พอดีสมัครมาใหม่เลยตั้งเป็นกระทู้คำถามนะคะ ตั้งเป็นสนทนาไม่ได้
เราคบกับแฟนมา 2 ปีก่อนหน้านี้เป็นโรคซึมเศร้า คบกันก็มีปัญหากันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง เวลาเรามีปัญหาอะไรเค้าจะคอยช่วยตลอด คอยสอนคอยบอกแต่ว่า บางทีคำพูดของเค้ามันรุนแรงเกินไป ชอบประชดไล่ไปตายคือสิ่งที่เราได้ยินซ้ำๆ จนหนักสุดเรากินยาฆ่าตัวตาย ต้องเข้า รพ อยู่สอง สามครั้งในตอนนั้น หลายๆครั้งที่เรามีปัญหาเค้า มันเกิดจากตัวเราเป็นส่วนมาก แต่เวลาไม่ทะเลาะกันแฟนก็ดีปกติ
มีช่วงที่เราเครียดมากจนเมนไม่มา ตอนนั้นกอดกันร้องไห้แล้วบอกไม่เป็นไร ลูกเราถ้าเกิดมาช่วยกันเลี่ยงช่วยกันหาเงิน วางแผนทุกอย่าง แต่เราไม่ได้ท้องแค่เมนไม่มา เวลาผ่านไปเรื่อยๆ
แล้วเมื่อต้นปีก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ความสัมพันธุ์ของเราสองคนมันแย่ลงมากๆ ทั้งๆที่มันก็ไม่ใช้ความผิดของเราซะทีเดียว เพราะเราโดนคนอื่นทำร้าย จนแฟนบอกว่ารู้สึกเหมือนพี่น้อง แต่รัก และห่วงมาก เรายังใช้ชีวิตปกติเหมือนตอนเป็นแฟนกัน อยู่ด้วยกันบ้าง โทรหาทำทุกอย่างเหมือนเดิม ทุกคนที่ทำงานเพื่อนๆรู้ มีแต่ครอบครัว ผช ที่เหมือนจะไม่สนใจ ก่อนนี้แฟนไม่เคยพาไปที่บ้าน เราถามว่าที่บ้านไม่ชอบเรารึเปล่า แต่เค้าไม่เคยตอบ เคยเจอครอบครัวแฟนครั้งนึง แต่บ้านเค้าเฉยๆไม่พูดหรืออะไรกับเรา ดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไร เหมือนเราไม่มีตัวตน เราก็รู้สึกแปลกๆ
เราอยู่กับแฟนตลอด 2 เดือนก่อนเราจะท้องครั้งนี้ เรากินยาคุมแบบรายเดือน แต่พลาด เมนไม่มา เราบอกแฟน แฟนโกรธมากบอกมันผิดที่เรา ตอนนั้นเสียใจ ร้องไห้ไม่คุยกันเลย จนเรากลับ กทม แฟนทำงาน ตจว ก็คุยกันถึงเรื่องว่าจะเอายังไง ตกลงว่า ต่างฝ่ายต่างบอกแม่
ตอนแรกเค้าไม่มีคำตอบอะไรให้เรา เราก็คิดว่าเราควรเดินออกมาเองรึเปล่าแบบหายไปเลยจากชีวิตเค้า แต่ก็รักเค้ามาก
แล้วพอวันนึงเราตกลงว่าจะคุยกัน อีครั้ง แฟนเราบอกว่าเอาออกน่าจะดีที่สุดเพราะ อนาคตเรายังเรียนอยู่ ใกล้จะจบ แฟนมีงานทำแล้ว แต่ว่าที่บ้านไม่ชอบเราเแฟนบอกที่บ้านเคยเข้าไปดู facbook เเล้วเห็นอะไรต่างเลยไม่ชอบ จากนี้แฟนต้องกลับไปช่วยกิจการที่บ้าน เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันอีก ทางที่ดีคือเอาออก
จนต่อมาเราคุยกับแม่ แม่บอกถ้ามันเป็นอย่างงั้นลองชั่งน้ำหนักและตัดสินใจดู เพราะการที่ไม่พร้อมมันมีปัญหาตามมาอีกเยอะ ไม่ใช่แค่9เดือน แปลกที่แม่บอกว่าเข้าใจ มันเป็นความผิดพลาด มันสามารถเกิดขึ้นได้ ไม่มีคำด่าจากปากแม่ซักคำ มีแต่คำสอนและคำบอกรักให้กำลังใจ แต่เรารู้สึกผิดมาก ตอนแรกอยากโทรหาแม่สารภาพ แล้วฆ่าตัวตายเพราะไม่อยากใฟ้ใครผิดหวังเพราะเรา แต่แม่บอกมันจะเป็นทางที่ดีถ้าเราก้าวออกมาจากตรงนั้น ลูกแม่แม่ดูแลได้
