ผมขอท้าวความเลยครับผมเคยตั้งกระทู้อยู่ กระทู้นึ่ง เรื่องการพบรักของผมและเขา ความรักของผมกับพี่คนนึ่งที่เขาพิการขา รูปร่างขาเขาแปลกผิดรูป กระทู้นี้อาจจะยาวนิดหน่อยนะครับ เพราะอึดอัดใจมากเลย ไม่รู้จะระบายทางไหน ของเป็นทางนี้แล้วกันครับ
ผมก็เป็นเกย์คนนึ่งธรรมดาทั่วไปแหละครับโสดมา2ปีแล้ว เล่นแอฟเกย์เป็นปกติ จนมีคนนึ่งทักผมเข้ามา โปรไฟล์ ไม่มีรูปขึ้น ผมก็ตอบไปปกติครับผมก็ไม่ได้หยิ่งอะไรมาก ผมไม่ได้คิดอะไรครับเพราะรูปโปรไฟล์ไม่ขึ้น เขาก็พยายามทักผมมาเรื่อยๆ ผมก็ตอบกับเขานะ คำพูดเขาที่ส่งมาเป็นภาษาพิมพ์ มันสนุกดีนะครับ ผมเริ่มที่จะสนุกกับเขา ผมขอดูรุปเขา เขาก็ไม่ได้ให้ดู เขาก็จะพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย เขาได้ขอไลน์ผม ผมก็ให้คิดแค่ว่า เห็นนรูปในไลน์ก็ได้วะ สุดท้ายแล้วรูปในไลน์ ก็เป็นตัวการ์ตูนเสือ ผมก็คะยั้นคะยอเขาขอที่จะดูรูป เขาก็ไม่ให้ดู วิดีโอคอลก็ไม่รับ ทำไมนะทำไมคนคนนี้ดูเยอะจัง เขาให้เหตุผลว่าเขาเป็นผู้ชายที่เคยมีแฟนเป็นผู้หญิงแล้วเขาก็ยังไม่อยากให้เห็นกลัวเพื่อนหรือคนรู้จักเขารู้ ผมเลยขอนัดเจอเขาที่ห้างแห่งนึ่ง เขาก็ปฏิเสธอีกแล้ว เลี่ยงทุกอย่างที่จะพบหน้า จนผมเริ่มที่จะไม่อยากคุยแล้ว ผมก็บอกเขาไปตรงๆนะครับว่าถ้าไม่เจอก้ไม่อยากจะคุยด้วยแล้วนะ เธอเป็นใครก้ไม่รู้ หน้าตายังไงก็ไม่รู้ (ผมเผ็นคนไม่มีสเป็กนะครับยอมรับเลย ยังไงก็ได้ขอแค่รักเราจริง) จนกระทั้งแขายอมมาพบกับผม เรานัดเจอกันที่ห้างแต่งนึ่ง นัดกันเจอที่ร้านอาหารนึ่ง ผมคิดว่าคนนี้จะอะไรเยอะแยะ รูปก็ไม่เคยเห็น หน้าก็ยังไม่เคยเจอ จะอะไรนักหนา ผมนั่งรอเขาที่ร้านอาหารที่เรานัดกัน ผมก็มาตรงเวลาที่นัดนะครับ เลทไปประมาณครึ่ง ชม เขาก็ไม่มาจนเริ่มท้อใจแล้ว จะลุกขึ้นกลับห้องแระ กำลังจะลุกเดินออกแล้วผมก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อผม ผมก็หันไปมองเขา รูปร่างเขามองเพลินๆ ก็เหมือนคนปกตินะครับ ตัวสูงหน้าคมๆเหมือนคนใต้ มีหนวดเคลาบ้าง แต่ผิวขาว รูปร่างไม่ผอม ไม่อ้วน แต่ที่สังเกตุอย่างเห็นได้ชัดเลยคือเท้าพี่เขาผิดรูป