุดท้ายคุณทำยังไงครับ
ก็จะขอเล่าเลยนะครับ คือ ผมเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่มี 2 วิทยาเขต ชื่อย่อ 3 ตัว ผมมีแฟนที่เรียนอยู่คณะเดียวกันครับ เราเลยเจอกันบ่อย ไปไหนมาไหนกันบ่อยจนได้คบกันครับ ซึ่งเริ่มเรื่องคบกันมันก็ไม่ดีซักเท่าไหร่ เพราะตอนแรกผมคิดว่าเขายังไม่มีแฟน เพราะเขาบอกผมมาแค่ว่ามีคนที่ชอบแล้ว แต่พอรู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว ผมจึงค่อยๆห่างกับเขา (แฟนเขาเรียนกันคนล่ะ ม. ครับ) แต่เขาก็พยายามที่จะเข้ามาคุย คือผมก็เข้าใจนะครับว่าเขาก็มองเราเป็นเพื่อน แต่ผมเป็นคนที่ ถ้าใครเข้ามาคุยกับผมแล้วผมคุยจริงๆขึ้นมา 8 ใน 10 ครับ ที่เขาจะมาชอบผม คือบอกเลยว่าผมไม่ใช่คนม่อหรืออะไรนะครับ แต่เขาบอกกันว่าผมอยู่ด้วยแล้วสบายใจ มีความสุข ซึ่งผมก็ไม่ได้อยากทำให้เขาต้องเลิกกับแฟนเขา แต่ว่าก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมกับเขาต้องกลับมาคุยกัน แล้วมันยิ่งทำให้เขารู้สึกกับเรามากกว่าแฟนเขา จนวันนึงเขาโทรมาร้องไห้กับผมว่าเขาบอกเลิกแฟนเขาแล้ว เพราะเขารู้สึกกับเรามากกว่า คือวันนั้นผมก็ร้องไห้ครับ ในหัวคิดว่า นี่กูทำอะไรลงไป... คือผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่อาจจะเป็นเพราะนิสัยของเขาด้วยมันก็เลยเป็นแบบนี้ เขาบอกว่า ผมไม่จำเป็นต้องมาคบกับเขาก็ได้ แต่คือเข้าใจไหมว่า ผมทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ ผมอยากรับผิดชอบความรู้สึกเขา ซึ่งผมก็รักเขานะ แต่ก็ไม่ได้อยากจะให้เป็นแบบนี้อ่ะครับ หลังจากนั้นผมก็คบกัน ซึ่งแฟนผมเป็นคนที่ติดผมมาก เขาพยายามชวนผมไปร้านเหล้าบ่อยๆเพราะถ้าไป เราต้องเช่าหอพักข้างนอก ม. นอนด้วยกัน ซึ่งเขาก็บอกผมว่าที่เขามาร้านเหล้า ไม่ได้เพราะว่าอยากมา เพราะเขาอยากอยู่กับเรามากกว่าถึงออกมา ผมเลยคิดว่าถ้างั้นขึ้นปี 2 ผมจะไปเช่าหอนอกอยู่ เพราะจะได้อยู่ด้วยกันไปเลย ซึ่งแฟนผมเขาก็ไม่สามารถออกมาอยู่กับผมได้ เพราะทางบ้านไม่ให้ออกมา ซึ่งเรื่องค่าใช้จ่ายผมไม่ได้มีปัญหาอยู่แล้วเพราะผมออกเองได้ (เดือนล่ะ 4000+) ต้องบอกก่อนนะครับว่าผมไม่ได้รวย แต่ผมหารายได้จากการขายของเพื่อเอามาใช้ในรายจ่ายส่วนที่เกินจากที่ทางบ้านผมกำหนดไว้ ซึ่งเราสองคนก็ได้มาอยู่ด้วยกันครับ เขาไปๆมาๆบ้างซึ่งผมก็เข้าใจ แต่ว่าหลังจากนั้นมันก็มีเรื่องที่ทำให้เราสองคนต้องมีปัญหาครับ คือ แฟนของผมมีรุ่นพี่เข้ามาคุยด้วยซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะก็เข้าใจว่าต้องคุยเพราะเรื่องเรียนบ้างอะไรบ้าง แต่มันไม่ใช่แบบนั้นครับ ผมอยู่ห้องกัน เขาก็จะโทรมาคุยกับแฟนผม แทบจะทุกวันครับ บางทีเป็นชั่วโมง ทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องเรียนอะไรเลย ผมคิดว่าคงไม่มีใครชอบหรอกที่เจอแบบนี้ คืออย่างน้อยก็ควรจะแคร์ความรู้สึกของผมบ้างครับ พอผมพูดเรื่องนี้กับเขา เขาก็ตอบผมมาว่า "ก็เป็นสิทธิ์ของเราป่ะที่เราจะคุยกับใคร เราไม่ได้ไปชอบเขาป่ะ" ด้วยคำพูดของเขาก็ใช่ครับ เขามีสิทธิ์ แต่ความรู้สึกของผมล่ะครับ ซึ่งใช่แฟนผมอาจจะไม่ได้ไปชอบเขา แต่ฝ่ายผมรู้ว่าฝ่ายนู้นเขาไม่ได้คิดแบบนี้ครับ แล้วมันเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆประมาณ 