ทุกข์ใจมากไม่มีคนให้คำปรึกษาไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครทำไงดี

เกิดมาเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่เสียแต่เด็กอยู่กับพี่สาวที่อารมณ์ร้ายญาติพี่น้องก็ไม่สนใจต้องดิ้นรนเอาตัวรอดเองแถมยังสุขภาพยํ่าแย่ป่วยเป็นโรคไทรอยเป็นพิษ/มีถุงนํ้าเล็กๆในมดลูก/ไมเกรน/ความดัน/ไขข้ออักเสพ/หลอดลมอักเสพ/แถมยังเป็นโรคซึมเศร้า/มีสามีก็พึ่งพาไม่ได้แถมยังนอกใจอีกเพื่อนก็ไม่ค่อยมีเพราะเราไม่ค่อยได้เข้าสังคมเท่าไหร่ชอบเก็บตัวอยู่ในโลกส่วนตัว เวลาเจอปัญหาไม่ว่าจะเจ็บป่วยทางกายหรือทางใจก็ได้แต่เก็บไว้คนเดียวไม่มีใครคอยรับฟังขนาดพี่น้องแท้ๆยังไม่กล้าปรึกษาเลยแค่เอ่ยปากก็โดนว่าแล้วเราเลยกลัวและก็ไม่กล้าไปปรึกษาเค้าอีกท้อมากกับชีวิตบางครั้งอยากจะนอนหลับแบบไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลยไม่อยากรับรู้อะไีรอีกหนักสุดก็จะฟังธรรมมะเพื่อให้ตัวเองมีสติไม่เป็นบ้าไปเสียก่อน...จริงๆเวลาที่ทุกข์เราไม่ต้องการอะไรมากแค่ต้องการใครสักคนที่คอยรับฟังให้คำปรึกษาและอ้อมกอดจากคนที่เค้าเข้าใจเราจริงๆซึ่งเราหาไม่ได้เลยในตอนนี้ เราเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ ต้องดิ้นรนต่อสู้เพียงลำพังกับปัญหาที่มันถาโถมเข้ามาหาเรา น้อยใจ เสียใจ เศร้าใจ ก็ได้แต่กอดตัวเองแล้วซุกตัวร้องไห้อยู่ในมุมห้องคนเดียวตลอด มันทุกข์มากเลยค่ะ มีใครเคยเป็นบ้างคะแล้วสามารถตัดการแก้ปัญหากะมันยังไงบ้าง