เขาใส่รองเท้าปกตินะ แต่เท้ามันบิดผิดรูปไป เหมือนคนใช่ข้างๆเท้าเดิน ฝ่าเท้าเขาจะขึ้นมาอยู่ด้านข้างๆ ลักษณะการเดินพี่เขาก็เดินกระเพกนิดๆ แต่ไม่มากจนชัดเจน ผมก็ถามว่าใช่พี่หรือป่าว เขาก็ตอบว่าครับ ผมก็ชวนเขาเข้ามาในร้าน เขาดูเกร็งๆไปหมดเลยดูไม่ relax พอเขามานั่งฝั่งตรงข้ามผม ไม่มองหน้าผมเลย กุมมือตัวเองแน่น ผมก็ทำให้พี่เขา relax ผมเลยชวนเขาคุยชวนพูดให้เขาสบายใจ พอมาสังเกตุอีกรอบนึ่ง นิ้วมือพี่เขาข้างซ้ายมีหกนิ้วมีนิ้งโป้เพิ่มขึ้นมา อีกข้างข้างขวานิ้วโป้ดูกุดๆ แต่พี่เขาก็เหมือนหยิบจับ เขียนได้ปกตินะ ทำอะไรได้ปกติมากเลย เขาก็พูดกับผมว่า "เป็นไงบ้างตกใจไหม นี้แหละสาเหตุหลักที่พี่ไม่อยากมาเจอเรา" ผมเข้าใจพี่เขานะ ผมก็พูดไปว่า "คิดมากไปป่าว พี่ก็เหมือนคนปกตินี้แหละ" เราก็กินข้าวกันเสร็จ ผมเอ่ยปากชวนพี่เขาไปดูหนังต่อ พี่เขาก็ปฏิเสธ ขยันปฏิเสธมาก ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ พูดคำอื่นไม่เป็นเลยหรอ ผมก็ลากพี่เขาไปนะดึงแขนเลย แต่ดึงเบาๆนะกลัวพี่เขาล้ม แต่พี่เขาก็เดินได้แต่เดินเดินกระเพก ผมก้พาเขาไปดูหนังเขาก็ยังเกร็งอยู่ ดูหนังเสร็จชวนไปเดินเล่นทำนู้นนี้นั้น จำเขาเริ่มสบายใจกับเรา ไม่เกร็ง จนเราได้แยกกันกลับห้อง พี่เขาก็ไม่ทักไลน์ผมนะเลยนะ คิดในใจว่าอีกแล้วหรอ โดนเทอีกแล้วในสมองคิดแบบนี้จริงๆนะ ถ้าผมคิดว่าถูกเทก็แสดงว่าผมต่างหากที่ชอบพี่เขา ผมเลยทักพี่เขาไปว่าเงียบเลยนะ พี่เขาก็ตอบมาทันทีเลยว่า "พี่กลัวเราไม่ชอบพี่ พี่เลยไม่กล้าทักเราสรุปเราคิดยังไงกับพี่" ตอนนั้นใจผมให้พิมกลับว่าผมชอบพี่นะครับ ผมก็ตอบไปเลยว่าชอบ มันมองข้ามในสิ่งที่พี่เขาเป็นทุกอย่างเลย ผมอยู่กับพี่เขาแล้วมีความสุขนะ มีความสุขมาก หลังจากนั้นผมก็นัดเจอพี่เขาบ่อยๆ ออกมาหากันบ่อยๆ ไปทำกิจกรรมด้วยกัน ไปซื้อของ ช็อปปิ้ง
