โรคซึมเศร้า แค่ชื่อ ก็อินดี้แล้ว โรคนี้ผมพึ่งมารู้จัก ตอนอายุ19 ที่ข่าว นักร้องนำวง "Linkin Park" เสียชีวิต ผมก็สงสัยว่ามันคือโรคอะไร ทำไมคนสนใจจัง ผมจึงเริ่มค้นหา ใน Google ในนี้มันจะมีแบบสอบถามให้กรอก ระดับความเป็นได้ที่ผมจะต้องไปพบแพทย์ อยู่ในระดับ70% ของแบบสอบถามนั้น เล่าย้อนไปในอดีตที่ผมฝั่งใจกับมันมาก
ฝั่งใจครั้งที่1= ผมโดนล่วงละเมิดทางทวารหนัก อายุผมประมาณ5-6ขวบ คุณรู้ไหมผมได้อะไรมาปลากัด 1 ตัว แล้วผมก็กลับบ้าน ไม่ได้บอกแม่หรือพ่อ เพราะผมเป็นคนเชื่อคนง่าย เป็นเด็กไม่รู้ว่ามันคืออะไร มันเป็นกรรมเก่า โดนญาติ ตุด
ฝั่งใจครั้งที่2= โดนพระล่วงละเมิดทางทวารหนัก อายุประมาณ 11-12ปี แลกกับเงินไปเล่นเกมแค่20บาท โดนไป7ครั้ง หลังๆผมเห็นในทีวี ข่าว แล้วผมไม่กล้าบอกพ่อแม่ ว่าผมโดนพระ ล่วงละเมิด ผมเชื่อว่าต้องมีคนตรอกย้ำผม แต่ไม่เป็นไร ผมรับได้ กรรมเก่าแน่ๆ โดนพระตุด
ปัญหาในครอบครัว ตอนเด็ก7ขวบพ่อกับแม่ทะเลาะทุบตีกันทุกวัน ผมเห็นผมก็ร้องไห้ จนจะเลิกกันเสียให้ได้ ถ้าเลิกไปตอนนั้นก็คงดี แต่ปู่กับย่ามาห้ามก่อน และก็ทะเลาะตบตีกันเรื่อยมา และมีช่วงหนึ่งผมไปเล่นเกมแล้วพ่อตามไปเจอ ก็โดนพ่อไล่ตี ผมวิ่งหนี พ่อขับมอไซต์ เอาไม้ไล่ฟาด สนุกครับร้องไห้ไป เหตุการณ์แบบนี้ เกิด3ครั้ง โดนเข็มขัด ไม้ไผ่ ไม้หน้าสาม ท่อนไม้ โดนเตะ เพราะเล่นเกม แต่ไม่ถี่เท่าไร และหลังจากนั้นแม่ผมคลอดน้องอีกคน แต่ผมไม่เห็น พ่อ ตีน้องผมเลย มันก็ฝั่งใจสิครับ น้องทำผิดไม่เคยโดนตี ทำไมผมทำผิดตอนเด็กโดนตี
///อย่าพยายามหลอกลูกคุณแล้วคุณทำไม่ได้อย่างที่พูดมันก็จะเป็นแบบผม แล้วก็อย่าทะเลาะกันให้ลูกเห็นเหมือนที่ผมเห็นและได้ยิน มันจะปลูกฝั่งเข้าจิตใต้สำนึกทันที เรื่องเพศควรพูดกับลูกให้มากๆๆ อย่าไปทำร้ายลูกพูดดีๆกับลูก อนาคตคุณอาจต้องพึ่ง ฝากไว้สำหรับทุกคน///
ฝั่งใจอีกอย่างคือพ่อผมมักจะโกหกอยู่เสมอว่าเช้าบอก จะพาไปเที่ยวงานแต่พอถึงเวลางานก็ไม่พาไป พวกคุณรู้ไหมผมรอคำนี้มา 5 ปี รอจนผมฝั่งใจ รอตั้งแต่อายุ 8ขวบถึงอายุ12ขวบ เห็นครอบครัวคนอื่นไปเที่ยวกับพ่อแม่ ทะเลบ้าง เดินป่าบ้าง เทียวสวนสยามบ้าง แต่ผมแค่ไปงานประจำปีในอำเภอใกล้บ้านยังไม่มีโอกาสได้ไปเลย พิมพ์แล้วก็เศร้า