เริ่มเหตุการณ์ที่1 ด้วยความผิดของเราบวกการจัดการของอฟช.
เริ่มจากที่สั่งแผ่น River ไว้แค่2แผ่น แล้วดันมั่นใจในตัวเองเกินไปว่าจำได้ว่าใบไหนถ่ายใครรอบไหน แต่แล้วความผิดพลาดก็บังเกิด
เมื่อเห็นเพื่อนโพสในเฟสว่า จะถ่ายรูปกับน้องขมิ้นตอน 10.30 น.งามหน้าละจำเวลาขมิ้นผิด
แถมด้วยความประมาทที่เห็นงานจับมือครั้งล่าสุดแถวเข้างานไม่นานมากเลยมัวแต่ซักผ้าตอนเช้ากะไปถึงถ่ายรูปพอดี แต่ดันจำเวลผิดซะนี่
พอเห็นปุ๊บทิ้งทุกอย่างผ้าที่กำลังตากปล่อยไว้ก่อน คว้ากุญแจรถลากร้องเท้าแตะหนวดที่ว่าจะโกนก็ไม่โกนมางานด้วยความรวดเร็ว(ผมเพิ่งมาตากต่อเสร็จไปเมื่อกี้เอง)
บุที่ผมจะถ่ายคือ 10.30-12.00น. ผมถึงหน้างาน 11.30น. ความซวยบังเกิด แถวเข้างานที่เคยเร็ว กะไว้ว่างานนี้ไม่มีซื้อของโซนเทรด แถมมีระบุรอบบัตรคนไม่น่าเยอะ
ใช่คนไม่เยอะเท่างานจับมือแต่แถวเข้างานดันปล่อยทีละแถวทั้งๆที่จุดตรวจมีหลายช่องทาง ดูด้วยสายตากะว่าถ้าต่อแถวไม่น่าจะทันเลยเดินไปหาสตาฟที่คุมแถว
พบว่ามีคนชะตาเดียวกับเราคือแววจะไปถ่ายรูปไม่ทันคุยกับสตาฟขอคนที่เวลาในบุเข้าไปก่อนเพราะถ้าไม่ทันบัตรมันก็ใช้งานไม่ได้ แต่แล้วความหวังพังทลาย กฏต้องเป็นกฏจึงต้องเดินไปต่อแถว (ขอสารภาพบาป มีคนใจดีให้แทรกแถวเพราะกลัวไม่ทันด้วย แต่แล้วบาปนั้นได้ลงโทษมาแล้ว) วิ่งไปถึงหน้าบุเลยเวลาปิดแถวมา 5 นาที OMG อดครับ...
ตอนหลังเขาเลยจัดแถวเข้าให้มากขึ้นทำให้เข้าได้เร็วขึ้น ขอบคุณสำหรับการแก้ไขด้วยนะครับ
เหตุการณ์ที่2 OMG อีกครั้ง
หลังจากที่พลาดในรอบแรก คราวนี้ถึงรอบน้องมายด์ที่เป็นคามิของเรา แถวน้องยาวใช้ได้เพราะรอบนี้คนลงน้องเต็มจำนวน
วันนี้เจ้ากระตุ่ยอารมณ์ดีจากปกติจะกวนๆโอ๊ยผมหน่อย วันนี้น้องมาใชชุดขาวน่ารักมาก เห็นหลายคนเดินออกจากบุแล้วลืมของบ้าง สะดุดขานู่นนั่นนี่บ้าง เข้าใจเลยก็คนมันประหม่า ผมก็เคยเป็น
ท่าสุดฮิตประจะบุก็ต้องท่าหูกระต่ายกับท่าให้น้องงอน น้องงอนแล้วน่ารักใครไม่เชื่อมาเลนจับมือแฮร่ๆ ส่วนตัวผมภูมิคุ้มกันน้องเริ่มมีแล้วอาการประหม่ามันไม่ค่อยมีแล้วก็เจอกันมาตั้งแต่งานจับมือครั้งนู่นเลยอ่ะ เลยบอกน้องไปท่าเก๊กหล่อนะ เบื่อหูกระต่ายแล้ว
แต่ แต่ แต่ มีบางสิ่งมันดันตื่นเต้น เจ้าโทรศัพท์ผมเองครับ ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีอาการอะไรใดๆ เจ้าถ่ายแบตมีประมาณ60-70% ถ่ายเสร็จปุ๊ป รับโทรศัพท์คืน
เช็ครูป ดูดี น้องน่ารัก ไม่เบลอ และระหว่างเดินออกจากบุมันก็ค้าง ค้างมาจนมาถึงจุดรับของที่ระลึกจากแฟนด้อม ยังเอาให้พวกแอดมินที่จุดรับของดูเลย ซักพัก เครื่องดับจร้าาาาา
ตกใจมาก รีบเปิดเครื่องใหม่มันบอกเหลือ 0% จากเมื่อกี้70% หายเกลี้ยง รองชาร์ตก็ไม่เข้า พยายามอยู่พักใหญ่กว่าจะเข้า พอเปิดเครื่องมา.......
