ไม่มีใครถามหรอก แค่อยากบอก อยากคุยด้วย5555
เราว่า ไม่ผิดนะ ที่คนเราจะฆ่าตัวตาย ชีวิตเรา เรามีสิทธิ์เลือกดิว่าเราจะเอายังไงกับมันต่อ
ถ้าเราจะบอกลาพ่อแม่แล้วหายเข้าไปตายในป่า ไม่ต้องให้ใครตามหา ตายไปแบบเงียบๆ
ศพก็เป็นอาหารของสัตว์ แล้วก็กลายเป็นปุ๋ย คืนสู่สามัญ แบบนี้จะพอเป็นไปได้มั้ย
หรือไม่ก็ตายในอุบัติเหตุก็ได้ ทุกวันนี้ตอนนั่งรถตู้ไปเรียนเราคิดอยู่ตลอดเลย คิดทุกเช้า ตลอดเวลา
แบบ โห อยากให้นั่งๆอยู่แล้วรถคว่ำว่ะ หรือไม่ก็มีรถมาชน เราจะได้ตายโดยที่ไม่ต้องฆ่าตัวเอง
คนรอบข้างเราจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจ ว่าเค้าเป็นต้นเหตุ หรือเค้าไม่ดียังไง เราถึงฆ่าตัวตาย
เมื่อก่อนเราชอบคิดว่าเราเกิดมาทำไม เราเป็นคนเรียนศิลปะ เราจึงให้คำตอบตัวเองว่า
“เราเกิดมาเพื่อสร้างงานศิลปะ ไว้จรรโลงจิตใจของผู้คน”
แต่ตอนนี้ มันไม่ใช่แล้ว เราไม่ได้คิดแบบเดิม คนเราเกิดมาเพื่อแค่ตอบสนอง
เราไม่มีทางหนีออกจากกระแสสังคมได้ เราทุกคนตอบสนองความต้องการของตัวเอง ตอบสนองผู้อื่น
สุดท้าย เราก็แค่หลงกับความสุข หลอกตัวเองไปวันๆ ทุกคนแค่รอวันตาย “เราเกิดมาเพื่อรอวันตาย” เท่านี้จริงๆ
ช่วงหลังมานี้ เราดาวน์หนักมาก รู้สึกว่าความตายมันดึงดูดเราหนักขึ้นทุกวันๆจนไม่เป็นอันทำอย่างอื่น
มันเรียกร้องเราทุกครั้งที่นั่งรถผ่านสะพาน หรือรถเมล์ขับผ่านหน้า ยิ่งดึกๆนี่ยิ่งหนัก แต่ที่แน่ๆ เราไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้า
เราก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้เค้าเรียกว่าอะไร แต่เราไม่ได้เศร้า ไม่ได้มีความทุกข์(มั้ง) ไม่ได้อกหักหรืออยากหนีปัญหา
เราแค่อยากจบการเดินทางนี้แล้ว เราไม่อยากต้องมาวิ่งวนอยู่ในระบบอะไรแบบนี้อีก เหมือนถูกล่ามโซ่มาตั้งแต่เกิด
เห้ยคุณ เราอยากตายว่ะ เราจะตายยังไงให้ไม่ลำบากคนอื่นดี
คุณเคยอยากฆ่าตัวตายกันมั้ย
กลัวความตายกันมั้ย รู้ป่าว เราโคตรอยากตายเลย 🙂
เราว่า ไม่ผิดนะ ที่คนเราจะฆ่าตัวตาย ชีวิตเรา เรามีสิทธิ์เลือกดิว่าเราจะเอายังไงกับมันต่อ
ถ้าเราจะบอกลาพ่อแม่แล้วหายเข้าไปตายในป่า ไม่ต้องให้ใครตามหา ตายไปแบบเงียบๆ
ศพก็เป็นอาหารของสัตว์ แล้วก็กลายเป็นปุ๋ย คืนสู่สามัญ แบบนี้จะพอเป็นไปได้มั้ย
หรือไม่ก็ตายในอุบัติเหตุก็ได้ ทุกวันนี้ตอนนั่งรถตู้ไปเรียนเราคิดอยู่ตลอดเลย คิดทุกเช้า ตลอดเวลา
แบบ โห อยากให้นั่งๆอยู่แล้วรถคว่ำว่ะ หรือไม่ก็มีรถมาชน เราจะได้ตายโดยที่ไม่ต้องฆ่าตัวเอง
คนรอบข้างเราจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจ ว่าเค้าเป็นต้นเหตุ หรือเค้าไม่ดียังไง เราถึงฆ่าตัวตาย
เมื่อก่อนเราชอบคิดว่าเราเกิดมาทำไม เราเป็นคนเรียนศิลปะ เราจึงให้คำตอบตัวเองว่า
“เราเกิดมาเพื่อสร้างงานศิลปะ ไว้จรรโลงจิตใจของผู้คน”
แต่ตอนนี้ มันไม่ใช่แล้ว เราไม่ได้คิดแบบเดิม คนเราเกิดมาเพื่อแค่ตอบสนอง
เราไม่มีทางหนีออกจากกระแสสังคมได้ เราทุกคนตอบสนองความต้องการของตัวเอง ตอบสนองผู้อื่น
สุดท้าย เราก็แค่หลงกับความสุข หลอกตัวเองไปวันๆ ทุกคนแค่รอวันตาย “เราเกิดมาเพื่อรอวันตาย” เท่านี้จริงๆ
ช่วงหลังมานี้ เราดาวน์หนักมาก รู้สึกว่าความตายมันดึงดูดเราหนักขึ้นทุกวันๆจนไม่เป็นอันทำอย่างอื่น
มันเรียกร้องเราทุกครั้งที่นั่งรถผ่านสะพาน หรือรถเมล์ขับผ่านหน้า ยิ่งดึกๆนี่ยิ่งหนัก แต่ที่แน่ๆ เราไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้า
เราก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้เค้าเรียกว่าอะไร แต่เราไม่ได้เศร้า ไม่ได้มีความทุกข์(มั้ง) ไม่ได้อกหักหรืออยากหนีปัญหา
เราแค่อยากจบการเดินทางนี้แล้ว เราไม่อยากต้องมาวิ่งวนอยู่ในระบบอะไรแบบนี้อีก เหมือนถูกล่ามโซ่มาตั้งแต่เกิด
เห้ยคุณ เราอยากตายว่ะ เราจะตายยังไงให้ไม่ลำบากคนอื่นดี
คุณเคยอยากฆ่าตัวตายกันมั้ย