ไม่ต้องถามผมจำได้ไง ผมฝั่งใจไง ตอนแรกผมบอกมันเหมือนความแค้น หลังผมไปพบจิตแพศย์และอ่าน เกี่ยวกับโรคซึมเศร้า มันเป็นความคิดแง่ลบ ผมอยากตายนะ อยากมานานละ อันนี้คือเรื่อง ของช่วงอายุ4-13 ปี เริ่มเข้าม.1 ก็ไม่ได้ไปเจอไอ้พระเวนนั้นอีก แต่อย่าได้เจอ (ความแค้นนี้ต้องชำระหลอกเด็กที่ไม่รู้เรื่อง ) ชีวิตบัดซบ มีพ่อแม่เหมือนไม่มี ให้คนอื่นได้ให้ไปแล้ว
หลังจากนั้นผมอายุ14 มีแฟนอายุต่างกัน 4ปี คือคุยกันในเฟสมา1ปีกว่า จริงๆคนที่ผมคุยเนี้ยชอบเพื่อนผมที่มีพ่อแม่เป็นราชการ หุ่นเพื่อนผมหุ่นดีสมส่วน ส่วนผมไม้เสียบผี กำลังกายไม่เคยออก แต่เพื่อนผมมันวิ่งทุกวัน ท้าวความคือเมื่อผมคบกับเธอแลกเฟสกับรหัสเฟสกันใช่ไหมแต่พอเข้าไปดูเธอไม่เคยพิมพ์ข้อความคุยกับผู้ชายครับ เป็นคนดีจริงๆจริงใจกับผมมาก แต่เธอวีดีโอคอลกับผู้ชายทุกคนซึ่งผมไม่รู้ว่าทำไรกันบ้าง มันคงเป็นกรรมของผมอีกเช่นกัน ผมคบกัน ตอนผมอายุ15 เจอกันครั้งแรก ผมอายุ15 ก็มีอะไรกัน แล้วแม่ผมไปเจออยู่ที่โรงแรม แม่ผมไม่ห่วงเลยว่าผู้หญิงที่มาที่เป็นแฟนผมจะเป็นยังไง ทิ้งให้เธออยู่โรงแรมคนเดียว แล้วที่บัดซบไปกว่านั้นคือของผมไม่แข็ง แข็งไม่เต็มที่ เพราะผมเครียดด้วย ครั้งแรกเฟล ไม่ใส่ถุง ไม่แตก อ่อนปวกเปี๊ยก นี้ผมอายุ15 ข้ามกับมาที่แม่ผม ขังผมไว้ในห้อง ยึดกุญแจรถ ผมโทรหาแฟนก็ไม่รับ เครียดเลยผม ตอนนั้นจะไปดักรอเจอให้ได้ แต่โดนญาติ เฝ้าไม่ให้ผมไป วิ่งกลับบ้านร้องไห้ หลังจากนั้น 1 อาทิตย์ เธอก็คืนดีกลับผม แล้วก็คุยกันนี้คือไม่เคยวีดีโอคอลนะ โทรหากันอย่างเดียว แต่ช่วงโทรคุยกัน เธอก็วีดีโอคอลกับผู้ชายคนอื่น ผมมารู้ทีหลัง ผมก็ไปหาเธอที่เชียงใหม่ คราวนี้แม่ผมตามไม่ได้แน่นอน ก็เหมือนประชดแม่อยู่ดี วางแผนเฉียบเก็บเงินมาหาแฟน
ผมอายุ16 ขึ้นรถคนเดียวไปเชียงใหม่ ไม่รู้จักใครสักคน นั่งมึนๆไป แฟนอยู่ ป.ตรี ปี2 เชียงใหม่ ไปอยู่25วัน นานสุดของครั้งที่สอง ครั้งแรกมา3วัน2คืนแล้วกลับ แต่ก็อย่างว่ามันเป็นกรรมจนสุดท้าย เคยถามเรื่องสินสอด ฝ่ายหญิงเรียก 1 ล้านและก็น้องชายไม่แข็งผมเก็บไว้เป็นปมฝั่งใจ หลังจากนั้นผมก็มีคุยนะแต่คุยแค่ในเฟส ชีวิตจริงผมเป็นคนเงียบๆไม่ร่าเริ่งเหมือนตอนเด็กๆ เพราะน้องชายไม่แข็งไม่กล้ามีแฟน นี้และเป็นส่วนหนี่งของการบอกเลิก ปวช.2 ช่วงฝึกงาน ผมบอกเลิก แต่ผมก็เสียใจ มาตลอด จนตอนนี้ผมก็โสด และใกล้จะตายอีกครั้ง ความคิดแง่ลบ ไร้อนาคต เงินไม่มี