รูปที่ถ่ายกับมายด์มา ไฟล์หายจร้าาาาาาาาา..... 2ใบวันนี้ไม่มีรูปติดกลับมาเลยซักใบ
เหตุการณ์ที่3 ถึงไม่มีรูปที่ก็ประทับใจงานนี้อยู่นะ
แน่นอนหลังรูปหายก็อาการเซงๆหน่อย แต่แปลกใจตัวเองไม่ได้รู้สึกเสียใจ หรือหงุดหงิดอะไร เลยมองไปรอบๆแล้วก็อ๋อ..... เพราะบรรยากาศแบบนี้นี่เอง
รอบๆตัวผมตอนนั้นคือกำลังอยู่ท่ามกลางกลุ่มแฟนด้อมมายด์นั่นเอง ถามว่าผมมาอยู่ตรงนี้ได้ไง ผมเองก็ไม่รู้ๆ ทั้งๆงานมันมักเริ่มจากคน2-3คนที่มาด้วยกันยืนคุยกันอยู่ ซักพักเวลาผ่านก็จะมีคนใส่เสื้อคล้ายๆกันค่อยๆมาเพิ่มทีละคนๆ
ถามว่าผมรู้จักเขาไหม ก็รู้จักชื่อบางคนที่เป็นแอดมินเพจหรือกลุ่ม ส่วนคนอื่นๆผมไม่รู้จักชื่อเขาหรอกแล้วเขาก็ไม่รู้จักชื่อผม แต่คนกลุ่มนี้ก็ไม่ใช่คนแปลกหน้า คนเดิมๆเสื้อผ้าใส่ชุดเดิมๆเจอหน้ากันทักกันคุยกันไปเรื่อย บางครั้งที่เซอไววอลอดน้ำตากแดดในคอนด้วยกัน ตากฝนกระโดดเต้น ตะโกนหวีดน้องด้วยกัน
ครั้งนี้ก็เหมือนกันหลังถ่ายรูปเสร็จก็มาจับกลุ่มคุยกันกันข้าวกัน แชร์ความรู้สึกกัน หลายคนรู้ว่าผมรูปหายก็คอยปลอบว่าไม่เป็นไร ส่วนหลายคนที่รูปเบลอบ้าง ทำหน้าไม่พร้อมบ้าง ก็ได้กำลังใจจากผมกลับไปว่า อย่างน้อยก็ยังมีรูปของผมไม่มีเลย พอพูดไปแบบนั้นแล้วเลยทำให้ผมคิดได้ว่า ใช่ซิบางคนเขาไม่มีโอกาสมาด้วยซ้ำ พอได้คิดได้คุยได้พูดกับใครกลุ่มๆหนึ่งที่รักในสิ่งเดียวกัน บรรยายกาสมันก็ครื้นเครงขึ้นมาจนเราไม่ได้สนใจไฟล์รูปที่มันหายไป
มันได้ความทรงจำดีๆกลับมาทดแทน ส่วนรูปมายด์ที่ถ่ายไปมันก็ยังอยู่ในความทรงจำเช่นเดียวกันว่า เราถ่ายท่าเก๊กหล่อกันอยู่นะ
บทสรุป ถ้าถามผมว่าย้อยเวลากลับไปแล้วรู้ว่าจะไม่มีรูปน้องติดกลับมาด้วยจะไปอีกไหม ต้องเสียทั้งเวลา ค่ารถ ค่านู่นนี่ พลังงานร่างกายอีก
ก็ต้องตอบอย่างไม่ลังเลเลยว่า ไปแน่นอน
เพื่อนๆหลายๆคนถ้ามีโอกาสได้ไปงานต่างๆทั้งของ BNK48 หรือของที่อื่นๆ อย่าลืมบรรยากาศรอบๆตัวนะ หยุดหันมองคนรอบตัว ลองทัก ลองคุย ลองดูว่าเขาทำอะไรกันบ้างนะ
ผมเองก็ไม่ใช่คนเข้าสังคมเก่ง ส่วนใหญ่เป็นคนอื่นๆทักก่อนตลอด ทักบ่อยๆเข้ากลายเป็นเจอกันก็คุยกันได้ไปเองด้วยไม่รู้จักชื่อแต่เราจำกันได้นะ 555
มิตรภาพระหว่างการติดตาม BNK48 นี่มันดีจริงๆ
บรรยายความรู้สึกหลังงาน2Shot ฉบับคนดวงกุด (กระทู้จะมีอวยน้องมายด์หน่อยๆนะ)
เริ่มจากที่สั่งแผ่น River ไว้แค่2แผ่น แล้วดันมั่นใจในตัวเองเกินไปว่าจำได้ว่าใบไหนถ่ายใครรอบไหน แต่แล้วความผิดพลาดก็บังเกิด
