รู้สึกคิดผิดพลาดที่ตัดสินใจพบจิตแพทย์

ในความคิดของคุณความคาดหวังของคุณ คุณคิดว่าการไปพบจิตแพทย์หรือการได้ยารักษาจากแพทย์จะทำให้คุณหายจากอาการแบบไหนหรือคะ อยากให้ลองมาแชร์ดูนะคะ

เคยมีคนบอกว่า คนส่วนมากมักจะคาดหวังอนาคตที่สดสวย แต่มักจะไปครุ่นคริดแต่อดีตที่ผ่านมาและคร่ำครวญถึงความผิดพลาดความไม่สมหวังในอดีด บางทีลามปามไปถึงน้อยใจในโชคชะตาและวาสนาไปโน่น

ระหว่างไปคร่ำครวญอยู่กับอดีตก็ไม่มีโอกาสจะไตร่ตรองทำปัจจุบันให้มันดี แต่คาดหวังกับอนาคตที่ต้องดี

แล้วปัจจุบันมันก็คืออดีตของอนาคต ถ้าปัจจุบันมันทำไม่ดีอนาคตมันจะดีได้อย่างไร พออนาคตมันไม่ดี ก็กลับไปคร่ำครวญถึงปัจจุบันที่ไม่เคยใส่ใจมันพอตอนนี้มันเป็นอดีตไปแล้วก็ไปคร่ำครวญกับมัน และก็เป็นวงจรชีวิตไปไม่สิ้นสุด

สิ่งที่คุณโพสมามันคือวงจรแบบข้างบนเลยค่ะ

อีกหนึ่งเรื่องคือ การยอมรับความผิดพลาดของตัวเองไม่ได้ ที่คุณติดใจกับคำพูดของหมอว่ามันเป็นนิสัยเพราะคุณรู้สึกของคุณเองว่า หมายถึงคุณนิสัยไม่ดี เหมือนมีความไม่ดีอะไรจากตัวคุณ

จริงๆแล้วคนทุกคนมีทั้งส่วนดีและส่วนเลวในตัวเองเองค่ะ ไม่มีใครเป็นคนดีสีขาวอย่างเดียวหรือคนเลวดำสนิท ทุกคนคือสีเทา จะเทาเข้มเทาอ่อนก็แต่ละบุคคลไป

คุณต้องยอมรับตรงนี้ให้ได้ก่อนค่ะ ยอมรับว่าคนเรานั้นไม่มีใครไม่เคยทำผิด ความผิดพลาดไม่ใช่เรื่องที่จะยอมรับไม่ได้ คุณต้องยอมรับความเป็นตัวคุณให้ได้ซะก่อน คุณก็เหมือนคนอื่นๆในโลกนี้ที่มีส่วนดี ส่วนเสีย เป็นเรือ่งปกติ

คนเราเจอปัญหาแบบเดียวกันแต่จะทุกข์ไม่เท่ากัน สิ่งที่ทำให้มันต่างกันคือการยอมรับค่ะ เมื่อเรายอมรับเราจะทุกข์น้อยลงค่ะ และปัญหาจะแก้ไขได้ ต้องยอมรับก่อนว่ามันเป็นปัญหา เพราะทันที่ที่ยอมรับมันก็แทบจะหมดปัญหาไปแล้ว ธรรมชาติของคนเมื่อยอมรับว่ามันเป็นปัญหาเราก็จะหลุดจากปัญหานั้นหรืออยู่กับมันได้โดยไม่ทุกข์

ต่อมาทำอย่างไรอนาคตเราจะเป็นตามใจเราปรารถนา ก็ต้องทำปัจจุบันให้ดีก่อน อนาคตถึงจะดีได้ การทำปัจจุบันให้ได้ดีก็ต้องอยู่กับปัจจุบันทุกขณะจิต การจะทำเช่นนั้นได้ก็คือการเลิกเอาเวลาความคิดไปคร่ำครวญกับอดีต เหมือนทีคุณเป็นอยู่ทุกวันนี้