แฟนเราโทรบอกแม่ ทางนั้นบอกว่า อยากได้หลานรอคลอดแล้วตรวจDNAถ้าเป็นหลานเค้าจะเอาไปเลี้ยง และรับผิดชอบค่าใช้จ่าย แล้วแยกกันอยู่
ต่อมาเราถามแฟนว่าแล้วระหว่างที่ท้องสามารถพาไปหาหมอ หรืออยู่ดูแลได้มั้ย เค้าบอกว่าไม่ได้ ที่บ้านเค้าไม่ยอมให้รอคลอดก่อน ถ้าใช่ถึงจะช่วยค่าใช้จ่ายและดูแล
เราฟังถึงตรงนี้แล้วเราเสียใจมาก คือเราถามแฟนว่า ไม่ได้บอกที่บ้านหรอว่าอยู่ด้วยกันตลอด เราไม่เคยไปไหนห่างกันเลย ตั้งแต่เป็นเมนครั้งล่าสุดจนตอนนี้ เค้าบอกว่าที่บ้านไม่เชื่อ อยากได้ความแน่ใจ และให้เป็นไปตามนี้ถ้าจะเก็บไว้ เราเริ่มปลงเรื่องการดูแลเราและลูกระหว่างท้อง
พอเราได้ฟังตรงนี้มันรู้สึกว่าที่บ้านเค้าไม่เชื่อเลยหรอ ให้ไปถามคนอืนที่รู้ก็ได้ ว่าเราอยู่ด้วยกันจริงๆ จนหลังจากท้องเราถึงกลับมา
พอได้คุยกับทางนั้น เราบอกคำแรกคือขอโทษ และอยากอธิบายลูกของเราเกิดจากแฟนเราจริงๆ สามารถถามคนอื่นได้ว่าเราอยู่ด้วยกัน คำตอบคือ ไม่รับรู้ไม่สนใจ เรื่องของสองคนไม่เคยรู้ว่าคบกันทำอะไรกันอยู่ด้วยกัน
เราก็แค่อยากให้เค้ารู้และมั่นใจ แต่ไม่รับฟังอะไรทั่งนั้น บอกเรื่องของเราไปตัดสินใจเอาเองสองคน ตอนนี้เรารู้สึกไม่ได้ต้องการความรับผิดชอบหรืออะไร จากครอบครัวนี้ไม่เลย ไม่ได้โทรไปเรียกร้อง แค่อยากให้รับรู้ ว่ามันคือ เรื่องจริงและลูกแฟนเราจริงๆ เพราะเราก็คิดว่าเรามีทางออกของเรา
เรางงมากที่ทางบ้านบอกให้สองคนตัดสินใจเอง แต่คุยกับแฟนเค้าบอกว่าที่บ้านเค้าต้องการแบบนี้ๆ เราไม่รู้ว่าจะเชื่อคำพูดใครในครอบครัวนี้ แต่เราคิดว่าเราควรเชื่อแม่ของเรา เพราะตั้ง
แต่ครั้งแรกที่บอก แม่เราให้เราออกมาจากตรงนี้ครอบครัวนี้ เพราะมันจะมีปัญหา แต่เราเองฝืนคิดว่ามันอาจจะดีกว่านี้ สามารถมีทางออกที่ดีได้
สุดท้ายแฟนก็ไม่ได้เลือกเราและลูกแต่เลือกครอบครัวซึ่งเราก็ไม่แปลกใจอะไร ใครๆก็รักพ่อแม่ครอบครัวตัวเองอยู่แล้ว ถ้าที่บ้านไม่ชอบไม่เชื่อคงทำอะไรไม่ได้ มันเจ็บที่สุดท้ายความคิดคนมันเปลี่ยนกันได้ตลอด เรามันคนนอก เค้าคงรู้สึกเฉยๆกับการตายไป ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัวเค้า ไม่คิดถามถึงที่มาและเหตุผล อะไรทั้งนั้น
มันจบแบบนี้อาจจะดีแล้ว เพราะต่อให้ผู้หญิงอีกกี่คนต้องเอาเด็กออกหรือหายไป ครอบครัวนี้คงไม่รู้สึกอะไร
เราก็ไม่รู้จะผ่านเรื่องนี้ไปได้มั้ย มันจมลงไปลึกกว่าเดิม คนที่บอกไม่เข้าใจโรคซึมเศร้า ว่ารู้สึกยังไง ดีแล้วค่ะ เพราะถ้าต้องรู้สึกแบบนี้มันทรมาณจริงๆ
