เราเป็นเด็กอายุ18ปีค่ะ (อีก4เดือนจะ19) ตอนนี้เรียนมหาลัยปี1และเป็นโรคซึมเศร้าถึงขั้นรุนแรง เป็นมาหลายปีแต่กว่าจะรู้ตัวจริงๆก็ตอนอายุ15 แต่ก็ได้ไปหาหมอได้ยามากินนะคะ อาการที่เป็นอยู่ตอนนี้คือ
คิดอยากตายหรือจะลงมือทำร้ายตัวเองตลอด
ส่วนเรื่องที่เราคิดมากทั้งๆที่มันผ่านไปแล้วคือเรื่องตอนที่เราอยู่ ม.ปลายค่ะ
ตอนเราอยู่ ม.ปลายแทบไม่มีอะไรดีๆให้จดจำเลย
เรารู้ตัวว่าเป็นโรคนี้จริงๆก็ตอน ม.4 เทอม2แล้ว
แต่ตอนนั้นยังไม่หนักมาก ยังไปโรงเรียนได้ปกติ
พอเราขึ้น ม.5 เทอม1เราต้องเจอครูที่ล้อเลียนเราเพราะเราเป็นคนผอมน้ำหนักน้อยแล้วเพื่อนๆ
ก็หัวเราะสนุกสนานกันยกใหญ่
พอ ม.5 เทอม2 โรคมันก็กำเริบขึ้นเรื่อยๆจนขาดเรียนไป2เดือน แต่เราก็พยายามตามงานจนส่งงานครบ
แล้วก็ตอน ม.5เทอม2 นี่แหละค่ะที่เราเจอเรื่องแย่มากๆ ตอนนั้นเราโดนครูที่ไม่เข้าใจโรคนี้ คิดว่าเราทำตัวสำออย เค้าก็ใช้คำหยาบๆคายๆใส่เรา ด่าว่าเห็นหน้าแล้วหงุดหงิด เห็นหน้าแล้วโมโห แล้วก็แก้สอบซ่อมให้เราผ่านแล้วก็พูดอีกว่าจะได้หมดเวรหมดกรรมกับMungสักที แล้วตอนนั้นเรายังต้องโดนครูอีกคนด่า ง่ายๆคือเค้าไม่เข้าใจ เคยเกือบจะโดดอาคารเรียนแล้วด้วยซ้ำ ตอนนั้นเราตกลงกับแม่จะย้ายโรงเรียน แต่ก็มีเหตุที่ทำให้ย้ายไม่ได้ เลยต้องอยู่ต่อไปอีก1ปีสุดท้าย
พอเราขึ้น ม.6 เทอม1 ก็ปกติดีขึ้นมาก แต่มาเจอไม่ดีก็ตอนก่อนจบ ม.6 เมื่อต้นปี61ที่ผ่านมานี่แหละค่ะ
เราไปสอบซ่อมกับครูคนนึงแล้วเค้ารู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าและเคยชักมาก่อน ครูเค้าพูดว่า "ไหน ลองชักให้ดูหน่อยสิ แล้วจะให้ผ่าน" แล้วครูเค้ายังดูถูกเราว่า
เธอยอมรับได้รึยังว่าเธอโง่ ไม่มีความรู้อะไรเลย!!!
พอครูคนนี้เค้ารู้ว่าเราจะไปทำงานพิเศษก็หาว่าเรา
เลียนแบบเพื่อนในห้อง เพราะเพื่อนในห้องเราก็ไปทำงานเหมือนกัน แล้วครูอีกคนนึงก็เอาเรื่องที่เราบ่นเรื่อยเปื่อยในเฟสไปประจานจนเค้ารู้กันไปทั่ว
เราเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่เรา แม่เราไปแจ้งที่ห้องวิชาการ ได้ข่าวมาว่าครูคนนี้ก็โดนจัดการหนักอยู่เหมือนกัน ไม่ใช่แค่เรื่องครู ก่อนหน้านั้นเราก็โดนเพื่อนในห้องพูดจาไม่ดี บางครั้งเราอยู่เฉยๆยังโดนด่าและยังโดนเพื่อนใช้งานอย่างหนัก ถ้าเราปฎิเสธคือโดนรังแกอย่างเดียวอ่ะ เคยมีครูคนนึงเข้ามาด่าเพื่อนทั้งห้องเรื่องที่ชอบใช้งานเรา แต่เพื่อนก็ยังไม่สำนึกด่าเราหนักกว่าเดิมยังด่าเราในแชทกลุ่มอีกด้วย
เราร้องไห้ ทำไมเราต้องเจออะไรหนักๆขนาดนี้ด้วยเจอแต่ละอย่าง ใจร้ายเกินไปแล้ว แค่ต้องต่อสู้กับโรคซึมเศร้าก็ทรมานจะแย่แล้ว ตอนนี้เราจบออกจากตรงนั้นมาเรียนมหาลัยสบายๆแล้วค่ะ ตอนนี้รู้สึกดีมาก
ที่จบมาได้ แต่พอเวลาดิ่งเรื่องตอน ม.ปลายก็ชอบแวบมาในหัวให้คิดมากตลอด ขอบอกว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องจริง ทั้งอดทน ทั้งสตรองมาก แต่บ่อยครั้งก็นอนร้องไห้ว่าทำไมต้องเป็นเรา
