อยากได้คำปรึกษาคะ ช่วยทีนะคะ

สวัสดีคะหนูอายุ12ที่ตั้งมานี้ ทุกคนอาจคิดว่าแค่เด็กอายุ12มันคงไม่มีอะไรมากหรอก เข้าเรื่องเลยนะคะ อยากปรึกษาเรื่องของที่บ้านคะ เพราะรู้สึกว่าไม่มีใครรักหนูเลย วันนี้ลูกพี่ลูกน้องหนูป่วย ก็มีแต่คนดูแลเอาใจใส่ แต่หนู.......เวลาหนูป่วย ไม่มีใครเคยดูแล ไม่มีใครค่อยเป็นห่วง รู้สึกน้อยใจมาก เพราะทีเราป่วยเราต้องไปโรงเรียนตลอด ยาก็ไม่ค่อยไปซื้อมาให้กิน แต่พอลูกพี่ลูกน้องเราป่วยไม่ให้ไปโรงเรียน ให้อยู่บ้าน ให้กินยานู้นนี้นั่น ตอนนี้พ่อกับแม่ก็มีแฟนใหม่ แม่ก็คุยกับหนูบ้าง บางเวลา แต่พ่อไม่ค่อยสนใจหนูเลย ตอนนี้หนูไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ พ่อไปทำงานที่บ้านเกิด แม่ไปปทำงานกรุงเทพ เลยไม่มีใครดูแล หนูรู้สึกว่าหนูขาดความรักความอบอุ่นจากพ่อแม่ หนูเคยคิดว่าหนูจะเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว เพราะไม่ค่อยมีใครสนใจ เวลาโกรธมาก ก็จะต่อยกำแพง เวลาต่อยก็จะนับตลอด ตอนนี้หนูเคยต่อยกำแพงไป5ครั้งแล้ว หนูเลยไปถามเพื่อนว่าควรทำยังไงให้มันไม่ทำร้ายตัวเอง แต่ก็ไม่มีคำตอบ แต่ก็ได้คำตอบว่าถ้ามันสบายใจ มันคลายเครียดได้ก็ทำไปเถอะ เธอยังถือว่าเล็กๆน้อยๆ เพราะเพื่อนของเพื่อนหนูเค้าทำแรงกว่านี้อีก ตอนนี้หนูกลายเป็นคนเป็นเด็กที่มีโลกส่วนตัวสูง สูงมากๆด้วยซ้ำ ชอบอยู่แต่ในบ้าน วันหยุดไม่ออกไปไหน กลายเป็นคนไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยร่าเริง เกือบเป็นคนเย็นชาด้วยซ้ำ แต่ก็พอมีความร่าเริงอยู่นิดๆหน่อยๆ มีอีกเหตุการณ์นึง พึ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้สดๆร้อนๆ ตอนกินข้าวเสร็จ ป้าก็ถามว่าได้อ่านหนังสือไหม หนูก็ตอบไปว่าอ่าน เพราะถ้าหนูไม่อ่าน ก็สอบปลายภาคไม่ได้ แล้วยายหนูก็บอกว่า หน้าอย่างมันจะอ่านหนังสือหรอ ตอนนั้นหนูช็อกมากที่ยายหนูพูดแบบนั้น แล้วป้าก็บอกว่า อ่านแค่10นาทีเองมั้ง แล้วก็หัวเราะให้หนูกัน ตอนนั้นหนูทำอะไรไม่ถูก รีบเอาจานไปล้างแล้วรีบขึ้นห้อง พอขึ้นห้องมาแล้วหนูก็ร้องไห้ออกมา น้ำตาไหลไม่หยุด เสร็จแล้วก็ไปปรึกษาเพื่อน ร้องไห้ไปปรึกษาไป พอบอกเพื่อนว่ายายพูดแบบนั้น "เพื่อน1:แรงไปไหม เป็นผู้ใหญ่สะเปล่า" "หนู:กุอยากตาย" หนูรู้สึกอย่างนี้มา4-5ปีแล้ว "เพื่อน1:ทนเอาอีก6ปี" "เพื่อน2: ต้องอยู่กับกุก่อน เดี๋ยววันอังคารไม่มีใครไปเป็นเพื่อนกุ " "เพื่อน1,2:ยังมีพวกกุอีก2คนนะ" "หนู:กุว่าครั้งนี้กุร้องไห้หนักที่สุดแล้วว่ะ" "เพื่อน2:ใช่เรื่องร้อง" "หนู:กุไม่ควรเกิดมาเลย" "เพื่อน2:เราให้ร้องตามสบายเลยแต่อยากทิ้งกุ" "เพื่อน1:ก็เหมือนกัน แต่ในเมื่อเกิดมาแล้ว ก็ทนๆไปเถอะ อีกแค่6ปีเอง เราก็จะเป็นอิสระแล้ว ไม่ต้องทนเจ็บแล้ว" แล้วก็โทรคุยกัน คุยกันไปร้องไห้ไป จนผ้าขนหนูที่เตรียมจะไปอาบน้ำ เปียกหมด พอมีคนมาก็เลิกร้อง ทำตัวเป็นปกติที่สุด ทำเท่าที่จะทำได้ ยายกับตาก็ไม่สงสัยอะไร ก็ปกติ ดูหนังทำดอกไม้ตามปกติ ไม่มีอะไร หนูเลยมาเขียนกระทู้เพื่ออยากถามว่าการที่ยายหรือคนในครอบครัวทำแบบนี้มันเกินไปไหม ตอนนี้หนูเครียดจริงๆ ในสมองคิดแต่จะอยากตาย แต่ใจนึงก็อยากอยู่เพื่อเพื่อนเพื่อความฝันที่อยากเป็น แต่อีกใจนึงอยากตาย ไม่อยากมีความรู้สึกอีกแล้ว มันเจ็บ มันทนไม่ไหวแล้ว ตอนนี้เครียดจริงๆคะ ช่วยคิดให้หน่อยได้ไหมค่ะ ว่ามันเกินไปไหม Q-T (ขออนุญาตใช้คำหยาบด้วยคะ ปกติคุยกับเพื่อนแบบนี้)