เรื่องมันมีอยู่ว่า....
เรามีเพื่อนสนิทคนหนึ่งซึ่งเขาไม่แข็งแรงเท่าไหร่เราดูแลเขามาตลอด -- ไม่ว่าเขาจะทำอะไรเราจะต้องเป็นส่วนหนึ่งของเราในทุกๆอย่าง
และมันจะมีแค่ช่วงๆที่เขาไปมีแฟน ซึ่งตอนนั้นเราไม่คิดอะไรกับเขาเลย ในสายตาเรามองเขาเป็นเหมือนน้องด้วยซ้ำ *_* แต่พอมาช่วงหนึ่งเขาเริ่มมีคนคุยไอเราเองก็โดยความขี้หวงก็คือจะ"หัวร้อน"ตลอดเมื่อรู้ว่าเขาคุยกับใคร ในตอนนั้นไม่ใช่เพราะเราแอบรักเขานะแต่เป็นเพราะเรากลัวว่า "จะมีคนมาหลอก" เพราะตลอดเวลาที่เขามีคนเข้ามาคุยส่วนมากเพราะเขา บ้านมีฐานะและเขามีรถใหญ่ขับไปโรงเรียน นี่คือเป้าหมายของ เด็กสมัยนั้นที่ในความคิดว่า 'นั่งรถใหญ่ไปโรงเรียนหรือมีคนไปส่งมันดูเท่' ซึ่งเพื่อนเราคนนี้ทุ่มเทมาก ไม่ว่าจะชอบ ผญ คนไหนก็ทุ่ม บางทียอมตัดเพื่อนออกจากชีวิตเพื่อเหลือแค่ ผญ คนเดียว -เอาง่ายๆคือเมื่อได้หลงและหน้ามืดตามัวมาก- พอจนวันหนึ่ง ความสนิทของเราสองคนเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ คือแทบทุกอย่างในชีวิตเลยแหละ เช่น เราสองกันเจอกันทุกวัน จ-ศ ไม่ว่าจะกินข้าว หรือไปเที่ยวไหนเราสามารถไปสองคนได้ เราไม่เคยห่างกันแม้แต่นิด ในช่วงเวลา 1 ปี เราจะห่างกันแค่ 30 วัน / ปี ด้วยซ้ำ
และแล้ว..........เราเองก็คิดไม่ซื่อ!!!!!!!!! เพราะทุกอย่างมันดูลงตัว เพราะทุกคนที่เรารู้จักเขาก็ต่างบอกว่าเราเหมาะสมที่จะคบกัน เพราะอะไรหลายๆอย่าง มันทำให้ฉันคิด ถล่ำมากของมากกกก จริงตัดสินด้วยการบอกว่า *กูรักวะ* แต่มันกลับตอบว่า มันก็รู้สึกดีนะ แต่มันกลัว (ที่มันกลัวเพราะมันเคยผิดหวังกับการรักเพื่อนแล้วเลิกเป็นเพื่อนกัน มันกลัวว่า ถ้าสมมุติว่าเราคบกันแล้วเราเลิกกัน มันจะไม่เหลือใคร) มันเลยบอกกับเราว่า "เป็นแบบนี้แหละดีแล้ว"...... ได้ยินครั้งแรกรู้สึกว่า เฮ้อ! พูดไม่ถูกเนอะ ลึกๆในใจก็เจ็บนะเว้ย แต่ก็โอเคยินดีรับคำที่มันบอก จนตอนนี้เราก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมเจอกันทุกวันเหมือนเดิม กินข้าวดูหนัง ไปเที่ยว มารับมาส่งทุกวันเหมือนเดิม อาจจะเป็นเพราะเขากลัวที่จะเสียช่วงเวลานี้ไป แต่เราก็ยินดีสถานะที่เราได้รับแค่นี้นะ
อยากจะบอกคนที่แอบรักเพื่อนว่า ... ครั้งหนึ่งในชีวิตของทุกคนต้องเคยแอบรักมั้งละ แต่เราก็ต้องผ่านมันไป ถ้ามันคือคู่เราสักวันมันก็คือคู่เราและมันก็จะก้าวข้ามอะไรพวกนั้นมาจนได้นั้นแหละ สุดท้ายแล้ว ไม่มีสาระแต่อยากจะเล่า5555555555555555555555555555
"ที่มาตั้งกระทู้แค่อยากจะเล่าว่า ครั้งหนึ่งมันเคยเกิดขึ้นกับฉัน "