เป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรงและคิดมากทั้งๆที่เรื่องมันผ่านไปแล้ว
คิดอยากตายหรือจะลงมือทำร้ายตัวเองตลอด
ส่วนเรื่องที่เราคิดมากทั้งๆที่มันผ่านไปแล้วคือเรื่องตอนที่เราอยู่ ม.ปลายค่ะ
ตอนเราอยู่ ม.ปลายแทบไม่มีอะไรดีๆให้จดจำเลย
เรารู้ตัวว่าเป็นโรคนี้จริงๆก็ตอน ม.4 เทอม2แล้ว
แต่ตอนนั้นยังไม่หนักมาก ยังไปโรงเรียนได้ปกติ
พอเราขึ้น ม.5 เทอม1เราต้องเจอครูที่ล้อเลียนเราเพราะเราเป็นคนผอมน้ำหนักน้อยแล้วเพื่อนๆ
ก็หัวเราะสนุกสนานกันยกใหญ่
พอ ม.5 เทอม2 โรคมันก็กำเริบขึ้นเรื่อยๆจนขาดเรียนไป2เดือน แต่เราก็พยายามตามงานจนส่งงานครบ
แล้วก็ตอน ม.5เทอม2 นี่แหละค่ะที่เราเจอเรื่องแย่มากๆ ตอนนั้นเราโดนครูที่ไม่เข้าใจโรคนี้ คิดว่าเราทำตัวสำออย เค้าก็ใช้คำหยาบๆคายๆใส่เรา ด่าว่าเห็นหน้าแล้วหงุดหงิด เห็นหน้าแล้วโมโห แล้วก็แก้สอบซ่อมให้เราผ่านแล้วก็พูดอีกว่าจะได้หมดเวรหมดกรรมกับMungสักที แล้วตอนนั้นเรายังต้องโดนครูอีกคนด่า ง่ายๆคือเค้าไม่เข้าใจ เคยเกือบจะโดดอาคารเรียนแล้วด้วยซ้ำ ตอนนั้นเราตกลงกับแม่จะย้ายโรงเรียน แต่ก็มีเหตุที่ทำให้ย้ายไม่ได้ เลยต้องอยู่ต่อไปอีก1ปีสุดท้าย
พอเราขึ้น ม.6 เทอม1 ก็ปกติดีขึ้นมาก แต่มาเจอไม่ดีก็ตอนก่อนจบ ม.6 เมื่อต้นปี61ที่ผ่านมานี่แหละค่ะ
เราไปสอบซ่อมกับครูคนนึงแล้วเค้ารู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าและเคยชักมาก่อน ครูเค้าพูดว่า "ไหน ลองชักให้ดูหน่อยสิ แล้วจะให้ผ่าน" แล้วครูเค้ายังดูถูกเราว่า
เธอยอมรับได้รึยังว่าเธอโง่ ไม่มีความรู้อะไรเลย!!!
พอครูคนนี้เค้ารู้ว่าเราจะไปทำงานพิเศษก็หาว่าเรา
เลียนแบบเพื่อนในห้อง เพราะเพื่อนในห้องเราก็ไปทำงานเหมือนกัน แล้วครูอีกคนนึงก็เอาเรื่องที่เราบ่นเรื่อยเปื่อยในเฟสไปประจานจนเค้ารู้กันไปทั่ว
เราเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่เรา แม่เราไปแจ้งที่ห้องวิชาการ ได้ข่าวมาว่าครูคนนี้ก็โดนจัดการหนักอยู่เหมือนกัน ไม่ใช่แค่เรื่องครู ก่อนหน้านั้นเราก็โดนเพื่อนในห้องพูดจาไม่ดี บางครั้งเราอยู่เฉยๆยังโดนด่าและยังโดนเพื่อนใช้งานอย่างหนัก ถ้าเราปฎิเสธคือโดนรังแกอย่างเดียวอ่ะ เคยมีครูคนนึงเข้ามาด่าเพื่อนทั้งห้องเรื่องที่ชอบใช้งานเรา แต่เพื่อนก็ยังไม่สำนึกด่าเราหนักกว่าเดิมยังด่าเราในแชทกลุ่มอีกด้วย
เราร้องไห้ ทำไมเราต้องเจออะไรหนักๆขนาดนี้ด้วยเจอแต่ละอย่าง ใจร้ายเกินไปแล้ว แค่ต้องต่อสู้กับโรคซึมเศร้าก็ทรมานจะแย่แล้ว ตอนนี้เราจบออกจากตรงนั้นมาเรียนมหาลัยสบายๆแล้วค่ะ ตอนนี้รู้สึกดีมาก
ที่จบมาได้ แต่พอเวลาดิ่งเรื่องตอน ม.ปลายก็ชอบแวบมาในหัวให้คิดมากตลอด ขอบอกว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องจริง ทั้งอดทน ทั้งสตรองมาก แต่บ่อยครั้งก็นอนร้องไห้ว่าทำไมต้องเป็นเรา