กวีในดงดาบ : สตรี - บุปผาของแผ่นดิน

ขอเป็นเพียงดอกหญ้า ต่ำติดดิน
อยู่กับถิ่นทุ่งนา และป่าเขา
สุขสดชื่นแจ่มใส เหมือนวัยเยาว์
ในอ้อมกอดพี่น้องเรา ประชาชน

     ลูกในบ้านหว่านในสวน ล้วนใกล้ชิด
ลูกไม้ปลิดหล่นไป ไม่ไกลต้น
เป็นดอกหญ้าปักใน ใจผู้คน
ดีกว่าทนปักแค่  ในแจกัน

  มีความง่ายความงาม ตามความคิด
กับชีวิตไม่ลุ่ม หลงเพ้อฝัน
ไม่นอนรอปาฏิหาริย์ วันต่อวัน
แต่กล้ายืนกล้ายัน ทำทันที

   อยู่กับคนผู้หา เช้ากินค่ำ
เหนื่อยก็ปลอบประจำ ไม่เคยหนี
ข่วยเหลือเกื้อกูลได้ ไม่รอรี
มีไม่มีก็อยู่ สู้เคียงมา

   อยู่กับคนมากมาย ขายแรงงาน
ผู้ไถหว่านลุยโคลน ลงปักกล้า
อยู่กับชาวไร่อยู่ กับชาวนา
ด้วยศรัทธาพร้อมจะ อุทิศตน

  ลูกในบ้านหว่านในสวน ล้วนใกล้ชิด
เป็นบุปผาต่ำติด ดินแต่ต้น
ขอเป็นดอกหญ้าปักใน ใจผู้คน
ดีกว่าทนปักแค่ ในแจกัน

  
        .....................

   ขอน้อมคารวะ ทุกๆท่านครับ

  ( ขอขอบคุณท่านสุภาพสตรี ผู้ให้เกียรติเป็นแบบ สำหรับวาดรูปครับ )

  
( ขอปรับแก้ไขขนาดไฟล์รูปครับ )