ถูกกระตุ้น ผมพยายามลืมไม่คิดถึงมัน พระเวนที่ทารุณทวารหนักผม จากรุ่นพี่ที่ไปฝึกงาน ตอน ปวช.2 ร้านแถวบ้าน ผมอยากลืมเรื่องที่เกิดขึ้นนะ ผมใกล้จะลืมมันได้แล้วแท้ๆ แต่รุ่นพี่ที่ผมไปฝึกงานด้วย พูดแนวชอบโดนเยสตูดหรอ ผมนึกขึ้นได้ ปกติผมเป็นคนเงียบๆอยู่แล้วก็ไม่ได้แสดงอาการอะไร และก็ตอบบ่ายเบี้ยงไป ภาพทั้งหมดที่ผมพยายามลบ จากอดีตทั้งหมดวนกลับมาอีกแล้วจนผมไม่อยากไปฝึกงาน ท้าวความก่อนหน้านี้ผมหยุดงานเพราะฝีขึ้นง่ามดาก นั่งไม่ได้ เป็นเพราะ ผมไม่ค่อยอาบน้ำ 2อาทิตย์อาบหนึ่งครั้ง แต่ช่างเขาเอาประเด็นเรื่องโดนเยดตูดมาพูด เพราะช่างรุ่นพี่เป็นเพื่อนกับไอเจต มันคงเหน แล้วเล่าให้ฟัง กรรมอะไรของผมว้ะ ผมไม่เคยบอกพ่อแม่ รู้มั้ยทำไม เพราะบอกไปพวกท่านจะเครียดกันซะเปล่าๆ ผมตัดสินใจผมเครียดคนเดียวดีกว่า อย่างน้อยผมก็ตายคนเดียว ไม่ต้องห่วงว่าพ่อแม่รู้เรื่องที่เราโดนมา ผมรู้คนเดียว แต่ตอนนี้แค่อยากระบายก่อนตายสักเล็กน้อย ไม่มีใครเข้าใจ แม้แต่ตัวผมเอง ทำไมผมไม่เอาเวลาที่ผมมาคิดฆ่าตัวตาย คิดแง่ลบ คิดถึงแต่อดีตไปเรียนหนังสือ ตอนนี้มันสายเกินจะเยี่ยวยาจริงๆ สมาธิสั้น สายตาสั้น ไอนั้นสั้น ความจำสั้น ชีวิตสั้น ความสุขสั้นๆ
หลังๆช่วงปวส.1 เทอม2 ผมคิดเรื่องฆ่าตัวตายบ่อยและหนักคุณ 1เดือนคิดแค่29วัน นอนละเม่อ แต่ผมไม่ทำร้ายตัวเอง ผมอยากฆ่าคนที่ทำร้ายผมมากกว่า ผมเข้าไปพบจิตแพศย์ เล่าเรื่องให้ หมอฟัง หมอบอกว่าเคสของคุณ นะเบามาก บางคนทำร้ายตัวเอง อย่างผมนี้คือไม่ร้ายแรงหรอ ผมฟังแล้วผมรู้สึกว่า จะมาหาทำไมวะ ไปทำตามสิ่งที่คิดดีกว่า ไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกดีเลย กินยามา 3เดือนแล้วก็เลิกกิน รู้ไหมทำไม หมอบอก ผมอยู่ในระดับที่ไม่ร้ายแรง
แต่ปัจจุบัน ผมรู้สึกว่า ผมจะสู่โรคจิต หรือ เป็นพวก ย้ำคิดย้ำทำ อยู่บ่อยๆ ตอนนี้ ผมก็พอมีสติ รู้อะไรเยอะขึ้นรู้แล้วว่าไอพระเวนนั้น ปาราชิก เจอต้องหักแขนหักขา