มันมากกว่าเพื่อนแต่มันไม่ใช่แฟนวะ
เรามีเพื่อนสนิทคนหนึ่งซึ่งเขาไม่แข็งแรงเท่าไหร่เราดูแลเขามาตลอด -- ไม่ว่าเขาจะทำอะไรเราจะต้องเป็นส่วนหนึ่งของเราในทุกๆอย่าง
และมันจะมีแค่ช่วงๆที่เขาไปมีแฟน ซึ่งตอนนั้นเราไม่คิดอะไรกับเขาเลย ในสายตาเรามองเขาเป็นเหมือนน้องด้วยซ้ำ *_* แต่พอมาช่วงหนึ่งเขาเริ่มมีคนคุยไอเราเองก็โดยความขี้หวงก็คือจะ"หัวร้อน"ตลอดเมื่อรู้ว่าเขาคุยกับใคร ในตอนนั้นไม่ใช่เพราะเราแอบรักเขานะแต่เป็นเพราะเรากลัวว่า "จะมีคนมาหลอก" เพราะตลอดเวลาที่เขามีคนเข้ามาคุยส่วนมากเพราะเขา บ้านมีฐานะและเขามีรถใหญ่ขับไปโรงเรียน นี่คือเป้าหมายของ เด็กสมัยนั้นที่ในความคิดว่า 'นั่งรถใหญ่ไปโรงเรียนหรือมีคนไปส่งมันดูเท่' ซึ่งเพื่อนเราคนนี้ทุ่มเทมาก ไม่ว่าจะชอบ ผญ คนไหนก็ทุ่ม บางทียอมตัดเพื่อนออกจากชีวิตเพื่อเหลือแค่ ผญ คนเดียว -เอาง่ายๆคือเมื่อได้หลงและหน้ามืดตามัวมาก- พอจนวันหนึ่ง ความสนิทของเราสองคนเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ คือแทบทุกอย่างในชีวิตเลยแหละ เช่น เราสองกันเจอกันทุกวัน จ-ศ ไม่ว่าจะกินข้าว หรือไปเที่ยวไหนเราสามารถไปสองคนได้ เราไม่เคยห่างกันแม้แต่นิด ในช่วงเวลา 1 ปี เราจะห่างกันแค่ 30 วัน / ปี ด้วยซ้ำ
และแล้ว..........เราเองก็คิดไม่ซื่อ!!!!!!!!! เพราะทุกอย่างมันดูลงตัว เพราะทุกคนที่เรารู้จักเขาก็ต่างบอกว่าเราเหมาะสมที่จะคบกัน เพราะอะไรหลายๆอย่าง มันทำให้ฉันคิด ถล่ำมากของมากกกก จริงตัดสินด้วยการบอกว่า *กูรักวะ* แต่มันกลับตอบว่า มันก็รู้สึกดีนะ แต่มันกลัว (ที่มันกลัวเพราะมันเคยผิดหวังกับการรักเพื่อนแล้วเลิกเป็นเพื่อนกัน มันกลัวว่า ถ้าสมมุติว่าเราคบกันแล้วเราเลิกกัน มันจะไม่เหลือใคร) มันเลยบอกกับเราว่า "เป็นแบบนี้แหละดีแล้ว"...... ได้ยินครั้งแรกรู้สึกว่า เฮ้อ! พูดไม่ถูกเนอะ ลึกๆในใจก็เจ็บนะเว้ย แต่ก็โอเคยินดีรับคำที่มันบอก จนตอนนี้เราก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมเจอกันทุกวันเหมือนเดิม กินข้าวดูหนัง ไปเที่ยว มารับมาส่งทุกวันเหมือนเดิม อาจจะเป็นเพราะเขากลัวที่จะเสียช่วงเวลานี้ไป แต่เราก็ยินดีสถานะที่เราได้รับแค่นี้นะ
อยากจะบอกคนที่แอบรักเพื่อนว่า ... ครั้งหนึ่งในชีวิตของทุกคนต้องเคยแอบรักมั้งละ แต่เราก็ต้องผ่านมันไป ถ้ามันคือคู่เราสักวันมันก็คือคู่เราและมันก็จะก้าวข้ามอะไรพวกนั้นมาจนได้นั้นแหละ สุดท้ายแล้ว ไม่มีสาระแต่อยากจะเล่า5555555555555555555555555555
"ที่มาตั้งกระทู้แค่อยากจะเล่าว่า ครั้งหนึ่งมันเคยเกิดขึ้นกับฉัน "