ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ ...
ขอเล่ารายละเอียดก่อน คือว่า
เราเป็นลูกสาวที่ถูกพ่อเลี้ยงดูมาซะส่วนใหญ่เพราะพ่อกับแม่แยกทางกันมาตั้งแต่เด็ก และมีครอบครัวใหม่ทั้งคู่ พ่อเลือกที่จะเลี้ยงลูกเองทั้งสองคนคือลูกชายคนโตและลูกสาวคนเล็ก (คือเราเอง)
พ่อเราเป็นคนใจดีเมื่ออารมณ์ดี และเป็นคนดุมากเมื่อถึงเวลาโมโห ลักษณะนิสัยส่วนตัวชอบสนุกสนาน เฮฮา สังสรรกับเพื่อนฝูง รวมไปถึงการกินเหล้า สูบบุหรี่ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าหน้าที่ความเป็นพ่อจะบกพร่องลงเลยแม้แต่น้อย
พ่อเลี้ยงดูเราอย่างดีที่สุดเท่าที่พ่อคนหนึ่งจะทำได้ ให้ทุกอย่างที่จะหาให้ได้ เลี้ยงดูเราจนมีหน้าที่การงานที่มั่นคง ดังนั้น พ่อคือที่สุดในชีวิตเรา
พูดถึงเรื่องกินเหล้า เนื่องจากพ่อเราเป็นคนเพื่อนเยอะ ดังนั้นการกินเหล้าจึงเกิดขึ้นอยู่บ่อยๆ ใน 1 สัปดาห์ กินไปซะ 3 วัน ไม่ว่าจะกินใกล้หรือไกลบ้าน ขับรถไปกิน ไปหมดทุกที่ที่มีเพื่อนกิน และลักษณะการเมาของพ่อคือกินให้มากที่สุด เมาที่สุด อยู่นานที่สุด ขับรถไม่ได้ นั่งหลับที่กินเหล้าและพูดไม่รู้เรื่อง
ดังนั้น พ่อทั้งคนเราเป็นห่วงที่สุดอยู่แล้ว
ในส่วนของความเป็นลูกอย่างเราคือทำได้อย่างเดียวก็คือโทรหาเพื่อเชคว่าพ่ออยู่ไหน เมามากหรือยัง กลับตอนไหน อยู่กับใคร ทำอะไรอยู่
โดยทำมาตลอด และทำมาบ่อยสุดๆหลังจากเรียนจบและเริ่มทำงาน (ช่วงเรียนก็ไม่ได้ตามขนาดนี้นะ)
ถ้าวันไหนพ่อไม่ได้กินเหล้า เราจะโทรคุยกันช่วงเที่ยง เย็น และตอนถึงบ้านแล้ว (เราอยู่บ้านเดียวกันตอนกลางวันแต่ตอนกลางคืนพ่อต้องไปนอนบ้านอีกหลังบ้านแม่เลี้ยงซึ่งไม่ไกลกันมากเท่าไร)
แต่วันไหนที่พ่อกินเหล้า เราจะโทรหาทุกชั่วโมงเพื่อความมั่นใจของเราเองนั่นแหละ พูดง่ายๆ
จนมีวันหนึ่งพ่อไม่รับโทรศัพท์เราแม้แต่สายเดียว เราไปหาเบอร์โทรเพื่อนของพ่อแล้วโทรถามจึงรู้ว่าไปกินเหล้าตามเดิมแต่สถานที่ไกลจากบ้านพอสมควร
ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนด้วยความที่เรากังวลมากหรืออาจจะมากเกินไปหน่อย เราทักไปถามแม่เลี้ยง คุยกันเรื่องนี้ (อันที่จริงเราก็คุยและถามเรื่องว่าพ่ออยู่ด้วยกันกับแม่เลี้ยงไหมอยู่บ่อยๆ) เพราะมันจะดึกมากแล้ว แม่เลี้ยงจึงโทรไปและได้ความว่า ให้ไปรับพ่อจะไม่มีคนขับมาส่งเพราะพ่อไม่ได้เอารถไป เราโวยวายในสายโทรศัพท์ แม่เลี้ยงโวยวายเมื่อไปถึง (ที่ตรงนั้นมีทั้งเพื่อนพ่อและเจ้านายของพ่อซึ่งเป็นคนที่ชอบชวนพ่อกินเหล้าอยู่บ่อยๆ)
สุดท้าย พวกเราไม่เข้าใจกันและทะเลาะกัน พ่อบอกกับเราว่า พ่อแค่ไปกินเหล้า ไม่ได้ไปไหน ทำแบบนี้ไม่ถูกต้อง เราห่วงพ่อมากเกินไป ก้าวก่ายความสุขของพ่อมากไปจนเกินพอดี มันดูเป็นการบังคับจนแสดงให้เห็นว่าเราเป็นแม่มากกว่าลูก พ่อบอกกับเราว่า อย่าโทรจิกอีก ให้พ่อทำในสิ่งที่เป็นความสุขของพ่อ เพราะมันคือชีวิตของพ่อ และเราต่างก็มีชีวิตของกันและกัน
เราต้องทำยังไงดี ?
