สวัสดีค่ะ เล่าเลยน่ะค่ะ ยายเราลูก3คน แม่แท้ๆพี่เป็นลูกคนแรก แม่แกแต่งงานกับพ่อตอนอายุ20
ก่อนจะมีเราแม่เรามีลูก1คนเป็นผู้ชาย แต่เสียชีวิตแล้วต่อมามีเรา พ่อแม่เริ่มทะเลาะกันจนเลิกกันไปพอถึงวันคลอดยายก็ไปตามพ่อมาเซ็นรับเป็นพ่อของลูก พ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันอีกพ่อก็ทิ้งเราไปแม่ก็อยู่กับเราไม่นานแม่ก็ไปทำงานมีครอบครัวใหม่พ่อก็เช่นกันค่ะ เราอยู่กับน้า(ผญ)กับแฟนน้า แล้วก็ยายกับตายส่งเงินมาบ้างไม่ส่งบ้าง จนแกมีลูกใหม่ผัวใหม่ พ่อก็เช่นกันค่ะ แต่ไม่เอาเราไปอยู่ด้วยค่ะ ปล่อยให้เราอยู่กับน้ากับยาย เป็นอีกครอบครัวหนึ่ง เราโตขึ้นมาหน่อย น้าแกก็ท้อง เราไม่เคยเรียกน้าหรอกค่ะ เรียกแต่แม่กับพ่อ เราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก ลืมตาอ้าปากได้จำความได้ก็มีแต่น้าแฟนน้ากับยายกับตา ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับแม่พ่อเลยค่ะ แม่เลี้ยงน้องเราได้แต่แม่เลี้ยงเราไม่ได้ น้าเราก็มีลูกของแก แต่น้าก็ไม่เคยทิ้งเรา พยายามเติมเต็มทุกอย่าง จนแม่กลับมาอยู่บ้าน สร้างบ้านใหม่ ห่างจากบ้านที่เราอยู่ไม่ไกล เดินลัดไปทุ่งนาก็ถึง ตอนนั้นเราอยู่ป.3-4 เราเลยไปอยู่กับแม่แท้ๆ เรารู้สึกเหมือนทำอะไรก็ผิดทุกอย่าง เวลาเราอาบน้ำเราแอบร้องไห้ตลอด เพราะเขาชอบทานข้าวเวลาเราอาบน้ำ เราก็แอบมองเขา3คนพ่อแม่ลูก เราทนแบบนี้1-2เดือน วันนั้นตกกลางดึกตัดสินใจ หอบเสื้อผ้า เดินกลับบ้านไปหาน้า แม่ก็ไม่ได้ตาม ตื่นเช้ามาตามมาตีเราที่บ้านด้วยซ้ำ 😪 เรารู้สึกว่าแม่ทำร้ายเราตลอด ตั้งแต่เกิดจนโต  ตอนนี้เรา19แล้ว เราอยู่กับน้ามาตลอด ไม่เคยมาอยู่กับแม่ เพราะแม่ตีกรอบใส่เราเกินไป เราจะไม่รักแม่ไม่ผูกพันกับแม่ ไม่ผิดใช่ไหมค่ะ 😅