3 เดือน ผมเลยบอกเขาไปตรงๆว่า ไม่ชอบ ลองให้ผมมีคนมาคุยแบบนี้ทุกวันบ้างไหม เธอจะรู้สึกอย่างไง ซึ่งเหมือนเขาก็เข้าใจแล้วพยายามเลิกคุยให้น้อยลง คือผมให้คุยได้ครับ แต่ไม่ใช่แบบนี้ครับ ผมว่ามันเกินไปหรือเปล่าที่แฟนก็อยู่ตรงนี้แล้วคุณทำแบบนี้ก็ไม่ควร ใช่ครับผมโดนมองว่าเป็นคนงี่เง่าในสายตาเพื่อนๆของแฟนผม... แต่ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรเพราะผมถือคติที่ว่า คนนอกเขาไม่ได้มารู้อะไรแบบที่เราเห็น เราเจอ เขามีสิทธิ์ที่จะคิดแบบนั้นครับ หลังจากเรื่องนี้เริ่มเงียบไปผมก็คิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้นครับ แต่ว่าก็มามีทะเลาะกันอีกตรงที่ว่าแฟนผมเป็นคนหัวรั้นครับ คือบางที่เขาไปเจอปัญหาอื่นมาแล้วก็มาเล่าให้ผมฟัง ซึ่งผมเจออะไรมาหลายๆอย่าง แล้วพยายามคิดหลายวิธีที่จะทำให้เขาผ่านปัญหาไปได้โดยดีที่สุด แต่เขากลับไม่ฟังผมครับแล้วเลือกที่จะทำตามที่ตัวเองอยากทำแล้วพอมันแก้ไม่ได้ เขาก็จะมาร้องไห้กับผม ถ้าอธิบายให้เขาใจก็คือ เหมือนเขามีทาง 2 ทางให้เดิน ซึ่งผมก็คิด ไตร่ตรอง และหาทางเดินที่เรียบและดีที่สุดให้เขาเดิน แต่เขากลับเดินไปอีกทาง ที่มันมีหนาม พอไปเหยียบหนามมา เขาก็จะมาร้องไห้โวยวายกับผม ซึ่งถ้ามันเป็นครั้งแรกผมก็เข้าใจ แต่คือมันหลายๆครั้งมากที่เขาไม่ค่อยฟังผมเลย คงเข้าใจนะครับว่าผมปลอบเขาจนมันบ่อยมากขึ้น ผมก็โมโหแล้วดุเขาไป แล้วหวังว่าเขาจะเข้าใจซักทีว่าผมไม่ได้อยากให้เขามานั่งเสียใจแบบนี้ แต่มันกลับทำให้เขาเริ่มที่จะไม่มาปรึกษาผม แล้วไปถามความเห็นจากคนอื่นแทน คือ มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมทำไม่ดีหรอ ทั้งๆที่ผมไม่ได้อยากให้มานั่งเสียใจ แล้วพยายามหาทางที่ดีที่สุดให้กับเขาแล้ว เขามักจะบอกว่าผมไม่ได้เข้าใจอะไรเขาเลย แต่ทุกครั้งที่เขาทำอะไร หรือคิดอะไร ผลลัพธ์ที่ออกมาก็เหมือนกับที่ผมคิดไว้แต่แรกแทบจะตลอด ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสรุปแล้วผมไม่ได้เข้าใจเขาจริงๆใช่ไหม ผมจึงเลิกที่จะทำแบบนี้กับเขา และคอยดูเขาเงียบๆแทน ผมก็เข้าใจแหละว่าเขาอยากจะทำ แต่ผมไม่ได้อยากให้เขาพลาดหรือมานั่งเสียใจถ้าปํญหามันแก้ไม่ได้ ใช่ครับผมเก็บทุกอย่างเอาไว้คนเดียว ไม่เอาไปพูดให้ใครฟัง เขาเริ่มออกไปร้านเหล้าบ่อยขึ้น ซึ่งผมก็เคยถามเขาไปแล้วว่า ก็ไหนบอว่าที่ออกไปร้านเหล้าเพราะอยากอยู่กับเราไม่ใช่หรอ เราก็มาเช่าห้องอยู่แล้วไง เขาตอบมาว่า เขาก็อยากมีอิสระ อยากไปอยู่กับเพื่อนบ้าง ซึ่งผมก็เข้าใจครับแต่ที่ผมไม่โอเคคือ ก่อนที่เขาจะออกไป เขาก็จะมาพูโดีกับผมแบบว่า เธอจ๋า วันนี้ออกไปกับเพื่อนนะ ไม่เกินเที่ยงคืนกลับ ใช่ครับผมเจอแบบนี้ผมก็ให้เธอไปแล้วก็ตกลงกันว่าเที่ยงคืนกลับ ผมจะรอ เราคงไม่ผิดใช่ไหมครับที่ในเมื่อเขาบอกเราเองว่าไม่เกินเที่ยงคืนกลับ ผมจะมีสิทธิ์ที่จะไปถามเขาว่าจะเที่ยงคืนแล้ว จะกลับรึยัง แต่คำพูดของเขาที่ตอบกลับผมมาคือ "จะอยู่กับเพื่อน อยากมีอิสระบ้าง อย่ามาโทรตาม อยากกลับตอนไหนเดี๋ยวก็กลับเอง" ผมผิดหรอครับ ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนี้ คงเข้าใจนะครับว่าผมก็เป็นห่วงแฟนผม เขาไม่กลับห้อง ผมนอนไม่หลับหรอก เพราะงั้นผมก็รอเขา ตี1 