1 พ.ย 61 เข้าเกณทหารผลัด2 โรคซึมเศร้า กำเริบ ถ้าเข้าระดับโรคจิต โดนซ้อมตาย แน่เลยครับ ยินดีกับผมหน่อยผมจะได้ตายสมใจแล้ว ฆ่าตัวตาย ตกนรก โดนคนอื่นฆ่า ถือว่าใช้กรรม หลักฝึก #ถ้าผมไม่ตาย #เดียวคงได้กลับมาตอบ
โรคที่รักษาไม่หาย และไม่มีวันหาย จนกว่าคุณจะตายไปกับมัน
ฝั่งใจครั้งที่1= ผมโดนล่วงละเมิดทางทวารหนัก อายุผมประมาณ5-6ขวบ คุณรู้ไหมผมได้อะไรมาปลากัด 1 ตัว แล้วผมก็กลับบ้าน ไม่ได้บอกแม่หรือพ่อ เพราะผมเป็นคนเชื่อคนง่าย เป็นเด็กไม่รู้ว่ามันคืออะไร มันเป็นกรรมเก่า โดนญาติ ตุด
ฝั่งใจครั้งที่2= โดนพระล่วงละเมิดทางทวารหนัก อายุประมาณ 11-12ปี แลกกับเงินไปเล่นเกมแค่20บาท โดนไป7ครั้ง หลังๆผมเห็นในทีวี ข่าว แล้วผมไม่กล้าบอกพ่อแม่ ว่าผมโดนพระ ล่วงละเมิด ผมเชื่อว่าต้องมีคนตรอกย้ำผม แต่ไม่เป็นไร ผมรับได้ กรรมเก่าแน่ๆ โดนพระตุด
ปัญหาในครอบครัว ตอนเด็ก7ขวบพ่อกับแม่ทะเลาะทุบตีกันทุกวัน ผมเห็นผมก็ร้องไห้ จนจะเลิกกันเสียให้ได้ ถ้าเลิกไปตอนนั้นก็คงดี แต่ปู่กับย่ามาห้ามก่อน และก็ทะเลาะตบตีกันเรื่อยมา และมีช่วงหนึ่งผมไปเล่นเกมแล้วพ่อตามไปเจอ ก็โดนพ่อไล่ตี ผมวิ่งหนี พ่อขับมอไซต์ เอาไม้ไล่ฟาด สนุกครับร้องไห้ไป เหตุการณ์แบบนี้ เกิด3ครั้ง โดนเข็มขัด ไม้ไผ่ ไม้หน้าสาม ท่อนไม้ โดนเตะ เพราะเล่นเกม แต่ไม่ถี่เท่าไร และหลังจากนั้นแม่ผมคลอดน้องอีกคน แต่ผมไม่เห็น พ่อ ตีน้องผมเลย มันก็ฝั่งใจสิครับ น้องทำผิดไม่เคยโดนตี ทำไมผมทำผิดตอนเด็กโดนตี
///อย่าพยายามหลอกลูกคุณแล้วคุณทำไม่ได้อย่างที่พูดมันก็จะเป็นแบบผม แล้วก็อย่าทะเลาะกันให้ลูกเห็นเหมือนที่ผมเห็นและได้ยิน มันจะปลูกฝั่งเข้าจิตใต้สำนึกทันที เรื่องเพศควรพูดกับลูกให้มากๆๆ อย่าไปทำร้ายลูกพูดดีๆกับลูก อนาคตคุณอาจต้องพึ่ง ฝากไว้สำหรับทุกคน///
ฝั่งใจอีกอย่างคือพ่อผมมักจะโกหกอยู่เสมอว่าเช้าบอก จะพาไปเที่ยวงานแต่พอถึงเวลางานก็ไม่พาไป พวกคุณรู้ไหมผมรอคำนี้มา 5 ปี รอจนผมฝั่งใจ รอตั้งแต่อายุ 8ขวบถึงอายุ12ขวบ เห็นครอบครัวคนอื่นไปเที่ยวกับพ่อแม่ ทะเลบ้าง เดินป่าบ้าง เทียวสวนสยามบ้าง แต่ผมแค่ไปงานประจำปีในอำเภอใกล้บ้านยังไม่มีโอกาสได้ไปเลย พิมพ์แล้วก็เศร้า ไม่ต้องถามผมจำได้ไง ผมฝั่งใจไง ตอนแรกผมบอกมันเหมือนความแค้น หลังผมไปพบจิตแพศย์และอ่าน เกี่ยวกับโรคซึมเศร้า มันเป็นความคิดแง่ลบ ผมอยากตายนะ อยากมานานละ อันนี้คือเรื่อง ของช่วงอายุ4-13 ปี เริ่มเข้าม.1 ก็ไม่ได้ไปเจอไอ้พระเวนนั้นอีก แต่อย่าได้เจอ (ความแค้นนี้ต้องชำระหลอกเด็กที่ไม่รู้เรื่อง ) ชีวิตบัดซบ มีพ่อแม่เหมือนไม่มี ให้คนอื่นได้ให้ไปแล้ว
