ตลอดเวลาที่เป็นเพื่อนกันมา 10กว่าปี เและคบหากันในสถานะที่มากกว่าเพื่อน เธอดีกับเราทุกอย่าง แต่กลับเป็นเราที่ละเลยความรู้สึกและเลือกถอยออกมา ตอนแรกๆมันก็อยู่ได้ เมื่อเวลาผ่านไปเราอยากได้เธอคืนมา แต่มันก็สายไปแล้ว เราทำได้แค่ถามไถ่ รับรู้เรื่องราวชีวิตของเธอผ่านตัวอักษร ผ่านเพื่อน พูดคุยกันบ้างบางครั้ง จนวันหนึ่งเราไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะรู้ว่าเธอสบายดีไหม หลังจากวันนั้นเราใช้เวลา 2 ปีกว่าๆในการยอมรับความจริง และรักษาหัวใจตัวเอง เป็น2 ปีที่เราวนเวียนอยู่กับความรู้สึกเดิมๆว่าทำไม เธอต้องไป ยังคงโทษตัวเองว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอต้องไป 2ปีนี้เราไ่ม่มีวันไหนที่จะไม่กลับไปคิดเรื่องเก่าๆ จนเรามาเจอ พี่เขา จากที่พูดกับตัวเองไว้ว่าเราจะไม่เปิดใจให้ใคร แม้ว่าจะมีคนผ่านเข้ามามากมาย เรากลับแพ้ให้กับ คนที่เราคิดว่าคนนี้ไม่ใช่ ไม่แน่นอน เธอรู้ไหม เราก็ยังทำนิสัยแย่ๆ เดิมๆกับพี่เขา จนเราน่าจะเสียเขาไปแบบที่เราเสียเธอไปแล้วล่ะ แต่ก็ดีตรงที่เรายังรู้ว่าพี่เขายังมีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้ และชีวิตเขาคงดีมากๆด้วยที่ไม่มีเรา ต่างจากเธอนะไม่มีโอกาสได้รับรู้อะไรอีกแล้ว อยู่บนนั้นสบายดีไหม คิดถึงกันบ้างหรือเปล่า ให้อภัยกันได้หรือยัง เราใจดำมากใช่ไหมที่เลือกเดินออกมา พี่เขาก็บอกแบบนี้ แต่พี่เขาก็ใจร้ายนะที่ไปแบบไม่มีคำอธิบายอะไร ตอนนี้เราได้บทเรียนจากความรู้สึกเหล่านี้เยอะมาก เข้าใจว่าไม่มีอะไรอยู่กับเราไปตลอดลอดหรอก วันหนึงเราต่างก็ต้องไป ในตอนที่มีกันอยู่ก็รักษากันไว้ ดูแล เอาใจใส่กันในแต่ละวันให้ดีที่สุด เพราะเราไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้เรายังจะได้อยู่ด้วยกันไหม เธอเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ ยังนึกถึงเสมอ อดีตใครๆก็เคยมี แต่สุดท้ายเราก็ต้องเดินต่อ แม้ว่าพี่เขาจะไม่ได้รู้สึกมากพอที่จะเดินไปพร้อมกับเราแล้ว.
2ปีกว่าที่พยามยามทำใจ ต้องกลับมาเริ่มนับหนึ่งใหม่อีกแล้วหรอ ?