ทุกคนคงจะเบื่อวันจันทร์ เบื่อหน่ายที่จะต้องตื่นเช้าๆ เพื่อไปทำงาน และบางคนอาจจะหมดกำลังใจที่จะไปทำงานในทุกๆ วัน แต่สำหรับผมมันไม่ใช่!! ผมเจอกำลังใจที่ทำให้ผมตื่นเช้า เพื่อไปเจอแค่ไม่กี่นาที วันจันทร์ที่เคยสีเทากลับมีสีสันอีกครั้ง การทำงานที่งัวเงียกลับกระปรี้กระเปร่าได้อีกครั้ง ผ๊ามม!!
เริ่มเรื่องกันดีกว่าครับย้อนกลับไปเมื่อ 4 เดือนก่อนบริษัทได้โยกย้ายผมไปทำงานอีกสาขานึงซึ่งต้องไปขึ้นรถรับส่งของบริษัทใกล้ๆ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ทุกๆ เช้าผมจะต้องเร่งรีบเพื่อไปให้ทันเวลารถ ซึ่งไม่ค่อยได้สนใจอะไรรอบตัวสักเท่าไหร่ เมื่อลงรถเมล์ได้ก็รีบดิ่งไปจุดขึ้นรถทันทีก็จะทันเวลาฉิวเฉียดตลอด จึงอาจจะทำให้ผมพลาดอะไรหลายๆ อย่างไป
และเมื่อไม่นานนี้ ในขณะที่ผมลงรถเมล์และกำลังเดินไปที่จุดขึ้นรถรับส่ง มันมีความรู้สึกเหมือนกับว่าใครสักคนจ้องเราอยู่!! ใช่ครับมีคนจ้องผมจริงๆ
ผมเลยหันไปคนๆ นั้นและสบตาทันทีจากนั้นก็เห็นผู้หญิงคนนึง ตัวเล็กๆ ผมประบ่า แต่งตัวสบายๆ และคิดว่าน่าจะเป็นคนที่กำลังเดินทางไปทำงานเหมือนกันแว๊บแรกที่เข้ามาในความคิดผมคือเธอสวยและสายตาเธอสะกดผมเอาไว้!! ตอนจ้องตาไม่กี่วินั้นเหมือนเวลาหยุดเดินลง ผมที่เป็นผู้ชายเนิร์ดๆ อยู่ในวัยสร้างตัว ที่ไม่ค่อยสนใจในเรื่องความรักสักเท่าไหร่ คิดมาตลอดเดี๋ยวสักวันเราได้ดีก็จะมีคนดีๆ เข้ามาเองไม่ต้องไปพยายามอะไร กลับหัวใจเต้นแรง บรรยากาศงัวเงียๆ ในช่วงเช้ากลับดูน่าตื่นเต้นขึ้น
และด้วยการสบตาในวันนั้นทำให้หัวใจผมกลับมาเต้นแรงอีก ในทุกๆ วันผมอยากจะตื่นเช้าเพื่อที่จะได้ไปเดินสวนและสบตากับผู้หญิงคนนั้น ซึ่งผมก็ได้เจอและสบตากับเธอทุกวัน พอนานๆ เข้ามันกลับทำให้ในหัวผมคิดว่า ไม่อยากแค่จะเดินสวนทางกับเธอแล้ว อยากจะรู้จัก อยากจะลองพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกันกลับบ้านมาก็ลองมาเสิร์จหามุกที่จะเข้าไปทักทายได้ แต่พอเข้าจริงๆ กลับไม่กล้าทำ พยายามสบตาแล้วยิ้มให้ แต่ปากกลับไม่ยอมยิ้มเพราะในใจนึงก็กลัวว่ามันจะดูโรคจิตชอบแอบมองสาวอะไรประมาณนั้น
จนถึงตอนนี้ผมก็ยังเดินสวนและสบตากับเธออยู่บ่อยๆ ก็เป็นเวลารวม 4 เดือนกว่าได้แล้ว ยังหาจุดที่จะเชื่อมโยงกันไม่เจอ เพราะในแต่ละวันมีเวลาที่จะเห็นเธอแค่ 1-2 นาทีเท่านั้น เพราะเธอเองก็มาถึงป้ายรถเมล์ก็ขึ้นรถไปเลย จึงไม่มีเวลาที่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ ถ้ารีบลุกลนเข้าไปทักทายก็เหมือนพวกโรคจิตอีก
ในระยะเวลา 4 เดือนเนี๊ย ผมนี่แทบจะไม่เชื่อเลยว่าการชอบใครสักคน มันทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ แค่ได้เจอคนๆ นึงไม่ถึง 5 นาที ทำให้เรามีแรงตื่นเช้าไปทำงาน รู้สึกสดใสในทุกๆ วัน จากคนที่หมดหวังกับความรัก กลับกลายเป็นแบบนี้แทบจะเป็นบ้าทุกครั้งเวลาที่เจอเธอคนนั้น ถ้าเธอคนนั้นผ่านมาเห็นกระทู้นี้ผมก็คงจะดีใจเหมือนกัน และอยากให้รู้ไว้ว่าผมอยากรู้จักเธอมากๆ
