เราเป็นโรคจิตแน่ๆเลยทำไงดีคะ

ช่วงนี้เรามักจะมีความรู้สึกไร้ค่า เหมือนว่าพ่อไมไ่รักเรา พ่อไม่พยายามปรับเข้าหาเรา เราอยากไปอยู่กับแม่พ่อก็ไม่ให้ไปจะให้อยู่กับย่า ถ้าอยู่กับย่าเราเครียดตายแน่ๆ บางทีเรารู้สึกว่าอยากฆ่าพ่อตัวเองค่ะ อยากเอาไม้ทุบๆให้ตายไปเลย วันนึงพ่อเราหกล้มไถลลงเนินเพราะวิ่งไปเก็บผ้า ตอนนั้นเราไปเรียนค่ะไม่รู้ว่าพ่อหกล้ม แม่เลี้ยงก็พาพ่อไปรพ.แล้วมารับเราค่ะ แม่เลี้ยงแกล้งเราว่าพ่อเป็นอัมพาตอยู่ไอซียู ตอนแรกเราก็ตกใจค่ะ แต่ในใจลึกๆเราแอบตื่นเต้นและดีใจมาก เหมือนคนบ้าเลย เวลาพ่อกับแม่เลี้ยงทะเลาะกันบางทีเราก็ทำเป็นเบื่อค่ะ แต่ในใจเรารู้สึกว่าเราชอบมากเวลาที่ทะเลาะกัน ชอบเวลาที่เค้าแหกปากตะคอกใส่กัน พ่อเราเป็นคนชอบออกคำสั่งชอบควบคุมค่ะ เราไม่ชอบถูกควบคุมอ่ะ ทุกฝีก้าวงี้เราไม่ชอบมากเลยค่ะ เกลียดการถูกควบคุม บางทีเราก็รู้หน้าที่ตัวเองดีค่ะ แต่พอพ่อเข้ามาควบคุมเราจะทิ้งทุกอย่างเลยค่ะ อารมณ์แบบว่าไม่ทำแ_ร่ง งี้อ่ะค่ะ วันนึงตอนม.2เรากลับบ้านช้าเพราะว่ารถรอบปกติมันเต็มเลยต้องรอรถรอบสุดท้าย วันนั้นพอเรากลับบ้านพ่อก็หาว่าขึ้นรถมากับผู้ชายค่ะ ตั้งแต่นั้นมาเราก็เกลียดพ่อเลยค่ะ วันนึงเราโมโหแอบตัดผมตัวเองแต่กลัวผิดสังเกตุเลยตัดเป็นหน้ามา แล้วพ่อก็ชอบพูดประมาณว่าตัดผมน่ารักมีคนมาจีบมั้ย เราแบบเห้ย ไม่รู้อะไรอย่ามาพูดพล่อยๆ คือเราไม่ได้สนใจเรื่องนี้อยู่แล้วอ่ะ แล้วเวลาพ่อพูดเรื่องผู้ชายเหตุการณ์ตอนม.2มันจะเเว้บมาในหัวเลยอ่ะ เมื่อวานพ่อก้ด่าว่าเราเป็นคนโง่ ตอนนั้นเราโมโหมากเรานึกถึงคำที่ย่าพูดว่าพี่ชายพี่สาวก็เกิดมาฉลาดทำไมเราเกิดมาโง่ แล้วเมื่อวานพ่อก็พูดว่าเราเป็นคนโง่อีก เราโมโหค่ะอยากจะฆ่าให้ตายแต่ก็เก็บอาการไว้ เราว่าเราต้องเป็นโรคแน่เลยเราควรทำไงดีคะ เรารู้ว่าฆ่าพ่อแม่มันบาปหนักสุกเราเลยกลัวค่ะ เราไม่อยากเป็นโรคจิตไม่อยากตกนรกนะ ปรึกษาใครได้บ้างแงงง