สิ่งที่เป็นปัญหาของคุณคือที่ถูกเรียกว่านิสัยคือ การควบคุมอารมณ์ จิตใจที่เรียกว่านิสัยก็คือการทำอะไรซ้ำๆมันก็กลายเป็นนิสัย

อารมณ์หรือจิต มีตัวควบคุมคือสติ ที่ผ่านๆมาปัญหาของคุณคือสติมันควบคุมอารมณ์หรือจิตคุณไม่ได้ ไม่ใช่ไม่ได้นะ สติแทบวิ่งตามจิตไม่ทันซักครั้งเดียวด้วยซ้ำ แล้วพอมันทำไปแล้วสติเพิ่งมาก็เลยกลายเป็นรู้สึกผิดอย่างที่เป็นอยู่

ถ้าเมื่อไหร่สติคุณตามจิตหรืออารมณ์ทัน คุณจะรู้สึกว่ามันผิดตั้งแต่ก่อนที่คุณจะลงมือทำและการมานั่งรู้สึกผิดก็จะไม่มี

อีกเรื่องคือคุณไม่รู้จักการเอาข้อผิดพลาดมาเป็นบทเรียน เพราะเวลาที่เกิดความผิดพลาดคุณไม่เคยคิดวิเคราะห์กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่เอาแต่คร่ำครวญ

เคยได้ยินคำว่าหกล้มแล้วอย่าได้แค่แผลเป็นไหม นั่นแหละคือการสรุปข้อผิดพลาดเพื่อได้ประสบการณ์ในการดำเนินชีวิตในอนาคต แต่สิ่งที่คุณเป็นตอนนี้คือคุณมีแต่แผลเป็นเต็มตัวเลยไม่ได้อะไรอย่างอื่น

อีกสิ่งที่คุณไม่มีคือการให้อภัย คุณไม่มีแม้แต่การให้อภัยกับตัวเองค่ะ คุณต้องหัดในเรื่องนี้ การไม่ให้อภัยตัวเองก็คือการทำให้แผลมันไม่หาย เพราะมันจะย้ำคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเหมือนแผลที่เริ่มตกสะเก็ดคุณก็ไปเกาให้มันแย่ลง มันก็จะเป็นแผลเรื้อรังไม่หายซักที พอเป็นหลายๆแผลแบบนี้ก็หมายถึงไม่วางซักเรื่องเก็บเอาไว้หมด คุณก็เลยมีแผลแบบนี้เต็มตัว เจ็บปวด ยาอะไรก็แก้ไม่หาย

หมอเขาถึงได้บอกว่าต้นเหตุมันอยู่ที่นิสัยของคุณไงคะ เขาไม่ได้ต้องการบอกว่าคุณผิด คุณไม่ดีค่ะ

อันสุดท้ายคือการเปลี่ยนกระบวนการคิดของคุณ ที่คุณนั่งเสียใจจิดตกกับการที่ใครพูดถึงที่มา สาเหตุปัญหาของตัวคุณนั้นก็เพราะคุณมองมันเป็นเรือ่งผิดพลาด คุณยอมรับมันไม่ได้ และก็พยายามจะโทษอย่างอื่นที่ไม่ใช่ตัวเองเช่น กลับไปคิดว่าการไปหาหมอเป็นความผิดพลาด เพราะการไปหาหมอเป็นความผิดพลาดมันเป็นความผิดพลาดที่คุณรู้สึกว่ารับได้ ไม่รู้สึกว่าคุณผิด เลวเท่ากับการยอมรับว่านิสัยของคุณไม่ดีทำให้เกิดปัญหาขึ้นมา

ถ้าคุณยังใช้กลไกทางจิต บวกกระบวนการคิดแบบนี้แก้ปัญหาชีวิตไปเรี่อยๆ คุณก็จะได้แผลเพิ่มเรื่อยๆ และผูกปมชิวต สะสมความรู้สึกถึงความผิดพลาดของคุณไปเรื่อยๆ และวันนึงมันก็จะถึงทางตัน

