ผมเป็นคนขี้กลัวเเต่ผมรู้สึกว่าตัวเองหนีมันมาตลอด ไม่กล้าที่จะคุยกับผญคนหนึ่งเขานั่งข้างๆเรา วันนี้เรารู้สึกผิดเรา เราจะทักเขาเเล้วเเต่ไม่กล้าคนเยอะอาย
กลัวเขาจำเราไม่ได้ เขาหันมามองเราเราหันหน้าหนี เขามองมาทางเราบ่อยเหมือนเขาจะจำเราได้ เขามองเราหน้าด้วย ตอนนี้เราโมโหตัวเองมากเขาจะคิดยังไงกับเรา เราเลยไม่กล้าคุยดูๆเขาก็เหงานะมาเรียนคนเดียว เห็นเล่นมือถือก็คือไม่คุยกับใครกับผญข้างอีกคน ผญข้างๆเขาก็เล่นมือถือไรพวกนี้เเละ เท่าๆที่ดูเขาก็กล้าเเสดงออก คือเรากลัวเขาคิดว่าเราคุยกับเขาเเค่หวังผลประโยชน์ไหมเราถามการบ้านเขา เคยคุยครั้งเดียว เวลาเจอก็ไม่คุยเเต่ในใจคืออยากจะคุยใจจะขาด
เเต่บางทีเขาก็อาย สังเกตตอนทำยางลบหล่น เเต่เขาไม่ทักเราเลย เราอยากจะคุยกับเขาว่า
เเบบการบ้านยากไหม เรากลัว ผญอีกคนนั่งข้างๆชอบมองทางเราเวลาเราคุยกับเขาครั้งเเรกอะ ซึ่งมันไม่เกี่ยวเราหนีความกลัวมาตลอด ตอนจะข้ามถนนเรามองหน้าเขาข้างหลัง ยิ่งมองหน้าเขาเห็นว่าน่ารักดี ตอนเเรกเราเฉยๆไม่เคยได้มองหน้าเต็มๆกันเเม้นั่งใกล้กัน ในใจเราอยากจะคุยมากๆเเต่เรากลัวไปหมดเราหนีความกลัวมาตลอด ไม่เคยชนะมันได้ เพราะเรากลัวผิดหวังกลัวไม่เขาไม่อยากจะคุย มันมีเเต่คำว่ากลัวไปหมดเเล้วอาย คนอื่นตอนจะทักข้ามถนนเราอายถ้าเขาจำเราไม่ได้ คนยืนเยอะมาก มันไม่ผิดที่คนอื่นเเต่มันผิดที่เราตอนนี้เรามานั่งเสียใจมาก เราอยากจะคุยกับเขา เคยคุยครั้งเเรกเขาก็คุยดีมากๆ เราอยากเอาชนะความกลัวทุกๆวันเราเตรียมเรื่องที่จะชวนเขาคุย เเต่ไม่กล้าที่จะคุยตลอด พอไปถึงก็นั่งนิ่งเลยเขาก็เล่นมือถือ บางทีเขาชอบเเอบมองเราตอนเรียนเราไม่เคยได้มองหน้ากันเต็มๆ เราเเก่กว่าเขา 3ปี ได้ เเต่เรียนพิเศษไม่มีใครรู้
อยากชนะความกลัว กล้าที่จะคุยกับคนอื่น
กลัวเขาจำเราไม่ได้ เขาหันมามองเราเราหันหน้าหนี เขามองมาทางเราบ่อยเหมือนเขาจะจำเราได้ เขามองเราหน้าด้วย ตอนนี้เราโมโหตัวเองมากเขาจะคิดยังไงกับเรา เราเลยไม่กล้าคุยดูๆเขาก็เหงานะมาเรียนคนเดียว เห็นเล่นมือถือก็คือไม่คุยกับใครกับผญข้างอีกคน ผญข้างๆเขาก็เล่นมือถือไรพวกนี้เเละ เท่าๆที่ดูเขาก็กล้าเเสดงออก คือเรากลัวเขาคิดว่าเราคุยกับเขาเเค่หวังผลประโยชน์ไหมเราถามการบ้านเขา เคยคุยครั้งเดียว เวลาเจอก็ไม่คุยเเต่ในใจคืออยากจะคุยใจจะขาด
เเต่บางทีเขาก็อาย สังเกตตอนทำยางลบหล่น เเต่เขาไม่ทักเราเลย เราอยากจะคุยกับเขาว่า
เเบบการบ้านยากไหม เรากลัว ผญอีกคนนั่งข้างๆชอบมองทางเราเวลาเราคุยกับเขาครั้งเเรกอะ ซึ่งมันไม่เกี่ยวเราหนีความกลัวมาตลอด ตอนจะข้ามถนนเรามองหน้าเขาข้างหลัง ยิ่งมองหน้าเขาเห็นว่าน่ารักดี ตอนเเรกเราเฉยๆไม่เคยได้มองหน้าเต็มๆกันเเม้นั่งใกล้กัน ในใจเราอยากจะคุยมากๆเเต่เรากลัวไปหมดเราหนีความกลัวมาตลอด ไม่เคยชนะมันได้ เพราะเรากลัวผิดหวังกลัวไม่เขาไม่อยากจะคุย มันมีเเต่คำว่ากลัวไปหมดเเล้วอาย คนอื่นตอนจะทักข้ามถนนเราอายถ้าเขาจำเราไม่ได้ คนยืนเยอะมาก มันไม่ผิดที่คนอื่นเเต่มันผิดที่เราตอนนี้เรามานั่งเสียใจมาก เราอยากจะคุยกับเขา เคยคุยครั้งเเรกเขาก็คุยดีมากๆ เราอยากเอาชนะความกลัวทุกๆวันเราเตรียมเรื่องที่จะชวนเขาคุย เเต่ไม่กล้าที่จะคุยตลอด พอไปถึงก็นั่งนิ่งเลยเขาก็เล่นมือถือ บางทีเขาชอบเเอบมองเราตอนเรียนเราไม่เคยได้มองหน้ากันเต็มๆ เราเเก่กว่าเขา 3ปี ได้ เเต่เรียนพิเศษไม่มีใครรู้