ก็แล้ว ตี2 ก็แล้ว จนเกือบตี 3 เขาถึงกลับ แล้วกลับมาในสภาพเมาครับ เพื่อนเขาก็ลากมาแล้วก็มาให้ผมดูแลต่อ ผมก็ต้องดูแล เปลี่ยนเสื้อ เช็ดตัว คอยดูว่าแฟนผมจะอ้วกไหม จะเป็นไรบ้าง ใช่ครับ ไม่ได้นอน หลายครั้งมากครับ บางวันก็ไม่ได้นอน จนร่างกายผมเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ จากการไม่ได้พักผ่อนให้เพียงพอ ซึ่งผมเคยเป็นคนแข็งแรง ผมเป็นนักกีฬาของคณะ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ครับ จนมีวันนึงเขากลับมาตอนตี 4 ผมร้องไห้แล้วผมบอกว่าผมทรมานขนาดไหน ทำไม่ถึงไม่เข้าใจผมบ้างสักที ถ้าเป็นงี้แกก็ไม่ต้องมาอยู่กับเราไหม เพราะแต่ล่ะครั้งที่กลับมาแกก็ไม่เคยเห็นว่าเราเป็นยังไง ต้องมานั่งดูแลแกตลอด จนเราแย่ไปหมดแล้วนะตอนนี้ เขาเมาแล้วตอบกลับมาแค่ว่า "เออๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่อยู่ก็ได้" แล้วเขาก็ไปอ้วกครับ ...คือผมยืนร้องไห้ตรงนั้น แล้วผมก็เดินเข้าไปดูแลเขาเหมือนที่ผมเคยทำทุกวัน ในหัวผมตอนนั้นคิดว่า นี่ขนาดผมเป็นถึงขนาดนี้แล้ว เขากลับไม่เข้าใจอะไรเลยหรอ (ผมเป็นคนร้องไห้ยากมากๆครับ ถ้าไม่ไหวกับอะไรจริงๆถึงขนาดที่ทนไม่ได้ถึงจะร้องครับ) แล้วพอมาตอนเช้าเขาก็ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งผมก็มานั่งคิดว่าที่ผมทำอยู่มันคือหน้าที่ของแฟนครับ ผมจึงยอมแล้วไม่อยากจะเรียกร้องอะไรอีก ในเมื่อเรามีเขาในชีวิตแล้ว เราต้องรับผิดชอบแล้วดูแลเขาให้ดีที่สุด ผมยอมให้ร่างกายผมแย่เพราะอยากให้เขามีความสุข เพราะหวังว่าสักวันเขาจะเข้าใจผมขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่ครับ จนเรื่องที่ผมทนไม่ไหวก็คือ แฟนผมไปเอาคนอื่นเข้ามาเพื่อดูว่าผมรักเขาจริงไหม... ช่วงปี 3 เทอม 2 เขาไปสนิทกับเพื่อนผู้ชายคนนึงครับ ซึ่งตอนแรกผมไม่ได้คิดอะไร ต้องบอกก่อนว่าแฟนผมต้องกลับบ้านอาทิคย์เว้นอาทิตย์ครับ ซึ่งเขาบอกว่าเพื่อนเขาคนนี้มีรถ สามารถไปส่งเขาได้ที่ท่ารถครับ ซึ่งผมก็โอเคเพราะอย่างน้อยก็ประหยัดค่ารถได้ ช่วงแรกๆผมก็ไปด้วยเพราะแฟนผมก็อยากให้ผมไปส่ง ผมก็ไปครับเพราะปกติผมไปส่งเขาตลอด จนหลังจากนั้นเขาบอกผมว่า ไม่ต้องไปส่งก็ได้นะ ไม่อยากให้เสียค่ารถกลับ ม. มาคนเดียว ใช่ครับตอนนั้นผมก็คิดว่าเขาคงเป็นห่วงเราไม่อยากให้เสียค่ารถ แต่ว่าผมดันมาเห็นว่าเขาสองคนเริ่มโทรคุยกันครับ ตอนแรกผมไม่ได้สงสัยอะไรเพราะคิดว่าเพื่อนกันสนิทกันมันก็คุยกันปกติ แต่พอวันนึงผมรู้ว่า ช่วงเวลาที่เขาโทรคุยกัน ดันเป็นหลังจากที่แฟนผมเลิกคุยโทรกับผมแล้วเราก็จะนอนครับ ผมรู้เรื่องนี้แต่ผมก็ไม้ได้อยากพูดครับ ไม่อยากคิดมากแต่แล้วยิ่งไม่พูดมันก็เหมือนว่าเขาจะไม่สนใจเลย วันนั้นผมเรียนหนักมากและทำโปรเจคจนดึกครับแล้วก็นอนเพราะผมไม่ไหวจริงๆ พรุ่งนี้ผมมีเรียนเช้า แต่แฟนผมไม่นอนครับ เขาไม่มีเรียนเลยนั่งเล่นอะไรไปเรื่อย ผมนอนหลับไม่สนิทครับ เป็นมาตลอด แล้วผมก็ได้ยินครับว่าเขาคุยโทรกับใครซักคน แต่ผมง่วงมากแล้วไม่ไหวเลยไม่ได้ทำอะไรไป เขามาเขย่าตัวผมตอนตี 5 กว่าๆแล้วชวนผมไปดูเพราะอาทิตย์ขึ้น ...