เราอยากกลับไปเรียนอีกครั้ง แต่พอมาคำนวณดูแล้ว กว่าจะจบก็อายุเกือบสามสิบ  เราคิดว่า โห! แล้วเราจะสร้างตัวได้ตอนไหน ต้องทำงานอีกกี่ปี เค้ายังจะรับเราทำงานไหม เพราะเด็กๆสมัยนี้โตเร็ว และเก่งกันมาก  

ตอนนี้เราเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ เงินเดือนไม่ถึง8,000 พอสิ้นเดือน หักค่านู้นนี่ เหลือไม่ถึง สองพัน
ต้องให้แม่อีก พอให้แม่น้อย แม่ก็บอกว่าน้อยจัง ให้แม่แค่นี้เองเหรอ พอเราบอกว่าไม่มีแล้ว แม่ก็พูดประมาณว่าเราโกหก มีแต่ไม่ยอมให้ประมาณนี้ พอได้เงิน เรากับแม่แทบจะไม่ได้คุยกันเลย  แต่พอใกล้จะสิ้นเดือน แม่จะส่งข้อความหรือไม่ก็โทรมา แม่ไม่ฟังเราเลย ว่าเราไม่มี จะให้เราไปยืมมาให้ หรือไม่ก็แม่จะไปยืมเค้า แล้วให้เราไปคืน เราแทบไม่อยากคุยกับแม่เลย แต่ถึงยังไงเราก็รักเค้า บางครั้งก็เครียดมาก เคยอยากจะฆ่าตัวตายไปให้พ้นๆ แต่รู้สึกสมเพชตัวเอง บางเดือนก็อดข้าวหลายวัน เพราะไม่กล้าไปยืมคนอื่น กลัวไม่มีคืน เงินในบัญชีก็มีร้อยกว่าบาท ทำเป็นทุนก็ไม่พอ เหนื่อยมากเลยค่ะ ทรมานมากด้วย ไม่มีใครเข้าใจเราเลย ไม่ฟังเราด้วย เดือนนี้ก็หมดแล้วค่ะ หมดตั้งแต่ต้นเดือน ยังคิดอยู่เลยจะทำยังไงดี จะกินอะไร 55555 แต่ก็ต้องเดินหน้าต่อไป


นอกเรื่องไปมาก5555 เผลอระบายออกไป แต่ยังไงก็ยังต้องสู้ต่อ  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจนถึงตอนนี้
ขอบคุณมากค่ะ (:

*ตอนอายุ 30 พี่ๆเป็นอย่างไรบ้างคะ? มีรถ มีบ้าน มีงานที่มั่นคง  ช่วยเล่าประสบการณ์ให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ?


ขอบคุณค่ะ.


(แท็กห้องไม่เป็น ขอโทษด้วยค่ะ)