นักเลงจำเป็น

เป็นเรื้องที่อยากแชร์นะครับ สมัยมัธยมปลายผมเป็นคนที่บุคลิกค่อนข้างเนิร์ด จนบางคนก็เรียกผมว่าเด็กเอ๋อ มีโลกส่วนตัวไม่สุงสิง ไม่วุ่นวายกับใครครับ เรียกว่าใครคบใคร ใครต่อยตีกับใครผมไม่สนใจ แต่ถ้ามีใครคุยด้วยผมก็คุยครับ และถูกสอนว่าอย่ามีเรื่อง หนีได้ก็หนี อย่าเอาชีวิตไปเสี่ยง แต่เพราะบุคลิกที่กล่าวไปข้างต้นทำให้มีพวกบางกลุ่มจ้องหาเรื่องผม พยายามไถตัง บังคับให้ดูดบุหรี่  ตบหัว บางทีงานผมจะเสร็จ มันก็ฉีกงานผม และถ่มน้ำลายใส่  ท้าผมต่อย ผมบอกไม่เอา วิ่งหนีตลอดครับ ผมทนมาหลายปี ฟ้องครูเขาก็ไม่จัดการจริงจังสักที นอกจากผมก็มีอีกหลายคนไปฟ้องก็เพิกเฉยเพราะมันเป็นลูกของพวกอบต.ที่มีอิทธิพล บ้านค่อนข้างรวยเลย คงเพราะแบบนี้อาจารย์ก็ไม่กล้า จนวันนึงผมขึ้นม5 เช้าก่อนเข้าแถวมันซึ่งปู่ผมเพิ่งเสียไปไม่นาน แล้วผมหัวโล้นเพราะบวชมา ผมมีสร้อย1เส้นครับ ที่เขาให้ไว้ก่อนจากไป ห้อยคอรูปปู่ อยู่ๆมันมากระตุกไปบอกขอดูดิ รูปใคร ผมพยายามแย่งคืนมันก็ไม่ให้ มันตบหัวผมและกระทืบผมตรงนั้นเลย ดีที่มีอาจารย์มาห้าม เอาผมไปนอนห้องพยาบาลครับ เขาก็บ่นว่าไม่เข้าใจว่าทำไมฝ่ายปกครองไม่จัดการจริงจัง ผมนอนสลบไปประมาณ2ชั่วโมง ผมเริ่มคิดว่าที่ผ่านมา กูทนให้ถูกกระทำมามากพอหรือยัง ถ้าหนีอยู่แบบนี้มันจะมีไรดีขึ้นวะ ในโรงเรียนไม่มีใครกล้ากับพวกมันเลยหรือไง จนผมคิดว่าพอกันที กูจะไม่ทนอีกแล้ว วันนี้กูจะเอาคืนให้หมด ไม่หนีอีกต่อไป ผมเริ่มฟื้นตัวก่อนเที่ยงเลยไปกินข้าวที่โรงอาหาร แน่นอนว่าพวกมันเข้ามาหาเรื่องแบบที่ผมคิดและเป็นช่วงที่อาจารย์ประชุมหมดครับ ผมซื้อก๋วยเตี๋ยวมาใส่พริกเยอะๆ มันเดินมาถึงถ่มน้ำลายใส่เลยครับแล้วผลักผมมีไรปะ ผมยิ้มแล้วบอกว่า กูให้ด้วยการสาดก๋วยเตี๋ยวที่มีพริกใส่หน้าแล้วต่อยมันจนล้ม เพื่อนๆอีก4 คน จะมาช่วย ผมบอก มาๆพวกเรียงหน้ามาให้ และผมไม่รู้เอาแรงมาจากไหนครับ ขนาดโดนรุมจนฟกช้ำ ก็สู้ไม่ถอย และอยู่ๆมาเด็กอีกห้องนึงเข้ามานึกว่าจะช่วยพวกมัน แต่กลับมาช่วยผม มันบอกว่า ขอเอาด้วย จนอาจารย์ได้ยินเสียงต้องมาห้ามครับ เรียกว่า5-2เลย แต่ที่แน่ๆ ไอ้คนที่เจอผมเอาก๋วยเตี๋ยวสาดนี่เป็นหัวโจก เละไม่เป็นท่าครับ หัวแตกแถมเดินไม่ได้ไปหลายวัน เพราะความแค้นสะสมมาก เลยโดนทัญบนกันไป ตอนแรกเขาจะลำเอียงทำแค่ผม ผมบอกว่า ทำทั้งหมดครับ ถ้าไล่ออกก็ไล่ทั้งหมด จนอาจารย์ยอมครับ ผมล่ะไม่ชอบคนไม่เด็ดขาดเลย พอผมออกจากห้องมา  เลยถามว่ามาช่วยกูทำไม มันก็เล่าให้ฟังว่าโดนมาเยอะเหมือนกัน แต่ไม่มีใครตอบโต้มันเลย พอเห็นเปิดเลยมาช่วย จากวันนั้นไอ้พวกนั้นก็หายซ่าไปเลยครับ ไม่กล้ามาแกล้งหรือมายุ่งกับผมอีกเลย เพราะถ้าเข้ามาผมเล่นแน่ๆ

จริงๆการเป็นนักเลงเนี่ย ผมรู้นะครับว่ามันไม่ดีหรอก เพราะมีแต่อันตรายแต่อย่างกรณีของผม ถ้าไม่สู้มันเลยคงอันตรายกว่านี้แน่ๆ ไม่งั้นมันคงไถเงินผม รังแกผมไปเรื่อยๆแน่นอน และผมไม่ได้จะบอกว่าตัวเองเก่งครับ เพียงแค่ว่าเรายอมได้เท่าที่พอประมาณถ้ามันมาเกินไปก็สู้บ้าง ให้มันรู้ว่าเราเองก็ไม่กลัวมันเหมือนกัน