ผมมีเรื่องอยากเล่าให้ทุกคนฟังครับ
คือผมชอบ ผญ.คนหนึ่งผมเจอเธอครั้งแรกตอนเธอกำลังช่วยกีฬาสีอยู่ เธอคนนี้สวยและน่ารักสเปคผมมากเลยครับ เจอครั้งแรกก็แทบจะเรียกว่าหลงรักเลยครับ เธอเป็นรุ่นพี่ของผมปีหนึ่งผมปี1เขาปี2 แต่เราก็อายุ21เท่ากันนะครับ
หลังจากนั้นไม่นานผมก็เริ่มที่จะหาทางติดต่อเธอถามเพื่อนคนนู่นคนนี้ จนได้เฟสเธอมาครับ
ผมก็เริ่มที่จะติดต่อทักทายเธอไปตามปกติครับ ไม่ได้ทักอะไรที่ดูน่าเกียจ เธอขยันครับมีบ้างครั้งเธอก็จะทำคุกกี้ทำขนมมาขายที่วิทลัย (ยิ่งทำให้ผมลงรักเธอเข้าไปอีกที่เป็นคนขยัน) ผมก็พยามจะอุดหนุนของเธอตลอดและก็พยามจะทักชวนคุยกับเธอตลอดถามเธอชอบอะไร ทำไรอยู่ครับ ไรงี้ตามประสาเลยครับ เธอก็ไม่ค่อยตอบแชทนะครับบอกไม่เล่นโทรศัพ ถามเช้าตอบเย็นบ้างไรบ้างงี้ ผมก็พอจะรู้แล้วล่ะว่าเธอไม่อยากคุยด้วย ไม่ได้ชอบเรา
ผมก็เลยย้อนกลับมาดูที่ตัวเองว่าแล้วเราละมีไรดีให้เขามาสนใจบ้าง แล้วก็เริ่มปรับปรุงตัวให้มันดีขึ้น เริ่มใส่ใจความสะอาดหัดแต่งตัวรักษาตัวเองให้มันดีขึ้นไรงี้ จนเธอจบไปผมก็ลองชวนเธอมากินข้าวทำนู่นทำนี้หากิจกรรมคอยชวนเธอตลอด ซึ่งแน่นอนครับเธอบอก
ไม่ได้คะอยู่แล้ว หลังๆมานี้ผมเริ่มท้อ ผมเป็นเพื่อนกับเธอทั้งในเฟส ติมตามIG และyoutubeเธอตลอด จนล่าสุดเมื่อกลางเดือนที่ผ่านมาเธอก็พิมมาพูดกับผมตรงๆ ว่าเธอไม่ได้คิดเกินเลยกว่าคำว่าเพื่อนเลย และถ้าไม่เกินเลยก็ยินดีคุยเป็นเพื่อนครับ ที่เธอพิมมามันทำให้ผมดจ็บกว่าตอนโดนผญ.คนเก่านอกใจอีกครับ ปล.ผมชอบเธอมากถึงขนาดตั้งเป็นวอลเปเปอร์ มือถือกับคอม
ผมควรจะทำตัวยังไงดีครับ เลิกคุยไปเลยดีกว่าไหมรึว่าควรจะพยามต่อไป
ผมเสียดายอยู่เหมือนกันนะครับที่เราไม่ได้มีโอกาศที่จะทำความรู้จักกันมากกว่านี้
ขอโทษครับหาจผมพิมพ์แล้วพวกพี่ๆอ่านกันไม่เข้าใจผมก็แค่อยากเล่าอยากจะระบายความในใจของผมที่บอกใครนี้ไม่ได้กับใครสักคน เผื่อจะช่วยให้ผมจิตใจฟื้นฟูมาได้บ้างไม่มากก็น้อย
ขอบคุณครับ
เมื่อยที่เราชอบเขามากๆไม่อยากคุยกับเราเราควรจะทำตัวยังไงดีครับ
คือผมชอบ ผญ.คนหนึ่งผมเจอเธอครั้งแรกตอนเธอกำลังช่วยกีฬาสีอยู่ เธอคนนี้สวยและน่ารักสเปคผมมากเลยครับ เจอครั้งแรกก็แทบจะเรียกว่าหลงรักเลยครับ เธอเป็นรุ่นพี่ของผมปีหนึ่งผมปี1เขาปี2 แต่เราก็อายุ21เท่ากันนะครับ
หลังจากนั้นไม่นานผมก็เริ่มที่จะหาทางติดต่อเธอถามเพื่อนคนนู่นคนนี้ จนได้เฟสเธอมาครับ
ผมก็เริ่มที่จะติดต่อทักทายเธอไปตามปกติครับ ไม่ได้ทักอะไรที่ดูน่าเกียจ เธอขยันครับมีบ้างครั้งเธอก็จะทำคุกกี้ทำขนมมาขายที่วิทลัย (ยิ่งทำให้ผมลงรักเธอเข้าไปอีกที่เป็นคนขยัน) ผมก็พยามจะอุดหนุนของเธอตลอดและก็พยามจะทักชวนคุยกับเธอตลอดถามเธอชอบอะไร ทำไรอยู่ครับ ไรงี้ตามประสาเลยครับ เธอก็ไม่ค่อยตอบแชทนะครับบอกไม่เล่นโทรศัพ ถามเช้าตอบเย็นบ้างไรบ้างงี้ ผมก็พอจะรู้แล้วล่ะว่าเธอไม่อยากคุยด้วย ไม่ได้ชอบเรา
ผมก็เลยย้อนกลับมาดูที่ตัวเองว่าแล้วเราละมีไรดีให้เขามาสนใจบ้าง แล้วก็เริ่มปรับปรุงตัวให้มันดีขึ้น เริ่มใส่ใจความสะอาดหัดแต่งตัวรักษาตัวเองให้มันดีขึ้นไรงี้ จนเธอจบไปผมก็ลองชวนเธอมากินข้าวทำนู่นทำนี้หากิจกรรมคอยชวนเธอตลอด ซึ่งแน่นอนครับเธอบอกไม่ได้คะอยู่แล้ว หลังๆมานี้ผมเริ่มท้อ ผมเป็นเพื่อนกับเธอทั้งในเฟส ติมตามIG และyoutubeเธอตลอด จนล่าสุดเมื่อกลางเดือนที่ผ่านมาเธอก็พิมมาพูดกับผมตรงๆ ว่าเธอไม่ได้คิดเกินเลยกว่าคำว่าเพื่อนเลย และถ้าไม่เกินเลยก็ยินดีคุยเป็นเพื่อนครับ ที่เธอพิมมามันทำให้ผมดจ็บกว่าตอนโดนผญ.คนเก่านอกใจอีกครับ ปล.ผมชอบเธอมากถึงขนาดตั้งเป็นวอลเปเปอร์ มือถือกับคอม
ผมควรจะทำตัวยังไงดีครับ เลิกคุยไปเลยดีกว่าไหมรึว่าควรจะพยามต่อไป
ผมเสียดายอยู่เหมือนกันนะครับที่เราไม่ได้มีโอกาศที่จะทำความรู้จักกันมากกว่านี้
ขอโทษครับหาจผมพิมพ์แล้วพวกพี่ๆอ่านกันไม่เข้าใจผมก็แค่อยากเล่าอยากจะระบายความในใจของผมที่บอกใครนี้ไม่ได้กับใครสักคน เผื่อจะช่วยให้ผมจิตใจฟื้นฟูมาได้บ้างไม่มากก็น้อย