สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กตจว.ที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ม.6 และแน่นอนว่าควรจะเริ่มลงมือทำพอร์ต อ่านหนังสือ หรืออะไรสักอย่างเพื่อเข้ามหาลัย แต่ที่จะเล่าคือเมื่อสมัยเราม.ต้นตอนที่เรายังอยู่กับแต่ตายาย เราชอบดนตรี งานมีเดีย การสร้างโมเดล3Dมากๆ ชอบถึงขั้นที่เราซื้อโปรแกรมเหล่าๆนี้มาใช้งานเป็นของตนเอง เราใช้งานมันจนเป็นในระดับหนึ่ง แต่พอคอมเราพังไปประกอบกับตอนนั้นขึ้นม.ปลายก็ไม่ได้ซื้อคอมใหม่เพราะคิดไว้ว่าซื้ออีกทีก็ขึ้นมหาลัย แต่เราก็ยังสนุกกับโปรแกรมพวกนั้นที่ร.ร.บ้าง ร้านคอมบ้าง
และในตอนที่จบม.5ขึ้นม.6นั้น เราได้มีโอกาสอยู่กับแม่(แม่เราอย่ากับพ่อแล้ว) ตอนนั้นเขาถามว่าจบม.6จะเรียนไหนต่อ? เราก็ตอบตามที่อยากเลยคืออยากเป็นนักดนตรี
แน่นอนค่ะ คำตอบคือไม่เป็นครูแบบพ่อเหรอ เข้าๆราชการไปเถอะจะได้สบาย
*แต่เราไม่ชอบครู และไม่ได้อยากด้วย การที่จะให้เราจบครูไปทั้งๆที่จิตใจไม่ได้มีจรรยาบรรณครูอยู่ก็เหมือนเอาเราไปฆ่าเด็กชัดๆ*ได้แต่คิดในใจ
เหตุการณ์แบบนี้ผ่านมาจนจะจบเทอม1ของม.6แล้ว ถึงคิดยิ่งสับสนค่ะ มันเริ่มตีกันระหว่างความรักในที่ตนชอบ กับชีวิตนี้ต้องสู้มีกินไว้ก่อน มันตีกันในหัว
ยิ่งร.ร.จัดแนะแนวมหาลัยมาเท่าไหร่ เรารู้สึกกระอักกระอวนน้ำตาจะไหลจุกในใจทุกครั้งที่พวกเขามักจะบอกว่าเราชอบอะไรก็เรียนอันนั้น
แต่เราก็รู้สึกแบบทำไม่ได้ โกหก จะมีสักกี่คนที่ครอบครัวรับความรักอย่างภาคภูมิกว่าคำว่ามั่นคงกับสบาย และยิ่งเริ่มไม่แน่ใจว่สเขารักในความที่จะให้เราสบายหรือการยิบยื่นมือจากสวัสดิการพวกนั้น
ครอบครัวเราไม่ได้มีฐานะมั่นคงค่ะ แม่เราอยูเลี้ยงคริบครัวคนเดียวด้วยอาชีพเงินกู้และเล่นแชร์ ส่งบ้าน รถ ทุกๆอย่าง เลี้ยงเรา ตา ยาย พี่สาวแม่ และลูกพี่สาวอีก1คน(ตอนนี้ม.5กำลังถูกยัดอาชีพบริการอะไรสักอย่างในเรือ) หลายเดือนที่ไม่พอ แถมตอนนี้เถาแชร์หายเงินก็ชะงักไป จากที่แม่เราหมุนงงอยู่แล้วตอนนี้เธอกลายเป็นคนขี้โมโหหงุดหงิดมากกว่าเดิม
พอแม่เราเป็นแบบนั้นเราก็ไม่อยากจะถามพูดคุยอะไร ในหัวเขามีแต่คำว่ามั่นคง ราชการ สบายในภายหน้า พอนึกออกแต่คำๆพวกนี้ก็เริ่มน้อยใจเพื่อนๆที่ได้เรียนที่อยากได้แล้วพูดว่าก็เรียนอะไรก็เรียนไปสิ จะสนใจทำไม
ไม่ แต่เราทำไมได้ จะพูดอะไรก็พูดไม่ออกจุกอกไปหมด ใครๆถามเนียนต่ออะไร ก็ตอบแค่ครูกับมหาลัยใกล้ๆบ้าน นั้นแหละสิ่งที่คนข้างบ้าน ป้า น้า เพื่อนๆของแม่ แม่อยากได้ยินว่าลูกฉันทำตามที่ฉันบอกนะ เดี๋ยวต้องได้ดีแน่ๆ
