เรียกว่าเป็นหนังไทยอีกเรื่องที่น่าสนใจ เพราะการกลับมาบนจอภาพยนตร์ของ เคน ธีรเดช และการกลับมากำกับภาพยนตร์ของ พิง ลำพระเพิง กับหนังที่เรียกได้ว่ามีตวแสดงนำอยู่คนเดียวเด่นๆ จริงๆ (คนอื่นน่าจะเรียกว่าตัวประกอบได้ทั้งหมด) ด้วยตัวอย่างหนังและเรื่องย่อ ดูน่าสนใจเลยทีเดียว และสร้างความอยากรู้ว่าตกลงมันเป็นมายังไง และจะจบลงยังไง

“เดย์” ฝ่ายอาร์ตกองถ่ายโฆษณา ถูกทิ้งให้อยู่โยงเคลียร์สระกระโดดน้ำร้างแต่เพียงลำพังหลังเลิกกอง ด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงานหนักมาทั้งคืน เดย์เผลอหลับบนแพยาง โดยไม่ทันตระหนักว่าเพื่อนร่วมงานคนสุดท้ายที่เพิ่งกลับไป ได้เปิดระบบปล่อยน้ำในสระออกไปแล้ว และเมื่อเดย์รู้สึกตัวอีกที เขาพบว่าระดับน้ำได้ลดลงจนถึงระดับที่ไม่สามารถปีนขึ้นจากสระได้ เดย์พยายามตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไร้เสียงตอบรับใดๆ “ก้อย”  แฟนสาวของเดย์ ตั้งใจมาเซอร์ไพรส์เขาที่สระ ด้วยการโดดลงมาหาจากแท่นกระโดด โดยไม่ทันได้สังเกตระดับน้ำ ซึ่งเสียงตะโกนห้ามของเดย์ ทำให้ก้อยเสียจังหวะ พลาดตกลงไปในสระจนได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก ในขณะที่ทั้งคู่กำลังอับจนหนทาง และเฝ้าปลอบใจตัวเองว่า “คงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้ว” จระเข้ตัวเขื่อง ที่มาจากไหน ไม่มีใครรู้ กลับกำลังคืบคลานเข้ามาหาพวกเขาอย่างช้าๆ นอกจากการเอาชีวิตรอด จากสระลึก 6 เมตร ที่ไม่มีน้ำ ไม่มีบันได และไม่มีทางออกแล้ว บทเริ่มต้นของ “มัจจุราชเงียบ” ที่แท้จริงก็กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

ช่วงแรกที่หนังปูเรื่องให้รู้จักตัวละครที่มีน้อยนิดในเรื่อง หนังอาจจะกระชับเกินไปนิด เราเลยไม่ได้รู้จักคาแรคเตอร์ของตัว เดย์ และ ก้อย และความรักความผูกพันของทั้งคู่สักเท่าไหร่ พอจะรู้แค่ว่าเป็นคนรักกัน เดย์ ทำงานอะไรอยู่ แต่ ก้อย นี่ไม่ได้พูดถึงจุดนี้ ก็เลยอาจจะไม่ได้อินกับความรักของทั้งสองคนมากเท่าไหร่

แต่พอหนังเริ่มใส่สถานการณ์ที่คาดไม่ถึงเข้ามานี่สิ หนังทำได้เรียกว่าดีมากๆ สถานการณ์ต่างๆ ที่ทั้งคิดไว้และไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นได้ มันก็เกิดขึ้นให้เห็นความ “ซวย” ของ เดย์ แบบไม่หยุดหย่อน คือมันจะมีอะไรต่อมิอะไรเกิดขึ้นมาให้คนดูเซอร์ไพรส์ตลอดเวลา พอคิดว่าจะออกไปได้ ก็เหมือนผู้กำกับบอก เมิงอย่าหวัง แล้วใส่เรื่องที่ไม่คาดคิดเข้ามาอีก โอยยย ลุ้นกันแบบจิกเท้าทั้งเรื่อง

ความเยี่ยมยอดของเรื่องนี้ ต้องยกให้คนสองคน คือ เคน ธีรเดช ที่แบกหนังไว้ทั้งเรื่อง และดูเป็นฮีโร่ที่เอาอยู่ตลอดเวลาชั่วโมงครึ่งของหนัง และอีกคนคือผู้กำกับ พิง ลำพระเพลิง ที่สามารถคิดสถานการณ์ต่างๆ ที่าดไม่ถึงใส่เข้ามาให้คนดูได้ลุ้นระทึกแบบไม่หายใจหายคอ ต้องบอกว่า พี่พิงโรคจิตจริงๆ ไม่ยอมให้คนดูพักหายใจหายคอเลยทีเดียว

หนังใช้จะเข้จริงในการถ่ายทำ แต่ก็คงไม่ 100% ตรงจุดที่ใช้ CG นี่แหละที่อาจจะเป็นจุดอ่อนเล็กๆ ที่ทำให้ภาพหนังมันดูลอยๆ แต่ก็ถือว่าไม่ใช่จุดอ่อนที่ใหญ่นัก ถ้ามองภาพรวมของหนังที่กระชับและดูสนุกดูไม่ห้วนไม่ขาดๆ เกินๆ ซึ่งถ้าหนังยาวกว่านี้หรือสั้นกว่านี้ ก็อาจจะไม่สนุกก็ได้

โดยรวมครับ ถือว่าเป็นหนังที่ดูสนุกมาก ถ้าเราไม่คิดถึงเหตุผลที่มาที่ไปอะไรมากมาย แค่พล็อตเรื่องแปลกแหวกแนว บวกกับความครีเอทีฟในสถานการณ์ที่ผู้กำกับและเขียนบทคิดขึ้นมาเล่นงานพระเอก แค่นี้ก็คุ้มค่าความบันเทิงแล้วครับ

ฝากเพจเล็กๆ ด้วยนะครับ >>> https://www.facebook.com/DooNangGunMai/

ขอบคุณกิจกรรมดีๆ ขจาก LINE TV ด้วยครับ