ครับผมบอกว่าผมไม่ไป ผมง่วงเหนื่อย ขอนอนต่อนะค่อยดูวันหลัง แล้วเขาก็เงียบไปสักพักครับ แล้วผมก็ได้ยินว่าเขาคุยโทรกับใคร แล้วเขาก็เดินออกจากห้องไปครับ ผมฝืนตัวเองเดินออกมาแอบดูครับว่าเขาไปไหน ใช่ครับ ไม่ต้องเดา เขาไปยืนดูพระอาทิตย์ขึ้นพร้อมคุยโทรกับเพื่อนคนนั้น ผมหันตัวกลับมานอนแล้วน้ำตาไหลครับ ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ได้ครับ เพราะผมไม่ไหวจริงๆ เลยกะว่าถ้าเช้าแล้วค่อยคุยครับ ใช่ครับผมถามเธอตั้งแต่เช้าครับว่า เมื่อคืนคุยกับใครหรอ เราเหมือนได้ยินเสียง เขาตอบกลับมาบอกว่าไม่ได้คุยแล้วเขาก็เปิดประวัติให้ดู ใช่ครับเขาลบมันไปแล้ว แตผมก็ถามเขาตลอดว่าแน่ใจหรอ เราได้ยินนะ เขาไม่บอกผมเลยจนประมาณ 3 ทุ่มครับ ผมถามเขาครั้งสุดท้ายว่าแกคุยกับใคร เขาก็บอกไม่ได้คุยครับ แล้วเขาก็ยื่นโทรให้ผมดู ใช่ครับมันไม่มีอยู่ในประวัติหรอกเพราะเขาลบ แต่เขาก็ไม่รู้ครับว่ามันมีวิธีดู ถึงต่อให้ลบตรงข้างหน้ายังไง ตรงนี้ก็ยังขึ้นอยู่ครับ ผมกดเข้าไป แล้วยืนโทรไปให้เขาแล้วบอก ไหนไม่ได้คุย นี่คืออะไร เขาอึ้งไปสักพักครับ แล้วเขาก็ตอบมาว่า "เรารู้อยู่แล้วว่าแกรู้ เราแค่แกล้งเล่น เพราะเราอยากรู้ว่าแกรู้ได้ยังไง" ครับ ผมน้ำตาไหลเลยครับ แล้วผมก็บอกเขาว่าพอเหอะ อย่าพูดเลย แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องครับ เขาก็ตามมาง้อผมนะ แต่คือตอนนั้นผมไม่ไหวครับ มันหลายครั้งจริงๆที่ผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ ผมไม่อยากบอกว่าผมทน เพราะผมรักเขาไม่ได้ทนเขา ถ้าต้องทนอยู่ซักวันมันก็ไม่ไหว แต่ผมพยายามเข้าใจแล้วไม่อยากให้ผมคิดว่าผมทนอยู่กับเขา มันทำให้เขาเหมือนรู้สึกว่าเขาคิดได้แล้วจะเลิกคุยครับใช่ครับผมก็คิดว่ามันจะโอเค แต่ผ่านไปไม่นานก็เป็นเหมือนเดิมครับ จนวันที่ผมกลับบ้าน แม่ผมทักผมมาว่า "เป็นอะไร เหนื่อยไหม" ครับแค่คำพูดแค่นี้ ผมร้องไห้ทันทีครับ เพราะผมเป็นคนที่ปกติไม่มีใครรู้เลยครับว่าผมรู้สึกแย่รู้สึกไม่ดีตรงไหน เพราะผมเป็นคนร่าเริง ไม่มีใครดูออกครับ แต่วันนี้ที่แม่ผมทัก คือมันจี๊ดใจผมมากครับ ผมร้องไห้ฟูมฟายและเล่าทุกอย่างให้แม่ฟัง แม่ผมก็บอกแค่ว่า ให้ทำตามความรู้สึกตัวเองบ้าง แม่ไม่ยุให้ลูกเลิกหรอก แต่ลูกก็ควรกลับมามีความสุขบ้าง ผมเลยนั่งคิดครับแล้วผมก็คิดว่าในเมื่อความสุขของเขาคือการที่เขาเป็นแบบนี้เขาทำอะไรแบบนี้ เขาต้องการอิสระ ผมอยากปล่อยเขาไปครับ จนวันที่ผมกลับ ม. ผมเปลี่ยนไปครับ ผมไม่ได้รอเขาเหมือนก่อน ผมเริ่มให้เขาอยากทำอะไรก็ทำ แล้วผมก็ไม่สนใจครับ แต่ผมยังรักเขานะครับ แต่แค่ไม่อยากไปยุ่งอะไรแล้ว ใช่ครับเขามีความสุขมาก เราไม่ค่อยมีปัญหากันเลย แต่...วันนึงเขามาบอกว่า ทำไมผมไม่เหมือนเดิม ไม่ได้รักเขาแล้วหรอ ครับตอบอะไรไม่ได้ครับ ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเขาต้องการอะไรแน่ ในเมื่อผมอยากให้เขามีความสุข แล้วผมก็ไม่ต้องมาเสียใจ ไม่ต้องมารู้สึกแย่ มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ ถ้าให้ผมกลับไปเหมือนเดิม มันก็คงไม่ต่างกับที่ผ่านมา ถึงอย่างนั้นผมก็ทำตัวปกติครับ แล้วเขาก็มีความสุขมากครับ เขาทำทุกอย่างแบบที่เขาทำกับผมครับ ซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจครับ ผมไม่อยากทะเลาะ ไม่อยากมานั่งเสียความรู้สึก ผมก็เลยตัดสินใจที่จะเลิกครับ ... มีต่อ