วิเคราะห์ตัวเราหน่อยว่าสิ่งที่เราทำเกินไปหรือเปล่า เราจะได้ปรับปรุงตัวเองและทำหน้าที่เป็นลูกที่ดีต่อไป
ที่ผ่านมาเราแค่รู้สึกว่า เรากลัวว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น เราอาจจะเหลือตัวคนเดียว พอถึงวันนั้นจริงๆ เราจะทำใจและอยู่บนโลกใบนี้ได้จริงๆหรือเปล่า ? ถ้าไม่มีพ่อแล้ว
เราแค่อยากจะป้องกันต้นเหตุของสิ่งไม่ดีที่จะเกิดขึ้นก็แค่เท่านั้น
แต่ดูเหมือนมันยิ่งแย่ ...
** มีแก้ไขคำผิด
เราควรจะเลือกทำในสิ่งที่พ่อมีความสุข หรือ จะเลือกทำให้สิ่งที่พ่อปลอดภัยที่สุด
ขอเล่ารายละเอียดก่อน คือว่า
เราเป็นลูกสาวที่ถูกพ่อเลี้ยงดูมาซะส่วนใหญ่เพราะพ่อกับแม่แยกทางกันมาตั้งแต่เด็ก และมีครอบครัวใหม่ทั้งคู่ พ่อเลือกที่จะเลี้ยงลูกเองทั้งสองคนคือลูกชายคนโตและลูกสาวคนเล็ก (คือเราเอง)
พ่อเราเป็นคนใจดีเมื่ออารมณ์ดี และเป็นคนดุมากเมื่อถึงเวลาโมโห ลักษณะนิสัยส่วนตัวชอบสนุกสนาน เฮฮา สังสรรกับเพื่อนฝูง รวมไปถึงการกินเหล้า สูบบุหรี่ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าหน้าที่ความเป็นพ่อจะบกพร่องลงเลยแม้แต่น้อย
พ่อเลี้ยงดูเราอย่างดีที่สุดเท่าที่พ่อคนหนึ่งจะทำได้ ให้ทุกอย่างที่จะหาให้ได้ เลี้ยงดูเราจนมีหน้าที่การงานที่มั่นคง ดังนั้น พ่อคือที่สุดในชีวิตเรา
พูดถึงเรื่องกินเหล้า เนื่องจากพ่อเราเป็นคนเพื่อนเยอะ ดังนั้นการกินเหล้าจึงเกิดขึ้นอยู่บ่อยๆ ใน 1 สัปดาห์ กินไปซะ 3 วัน ไม่ว่าจะกินใกล้หรือไกลบ้าน ขับรถไปกิน ไปหมดทุกที่ที่มีเพื่อนกิน และลักษณะการเมาของพ่อคือกินให้มากที่สุด เมาที่สุด อยู่นานที่สุด ขับรถไม่ได้ นั่งหลับที่กินเหล้าและพูดไม่รู้เรื่อง
ดังนั้น พ่อทั้งคนเราเป็นห่วงที่สุดอยู่แล้ว
ในส่วนของความเป็นลูกอย่างเราคือทำได้อย่างเดียวก็คือโทรหาเพื่อเชคว่าพ่ออยู่ไหน เมามากหรือยัง กลับตอนไหน อยู่กับใคร ทำอะไรอยู่
โดยทำมาตลอด และทำมาบ่อยสุดๆหลังจากเรียนจบและเริ่มทำงาน (ช่วงเรียนก็ไม่ได้ตามขนาดนี้นะ)
