ผมอายุ ยี่สิบต้นๆ แฟนเก่าห่างกับผมสี่ปี เรียนอยู่มหาวิทยาลัย
คบกันเกือบปี เราทั้งคู่ถือว่าหน้าตาค่อยข้างดี(ไม่ได้อวยตัวเอง บอกเฉยๆ555)
ผมเป็นคนที่selfกับตัวเองมาก คือค่อนข้างเอาตัวเองเป็นหลัก และผมก็ค่อนข้างเป็นแบบนี้กับแฟนผมด้วย
ตอนคบ ผมนึกว่าเขาก็โอเคครับที่เป็นแบบนี้ ก็มีทะเลาะกัน ผมก็มักจะเงียบและไม่อยากทะเลาะด้วย
ปล่อยให้นางงอน นอยเป็นวัน บางทีผมไม่พอใจอะไรกับนาง ผมก็ว่านางพูดกับนางโดนตำที่รุนแรง แต่ไม่อยาบคาย
นางเคยบอกผมว่าผมไม่เหมือนเดิม เหมือนตอนคบกันใหม่ๆ ทั้งเรื่องไปรับไปส่ง เรื่องไม่ใส่ใจหลายๆอย่างเช่น เล่นเกม
ไม่ตอบไลน์ คอลไว้แต่ผมก็เล่นเกม ไปกินเหล้ากับเพื่อนบ่อยๆ เรื่องพวกนี้ นางก็พูดบอกผม ว่าไม่โอเคนะ ผมก็ไม่ได้ปรับเปลี่ยนอะไร
ก็ยังเป็นแบบเดิม
วันที่นางบอกเลิก นางบอกเลิกกันเถอะ นี่คิดมานานแล้วว่าไม่โอเค ผมโทรหานาง ด้วยความโมโหและไม่เข้าใจว่าผมผิดอะไรในตอนนั้น
ผมถามว่าเป็นอะไร คุยกันเรื่องไปรับไปส่งว่า อยู่ตั้งไกล จะไปรับไปส่งอะไรตลอด ผมก็เหนื่อยมีงานนู้นนี่นั่นที่มอ ตอนนั้นนางเสียนิ่งมากๆ
ด้วยความโมโหและความ Self ของตัวเองสุดๆ จึงบอกเลิกก็เลิก และไล่นางไปลบรูปต่างในโซเชียลและสถานะให้หมด
หลังจากวันบอกเลิก ผมก็มาทบทวนตัวเอง ว่าเป็นเป็นแฟนที่แย่จริงๆ ละเลิกมากเกินไป ใส่ใจน้อยเกิน เอาตัวเองเป็นหลักมากเกินไป
ผมจึงตามง้อ โทร แชท ไปเจอ นางนิ่งมาก และไม่ให้โอกาส ผมขอร้องต่างๆนาๆ
นางบอกมาประโยคนึง "ตอนนั้นเห็นเป็นของตาย ไม่ใส่ใจ แล้วจะมาทำอะไรตอนนี้ สายไปแล้ว ถ้าใช่มันคงใช่ไปตั้งแต่แรกแล้ว"
ตอนคบ นางรักผมมาก ใส่ใจผมทุกอย่าง เป็นแฟนที่ดีมากๆ ผมนี่แหละไม่ดีเอง
ผมอยากแก้ไขให้มันดีขึ้น ทำทุกอย่างให้ดี ผมรู้ว่าตอนนี้มันสายไปแล้ว
ผมทำร้ายคนที่รักผมมาก ทำลายความรักของผมด้วยตัวผมเอง เวลาเกือบปีบางคนว่าอาจน้อย แต่ผมคิดว่านี่คือความรักที่ดี รักกับคนดีๆครั้งนึงในชีวิตผม
ผมควรจะได้รับโอกาสไหม
ตอนนี้ผมรู้ว่าเขาไม่ใช่ของตายหรืออะไร เขาคือสิ่งที่มีค่ากับผมมากๆ