ขอบคุณค่ะ
เมื่อฉันท้องและที่บ้านแฟนไม่ยอมรับ
เราคบกับแฟนมา 2 ปีก่อนหน้านี้เป็นโรคซึมเศร้า คบกันก็มีปัญหากันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง เวลาเรามีปัญหาอะไรเค้าจะคอยช่วยตลอด คอยสอนคอยบอกแต่ว่า บางทีคำพูดของเค้ามันรุนแรงเกินไป ชอบประชดไล่ไปตายคือสิ่งที่เราได้ยินซ้ำๆ จนหนักสุดเรากินยาฆ่าตัวตาย ต้องเข้า รพ อยู่สอง สามครั้งในตอนนั้น หลายๆครั้งที่เรามีปัญหาเค้า มันเกิดจากตัวเราเป็นส่วนมาก แต่เวลาไม่ทะเลาะกันแฟนก็ดีปกติ
มีช่วงที่เราเครียดมากจนเมนไม่มา ตอนนั้นกอดกันร้องไห้แล้วบอกไม่เป็นไร ลูกเราถ้าเกิดมาช่วยกันเลี่ยงช่วยกันหาเงิน วางแผนทุกอย่าง แต่เราไม่ได้ท้องแค่เมนไม่มา เวลาผ่านไปเรื่อยๆ
แล้วเมื่อต้นปีก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ความสัมพันธุ์ของเราสองคนมันแย่ลงมากๆ ทั้งๆที่มันก็ไม่ใช้ความผิดของเราซะทีเดียว เพราะเราโดนคนอื่นทำร้าย จนแฟนบอกว่ารู้สึกเหมือนพี่น้อง แต่รัก และห่วงมาก เรายังใช้ชีวิตปกติเหมือนตอนเป็นแฟนกัน อยู่ด้วยกันบ้าง โทรหาทำทุกอย่างเหมือนเดิม ทุกคนที่ทำงานเพื่อนๆรู้ มีแต่ครอบครัว ผช ที่เหมือนจะไม่สนใจ ก่อนนี้แฟนไม่เคยพาไปที่บ้าน เราถามว่าที่บ้านไม่ชอบเรารึเปล่า แต่เค้าไม่เคยตอบ เคยเจอครอบครัวแฟนครั้งนึง แต่บ้านเค้าเฉยๆไม่พูดหรืออะไรกับเรา ดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไร เหมือนเราไม่มีตัวตน เราก็รู้สึกแปลกๆ
เราอยู่กับแฟนตลอด 2 เดือนก่อนเราจะท้องครั้งนี้ เรากินยาคุมแบบรายเดือน แต่พลาด เมนไม่มา เราบอกแฟน แฟนโกรธมากบอกมันผิดที่เรา ตอนนั้นเสียใจ ร้องไห้ไม่คุยกันเลย จนเรากลับ กทม แฟนทำงาน ตจว ก็คุยกันถึงเรื่องว่าจะเอายังไง ตกลงว่า ต่างฝ่ายต่างบอกแม่
ตอนแรกเค้าไม่มีคำตอบอะไรให้เรา เราก็คิดว่าเราควรเดินออกมาเองรึเปล่าแบบหายไปเลยจากชีวิตเค้า แต่ก็รักเค้ามาก
แล้วพอวันนึงเราตกลงว่าจะคุยกัน อีครั้ง แฟนเราบอกว่าเอาออกน่าจะดีที่สุดเพราะ อนาคตเรายังเรียนอยู่ ใกล้จะจบ แฟนมีงานทำแล้ว แต่ว่าที่บ้านไม่ชอบเราเแฟนบอกที่บ้านเคยเข้าไปดู facbook เเล้วเห็นอะไรต่างเลยไม่ชอบ จากนี้แฟนต้องกลับไปช่วยกิจการที่บ้าน เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันอีก ทางที่ดีคือเอาออก
จนต่อมาเราคุยกับแม่ แม่บอกถ้ามันเป็นอย่างงั้นลองชั่งน้ำหนักและตัดสินใจดู เพราะการที่ไม่พร้อมมันมีปัญหาตามมาอีกเยอะ ไม่ใช่แค่9เดือน แปลกที่แม่บอกว่าเข้าใจ มันเป็นความผิดพลาด มันสามารถเกิดขึ้นได้ ไม่มีคำด่าจากปากแม่ซักคำ มีแต่คำสอนและคำบอกรักให้กำลังใจ แต่เรารู้สึกผิดมาก ตอนแรกอยากโทรหาแม่สารภาพ แล้วฆ่าตัวตายเพราะไม่อยากใฟ้ใครผิดหวังเพราะเรา แต่แม่บอกมันจะเป็นทางที่ดีถ้าเราก้าวออกมาจากตรงนั้น ลูกแม่แม่ดูแลได้