หลังจากนั้นผมอายุ14 มีแฟนอายุต่างกัน 4ปี คือคุยกันในเฟสมา1ปีกว่า จริงๆคนที่ผมคุยเนี้ยชอบเพื่อนผมที่มีพ่อแม่เป็นราชการ หุ่นเพื่อนผมหุ่นดีสมส่วน ส่วนผมไม้เสียบผี กำลังกายไม่เคยออก แต่เพื่อนผมมันวิ่งทุกวัน ท้าวความคือเมื่อผมคบกับเธอแลกเฟสกับรหัสเฟสกันใช่ไหมแต่พอเข้าไปดูเธอไม่เคยพิมพ์ข้อความคุยกับผู้ชายครับ เป็นคนดีจริงๆจริงใจกับผมมาก แต่เธอวีดีโอคอลกับผู้ชายทุกคนซึ่งผมไม่รู้ว่าทำไรกันบ้าง มันคงเป็นกรรมของผมอีกเช่นกัน ผมคบกัน ตอนผมอายุ15 เจอกันครั้งแรก ผมอายุ15 ก็มีอะไรกัน แล้วแม่ผมไปเจออยู่ที่โรงแรม แม่ผมไม่ห่วงเลยว่าผู้หญิงที่มาที่เป็นแฟนผมจะเป็นยังไง ทิ้งให้เธออยู่โรงแรมคนเดียว แล้วที่บัดซบไปกว่านั้นคือของผมไม่แข็ง แข็งไม่เต็มที่ เพราะผมเครียดด้วย ครั้งแรกเฟล ไม่ใส่ถุง ไม่แตก อ่อนปวกเปี๊ยก นี้ผมอายุ15 ข้ามกับมาที่แม่ผม ขังผมไว้ในห้อง ยึดกุญแจรถ ผมโทรหาแฟนก็ไม่รับ เครียดเลยผม ตอนนั้นจะไปดักรอเจอให้ได้ แต่โดนญาติ เฝ้าไม่ให้ผมไป วิ่งกลับบ้านร้องไห้ หลังจากนั้น 1 อาทิตย์ เธอก็คืนดีกลับผม แล้วก็คุยกันนี้คือไม่เคยวีดีโอคอลนะ โทรหากันอย่างเดียว แต่ช่วงโทรคุยกัน เธอก็วีดีโอคอลกับผู้ชายคนอื่น ผมมารู้ทีหลัง ผมก็ไปหาเธอที่เชียงใหม่ คราวนี้แม่ผมตามไม่ได้แน่นอน ก็เหมือนประชดแม่อยู่ดี วางแผนเฉียบเก็บเงินมาหาแฟน
ผมอายุ16 ขึ้นรถคนเดียวไปเชียงใหม่ ไม่รู้จักใครสักคน นั่งมึนๆไป แฟนอยู่ ป.ตรี ปี2 เชียงใหม่ ไปอยู่25วัน นานสุดของครั้งที่สอง ครั้งแรกมา3วัน2คืนแล้วกลับ แต่ก็อย่างว่ามันเป็นกรรมจนสุดท้าย เคยถามเรื่องสินสอด ฝ่ายหญิงเรียก 1 ล้านและก็น้องชายไม่แข็งผมเก็บไว้เป็นปมฝั่งใจ หลังจากนั้นผมก็มีคุยนะแต่คุยแค่ในเฟส ชีวิตจริงผมเป็นคนเงียบๆไม่ร่าเริ่งเหมือนตอนเด็กๆ เพราะน้องชายไม่แข็งไม่กล้ามีแฟน นี้และเป็นส่วนหนี่งของการบอกเลิก ปวช.2 ช่วงฝึกงาน ผมบอกเลิก แต่ผมก็เสียใจ มาตลอด จนตอนนี้ผมก็โสด และใกล้จะตายอีกครั้ง ความคิดแง่ลบ ไร้อนาคต เงินไม่มี