เรื่องราวที่ทำให้ทุกวันนี้ผมไม่รู้ควรจะทำยังไงต่อดี
ก็จะขอเล่าเลยนะครับ คือ ผมเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่มี 2 วิทยาเขต ชื่อย่อ 3 ตัว ผมมีแฟนที่เรียนอยู่คณะเดียวกันครับ เราเลยเจอกันบ่อย ไปไหนมาไหนกันบ่อยจนได้คบกันครับ ซึ่งเริ่มเรื่องคบกันมันก็ไม่ดีซักเท่าไหร่ เพราะตอนแรกผมคิดว่าเขายังไม่มีแฟน เพราะเขาบอกผมมาแค่ว่ามีคนที่ชอบแล้ว แต่พอรู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว ผมจึงค่อยๆห่างกับเขา (แฟนเขาเรียนกันคนล่ะ ม. ครับ) แต่เขาก็พยายามที่จะเข้ามาคุย คือผมก็เข้าใจนะครับว่าเขาก็มองเราเป็นเพื่อน แต่ผมเป็นคนที่ ถ้าใครเข้ามาคุยกับผมแล้วผมคุยจริงๆขึ้นมา 8 ใน 10 ครับ ที่เขาจะมาชอบผม คือบอกเลยว่าผมไม่ใช่คนม่อหรืออะไรนะครับ แต่เขาบอกกันว่าผมอยู่ด้วยแล้วสบายใจ มีความสุข ซึ่งผมก็ไม่ได้อยากทำให้เขาต้องเลิกกับแฟนเขา แต่ว่าก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมกับเขาต้องกลับมาคุยกัน แล้วมันยิ่งทำให้เขารู้สึกกับเรามากกว่าแฟนเขา จนวันนึงเขาโทรมาร้องไห้กับผมว่าเขาบอกเลิกแฟนเขาแล้ว เพราะเขารู้สึกกับเรามากกว่า คือวันนั้นผมก็ร้องไห้ครับ ในหัวคิดว่า นี่กูทำอะไรลงไป... คือผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่อาจจะเป็นเพราะนิสัยของเขาด้วยมันก็เลยเป็นแบบนี้ เขาบอกว่า ผมไม่จำเป็นต้องมาคบกับเขาก็ได้ แต่คือเข้าใจไหมว่า ผมทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ ผมอยากรับผิดชอบความรู้สึกเขา ซึ่งผมก็รักเขานะ แต่ก็ไม่ได้อยากจะให้เป็นแบบนี้อ่ะครับ หลังจากนั้นผมก็คบกัน ซึ่งแฟนผมเป็นคนที่ติดผมมาก เขาพยายามชวนผมไปร้านเหล้าบ่อยๆเพราะถ้าไป เราต้องเช่าหอพักข้างนอก ม. นอนด้วยกัน ซึ่งเขาก็บอกผมว่าที่เขามาร้านเหล้า ไม่ได้เพราะว่าอยากมา เพราะเขาอยากอยู่กับเรามากกว่าถึงออกมา ผมเลยคิดว่าถ้างั้นขึ้นปี 2 ผมจะไปเช่าหอนอกอยู่ เพราะจะได้อยู่ด้วยกันไปเลย ซึ่งแฟนผมเขาก็ไม่สามารถออกมาอยู่กับผมได้ เพราะทางบ้านไม่ให้ออกมา ซึ่งเรื่องค่าใช้จ่ายผมไม่ได้มีปัญหาอยู่แล้วเพราะผมออกเองได้ (เดือนล่ะ 4000+) ต้องบอกก่อนนะครับว่าผมไม่ได้รวย แต่ผมหารายได้จากการขายของเพื่อเอามาใช้ในรายจ่ายส่วนที่เกินจากที่ทางบ้านผมกำหนดไว้ ซึ่งเราสองคนก็ได้มาอยู่ด้วยกันครับ เขาไปๆมาๆบ้างซึ่งผมก็เข้าใจ แต่ว่าหลังจากนั้นมันก็มีเรื่องที่ทำให้เราสองคนต้องมีปัญหาครับ คือ แฟนของผมมีรุ่นพี่เข้ามาคุยด้วยซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะก็เข้าใจว่าต้องคุยเพราะเรื่องเรียนบ้างอะไรบ้าง แต่มันไม่ใช่แบบนั้นครับ ผมอยู่ห้องกัน เขาก็จะโทรมาคุยกับแฟนผม แทบจะทุกวันครับ บางทีเป็นชั่วโมง ทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องเรียนอะไรเลย ผมคิดว่าคงไม่มีใครชอบหรอกที่เจอแบบนี้ คืออย่างน้อยก็ควรจะแคร์ความรู้สึกของผมบ้างครับ พอผมพูดเรื่องนี้กับเขา เขาก็ตอบผมมาว่า "ก็เป็นสิทธิ์ของเราป่ะที่เราจะคุยกับใคร เราไม่ได้ไปชอบเขาป่ะ" ด้วยคำพูดของเขาก็ใช่ครับ เขามีสิทธิ์ แต่ความรู้สึกของผมล่ะครับ ซึ่งใช่แฟนผมอาจจะไม่ได้ไปชอบเขา แต่ฝ่ายผมรู้ว่าฝ่ายนู้นเขาไม่ได้คิดแบบนี้ครับ แล้วมันเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆประมาณ 3 เดือน ผมเลยบอกเขาไปตรงๆว่า ไม่ชอบ ลองให้ผมมีคนมาคุยแบบนี้ทุกวันบ้างไหม เธอจะรู้สึกอย่างไง ซึ่งเหมือนเขาก็เข้าใจแล้วพยายามเลิกคุยให้น้อยลง คือผมให้คุยได้ครับ แต่ไม่ใช่แบบนี้ครับ ผมว่ามันเกินไปหรือเปล่าที่แฟนก็อยู่ตรงนี้แล้วคุณทำแบบนี้ก็ไม่ควร ใช่ครับผมโดนมองว่าเป็นคนงี่เง่าในสายตาเพื่อนๆของแฟนผม... แต่ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรเพราะผมถือคติที่ว่า คนนอกเขาไม่ได้มารู้อะไรแบบที่เราเห็น เราเจอ เขามีสิทธิ์ที่จะคิดแบบนั้นครับ หลังจากเรื่องนี้เริ่มเงียบไปผมก็คิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้นครับ แต่ว่าก็มามีทะเลาะกันอีกตรงที่ว่าแฟนผมเป็นคนหัวรั้นครับ คือบางที่เขาไปเจอปัญหาอื่นมาแล้วก็มาเล่าให้ผมฟัง ซึ่งผมเจออะไรมาหลายๆอย่าง แล้วพยายามคิดหลายวิธีที่จะทำให้เขาผ่านปัญหาไปได้โดยดีที่สุด แต่เขากลับไม่ฟังผมครับแล้วเลือกที่จะทำตามที่ตัวเองอยากทำแล้วพอมันแก้ไม่ได้ เขาก็จะมาร้องไห้กับผม ถ้าอธิบายให้เขาใจก็คือ เหมือนเขามีทาง 2 ทางให้เดิน ซึ่งผมก็คิด ไตร่ตรอง และหาทางเดินที่เรียบและดีที่สุดให้เขาเดิน แต่เขากลับเดินไปอีกทาง ที่มันมีหนาม พอไปเหยียบหนามมา เขาก็จะมาร้องไห้โวยวายกับผม ซึ่งถ้ามันเป็นครั้งแรกผมก็เข้าใจ แต่คือมันหลายๆครั้งมากที่เขาไม่ค่อยฟังผมเลย คงเข้าใจนะครับว่าผมปลอบเขาจนมันบ่อยมากขึ้น ผมก็โมโหแล้วดุเขาไป แล้วหวังว่าเขาจะเข้าใจซักทีว่าผมไม่ได้อยากให้เขามานั่งเสียใจแบบนี้ แต่มันกลับทำให้เขาเริ่มที่จะไม่มาปรึกษาผม แล้วไปถามความเห็นจากคนอื่นแทน คือ มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมทำไม่ดีหรอ ทั้งๆที่ผมไม่ได้อยากให้มานั่งเสียใจ แล้วพยายามหาทางที่ดีที่สุดให้กับเขาแล้ว เขามักจะบอกว่าผมไม่ได้เข้าใจอะไรเขาเลย แต่ทุกครั้งที่เขาทำอะไร หรือคิดอะไร ผลลัพธ์ที่ออกมาก็เหมือนกับที่ผมคิดไว้แต่แรกแทบจะตลอด ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสรุปแล้วผมไม่ได้เข้าใจเขาจริงๆใช่ไหม ผมจึงเลิกที่จะทำแบบนี้กับเขา และคอยดูเขาเงียบๆแทน ผมก็เข้าใจแหละว่าเขาอยากจะทำ แต่ผมไม่ได้อยากให้เขาพลาดหรือมานั่งเสียใจถ้าปํญหามันแก้ไม่ได้ ใช่ครับผมเก็บทุกอย่างเอาไว้คนเดียว ไม่เอาไปพูดให้ใครฟัง เขาเริ่มออกไปร้านเหล้าบ่อยขึ้น ซึ่งผมก็เคยถามเขาไปแล้วว่า ก็ไหนบอว่าที่ออกไปร้านเหล้าเพราะอยากอยู่กับเราไม่ใช่หรอ เราก็มาเช่าห้องอยู่แล้วไง เขาตอบมาว่า เขาก็อยากมีอิสระ อยากไปอยู่กับเพื่อนบ้าง ซึ่งผมก็เข้าใจครับแต่ที่ผมไม่โอเคคือ ก่อนที่เขาจะออกไป เขาก็จะมาพูโดีกับผมแบบว่า เธอจ๋า วันนี้ออกไปกับเพื่อนนะ ไม่เกินเที่ยงคืนกลับ ใช่ครับผมเจอแบบนี้ผมก็ให้เธอไปแล้วก็ตกลงกันว่าเที่ยงคืนกลับ ผมจะรอ เราคงไม่ผิดใช่ไหมครับที่ในเมื่อเขาบอกเราเองว่าไม่เกินเที่ยงคืนกลับ ผมจะมีสิทธิ์ที่จะไปถามเขาว่าจะเที่ยงคืนแล้ว จะกลับรึยัง แต่คำพูดของเขาที่ตอบกลับผมมาคือ "จะอยู่กับเพื่อน อยากมีอิสระบ้าง อย่ามาโทรตาม อยากกลับตอนไหนเดี๋ยวก็กลับเอง" ผมผิดหรอครับ ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนี้ คงเข้าใจนะครับว่าผมก็เป็นห่วงแฟนผม เขาไม่กลับห้อง ผมนอนไม่หลับหรอก