ถ้าวันไหนพ่อไม่ได้กินเหล้า เราจะโทรคุยกันช่วงเที่ยง เย็น และตอนถึงบ้านแล้ว (เราอยู่บ้านเดียวกันตอนกลางวันแต่ตอนกลางคืนพ่อต้องไปนอนบ้านอีกหลังบ้านแม่เลี้ยงซึ่งไม่ไกลกันมากเท่าไร)
แต่วันไหนที่พ่อกินเหล้า เราจะโทรหาทุกชั่วโมงเพื่อความมั่นใจของเราเองนั่นแหละ พูดง่ายๆ
จนมีวันหนึ่งพ่อไม่รับโทรศัพท์เราแม้แต่สายเดียว เราไปหาเบอร์โทรเพื่อนของพ่อแล้วโทรถามจึงรู้ว่าไปกินเหล้าตามเดิมแต่สถานที่ไกลจากบ้านพอสมควร
ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนด้วยความที่เรากังวลมากหรืออาจจะมากเกินไปหน่อย เราทักไปถามแม่เลี้ยง คุยกันเรื่องนี้ (อันที่จริงเราก็คุยและถามเรื่องว่าพ่ออยู่ด้วยกันกับแม่เลี้ยงไหมอยู่บ่อยๆ) เพราะมันจะดึกมากแล้ว แม่เลี้ยงจึงโทรไปและได้ความว่า ให้ไปรับพ่อจะไม่มีคนขับมาส่งเพราะพ่อไม่ได้เอารถไป เราโวยวายในสายโทรศัพท์ แม่เลี้ยงโวยวายเมื่อไปถึง (ที่ตรงนั้นมีทั้งเพื่อนพ่อและเจ้านายของพ่อซึ่งเป็นคนที่ชอบชวนพ่อกินเหล้าอยู่บ่อยๆ)
สุดท้าย พวกเราไม่เข้าใจกันและทะเลาะกัน พ่อบอกกับเราว่า พ่อแค่ไปกินเหล้า ไม่ได้ไปไหน ทำแบบนี้ไม่ถูกต้อง เราห่วงพ่อมากเกินไป ก้าวก่ายความสุขของพ่อมากไปจนเกินพอดี มันดูเป็นการบังคับจนแสดงให้เห็นว่าเราเป็นแม่มากกว่าลูก พ่อบอกกับเราว่า อย่าโทรจิกอีก ให้พ่อทำในสิ่งที่เป็นความสุขของพ่อ เพราะมันคือชีวิตของพ่อ และเราต่างก็มีชีวิตของกันและกัน
เราต้องทำยังไงดี ?
วิเคราะห์ตัวเราหน่อยว่าสิ่งที่เราทำเกินไปหรือเปล่า เราจะได้ปรับปรุงตัวเองและทำหน้าที่เป็นลูกที่ดีต่อไป
ที่ผ่านมาเราแค่รู้สึกว่า เรากลัวว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น เราอาจจะเหลือตัวคนเดียว พอถึงวันนั้นจริงๆ เราจะทำใจและอยู่บนโลกใบนี้ได้จริงๆหรือเปล่า ? ถ้าไม่มีพ่อแล้ว
เราแค่อยากจะป้องกันต้นเหตุของสิ่งไม่ดีที่จะเกิดขึ้นก็แค่เท่านั้น
แต่ดูเหมือนมันยิ่งแย่ ...
** มีแก้ไขคำผิด