ถูกกระตุ้น ผมพยายามลืมไม่คิดถึงมัน พระเวนที่ทารุณทวารหนักผม จากรุ่นพี่ที่ไปฝึกงาน ตอน ปวช.2 ร้านแถวบ้าน ผมอยากลืมเรื่องที่เกิดขึ้นนะ ผมใกล้จะลืมมันได้แล้วแท้ๆ แต่รุ่นพี่ที่ผมไปฝึกงานด้วย พูดแนวชอบโดนเยสตูดหรอ ผมนึกขึ้นได้ ปกติผมเป็นคนเงียบๆอยู่แล้วก็ไม่ได้แสดงอาการอะไร และก็ตอบบ่ายเบี้ยงไป ภาพทั้งหมดที่ผมพยายามลบ จากอดีตทั้งหมดวนกลับมาอีกแล้วจนผมไม่อยากไปฝึกงาน ท้าวความก่อนหน้านี้ผมหยุดงานเพราะฝีขึ้นง่ามดาก นั่งไม่ได้ เป็นเพราะ ผมไม่ค่อยอาบน้ำ 2อาทิตย์อาบหนึ่งครั้ง แต่ช่างเขาเอาประเด็นเรื่องโดนเยดตูดมาพูด เพราะช่างรุ่นพี่เป็นเพื่อนกับไอเจต มันคงเหน แล้วเล่าให้ฟัง กรรมอะไรของผมว้ะ ผมไม่เคยบอกพ่อแม่ รู้มั้ยทำไม เพราะบอกไปพวกท่านจะเครียดกันซะเปล่าๆ ผมตัดสินใจผมเครียดคนเดียวดีกว่า อย่างน้อยผมก็ตายคนเดียว ไม่ต้องห่วงว่าพ่อแม่รู้เรื่องที่เราโดนมา ผมรู้คนเดียว แต่ตอนนี้แค่อยากระบายก่อนตายสักเล็กน้อย ไม่มีใครเข้าใจ แม้แต่ตัวผมเอง ทำไมผมไม่เอาเวลาที่ผมมาคิดฆ่าตัวตาย คิดแง่ลบ คิดถึงแต่อดีตไปเรียนหนังสือ ตอนนี้มันสายเกินจะเยี่ยวยาจริงๆ สมาธิสั้น สายตาสั้น ไอนั้นสั้น ความจำสั้น ชีวิตสั้น ความสุขสั้นๆ
หลังๆช่วงปวส.1 เทอม2 ผมคิดเรื่องฆ่าตัวตายบ่อยและหนักคุณ 1เดือนคิดแค่29วัน นอนละเม่อ แต่ผมไม่ทำร้ายตัวเอง ผมอยากฆ่าคนที่ทำร้ายผมมากกว่า ผมเข้าไปพบจิตแพศย์ เล่าเรื่องให้ หมอฟัง หมอบอกว่าเคสของคุณ นะเบามาก บางคนทำร้ายตัวเอง อย่างผมนี้คือไม่ร้ายแรงหรอ ผมฟังแล้วผมรู้สึกว่า จะมาหาทำไมวะ ไปทำตามสิ่งที่คิดดีกว่า ไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกดีเลย กินยามา 3เดือนแล้วก็เลิกกิน รู้ไหมทำไม หมอบอก ผมอยู่ในระดับที่ไม่ร้ายแรง
แต่ปัจจุบัน ผมรู้สึกว่า ผมจะสู่โรคจิต หรือ เป็นพวก ย้ำคิดย้ำทำ อยู่บ่อยๆ ตอนนี้ ผมก็พอมีสติ รู้อะไรเยอะขึ้นรู้แล้วว่าไอพระเวนนั้น ปาราชิก เจอต้องหักแขนหักขา
1 พ.ย 61 เข้าเกณทหารผลัด2 โรคซึมเศร้า กำเริบ ถ้าเข้าระดับโรคจิต โดนซ้อมตาย แน่เลยครับ ยินดีกับผมหน่อยผมจะได้ตายสมใจแล้ว ฆ่าตัวตาย ตกนรก โดนคนอื่นฆ่า ถือว่าใช้กรรม หลักฝึก #ถ้าผมไม่ตาย #เดียวคงได้กลับมาตอบ