ไม่มีใครจะทำร้ายเรา หรือไม่มีใครรักษาเราได้ดีเท่าตัวเราเองหรอกค่ะ ทั้งโรคทางกายและโรคทางใจ ต่อให้หมอเก่งยาวิเศษขนาดไหนก็ช่วยไม่ได้ถ้าเจ้าตัวไม่ช่วยตัวเอง

สิ่งที่คุณต้องทำต้องฝึกคือ
1. การยอมรับตัวตนของตัวเองให้ได้ เมื่อไหร่ที่เริ่มรู้สึกผิด ต้องบอกตัวเองบ่อยซ้ำๆเหมือนการใส่ข้อมูลใหม่ให้ตัวเราค่ะว่า คนทุกคนในโลกนี้มีดีและมีเลวเป็นปกติ ไม่มีใครไม่เคยทำผิด ทำเลวค่ะ
2. ให้อภัยตัวเองให้ได้ในทุกๆเรื่องที่คุณรู้สึกว่ามันคือการผิดพลาดในชีวิตของคุณ
3. เลิกเอาไปเวลาไปคร่ำครวญอยู่กับอดิต แต่เอาเวลามาอยู่กับปัจจุบันค่ะ ฝึกสติให้มีกำลังที่จะควบคุมจิตหรือารมณ์เราได้ มันไม่ง่ายหรอกค่ะแต่มันก็ไม่ได้ยากจนทำไม่ได้ เราต้องฝึกฝนค่ะ การอยู่กับปัจจุบันคือการระลึกรู้ตลอดเวลาที่จะระลึกได้ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ มันคืหลักการเดียวกันการฝึกสติในพทธศาสนาค่ะ เมื่อสติถูกฝึกกำลังจะมีมากขึ้น แล้วคุณจะรู้ตัวและการอยู่กับปัจจุบันจะทำให้ความทุกข์ในการคร่ำครวญ ครุ่นคิดถึงแต่อดีดของคุณลดลงไป

เมื่อฝึกสติให้อยู่กับปัจจุบันจากการเป็นคนคิดและมุมแต่คนอื่นๆ คุณจะมองเห็นตัวเองที่คุณไม่เคยมองมากขึ้น คุณจะรู้จักตัวเองมากขึ้น และคุณจะได้เห็นเองว่าในแต่ละเหตุการณ์ที่คุณเคยมองว่า คุณถูกกระทำนั้น จริงๆแล้วมันเป็นการกระทำซึ่งกันและกัน หรือเป็นเราต่างหากที่กระทำเขา

แล้วเอาไปพิจารณาและถ้ามีโอกาสลองทำดูนะคะ ซักเดือนก็ได้ค่ะแล้วคุณอาจพบอะไรที่คุณไม่เคยพบมาก่อนก็ได้ค่ะ

ถ้าฉันเป็นคุณนะคะ แค่การวินิจฉัยของหมอที่ว่า Severe depressive episode without psychotic symptoms
ฉันก็รู้สึกเบาใจแล้วค่ะ  มันแปลว่าภาวะซึมเศร้าที่รุนแรงโดยไม่มีอาการทางจิต  เขายังไม่ได้วินิจฉัยว่าคุณป่วยเป็นโรคนะคะ ภาวะอาการต่างๆมันเกิดได้กับทุกคนที่ไม่สามารถใช้กลไกทางจิตจัดการกับปัญหาได้ เมื่อคุณไม่มีอาการทางจิต หมอเขาถึงบอกว่าสาเหตุมันคือนิสัย ซึ่งก็คืออารมณ์ไงคะ

ถ้าคุณคิดในทางบวกอาการคุณไม่ได้รุนแรงน่ากังวลเลยนะคะ

ลองเก็บเอาไปคิดดูนะคะ ปมต่างๆในชีวิตนี่บางทีมันคิดได้มันหลุดแบบไม่รู้ตัวค่ะ ถ้าเราไม่คิดวนไปมาแต่แบบเดิมๆค่ะ

ขอให้โชคดีค่ะ