ความรักมันนก็เริ่มต้นขึ้น เราคบกันได้สองสามเดือน พี่เขาเทคแคร์ผมเก่งนะ อบอุ่น น่าร๊ากกกก แต่สิ่งแรกที่ผมพอเจอคือ สายตา คนมอง ผมก็ไม่แน่ใจนะที่คนมองเพราะว่าเราเป็นคู่รัก ชช หรือว่ามองที่พี่เขาเป็นแบบนี้ แต่ผมไม่แคร์เลย ผมก็ควงพี่เขาจับมือบ้าง ไม่เคยคิดที่จะเดินห่างจากพี่เขาเลย หลังๆพี่เขาเก็บตัวไม่อยากออกไปไหน ชวนไปไหนก็ไม่ไป เราเริ่มทะเลาะกันว่าทำไมไม่ออกไปไหนมาไหนด้วยกันเลย พี่เขาก็บอกว่ากลัว กลัวผมอาย ผมคิดเสมอเลยนะแต่ผมไม่พูดออกมา คิดแล้วว่าพี่เขาต้องคิดแบบนี้ ผมก็ทำให้เขาเชื่อมั่นเชื่อใจว่าผมไ่เคยอายที่คบกับเขา ผมก็พูดง้อๆเขาให้เขาสบายใจกระทำให้เขาเห็นว่าเราไม่อาย พี่เขาก้ถึงออกมาไปไหนกับผม อีกครั้ง นี้ก็เป็นระยะเวลา ปีกว่าแระครับ ที่เราอยู่ด้วยกัน จนมีกระทั้งวันนึ่งพี่เขาก็มาบอกกับเราว่าต้องย้ายงานไปต่างจังหวัดแบบกระทันหันนะ ตกใจมากเลยครับ แสดงว่าเราก็ต้องอยู่ไกลกัน ผมเสียใจมากเลยครับ น้ำตาคลอเลย ได้แต่พูดว่าไม่ไปไม่ได้หรอ หางานใหม่ทำได้ไหม พี่เขาบอกว่า ไม่ได้จำเป็นต้องไป และงานใหม่เขาจะรับคนพิการไหม ผมเข้าใจนะแต่ด้วยความเอาแต่ใจ ก็ไม่อยากให้ไป ผมก็ร้องให้หนักมากๆ จนผมก็เริ่มทำใจได้ คุยกันว่าผมจะไปหาถ้าตรงกับวันหยุดผม นัดกันว่าจะมีเจอกันบ้างผมจะเป็นคนไปหาเอง ไม่ต้องลำบากมาก พี่เขาก็ อืมๆ ไป จนเหลือเวลลาอีก2วันพี่เขาจะย้ายแล้ว ใจผมก็หวิวๆไม่หาย ด้วยสาเหตุอะไรไม่รู้นะผมจับโทรศัพท์พี่เขามาดูตอนพี่เขาหลับ ปกติผมไม่เคยที่จะเช็คโทรศัพท์แฟนเลย ผมก็เห็นข้อความ ข้อความนึ่ง ตกใจครับ เสียใจด้วย เขาคุยกับเพื่อนเขาว่า เขาเป็นคนขอหัวหน้าเองว่าจะย้ายไปต่างจังหวัด เขาจะได้ห่างจากผม เขากลัวผมอายที่มีแฟนแบบเขา แล้วเขาก็จะพยายามหายไปจากผมเอง ในที่สุดความคิดเดิมๆของพี่เขาก็กลับมา นี้มันก็ปีกว่าแล้วนะ เข้าใจนะครับว่าทุกคนมีปมของตัวเอง แต่ผมก้ไม่เคยที่จะคิดอะไรแบบนั้นเลย ถ้าผมคิดผมไม่คบมาตั้งแต่แรกแล้วละ ใจสลายเลยครับ ผมก้ปลุกพี่เขาขึ้นมาเครียว่าทำไมถึงทำแบบนี้ คืนนั้นเราทะเลาะกันหนักมาก ผมพยายามอธิบายว่ารับพี่ได้ทุกอย่าง ทำไมต้องมาทำแบบนี้ คิดว่าเป็น"ฮีโร่หรอ หล่อมากไง เป็นพระเอกหนังหรอ" ไม่ใช่เลย จนพี่เขาเข้ามากอดผม สติผมแตกไปแล้วตอนนั้น โว้ยวายมากตอนนั้น