เมื่อเห็นเพื่อนโพสในเฟสว่า จะถ่ายรูปกับน้องขมิ้นตอน 10.30 น.งามหน้าละจำเวลาขมิ้นผิด
แถมด้วยความประมาทที่เห็นงานจับมือครั้งล่าสุดแถวเข้างานไม่นานมากเลยมัวแต่ซักผ้าตอนเช้ากะไปถึงถ่ายรูปพอดี แต่ดันจำเวลผิดซะนี่
พอเห็นปุ๊บทิ้งทุกอย่างผ้าที่กำลังตากปล่อยไว้ก่อน คว้ากุญแจรถลากร้องเท้าแตะหนวดที่ว่าจะโกนก็ไม่โกนมางานด้วยความรวดเร็ว(ผมเพิ่งมาตากต่อเสร็จไปเมื่อกี้เอง)
บุที่ผมจะถ่ายคือ 10.30-12.00น. ผมถึงหน้างาน 11.30น. ความซวยบังเกิด แถวเข้างานที่เคยเร็ว กะไว้ว่างานนี้ไม่มีซื้อของโซนเทรด แถมมีระบุรอบบัตรคนไม่น่าเยอะ
ใช่คนไม่เยอะเท่างานจับมือแต่แถวเข้างานดันปล่อยทีละแถวทั้งๆที่จุดตรวจมีหลายช่องทาง ดูด้วยสายตากะว่าถ้าต่อแถวไม่น่าจะทันเลยเดินไปหาสตาฟที่คุมแถว
พบว่ามีคนชะตาเดียวกับเราคือแววจะไปถ่ายรูปไม่ทันคุยกับสตาฟขอคนที่เวลาในบุเข้าไปก่อนเพราะถ้าไม่ทันบัตรมันก็ใช้งานไม่ได้ แต่แล้วความหวังพังทลาย กฏต้องเป็นกฏจึงต้องเดินไปต่อแถว (ขอสารภาพบาป มีคนใจดีให้แทรกแถวเพราะกลัวไม่ทันด้วย แต่แล้วบาปนั้นได้ลงโทษมาแล้ว) วิ่งไปถึงหน้าบุเลยเวลาปิดแถวมา 5 นาที OMG อดครับ...
ตอนหลังเขาเลยจัดแถวเข้าให้มากขึ้นทำให้เข้าได้เร็วขึ้น ขอบคุณสำหรับการแก้ไขด้วยนะครับ
เหตุการณ์ที่2 OMG อีกครั้ง
หลังจากที่พลาดในรอบแรก คราวนี้ถึงรอบน้องมายด์ที่เป็นคามิของเรา แถวน้องยาวใช้ได้เพราะรอบนี้คนลงน้องเต็มจำนวน
วันนี้เจ้ากระตุ่ยอารมณ์ดีจากปกติจะกวนๆโอ๊ยผมหน่อย วันนี้น้องมาใชชุดขาวน่ารักมาก เห็นหลายคนเดินออกจากบุแล้วลืมของบ้าง สะดุดขานู่นนั่นนี่บ้าง เข้าใจเลยก็คนมันประหม่า ผมก็เคยเป็น
ท่าสุดฮิตประจะบุก็ต้องท่าหูกระต่ายกับท่าให้น้องงอน น้องงอนแล้วน่ารักใครไม่เชื่อมาเลนจับมือแฮร่ๆ ส่วนตัวผมภูมิคุ้มกันน้องเริ่มมีแล้วอาการประหม่ามันไม่ค่อยมีแล้วก็เจอกันมาตั้งแต่งานจับมือครั้งนู่นเลยอ่ะ เลยบอกน้องไปท่าเก๊กหล่อนะ เบื่อหูกระต่ายแล้ว
แต่ แต่ แต่ มีบางสิ่งมันดันตื่นเต้น เจ้าโทรศัพท์ผมเองครับ ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีอาการอะไรใดๆ เจ้าถ่ายแบตมีประมาณ60-70% ถ่ายเสร็จปุ๊ป รับโทรศัพท์คืน
เช็ครูป ดูดี น้องน่ารัก ไม่เบลอ และระหว่างเดินออกจากบุมันก็ค้าง ค้างมาจนมาถึงจุดรับของที่ระลึกจากแฟนด้อม ยังเอาให้พวกแอดมินที่จุดรับของดูเลย ซักพัก เครื่องดับจร้าาาาา
ตกใจมาก รีบเปิดเครื่องใหม่มันบอกเหลือ 0% จากเมื่อกี้70% หายเกลี้ยง รองชาร์ตก็ไม่เข้า พยายามอยู่พักใหญ่กว่าจะเข้า พอเปิดเครื่องมา.......