ผมคือผู้ชายที่ไม่ค่อยเอาใจใส่แฟน โดนบอกเลิก สมควรได้รับโอกาสไหมครับ
คบกันเกือบปี เราทั้งคู่ถือว่าหน้าตาค่อยข้างดี(ไม่ได้อวยตัวเอง บอกเฉยๆ555)
ผมเป็นคนที่selfกับตัวเองมาก คือค่อนข้างเอาตัวเองเป็นหลัก และผมก็ค่อนข้างเป็นแบบนี้กับแฟนผมด้วย
ตอนคบ ผมนึกว่าเขาก็โอเคครับที่เป็นแบบนี้ ก็มีทะเลาะกัน ผมก็มักจะเงียบและไม่อยากทะเลาะด้วย
ปล่อยให้นางงอน นอยเป็นวัน บางทีผมไม่พอใจอะไรกับนาง ผมก็ว่านางพูดกับนางโดนตำที่รุนแรง แต่ไม่อยาบคาย
นางเคยบอกผมว่าผมไม่เหมือนเดิม เหมือนตอนคบกันใหม่ๆ ทั้งเรื่องไปรับไปส่ง เรื่องไม่ใส่ใจหลายๆอย่างเช่น เล่นเกม
ไม่ตอบไลน์ คอลไว้แต่ผมก็เล่นเกม ไปกินเหล้ากับเพื่อนบ่อยๆ เรื่องพวกนี้ นางก็พูดบอกผม ว่าไม่โอเคนะ ผมก็ไม่ได้ปรับเปลี่ยนอะไร
ก็ยังเป็นแบบเดิม
วันที่นางบอกเลิก นางบอกเลิกกันเถอะ นี่คิดมานานแล้วว่าไม่โอเค ผมโทรหานาง ด้วยความโมโหและไม่เข้าใจว่าผมผิดอะไรในตอนนั้น
ผมถามว่าเป็นอะไร คุยกันเรื่องไปรับไปส่งว่า อยู่ตั้งไกล จะไปรับไปส่งอะไรตลอด ผมก็เหนื่อยมีงานนู้นนี่นั่นที่มอ ตอนนั้นนางเสียนิ่งมากๆ
ด้วยความโมโหและความ Self ของตัวเองสุดๆ จึงบอกเลิกก็เลิก และไล่นางไปลบรูปต่างในโซเชียลและสถานะให้หมด
หลังจากวันบอกเลิก ผมก็มาทบทวนตัวเอง ว่าเป็นเป็นแฟนที่แย่จริงๆ ละเลิกมากเกินไป ใส่ใจน้อยเกิน เอาตัวเองเป็นหลักมากเกินไป
ผมจึงตามง้อ โทร แชท ไปเจอ นางนิ่งมาก และไม่ให้โอกาส ผมขอร้องต่างๆนาๆ
นางบอกมาประโยคนึง "ตอนนั้นเห็นเป็นของตาย ไม่ใส่ใจ แล้วจะมาทำอะไรตอนนี้ สายไปแล้ว ถ้าใช่มันคงใช่ไปตั้งแต่แรกแล้ว"
ตอนคบ นางรักผมมาก ใส่ใจผมทุกอย่าง เป็นแฟนที่ดีมากๆ ผมนี่แหละไม่ดีเอง
ผมอยากแก้ไขให้มันดีขึ้น ทำทุกอย่างให้ดี ผมรู้ว่าตอนนี้มันสายไปแล้ว
ผมทำร้ายคนที่รักผมมาก ทำลายความรักของผมด้วยตัวผมเอง เวลาเกือบปีบางคนว่าอาจน้อย แต่ผมคิดว่านี่คือความรักที่ดี รักกับคนดีๆครั้งนึงในชีวิตผม
ผมควรจะได้รับโอกาสไหม
ตอนนี้ผมรู้ว่าเขาไม่ใช่ของตายหรืออะไร เขาคือสิ่งที่มีค่ากับผมมากๆ