ประสบการณ์แอบรักที่เจ็บปวดที่สุด...

ย้อนกลับไปประมาณ 1 ปี ที่แล้วคะ โรงเรียนเราเปิดเทอมมาก็ปกติเหมือนโรงเรียนอื่นทั่วไป แถมเราโดนเลือกเป็นหัวหน้าห้องด้วย น่าดีใจไหมละ แต่งานหนักมากเลย TT แล้วเราก็เชื่อว่าทุกคนต้องเจอบ้างแหละ เด็กประเภทกวนโอ๊ยเนี่ย เราแทนชื่อเด็กคนนั้นว่าทีนะคะ ทีเนี่ยคือกวนทีนมากๆคะ ชอบเข้ามากวนตอนเราทำงานทำนู้นทำนี่ มีอยู่ครั้งนึงเรารำคาญเลยเขวี้ยงลิปควิกใส่ เงียบซึมไปเลยอะ555 แล้วเวลาก็ผ่านไปประมาณเกือบปี ตลอดระยะเวลาที่ผ่านไปนั้น เรารู้สึกว่าเราชอบที.... แต่ ทีมีแฟนแล้ว คบกันมานานแล้วด้วย เราเลยโอเคเก็บความรู้สึกนี่ไว้ก็ได้ ในเมื่อมันไม่ได้เจ็บขนาดนั้นนี่ คงดีกว่าบอกออกไปแหละมั้ง ทีเนี่ยจะชอบทักมาขอลอกการบ้าน ให้เราช่วยงานบ่อยมาก แต่เราก็ช่วยนะ555  ชอบไงเลยช่วยทำหมด แล้วรู้สึกว่าทีจะไม่รู้ด้วยว่าเราคิดอะไร ทีเข้ามาเล่นปกติกับเรามาก แต่เข้าใจเราไหมว่ามันแบบต้องทำเป็นไม่คิดอะไรทั้งๆที่แบบอยากเข้าใกล้ให้มากกว่านี้ มีหลายครั้งที่ทีกับแฟนมาสวีทกันต่อหน้าเรา เราน้ำตาไหลตลอด เพื่อนก็ช่วยปลอบตลอด มีหนักสุดเราจำไม่ได้ว่าทำไมทีทำให้เราต้องวิ่งไปปล่อยโฮในห้องน้ำ แต่ก็นะเราจะร้องไห้ให้ตายแค่ไหนทีก็ไม่เคยรู้อยู่แล้ว มีอยู่คืนนึงคืนนั้นคงจะเป็นคืนที่เรามีความสุขที่สุด เราคุยกับที วันนั้นทีน่าจะเลิกกับแฟนแล้ว เราก็คุยกันไปเรื่อย เราก็ปลอบนางไปเมื่อก่อนก่อนที่เราจะชอบนางเรามีแฟนนางก็ปลอบเรานะ สลับกันปลอบไรงี้555 คืนนั้นคุยกันไปเรื่อยๆ ทีก็พิมมาว่า เราอะชอบทีใช่ไหม...  what? เราสตั้นไปสักแป็ปก็พิมพ์ตอบกลับไป บ้าหรอ มั่นหน้าวะ ใครจะชอบนาย  หลังจากนั้นก็จ้าาาา เรามีความสุขอะนางบอกรักเราด้วย แต่เราไม่รู้นะว่านางบอกทำไม คืนนั้นก็เป็นคืนที่เราหลับฝันดีที่สุด หลังจากนั้นประมาณเกือบเดือนมั้ง วันนั้นเป็น วันจันทร์ที่ 12 มิถุนายน เรากลับจากโรงเรียนไปถึงบ้าน ไปวิ่งออกกำลังกายกลับมาถึงบ้านก็ประมาณ 6 โมงเย็นแล้ว เราจึงได้จับโทรศัพท์ ทำไมเพื่อนในกลุ่มเราทักมาหาเราเยอะจังเราก็กดเข้าไปอ่านแชท มือสั่น น้ำตาไหลทำอะไรไม่ถูก ได้แต่อ่านแชทไปเรื่อยๆ เข้าไปส่องเฟสบุ๊คว่าคือเรื่องจริงหรือเปล่า มันคือเรื่องจริงไม่ใช่ฝัน ทีโดนรถชน แม่ของทีก็ด้วย แต่กู้ภัยมาช้าเกินไป ทั้งทีและแม่ของทีเสียชีวิตแล้ว.... คืนนั้นเรานอนร้องไห้จนหลับไป ตื่นเช้ามาไปโรงเรียนก็ร้องไห้ เราร้องไห้ทั้งวันเพื่อนมันหันมามองเราแล้วก็ร้องเพื่อนเข้ามาปลอบเรากันใหญ่เลย สงสารเราอะคะ เข้าใจความรู้สึกเราว่าเป็นยังไง ที่นั่งของทีในห้องเรียนเว้นว่างไว้ทำไมมันรู้สึกเหมือนขาดอะไรไป ไม่มีแล้วคนที่คอยแย่งขนมเรา คนที่คอยกวนเรา น่าเศร้านะคะ เย้นวันนั้นเราไปนอนบ้านเพื่อนคะเพื่อไปงานศพที  ตกเย็นเราก็ไปบ้านเพื่อนแล้วก็แต่งตัวไปงานศพที ไปเราก็ไม่ได้ช่วยอะไรแค่ทานข้าวแล้วก็กลับ ตอนอยู่งานศพเราก็ร้องกลับจากงานศพเราก็ร้อง จนตอนนี้ผ่านมา ปีกว่าแล้ว เราก็ยังคิดถึงทีเสมอ  เราแค่อยากเล่าประสบการณ์ให้ฟังนะ

เราอยากให้คนที่แอบชอบเนี่ยถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้ไปบอกเขานะคะ อย่ารอให้สายไปเหมือนเราเลย มันคงจะเป็นความทรงจำที่ฝังลึกไว้ในหัวใจเราที่สุดแล้ว

เป็นกำลังใจให้คนที่แอบชอบคะ

คร่าวๆประมาณนี้นะคะ