รูปที่ถ่ายกับมายด์มา ไฟล์หายจร้าาาาาาาาา..... 2ใบวันนี้ไม่มีรูปติดกลับมาเลยซักใบ
เหตุการณ์ที่3 ถึงไม่มีรูปที่ก็ประทับใจงานนี้อยู่นะ
แน่นอนหลังรูปหายก็อาการเซงๆหน่อย แต่แปลกใจตัวเองไม่ได้รู้สึกเสียใจ หรือหงุดหงิดอะไร เลยมองไปรอบๆแล้วก็อ๋อ..... เพราะบรรยากาศแบบนี้นี่เอง
รอบๆตัวผมตอนนั้นคือกำลังอยู่ท่ามกลางกลุ่มแฟนด้อมมายด์นั่นเอง ถามว่าผมมาอยู่ตรงนี้ได้ไง ผมเองก็ไม่รู้ๆ ทั้งๆงานมันมักเริ่มจากคน2-3คนที่มาด้วยกันยืนคุยกันอยู่ ซักพักเวลาผ่านก็จะมีคนใส่เสื้อคล้ายๆกันค่อยๆมาเพิ่มทีละคนๆ
ถามว่าผมรู้จักเขาไหม ก็รู้จักชื่อบางคนที่เป็นแอดมินเพจหรือกลุ่ม ส่วนคนอื่นๆผมไม่รู้จักชื่อเขาหรอกแล้วเขาก็ไม่รู้จักชื่อผม แต่คนกลุ่มนี้ก็ไม่ใช่คนแปลกหน้า คนเดิมๆเสื้อผ้าใส่ชุดเดิมๆเจอหน้ากันทักกันคุยกันไปเรื่อย บางครั้งที่เซอไววอลอดน้ำตากแดดในคอนด้วยกัน ตากฝนกระโดดเต้น ตะโกนหวีดน้องด้วยกัน
ครั้งนี้ก็เหมือนกันหลังถ่ายรูปเสร็จก็มาจับกลุ่มคุยกันกันข้าวกัน แชร์ความรู้สึกกัน หลายคนรู้ว่าผมรูปหายก็คอยปลอบว่าไม่เป็นไร ส่วนหลายคนที่รูปเบลอบ้าง ทำหน้าไม่พร้อมบ้าง ก็ได้กำลังใจจากผมกลับไปว่า อย่างน้อยก็ยังมีรูปของผมไม่มีเลย พอพูดไปแบบนั้นแล้วเลยทำให้ผมคิดได้ว่า ใช่ซิบางคนเขาไม่มีโอกาสมาด้วยซ้ำ พอได้คิดได้คุยได้พูดกับใครกลุ่มๆหนึ่งที่รักในสิ่งเดียวกัน บรรยายกาสมันก็ครื้นเครงขึ้นมาจนเราไม่ได้สนใจไฟล์รูปที่มันหายไป
มันได้ความทรงจำดีๆกลับมาทดแทน ส่วนรูปมายด์ที่ถ่ายไปมันก็ยังอยู่ในความทรงจำเช่นเดียวกันว่า เราถ่ายท่าเก๊กหล่อกันอยู่นะ
บทสรุป ถ้าถามผมว่าย้อยเวลากลับไปแล้วรู้ว่าจะไม่มีรูปน้องติดกลับมาด้วยจะไปอีกไหม ต้องเสียทั้งเวลา ค่ารถ ค่านู่นนี่ พลังงานร่างกายอีก
ก็ต้องตอบอย่างไม่ลังเลเลยว่า ไปแน่นอน
เพื่อนๆหลายๆคนถ้ามีโอกาสได้ไปงานต่างๆทั้งของ BNK48 หรือของที่อื่นๆ อย่าลืมบรรยากาศรอบๆตัวนะ หยุดหันมองคนรอบตัว ลองทัก ลองคุย ลองดูว่าเขาทำอะไรกันบ้างนะ
ผมเองก็ไม่ใช่คนเข้าสังคมเก่ง ส่วนใหญ่เป็นคนอื่นๆทักก่อนตลอด ทักบ่อยๆเข้ากลายเป็นเจอกันก็คุยกันได้ไปเองด้วยไม่รู้จักชื่อแต่เราจำกันได้นะ 555
มิตรภาพระหว่างการติดตาม BNK48 นี่มันดีจริงๆ