“เรา, ท่าน หรือเขาว่า จะเป็นตามซึ่ง องค์ความรู้ภาษา—วัฒนธรรม ของมนุษย์ พวกเราอยากจะให้จิตโอ้อวดตามแบบของเรา เป็นประโยชน์กับประเทศนี้ ตามความอวดอ้างได้ว่า ตนเองได้มีส่วนในการนำเสนอแล้ว ในบท “ธรรมะลิขิต”
ธรรมะ อันให้พิจารณามาซึ่งปัจจัย ว่ามี วิริยะ และขันติธรรมเป็นต้น ประการที่พระอักษรจะมีผลออกทั่ว อย่างน้อย ก็ตลอด ๗๗ จังหวัด ของประเทศนี้ เพราะภาษาอันเดียวกัน, แต่โดยมากเราและเขาไม่ตื่นมาค้นในบทราชกิจ เพราะตามดูไม่ไหว และเพราะการรับหน้าที่อย่างนักปกครอง หรือรัฐบาลนั้น เป็นงานที่หนัก เพราะต้องตามแก้ปัญหา จากร่องรอยและหลักฐานที่ปรากฏแล้ว เพื่อเป็นปทัฏฐาน และความดีงาม แก่อนุชนรุ่นหลัง คือทุกคน ได้โยนบทจบนั่นเอง ยกให้เป็นฉัตรขึ้น ไว้แก่คนรุ่นต่อไป
บ้างจะต้อง แก้ปัญหา ยาบำรุง เครื่องรักษา, บ้างก็ต้องแก้ปัญหาเสื้อผ้าอาภรณ์ เครื่องยับยั้งอยู่ของกาย ตามแต่เหตุการณ์, บ้างนั้น ต้องแก้ปัญหา เรื่องอาหารการกิน ซึ่งเหลือเกิน หรือยังขาดอยู่มาก, บ้างนั้น ก็ต้องเห็นแก่การแก้ไขความขัดสน หรือความพอดี ในเรื่องที่อยู่นั้นเอง ไว้ให้เป็น คำพูด ที่ว่า จะที่นี้ ที่นี้ หรือที่นั้น, ที่ซึ่ง แผ่นดินไทยของเรา
เรื่องเมื่อวาน พวกเรานั้น พิจารณาว่า แต่ละคนเขียนและสร้างแนว แห่งธรรมลิขิต ไว้เต็มที่ดีแล้ว แต่มีปัญหาว่า เราไม่อาจจะเขียนได้ทุกวัน หรือจะทำแบบนั้นได้ทุกวัน, กระทั้งที่เราก็มีสิ่งที่ต้องทำทุกวันปรากฏอยู่ ไปตลอดศก โดยน้อยที่สุด ก็หมายลงในที่ ที่เป็นชาติภาษาของเราเอง โยงใยครอบครัว แก่การครอบครองคล้องเกี่ยวกัน มาตลอดเวลาจนถึงทุกวันนี้, อันสิ่งจะทำทุกวัน พวกเราจึงอยากจะเขียนให้ออกมาได้บ้าง เช่นว่า การเห็นและพิจารณาในปัจจัยที่พอเหมาะ พอดี หรือที่จะขาด หรือว่าที่เกิน, ก็จะได้กระเทือนสำนึกตนอันนั้น ให้ประพฤติแต่ความไม่ประมาทต่อกัน
ยกแต่สิ่งที่จะแก้ปัญหา ตามความเป็นจริงของสภาพจิตใจ ซึ่งว่า เป็นด้วยอาหาร เป็นด้วยที่อยู่ เป็นด้วยยารักษาโรค และเครื่องนุ่งห่ม, อันการเกณฑ์แห่งธรรมะบันเทิงนั้น ก็คือการอยู่กับเครื่องมือแห่งภาษา ด้วยความสงบ, ในตัวเราเอง, และท่านทั้งหลาย
วันนี้ โดยข้าพเจ้าแล้ว ข้าพเจ้าอยากให้ทุกคน เห็นซึ่งทาง และคำศัพท์ความหมาย ของคำว่า “อินทคูชน”.”