แต่ก็พูดทุกความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมีกับพี่เขานะ พี่เขาได้แต่ขอโทษๆ แต่ทุกอย่างมันทำไปแล้วย้ายงานแล้ว จะกลับมาสาขาเดิมก็ต้องทำเรื่อง อีกตั้ง6-7เดือนถึงจะทำเรื่องกลับมาได้ จนพี่เขาต้องย้ายไปจริงๆ ด้วยความกลัวผมโทรหาพี่เขาทั้งครั้งที่ว่าง ไลน์หา ใจผมมันระแวงไปแล้วกลัวพี่เขาจะเงียบหายไป แต่พี่เขาบอกว่าเขาเข้าใจแล้ว เขาจะไปหายไปไหน แล้วเขาจะทำเรื่องกับมาที่เดิม เขาขอโทษผม ตลอดระยะเวลาที่พี่เขาอยู่ต่างจังหวัดผมก็มีไปหาพี่เขาบ้าง และให้พี่เขาเลิกคิดความคิดบ้าๆแบบนั้นได้แล้ว เรามีความสุขกันมากๆคับ แต่ก็รู้สึกนะมันก็จะมีบ้างที่พี่เขาจะมีคิดว่าเราอาย เหลือเวลาอีกตั้งหลายเดือนกว่าพี่เขาจะกลับมา กลัวมากครับ กลัวพี่เขาจะหายไป และถ้าเขาหายไปจริงๆ ผมต้องทำยังไง ทุกวันนี้เหนื่อยนะที่ต้องตาม แต่มีความสุขทุกครั้งที่อยู่กับพี่เขา แค่รักที่ผมให้ยังไม่พอหรอ???
ที่ผมมาเล่าเพราะ ผมอึดอัดใจครับ ต้องทำยังไงหรอถึงจะทำให้พี่เขาเชื่อได้สนิทใจว่าเราไม่เคยอายเลย ที่มีพี่เขาเป็นแฟน คบกับพี่เขา ทำไงให้ความคิดพี่เขาหายขาดซะที ขอบคุณนะครับที่อ่านชีวิตที่มันไร้สาระของผม
อยากแชร์ความรักของผม ยากที่ใครจะเข้าใจ ชช ครับ
ผมก็เป็นเกย์คนนึ่งธรรมดาทั่วไปแหละครับโสดมา2ปีแล้ว เล่นแอฟเกย์เป็นปกติ จนมีคนนึ่งทักผมเข้ามา โปรไฟล์ ไม่มีรูปขึ้น ผมก็ตอบไปปกติครับผมก็ไม่ได้หยิ่งอะไรมาก ผมไม่ได้คิดอะไรครับเพราะรูปโปรไฟล์ไม่ขึ้น เขาก็พยายามทักผมมาเรื่อยๆ ผมก็ตอบกับเขานะ คำพูดเขาที่ส่งมาเป็นภาษาพิมพ์ มันสนุกดีนะครับ ผมเริ่มที่จะสนุกกับเขา ผมขอดูรุปเขา เขาก็ไม่ได้ให้ดู เขาก็จะพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย เขาได้ขอไลน์ผม ผมก็ให้คิดแค่ว่า เห็นนรูปในไลน์ก็ได้วะ สุดท้ายแล้วรูปในไลน์ ก็เป็นตัวการ์ตูนเสือ ผมก็คะยั้นคะยอเขาขอที่จะดูรูป เขาก็ไม่ให้ดู วิดีโอคอลก็ไม่รับ ทำไมนะทำไมคนคนนี้ดูเยอะจัง เขาให้เหตุผลว่าเขาเป็นผู้ชายที่เคยมีแฟนเป็นผู้หญิงแล้วเขาก็ยังไม่อยากให้เห็นกลัวเพื่อนหรือคนรู้จักเขารู้ ผมเลยขอนัดเจอเขาที่ห้างแห่งนึ่ง