อันนี้เป็นเรื่องจริงของผมเอง อยากจะมาเล่าสู่กันฟัง
ปล.คำพูดอาจดูเวอร์วังแต่เพื่ออธิบายอารมณ์และแต่งคำพูดให้ดูสวยขึ้น
เคยไหมครับ แค่คนสวนทางกันกลับทำให้ใจเต้นแรง
เริ่มเรื่องกันดีกว่าครับย้อนกลับไปเมื่อ 4 เดือนก่อนบริษัทได้โยกย้ายผมไปทำงานอีกสาขานึงซึ่งต้องไปขึ้นรถรับส่งของบริษัทใกล้ๆ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ทุกๆ เช้าผมจะต้องเร่งรีบเพื่อไปให้ทันเวลารถ ซึ่งไม่ค่อยได้สนใจอะไรรอบตัวสักเท่าไหร่ เมื่อลงรถเมล์ได้ก็รีบดิ่งไปจุดขึ้นรถทันทีก็จะทันเวลาฉิวเฉียดตลอด จึงอาจจะทำให้ผมพลาดอะไรหลายๆ อย่างไป
และเมื่อไม่นานนี้ ในขณะที่ผมลงรถเมล์และกำลังเดินไปที่จุดขึ้นรถรับส่ง มันมีความรู้สึกเหมือนกับว่าใครสักคนจ้องเราอยู่!! ใช่ครับมีคนจ้องผมจริงๆ
ผมเลยหันไปคนๆ นั้นและสบตาทันทีจากนั้นก็เห็นผู้หญิงคนนึง ตัวเล็กๆ ผมประบ่า แต่งตัวสบายๆ และคิดว่าน่าจะเป็นคนที่กำลังเดินทางไปทำงานเหมือนกันแว๊บแรกที่เข้ามาในความคิดผมคือเธอสวยและสายตาเธอสะกดผมเอาไว้!! ตอนจ้องตาไม่กี่วินั้นเหมือนเวลาหยุดเดินลง ผมที่เป็นผู้ชายเนิร์ดๆ อยู่ในวัยสร้างตัว ที่ไม่ค่อยสนใจในเรื่องความรักสักเท่าไหร่ คิดมาตลอดเดี๋ยวสักวันเราได้ดีก็จะมีคนดีๆ เข้ามาเองไม่ต้องไปพยายามอะไร กลับหัวใจเต้นแรง บรรยากาศงัวเงียๆ ในช่วงเช้ากลับดูน่าตื่นเต้นขึ้น
และด้วยการสบตาในวันนั้นทำให้หัวใจผมกลับมาเต้นแรงอีก ในทุกๆ วันผมอยากจะตื่นเช้าเพื่อที่จะได้ไปเดินสวนและสบตากับผู้หญิงคนนั้น ซึ่งผมก็ได้เจอและสบตากับเธอทุกวัน พอนานๆ เข้ามันกลับทำให้ในหัวผมคิดว่า ไม่อยากแค่จะเดินสวนทางกับเธอแล้ว อยากจะรู้จัก อยากจะลองพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกันกลับบ้านมาก็ลองมาเสิร์จหามุกที่จะเข้าไปทักทายได้ แต่พอเข้าจริงๆ กลับไม่กล้าทำ พยายามสบตาแล้วยิ้มให้ แต่ปากกลับไม่ยอมยิ้มเพราะในใจนึงก็กลัวว่ามันจะดูโรคจิตชอบแอบมองสาวอะไรประมาณนั้น
จนถึงตอนนี้ผมก็ยังเดินสวนและสบตากับเธออยู่บ่อยๆ ก็เป็นเวลารวม 4 เดือนกว่าได้แล้ว ยังหาจุดที่จะเชื่อมโยงกันไม่เจอ เพราะในแต่ละวันมีเวลาที่จะเห็นเธอแค่ 1-2 นาทีเท่านั้น เพราะเธอเองก็มาถึงป้ายรถเมล์ก็ขึ้นรถไปเลย จึงไม่มีเวลาที่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ ถ้ารีบลุกลนเข้าไปทักทายก็เหมือนพวกโรคจิตอีก
ในระยะเวลา 4 เดือนเนี๊ย ผมนี่แทบจะไม่เชื่อเลยว่าการชอบใครสักคน มันทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ แค่ได้เจอคนๆ นึงไม่ถึง 5 นาที ทำให้เรามีแรงตื่นเช้าไปทำงาน รู้สึกสดใสในทุกๆ วัน จากคนที่หมดหวังกับความรัก กลับกลายเป็นแบบนี้แทบจะเป็นบ้าทุกครั้งเวลาที่เจอเธอคนนั้น ถ้าเธอคนนั้นผ่านมาเห็นกระทู้นี้ผมก็คงจะดีใจเหมือนกัน และอยากให้รู้ไว้ว่าผมอยากรู้จักเธอมากๆ
อันนี้เป็นเรื่องจริงของผมเอง อยากจะมาเล่าสู่กันฟัง
ปล.คำพูดอาจดูเวอร์วังแต่เพื่ออธิบายอารมณ์และแต่งคำพูดให้ดูสวยขึ้น