แฟนเราโทรบอกแม่ ทางนั้นบอกว่า อยากได้หลานรอคลอดแล้วตรวจDNAถ้าเป็นหลานเค้าจะเอาไปเลี้ยง และรับผิดชอบค่าใช้จ่าย แล้วแยกกันอยู่
ต่อมาเราถามแฟนว่าแล้วระหว่างที่ท้องสามารถพาไปหาหมอ หรืออยู่ดูแลได้มั้ย เค้าบอกว่าไม่ได้ ที่บ้านเค้าไม่ยอมให้รอคลอดก่อน ถ้าใช่ถึงจะช่วยค่าใช้จ่ายและดูแล
เราฟังถึงตรงนี้แล้วเราเสียใจมาก คือเราถามแฟนว่า ไม่ได้บอกที่บ้านหรอว่าอยู่ด้วยกันตลอด เราไม่เคยไปไหนห่างกันเลย ตั้งแต่เป็นเมนครั้งล่าสุดจนตอนนี้ เค้าบอกว่าที่บ้านไม่เชื่อ อยากได้ความแน่ใจ และให้เป็นไปตามนี้ถ้าจะเก็บไว้ เราเริ่มปลงเรื่องการดูแลเราและลูกระหว่างท้อง
พอเราได้ฟังตรงนี้มันรู้สึกว่าที่บ้านเค้าไม่เชื่อเลยหรอ ให้ไปถามคนอืนที่รู้ก็ได้ ว่าเราอยู่ด้วยกันจริงๆ จนหลังจากท้องเราถึงกลับมา
พอได้คุยกับทางนั้น เราบอกคำแรกคือขอโทษ และอยากอธิบายลูกของเราเกิดจากแฟนเราจริงๆ สามารถถามคนอื่นได้ว่าเราอยู่ด้วยกัน คำตอบคือ ไม่รับรู้ไม่สนใจ เรื่องของสองคนไม่เคยรู้ว่าคบกันทำอะไรกันอยู่ด้วยกัน
เราก็แค่อยากให้เค้ารู้และมั่นใจ แต่ไม่รับฟังอะไรทั่งนั้น บอกเรื่องของเราไปตัดสินใจเอาเองสองคน ตอนนี้เรารู้สึกไม่ได้ต้องการความรับผิดชอบหรืออะไร จากครอบครัวนี้ไม่เลย ไม่ได้โทรไปเรียกร้อง แค่อยากให้รับรู้ ว่ามันคือ เรื่องจริงและลูกแฟนเราจริงๆ เพราะเราก็คิดว่าเรามีทางออกของเรา
เรางงมากที่ทางบ้านบอกให้สองคนตัดสินใจเอง แต่คุยกับแฟนเค้าบอกว่าที่บ้านเค้าต้องการแบบนี้ๆ เราไม่รู้ว่าจะเชื่อคำพูดใครในครอบครัวนี้ แต่เราคิดว่าเราควรเชื่อแม่ของเรา เพราะตั้ง
แต่ครั้งแรกที่บอก แม่เราให้เราออกมาจากตรงนี้ครอบครัวนี้ เพราะมันจะมีปัญหา แต่เราเองฝืนคิดว่ามันอาจจะดีกว่านี้ สามารถมีทางออกที่ดีได้
สุดท้ายแฟนก็ไม่ได้เลือกเราและลูกแต่เลือกครอบครัวซึ่งเราก็ไม่แปลกใจอะไร ใครๆก็รักพ่อแม่ครอบครัวตัวเองอยู่แล้ว ถ้าที่บ้านไม่ชอบไม่เชื่อคงทำอะไรไม่ได้ มันเจ็บที่สุดท้ายความคิดคนมันเปลี่ยนกันได้ตลอด เรามันคนนอก เค้าคงรู้สึกเฉยๆกับการตายไป ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัวเค้า ไม่คิดถามถึงที่มาและเหตุผล อะไรทั้งนั้น
มันจบแบบนี้อาจจะดีแล้ว เพราะต่อให้ผู้หญิงอีกกี่คนต้องเอาเด็กออกหรือหายไป ครอบครัวนี้คงไม่รู้สึกอะไร
เราก็ไม่รู้จะผ่านเรื่องนี้ไปได้มั้ย มันจมลงไปลึกกว่าเดิม คนที่บอกไม่เข้าใจโรคซึมเศร้า ว่ารู้สึกยังไง ดีแล้วค่ะ เพราะถ้าต้องรู้สึกแบบนี้มันทรมาณจริงๆ
ขอบคุณค่ะ