จมอยู่กับความรู้สึกไร้ค่า จนอยากตาย

รู้สึกไร้ค่ามากๆค่ะ จนหลายครั้งอยากตาย เราเคยวางแผนที่จะไปกระโดดน้ำ ความรู้สึกไร้ค่านี้เกิดมากจากครอบครัวเราค่ะ บ้านของเรามีพี่น้องสองคนคือเราและน้อง เราถูกสนับสนุนให้เรียนสายอาชีพเพราะแม่อยากให้เป็นโปรแกรมเมอร์ แต่พอเรียนไปจนจบ พอจะเข้ามหาลัย ด้วยหลักสูตรเราไม่เคยเรียนแบบม.ปลายทำให้การเข้ามหาลัยดังๆเป็นเรื่องยาก จากคนที่เคยได้ที่ 2 ของระดับชั้นตอนมอต้นพอเข้ามหาลัยดังๆแบบคนอื่นไม่ได้ก็ถูกกดดัน แล้วสิ่งที่เราเสียใจมากที่สุดคือคำพูดของแม่เราค่ะ เป็นคำพูดตอนที่ถามน้องว่าอยากต่อเรียนอะไร แม่เราเลยบอกต่อว่า อย่าไปต่อสายอาชีพเลยเข้ามหาลัยดังๆก็ไม่ได้ เราจุกมากๆ แล้วแม่ก็พยายามส่งน้องเข้าโรงเรียนดังๆเข้าห้องกิฟเต็ทเพราะอยากให้น้องมีอนาคตที่ดี ส่วนเราก็เหมือนเป็นความล้มเหลวของครอบครัว แม่พยายามปลูกฝังให้น้องเรียนวิทย์คณิต แม่อวยเด็กข้างบ้านที่เรียนห้องกิฟเต็ดว่าเก่งงั้นงี้ อวยต่อหน้าเราตลอดเวลา แต่แม่ไม่เคยชมเราเลยค่ะ แล้วอีกอย่างคือต่อให้น้องต่อมหาลัยดังๆไม่ได้แม่ก็วางแผนจะส่งเอกชนแพงๆ แต่ทีเราแม่บอกว่าเอกชนมันแพงให้เรียนรัฐไป เราเลยรู้สึกว่าไม่จริงหรอกค่ะ คำว่ารักลูกเท่ากัน อีกหลายๆอย่างน้อยเราเอาแต่ใจมาก ชอบด่าพ่อแม่และเราแรงๆ พอเราจะสวนกลับ แม่ก็ดุเราบอกให้เราเงียบๆไว้ น้องมันเป็นคนแบบนี้ เราเลยโดนน้องด่าด้วยคำแรงๆเป็นประจำ เรารู้สึกอึดอัด น้อยใจ ไร้ค่า ในทุกๆวัน เราเหนื่อยเพราะเรียนไปแม่ก็ไม่สนใจว่าเรียนดีแค่ไหน เพราะไม่ได้เรียนมหาลัยมีชื่อ สนใจแต่น้อง เราเจ็บปวดไปหมด เราเหนื่อยที่จะใช้ชีวิตอยู่ในทุกๆวัน รู้สึกไร้ค่าจนอยากตาย เราไม่มีเป้าหมายในชีวิต เราไม่ได้อยากรวย อยากแต่งงาน อยากมีลูก เราใช้ชีวิตไปวันๆแบบไร้จุดหมาย เราไม่รู้ว่าเราจะทำตามแผนที่วางไว้เมื่อไหร่ แต่เราไม่อยากจะเดินต่อไปแล้ว เพราะสุดท้ายคนเราก็ต้องตาย เราไม่กล้าคุยหรือบอกความรู้สึกนี้กับคนรอบตัว เราอยากมีคนรับฟัง ภายนอกเราเป็นคนยิ้มแย้ม ร่าเริงปกติแต่ภายในเราพังยับเยินไปหมดแล้ว มันพอจะมีทางที่ทำให้เราดีขึ้นมั้ยคะ เราไม่สามารถเอาชนะความรู้สึกพวกนี้ได้เลย