ลืมตาตื่นขึ้นมาแต่ตี 4      เอ๊ะ  นี่เราฝันไปหรือเปล่า    ลมอะไรพัดมาต้องกาย

ชีวิตผ่านมา 18 ฝน  18 หนาว     รู้ได้ทันทีว่า   ฤดูหนาว กำลังย่างเข้ามาแล้ว

ลมหนาวเริ่มมาตั้งแต่กลางกันยา       แสดงว่าปีนี้ต้องหนาวเร็วแน่ๆ

ชอบฤดูหนาวที่สุด     มันเหมือนชีวิตได้เกิดใหม่

ทำให้ย้อนอดีต   สมัยเรียนประถม   เช้ามืดต้องไปอาบน้ำที่แม่น้ำแม่กลอง      ก่อนอาบ  ก็ต้องไปดูเบ็ดคันเล็กที่ปักไว้ริมตลิ่งเสียก่อน

ดูซิ  มีไอกด  ไอช่อน  ติดบ้างหรือเปล่า       จะได้เอาไปให้ยายต้มแกงทอด  ให้กินก่อนไปโรงเรียน

โน่น พระจันทร์ยังไม่ตก     แต่น้ำหนาวเหลือเกิน   นั่งมองดูคนอื่น  อาบแล้วขึ้น  คนแล้วคนเล่า    กว่าจะทำใจเหยียบแม่น้ำได้

รีบอาบ รีบขึ้น   รีบปั่นจักรยานไปโรงเรียน    

แม่น้ำแห่งชีวิต  ทุกวันนี้ยังคิดถึงมัน     สมัยนี้ไม่มีใครลงไปอาบแล้ว   ไม่มีใครเดินลงไปเล่นทรายที่ท่าน้ำอีกแล้ว   (เพราะทรายโดนดูดไปหมด)

แต่ละบ้านมีห้องน้ำส่วนตัวกันทุกบ้าน      ทางเดินที่เคยมีคนเดินพลุกพล่านทั้งเช้า ทั้งเย็น    ตอนนี้กลายเป็นป่ารกปิดทางไปเสียแล้ว


หนาวทีไร   ก็มักจะคิดถึงเรื่องแบบนี้      ทำไมชอบคิดถึงแต่ความหลัง   หรือว่าเราจะแก่เสียแล้ว



(ป่าไผ่  ที่เห็นอยู่ฝั่งขะโน้น  นั่นแหละ   เมื่อก่อนมีแต่หาดทราย   มีตลิ่งกว้าง  มีผู้คนมากมายมาใช้บริการแม่น้ำเช้าเย็น)