มันเริ่มสร้างความสับสนเรื่อยๆจนตอนนี้อยากตายแล้วค่ะ ความรู้ที่มีให้มันกำลังทำลายหนูยับเยินมาก เหนื่อยที่จะคุยกับเขา ไม่อยากคุยด้วยเลย แต่คำว่าความสัมพันธ์มันค้ำคอมากๆค่ะ
(ขอบคุณที่อ่านนะคะ)
ชีวิตที่อยากเป็นตอนจบม.6
และในตอนที่จบม.5ขึ้นม.6นั้น เราได้มีโอกาสอยู่กับแม่(แม่เราอย่ากับพ่อแล้ว) ตอนนั้นเขาถามว่าจบม.6จะเรียนไหนต่อ? เราก็ตอบตามที่อยากเลยคืออยากเป็นนักดนตรี
แน่นอนค่ะ คำตอบคือไม่เป็นครูแบบพ่อเหรอ เข้าๆราชการไปเถอะจะได้สบาย
*แต่เราไม่ชอบครู และไม่ได้อยากด้วย การที่จะให้เราจบครูไปทั้งๆที่จิตใจไม่ได้มีจรรยาบรรณครูอยู่ก็เหมือนเอาเราไปฆ่าเด็กชัดๆ*ได้แต่คิดในใจ
เหตุการณ์แบบนี้ผ่านมาจนจะจบเทอม1ของม.6แล้ว ถึงคิดยิ่งสับสนค่ะ มันเริ่มตีกันระหว่างความรักในที่ตนชอบ กับชีวิตนี้ต้องสู้มีกินไว้ก่อน มันตีกันในหัว
ยิ่งร.ร.จัดแนะแนวมหาลัยมาเท่าไหร่ เรารู้สึกกระอักกระอวนน้ำตาจะไหลจุกในใจทุกครั้งที่พวกเขามักจะบอกว่าเราชอบอะไรก็เรียนอันนั้น
แต่เราก็รู้สึกแบบทำไม่ได้ โกหก จะมีสักกี่คนที่ครอบครัวรับความรักอย่างภาคภูมิกว่าคำว่ามั่นคงกับสบาย และยิ่งเริ่มไม่แน่ใจว่สเขารักในความที่จะให้เราสบายหรือการยิบยื่นมือจากสวัสดิการพวกนั้น
ครอบครัวเราไม่ได้มีฐานะมั่นคงค่ะ แม่เราอยูเลี้ยงคริบครัวคนเดียวด้วยอาชีพเงินกู้และเล่นแชร์ ส่งบ้าน รถ ทุกๆอย่าง เลี้ยงเรา ตา ยาย พี่สาวแม่ และลูกพี่สาวอีก1คน(ตอนนี้ม.5กำลังถูกยัดอาชีพบริการอะไรสักอย่างในเรือ) หลายเดือนที่ไม่พอ แถมตอนนี้เถาแชร์หายเงินก็ชะงักไป จากที่แม่เราหมุนงงอยู่แล้วตอนนี้เธอกลายเป็นคนขี้โมโหหงุดหงิดมากกว่าเดิม
พอแม่เราเป็นแบบนั้นเราก็ไม่อยากจะถามพูดคุยอะไร ในหัวเขามีแต่คำว่ามั่นคง ราชการ สบายในภายหน้า พอนึกออกแต่คำๆพวกนี้ก็เริ่มน้อยใจเพื่อนๆที่ได้เรียนที่อยากได้แล้วพูดว่าก็เรียนอะไรก็เรียนไปสิ จะสนใจทำไม
ไม่ แต่เราทำไมได้ จะพูดอะไรก็พูดไม่ออกจุกอกไปหมด ใครๆถามเนียนต่ออะไร ก็ตอบแค่ครูกับมหาลัยใกล้ๆบ้าน นั้นแหละสิ่งที่คนข้างบ้าน ป้า น้า เพื่อนๆของแม่ แม่อยากได้ยินว่าลูกฉันทำตามที่ฉันบอกนะ เดี๋ยวต้องได้ดีแน่ๆ
มันเริ่มสร้างความสับสนเรื่อยๆจนตอนนี้อยากตายแล้วค่ะ ความรู้ที่มีให้มันกำลังทำลายหนูยับเยินมาก เหนื่อยที่จะคุยกับเขา ไม่อยากคุยด้วยเลย แต่คำว่าความสัมพันธ์มันค้ำคอมากๆค่ะ
(ขอบคุณที่อ่านนะคะ)