ז...ขอบคุณ...ปลาซิว...ז

______________________________


สัททุลลวิกกีฬิตฉันท์ 19






ס ภายล่างผืนนภิห้วงสะท้อนสติปทา
นิ่งนอนพิศาลสา-
รสินธุ์


๐ ใสกลแก้วปฏิมากระจกวิมลถิ่น
ท่องวาปิเรื่อยริน
ผจญ


๐ คือปลาซิวลิฬหานิรา-ศชระชล
แหวกว่ายดรงค์ดล
สำเนียง


๐ ขับดนตรีอิริยาพิลา-ศวิจิเสียง
ล้อลื่นกระทบเคียง
ประชัน


๐ แก่นเกล็ดสารละเลื่อมสุพางค์กณิกนันท์
เกลาเกลี้ยงสกาวผัน
วิธู


๐ แน่นเนื้อนวลลลิตาละเอียดอนุอณู
อ่อนโยนละเมียดหรู
สะคราญ


๐ คล้อยเคลื่อนครีบภรตัวพยุงมศยหาญ
ท้ายบนผดุงปาน
จะบิน


๐ โผผุดแหวกนทิจังหวะเริงระยะสุจินต์
สวยสดสง่าสิ้น
ประพาย


๐ ซิวน้อยนิดกระจิริดประโยชน์คณนฉาย
มอบร่างประทานกาย
พลี


๐ แก่ปวงผองอสุได้ประคองคติมุตี
ครองเรือนสล้างศรี
ภิรมย์


๐ ขอคุณงามมจฉาสะท้านสถิตย์สม
ควรค่านมัส-นม
ระลึก ןף


______________________________

...

เหตุที่ตั้งกระทู้นี้สืบเนื่องมาจากการย้อนดูผลงานตัวเอง แล้วพบว่ามีสัททุลลวิกกีฬิตฉันท์บางบทของเรามันช่างลื่นเสียเหลือเกิน...ลื่นพิกลพิกล...ลื่นเสียจนหกขะล้มหกคะเมนตีลังกาตกยอดผา ปล่อยไก่กา จาก "เสือผยอง" กลับกลายร่างเป็น "แมวหง่าว" ไปซะได้...เพราะเบล๊อ เบลอ...ชอบลืมใส่พยางค์ที่ 7 และ 8 (ขนาดนับยังนับผิดเป็น 6 7 เลยทีแรก)



เลยขออนุญาตทุกท่านใช้พื้นที่ม่วงม่วงตรงนี้ ขัดเกลาฝีมือ ฝึกปรือกานท์กวีอันด้อยแสงแรงน้อยนี้ด้วยเถิดหนาขอรับ



ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต (ไม่มีที่มาแน่ชัด)