เขาก็ปฏิเสธอีกแล้ว เลี่ยงทุกอย่างที่จะพบหน้า จนผมเริ่มที่จะไม่อยากคุยแล้ว ผมก็บอกเขาไปตรงๆนะครับว่าถ้าไม่เจอก้ไม่อยากจะคุยด้วยแล้วนะ เธอเป็นใครก้ไม่รู้ หน้าตายังไงก็ไม่รู้ (ผมเผ็นคนไม่มีสเป็กนะครับยอมรับเลย ยังไงก็ได้ขอแค่รักเราจริง) จนกระทั้งแขายอมมาพบกับผม เรานัดเจอกันที่ห้างแต่งนึ่ง นัดกันเจอที่ร้านอาหารนึ่ง ผมคิดว่าคนนี้จะอะไรเยอะแยะ รูปก็ไม่เคยเห็น หน้าก็ยังไม่เคยเจอ จะอะไรนักหนา ผมนั่งรอเขาที่ร้านอาหารที่เรานัดกัน ผมก็มาตรงเวลาที่นัดนะครับ เลทไปประมาณครึ่ง ชม เขาก็ไม่มาจนเริ่มท้อใจแล้ว จะลุกขึ้นกลับห้องแระ กำลังจะลุกเดินออกแล้วผมก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อผม ผมก็หันไปมองเขา รูปร่างเขามองเพลินๆ ก็เหมือนคนปกตินะครับ ตัวสูงหน้าคมๆเหมือนคนใต้ มีหนวดเคลาบ้าง แต่ผิวขาว รูปร่างไม่ผอม ไม่อ้วน แต่ที่สังเกตุอย่างเห็นได้ชัดเลยคือเท้าพี่เขาผิดรูป เขาใส่รองเท้าปกตินะ แต่เท้ามันบิดผิดรูปไป เหมือนคนใช่ข้างๆเท้าเดิน ฝ่าเท้าเขาจะขึ้นมาอยู่ด้านข้างๆ ลักษณะการเดินพี่เขาก็เดินกระเพกนิดๆ แต่ไม่มากจนชัดเจน ผมก็ถามว่าใช่พี่หรือป่าว เขาก็ตอบว่าครับ ผมก็ชวนเขาเข้ามาในร้าน เขาดูเกร็งๆไปหมดเลยดูไม่ relax พอเขามานั่งฝั่งตรงข้ามผม ไม่มองหน้าผมเลย กุมมือตัวเองแน่น ผมก็ทำให้พี่เขา relax ผมเลยชวนเขาคุยชวนพูดให้เขาสบายใจ พอมาสังเกตุอีกรอบนึ่ง นิ้วมือพี่เขาข้างซ้ายมีหกนิ้วมีนิ้งโป้เพิ่มขึ้นมา อีกข้างข้างขวานิ้วโป้ดูกุดๆ แต่พี่เขาก็เหมือนหยิบจับ เขียนได้ปกตินะ ทำอะไรได้ปกติมากเลย เขาก็พูดกับผมว่า "เป็นไงบ้างตกใจไหม นี้แหละสาเหตุหลักที่พี่ไม่อยากมาเจอเรา" ผมเข้าใจพี่เขานะ ผมก็พูดไปว่า "คิดมากไปป่าว พี่ก็เหมือนคนปกตินี้แหละ" เราก็กินข้าวกันเสร็จ ผมเอ่ยปากชวนพี่เขาไปดูหนังต่อ พี่เขาก็ปฏิเสธ ขยันปฏิเสธมาก ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ พูดคำอื่นไม่เป็นเลยหรอ ผมก็ลากพี่เขาไปนะดึงแขนเลย แต่ดึงเบาๆนะกลัวพี่เขาล้ม แต่พี่เขาก็เดินได้แต่เดินเดินกระเพก ผมก้พาเขาไปดูหนังเขาก็ยังเกร็งอยู่ ดูหนังเสร็จชวนไปเดินเล่นทำนู้นนี้นั้น จำเขาเริ่มสบายใจกับเรา ไม่เกร็ง จนเราได้แยกกันกลับห้อง พี่เขาก็ไม่ทักไลน์ผมนะเลยนะ คิดในใจว่าอีกแล้วหรอ โดนเทอีกแล้วในสมองคิดแบบนี้จริงๆนะ ถ้าผมคิดว่าถูกเทก็แสดงว่าผมต่างหากที่ชอบพี่เขา ผมเลยทักพี่เขาไปว่าเงียบเลยนะ พี่เขาก็ตอบมาทันทีเลยว่า "พี่กลัวเราไม่ชอบพี่ พี่เลยไม่กล้าทักเราสรุปเราคิดยังไงกับพี่" ตอนนั้นใจผมให้พิมกลับว่าผมชอบพี่นะครับ ผมก็ตอบไปเลยว่าชอบ มันมองข้ามในสิ่งที่พี่เขาเป็นทุกอย่างเลย ผมอยู่กับพี่เขาแล้วมีความสุขนะ มีความสุขมาก หลังจากนั้นผมก็นัดเจอพี่เขาบ่อยๆ ออกมาหากันบ่อยๆ ไปทำกิจกรรมด้วยกัน ไปซื้อของ ช็อปปิ้ง
ความรักมันนก็เริ่มต้นขึ้น เราคบกันได้สองสามเดือน พี่เขาเทคแคร์ผมเก่งนะ อบอุ่น น่าร๊ากกกก แต่สิ่งแรกที่ผมพอเจอคือ สายตา คนมอง ผมก็ไม่แน่ใจนะที่คนมองเพราะว่าเราเป็นคู่รัก ชช หรือว่ามองที่พี่เขาเป็นแบบนี้ แต่ผมไม่แคร์เลย ผมก็ควงพี่เขาจับมือบ้าง ไม่เคยคิดที่จะเดินห่างจากพี่เขาเลย หลังๆพี่เขาเก็บตัวไม่อยากออกไปไหน ชวนไปไหนก็ไม่ไป เราเริ่มทะเลาะกันว่าทำไมไม่ออกไปไหนมาไหนด้วยกันเลย พี่เขาก็บอกว่ากลัว กลัวผมอาย ผมคิดเสมอเลยนะแต่ผมไม่พูดออกมา คิดแล้วว่าพี่เขาต้องคิดแบบนี้ ผมก็ทำให้เขาเชื่อมั่นเชื่อใจว่าผมไ่เคยอายที่คบกับเขา ผมก็พูดง้อๆเขาให้เขาสบายใจกระทำให้เขาเห็นว่าเราไม่อาย พี่เขาก้ถึงออกมาไปไหนกับผม อีกครั้ง นี้ก็เป็นระยะเวลา ปีกว่าแระครับ ที่เราอยู่ด้วยกัน จนมีกระทั้งวันนึ่งพี่เขาก็มาบอกกับเราว่าต้องย้ายงานไปต่างจังหวัดแบบกระทันหันนะ ตกใจมากเลยครับ แสดงว่าเราก็ต้องอยู่ไกลกัน ผมเสียใจมากเลยครับ น้ำตาคลอเลย ได้แต่พูดว่าไม่ไปไม่ได้หรอ หางานใหม่ทำได้ไหม พี่เขาบอกว่า ไม่ได้จำเป็นต้องไป และงานใหม่เขาจะรับคนพิการไหม ผมเข้าใจนะแต่ด้วยความเอาแต่ใจ ก็ไม่อยากให้ไป ผมก็ร้องให้หนักมากๆ จนผมก็เริ่มทำใจได้ คุยกันว่าผมจะไปหาถ้าตรงกับวันหยุดผม นัดกันว่าจะมีเจอกันบ้างผมจะเป็นคนไปหาเอง ไม่ต้องลำบากมาก พี่เขาก็ อืมๆ ไป จนเหลือเวลลาอีก2วันพี่เขาจะย้ายแล้ว