เพราะงั้นผมก็รอเขา ตี1 ก็แล้ว ตี2 ก็แล้ว จนเกือบตี 3 เขาถึงกลับ แล้วกลับมาในสภาพเมาครับ เพื่อนเขาก็ลากมาแล้วก็มาให้ผมดูแลต่อ ผมก็ต้องดูแล เปลี่ยนเสื้อ เช็ดตัว คอยดูว่าแฟนผมจะอ้วกไหม จะเป็นไรบ้าง ใช่ครับ ไม่ได้นอน หลายครั้งมากครับ บางวันก็ไม่ได้นอน จนร่างกายผมเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ จากการไม่ได้พักผ่อนให้เพียงพอ ซึ่งผมเคยเป็นคนแข็งแรง ผมเป็นนักกีฬาของคณะ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ครับ จนมีวันนึงเขากลับมาตอนตี 4 ผมร้องไห้แล้วผมบอกว่าผมทรมานขนาดไหน ทำไม่ถึงไม่เข้าใจผมบ้างสักที ถ้าเป็นงี้แกก็ไม่ต้องมาอยู่กับเราไหม เพราะแต่ล่ะครั้งที่กลับมาแกก็ไม่เคยเห็นว่าเราเป็นยังไง ต้องมานั่งดูแลแกตลอด จนเราแย่ไปหมดแล้วนะตอนนี้ เขาเมาแล้วตอบกลับมาแค่ว่า "เออๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่อยู่ก็ได้" แล้วเขาก็ไปอ้วกครับ ...คือผมยืนร้องไห้ตรงนั้น แล้วผมก็เดินเข้าไปดูแลเขาเหมือนที่ผมเคยทำทุกวัน ในหัวผมตอนนั้นคิดว่า นี่ขนาดผมเป็นถึงขนาดนี้แล้ว เขากลับไม่เข้าใจอะไรเลยหรอ (ผมเป็นคนร้องไห้ยากมากๆครับ ถ้าไม่ไหวกับอะไรจริงๆถึงขนาดที่ทนไม่ได้ถึงจะร้องครับ) แล้วพอมาตอนเช้าเขาก็ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งผมก็มานั่งคิดว่าที่ผมทำอยู่มันคือหน้าที่ของแฟนครับ ผมจึงยอมแล้วไม่อยากจะเรียกร้องอะไรอีก ในเมื่อเรามีเขาในชีวิตแล้ว เราต้องรับผิดชอบแล้วดูแลเขาให้ดีที่สุด ผมยอมให้ร่างกายผมแย่เพราะอยากให้เขามีความสุข เพราะหวังว่าสักวันเขาจะเข้าใจผมขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่ครับ จนเรื่องที่ผมทนไม่ไหวก็คือ แฟนผมไปเอาคนอื่นเข้ามาเพื่อดูว่าผมรักเขาจริงไหม... ช่วงปี 3 เทอม 2 เขาไปสนิทกับเพื่อนผู้ชายคนนึงครับ ซึ่งตอนแรกผมไม่ได้คิดอะไร ต้องบอกก่อนว่าแฟนผมต้องกลับบ้านอาทิคย์เว้นอาทิตย์ครับ ซึ่งเขาบอกว่าเพื่อนเขาคนนี้มีรถ สามารถไปส่งเขาได้ที่ท่ารถครับ ซึ่งผมก็โอเคเพราะอย่างน้อยก็ประหยัดค่ารถได้ ช่วงแรกๆผมก็ไปด้วยเพราะแฟนผมก็อยากให้ผมไปส่ง ผมก็ไปครับเพราะปกติผมไปส่งเขาตลอด จนหลังจากนั้นเขาบอกผมว่า ไม่ต้องไปส่งก็ได้นะ ไม่อยากให้เสียค่ารถกลับ ม. มาคนเดียว ใช่ครับตอนนั้นผมก็คิดว่าเขาคงเป็นห่วงเราไม่อยากให้เสียค่ารถ แต่ว่าผมดันมาเห็นว่าเขาสองคนเริ่มโทรคุยกันครับ ตอนแรกผมไม่ได้สงสัยอะไรเพราะคิดว่าเพื่อนกันสนิทกันมันก็คุยกันปกติ แต่พอวันนึงผมรู้ว่า ช่วงเวลาที่เขาโทรคุยกัน ดันเป็นหลังจากที่แฟนผมเลิกคุยโทรกับผมแล้วเราก็จะนอนครับ ผมรู้เรื่องนี้แต่ผมก็ไม้ได้อยากพูดครับ ไม่อยากคิดมากแต่แล้วยิ่งไม่พูดมันก็เหมือนว่าเขาจะไม่สนใจเลย วันนั้นผมเรียนหนักมากและทำโปรเจคจนดึกครับแล้วก็นอนเพราะผมไม่ไหวจริงๆ พรุ่งนี้ผมมีเรียนเช้า แต่แฟนผมไม่นอนครับ เขาไม่มีเรียนเลยนั่งเล่นอะไรไปเรื่อย ผมนอนหลับไม่สนิทครับ เป็นมาตลอด แล้วผมก็ได้ยินครับว่าเขาคุยโทรกับใครซักคน แต่ผมง่วงมากแล้วไม่ไหวเลยไม่ได้ทำอะไรไป เขามาเขย่าตัวผมตอนตี 5 กว่าๆแล้วชวนผมไปดูเพราะอาทิตย์ขึ้น ...