#ความคิดเห็นที่ ๑, #พระพุทธเจ้า, #วิทยาลัยพุทธศาสนานานาชาติ
สืบค้นจาก — E-tipitaka, Tripitaka91, 84000. ถึงที่ เป็นทาง จะได้ธรรมะลิขิต แก่ตน
ธรรมะ อันให้พิจารณามาซึ่งปัจจัย ว่ามี วิริยะ และขันติธรรมเป็นต้น ประการที่พระอักษรจะมีผลออกทั่ว อย่างน้อย ก็ตลอด ๗๗ จังหวัด ของประเทศนี้ เพราะภาษาอันเดียวกัน, แต่โดยมากเราและเขาไม่ตื่นมาค้นในบทราชกิจ เพราะตามดูไม่ไหว และเพราะการรับหน้าที่อย่างนักปกครอง หรือรัฐบาลนั้น เป็นงานที่หนัก เพราะต้องตามแก้ปัญหา จากร่องรอยและหลักฐานที่ปรากฏแล้ว เพื่อเป็นปทัฏฐาน และความดีงาม แก่อนุชนรุ่นหลัง คือทุกคน ได้โยนบทจบนั่นเอง ยกให้เป็นฉัตรขึ้น ไว้แก่คนรุ่นต่อไป
บ้างจะต้อง แก้ปัญหา ยาบำรุง เครื่องรักษา, บ้างก็ต้องแก้ปัญหาเสื้อผ้าอาภรณ์ เครื่องยับยั้งอยู่ของกาย ตามแต่เหตุการณ์, บ้างนั้น ต้องแก้ปัญหา เรื่องอาหารการกิน ซึ่งเหลือเกิน หรือยังขาดอยู่มาก, บ้างนั้น ก็ต้องเห็นแก่การแก้ไขความขัดสน หรือความพอดี ในเรื่องที่อยู่นั้นเอง ไว้ให้เป็น คำพูด ที่ว่า จะที่นี้ ที่นี้ หรือที่นั้น, ที่ซึ่ง แผ่นดินไทยของเรา
เรื่องเมื่อวาน พวกเรานั้น พิจารณาว่า แต่ละคนเขียนและสร้างแนว แห่งธรรมลิขิต ไว้เต็มที่ดีแล้ว แต่มีปัญหาว่า เราไม่อาจจะเขียนได้ทุกวัน หรือจะทำแบบนั้นได้ทุกวัน, กระทั้งที่เราก็มีสิ่งที่ต้องทำทุกวันปรากฏอยู่ ไปตลอดศก โดยน้อยที่สุด ก็หมายลงในที่ ที่เป็นชาติภาษาของเราเอง โยงใยครอบครัว แก่การครอบครองคล้องเกี่ยวกัน มาตลอดเวลาจนถึงทุกวันนี้, อันสิ่งจะทำทุกวัน พวกเราจึงอยากจะเขียนให้ออกมาได้บ้าง เช่นว่า การเห็นและพิจารณาในปัจจัยที่พอเหมาะ พอดี หรือที่จะขาด หรือว่าที่เกิน, ก็จะได้กระเทือนสำนึกตนอันนั้น ให้ประพฤติแต่ความไม่ประมาทต่อกัน
ยกแต่สิ่งที่จะแก้ปัญหา ตามความเป็นจริงของสภาพจิตใจ ซึ่งว่า เป็นด้วยอาหาร เป็นด้วยที่อยู่ เป็นด้วยยารักษาโรค และเครื่องนุ่งห่ม, อันการเกณฑ์แห่งธรรมะบันเทิงนั้น ก็คือการอยู่กับเครื่องมือแห่งภาษา ด้วยความสงบ, ในตัวเราเอง, และท่านทั้งหลาย
วันนี้ โดยข้าพเจ้าแล้ว ข้าพเจ้าอยากให้ทุกคน เห็นซึ่งทาง และคำศัพท์ความหมาย ของคำว่า “อินทคูชน”.”
#ความคิดเห็นที่ ๑, #พระพุทธเจ้า, #วิทยาลัยพุทธศาสนานานาชาติ