ใจผมก็หวิวๆไม่หาย ด้วยสาเหตุอะไรไม่รู้นะผมจับโทรศัพท์พี่เขามาดูตอนพี่เขาหลับ ปกติผมไม่เคยที่จะเช็คโทรศัพท์แฟนเลย ผมก็เห็นข้อความ ข้อความนึ่ง ตกใจครับ เสียใจด้วย เขาคุยกับเพื่อนเขาว่า เขาเป็นคนขอหัวหน้าเองว่าจะย้ายไปต่างจังหวัด เขาจะได้ห่างจากผม เขากลัวผมอายที่มีแฟนแบบเขา แล้วเขาก็จะพยายามหายไปจากผมเอง ในที่สุดความคิดเดิมๆของพี่เขาก็กลับมา นี้มันก็ปีกว่าแล้วนะ เข้าใจนะครับว่าทุกคนมีปมของตัวเอง แต่ผมก้ไม่เคยที่จะคิดอะไรแบบนั้นเลย ถ้าผมคิดผมไม่คบมาตั้งแต่แรกแล้วละ ใจสลายเลยครับ ผมก้ปลุกพี่เขาขึ้นมาเครียว่าทำไมถึงทำแบบนี้ คืนนั้นเราทะเลาะกันหนักมาก ผมพยายามอธิบายว่ารับพี่ได้ทุกอย่าง ทำไมต้องมาทำแบบนี้ คิดว่าเป็น"ฮีโร่หรอ หล่อมากไง เป็นพระเอกหนังหรอ" ไม่ใช่เลย จนพี่เขาเข้ามากอดผม สติผมแตกไปแล้วตอนนั้น โว้ยวายมากตอนนั้น แต่ก็พูดทุกความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมีกับพี่เขานะ พี่เขาได้แต่ขอโทษๆ แต่ทุกอย่างมันทำไปแล้วย้ายงานแล้ว จะกลับมาสาขาเดิมก็ต้องทำเรื่อง อีกตั้ง6-7เดือนถึงจะทำเรื่องกลับมาได้ จนพี่เขาต้องย้ายไปจริงๆ ด้วยความกลัวผมโทรหาพี่เขาทั้งครั้งที่ว่าง ไลน์หา ใจผมมันระแวงไปแล้วกลัวพี่เขาจะเงียบหายไป แต่พี่เขาบอกว่าเขาเข้าใจแล้ว เขาจะไปหายไปไหน แล้วเขาจะทำเรื่องกับมาที่เดิม เขาขอโทษผม ตลอดระยะเวลาที่พี่เขาอยู่ต่างจังหวัดผมก็มีไปหาพี่เขาบ้าง และให้พี่เขาเลิกคิดความคิดบ้าๆแบบนั้นได้แล้ว เรามีความสุขกันมากๆคับ แต่ก็รู้สึกนะมันก็จะมีบ้างที่พี่เขาจะมีคิดว่าเราอาย เหลือเวลาอีกตั้งหลายเดือนกว่าพี่เขาจะกลับมา กลัวมากครับ กลัวพี่เขาจะหายไป และถ้าเขาหายไปจริงๆ ผมต้องทำยังไง ทุกวันนี้เหนื่อยนะที่ต้องตาม แต่มีความสุขทุกครั้งที่อยู่กับพี่เขา แค่รักที่ผมให้ยังไม่พอหรอ???
ที่ผมมาเล่าเพราะ ผมอึดอัดใจครับ ต้องทำยังไงหรอถึงจะทำให้พี่เขาเชื่อได้สนิทใจว่าเราไม่เคยอายเลย ที่มีพี่เขาเป็นแฟน คบกับพี่เขา ทำไงให้ความคิดพี่เขาหายขาดซะที ขอบคุณนะครับที่อ่านชีวิตที่มันไร้สาระของผม