ครับผมบอกว่าผมไม่ไป ผมง่วงเหนื่อย ขอนอนต่อนะค่อยดูวันหลัง แล้วเขาก็เงียบไปสักพักครับ แล้วผมก็ได้ยินว่าเขาคุยโทรกับใคร แล้วเขาก็เดินออกจากห้องไปครับ ผมฝืนตัวเองเดินออกมาแอบดูครับว่าเขาไปไหน ใช่ครับ ไม่ต้องเดา เขาไปยืนดูพระอาทิตย์ขึ้นพร้อมคุยโทรกับเพื่อนคนนั้น ผมหันตัวกลับมานอนแล้วน้ำตาไหลครับ ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ได้ครับ เพราะผมไม่ไหวจริงๆ เลยกะว่าถ้าเช้าแล้วค่อยคุยครับ ใช่ครับผมถามเธอตั้งแต่เช้าครับว่า เมื่อคืนคุยกับใครหรอ เราเหมือนได้ยินเสียง เขาตอบกลับมาบอกว่าไม่ได้คุยแล้วเขาก็เปิดประวัติให้ดู ใช่ครับเขาลบมันไปแล้ว แตผมก็ถามเขาตลอดว่าแน่ใจหรอ เราได้ยินนะ เขาไม่บอกผมเลยจนประมาณ 3 ทุ่มครับ ผมถามเขาครั้งสุดท้ายว่าแกคุยกับใคร เขาก็บอกไม่ได้คุยครับ แล้วเขาก็ยื่นโทรให้ผมดู ใช่ครับมันไม่มีอยู่ในประวัติหรอกเพราะเขาลบ แต่เขาก็ไม่รู้ครับว่ามันมีวิธีดู ถึงต่อให้ลบตรงข้างหน้ายังไง ตรงนี้ก็ยังขึ้นอยู่ครับ ผมกดเข้าไป แล้วยืนโทรไปให้เขาแล้วบอก ไหนไม่ได้คุย นี่คืออะไร เขาอึ้งไปสักพักครับ แล้วเขาก็ตอบมาว่า "เรารู้อยู่แล้วว่าแกรู้ เราแค่แกล้งเล่น เพราะเราอยากรู้ว่าแกรู้ได้ยังไง" ครับ ผมน้ำตาไหลเลยครับ แล้วผมก็บอกเขาว่าพอเหอะ อย่าพูดเลย แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องครับ เขาก็ตามมาง้อผมนะ แต่คือตอนนั้นผมไม่ไหวครับ มันหลายครั้งจริงๆที่ผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ ผมไม่อยากบอกว่าผมทน เพราะผมรักเขาไม่ได้ทนเขา ถ้าต้องทนอยู่ซักวันมันก็ไม่ไหว แต่ผมพยายามเข้าใจแล้วไม่อยากให้ผมคิดว่าผมทนอยู่กับเขา มันทำให้เขาเหมือนรู้สึกว่าเขาคิดได้แล้วจะเลิกคุยครับใช่ครับผมก็คิดว่ามันจะโอเค แต่ผ่านไปไม่นานก็เป็นเหมือนเดิมครับ จนวันที่ผมกลับบ้าน แม่ผมทักผมมาว่า "เป็นอะไร เหนื่อยไหม" ครับแค่คำพูดแค่นี้ ผมร้องไห้ทันทีครับ เพราะผมเป็นคนที่ปกติไม่มีใครรู้เลยครับว่าผมรู้สึกแย่รู้สึกไม่ดีตรงไหน เพราะผมเป็นคนร่าเริง ไม่มีใครดูออกครับ แต่วันนี้ที่แม่ผมทัก คือมันจี๊ดใจผมมากครับ ผมร้องไห้ฟูมฟายและเล่าทุกอย่างให้แม่ฟัง แม่ผมก็บอกแค่ว่า ให้ทำตามความรู้สึกตัวเองบ้าง แม่ไม่ยุให้ลูกเลิกหรอก แต่ลูกก็ควรกลับมามีความสุขบ้าง ผมเลยนั่งคิดครับแล้วผมก็คิดว่าในเมื่อความสุขของเขาคือการที่เขาเป็นแบบนี้เขาทำอะไรแบบนี้ เขาต้องการอิสระ ผมอยากปล่อยเขาไปครับ จนวันที่ผมกลับ ม. ผมเปลี่ยนไปครับ ผมไม่ได้รอเขาเหมือนก่อน ผมเริ่มให้เขาอยากทำอะไรก็ทำ แล้วผมก็ไม่สนใจครับ แต่ผมยังรักเขานะครับ แต่แค่ไม่อยากไปยุ่งอะไรแล้ว ใช่ครับเขามีความสุขมาก เราไม่ค่อยมีปัญหากันเลย แต่...วันนึงเขามาบอกว่า ทำไมผมไม่เหมือนเดิม ไม่ได้รักเขาแล้วหรอ ครับตอบอะไรไม่ได้ครับ ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเขาต้องการอะไรแน่ ในเมื่อผมอยากให้เขามีความสุข แล้วผมก็ไม่ต้องมาเสียใจ ไม่ต้องมารู้สึกแย่ มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ ถ้าให้ผมกลับไปเหมือนเดิม มันก็คงไม่ต่างกับที่ผ่านมา ถึงอย่างนั้นผมก็ทำตัวปกติครับ แล้วเขาก็มีความสุขมากครับ เขาทำทุกอย่างแบบที่เขาทำกับผมครับ ซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจครับ ผมไม่อยากทะเลาะ ไม่อยากมานั่งเสียความรู้สึก ผมก็เลยตัดสินใจที่จะเลิกครับ ... มีต่อ