นิค!!!เด็กสวรรค์ของแม่
เรื่องราวในวัยเด็กสุดแสบของผมที่สร้างชื่อโด่งดังทั่วโรงเรียนในด้านลบและถูกเชิญผู้ปกครองมาพบเดือนละครั้งเป็นอย่างน้อย
ถ่ายทอดออกมาเป็นเรื่องราวด้วยความละอายใจและขอบคุณในความอดทนของคุณแม่ที่รู้เสมอว่าผมไม่ได้เกเร
แค่เฮฮาซุกซนตามประสาเด็กแต่ผลงานกลับแสบจนตัวเองไม่กล้ามีลูก กลัวบาปกรรมตามสนอง
ปลากัด
ที่บ้านเป็นครอบครัวที่ใจบุญขี้สงสารและมีความเมตตาต่อสัตว์ กิจกรรมใดๆอันเป็นการทรมาณสัตว์จะถูกต่อต้านเสมอทั้งเรื่องชนไก่
ชนวัว ฯลฯ แต่ถ้าชวนกันไปกินหมูกระทะจะสามัคคีกันทันที (ฮา)
เมื่อครั้งวัยเด็กผมจำได้ดีตอนนั้นผมอยู่ ป.4 กิจกรรมหนึ่งที่ได้รับความนิยมมากคือการกัดปลากัด ความนิยมถ้าจะเทียบกับปัจจุบัน
ก็น่าจะเทียบได้กัยเกทส์ Online ROV เลยทีเดียว อย่างที่เกริ่นไว้ว่าที่บ้านไม่นิยมความรุนแรงต่อสัตว์ การนำปลากัดมากัดกัน
ถูกมองเป็นการทรมานสัตว์เช่นกัน แต่ผมหรือจะต้านกระแสความนิยมในกลุ่มเพื่อนๆที่โรงเรียนสมัยนั้นได้ เริ่มแรกผมจะเป็นเพียงผู้สังเกตการณ์
ช่วงพักกลางวันผมและกลุ่มเพื่อนที่โรงเรียนพวกเราเหล่าผู้มีความสุขบนความทรมานของสัตว์โลกจะรวมตัวกันหลังมื้อกลางวัน จุดนัดพบคือ
หลังห้องเรียน ทุกคนจะมารวมกลุ่มกันโดยมิได้นัดหมาย แต่ความจริงก็นัดกันไว้แล้วแหละ ใครที่มีคิวลงสนามก็จะพกปลากัดของตัวเอง
มาเตรียมไว้รอการขึ้นเวที ส่วนที่กำลังลงเวทีก็สารวนกับการเตรียมความพร้อมของนักสู้ตัวน้อย ผู้ชมก็ล้อมมุงกัน เสียงพูดคุยเซ็งแซ่
บรรยากาศช่างเหมือนสนามมวย Madison Square Garden ที่อเมริกาตอนปาเกียวจะขึ้นต่อยเสียนี่กะไร ( ตรงนี้ยอมรับว่าเขียนเวอร์ )
ขาดแต่การต่อรองและการพนันได้เสียเพราะตอนนั้นยังเด็กเกินไป ไม่เข้าใจและไม่มีเงิน เมื่อจบการแข่งขันก็แยกย้ายกันไป
ออ...สมาคมนี้เป็นสมาคมลับที่ให้เจ้าหน้าที่บ้านเมืองรู้ไม่ได้โดยเด็ดขาด (ในที่นี้หมายถึงคุณครู)
เมื่อความอยากเข้าร่วมมาถึงขีดสุดผมจึงได้ไปสมัครต่อสู้ในอาทิตย์ต่อไป เราจะมีการแข่งขันแค่ทุกวันพุธ ภารกิจแรกของผมคือ
การควานหานักสู้เข้าสังกัด ผมเดินทางไปยังสวนจตุจักรและได้ปลากัดตัวเขื่องมาตัวหนึ่งตามคำเชียร์เจ้าของร้าน อาทิตย์หน้าผมจะ
ได้ขึ้นเวทีต่อสู้แล้ว ผมรออย่างใจจดจ่อ ในหัวมีแต่ภาพการแข่งขันอันดุเดือดและผมคว้าชัยอย่างงดงามจนลืมการเรียนเสียหมดสิ้น
เมื่อวันนั้นมาถึงผมตื่นเต้นและกระหายในชัยชนะอย่างยิ่ง ผมดูแลปลากัดของผมอย่างดีตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาแต่ก็ยังคิดหาวิธีคว้าชัยไม่หยุด
แล้วระหว่างการเดินทางไปโรงเรียนยามเช้าสมองอันบรรเจิดของผมก็ปิ๊งไอเดียที่จะทำให้ผมกำชัยเหนือคู่แข่ง ผมแวะซื้อเครื่องดื่มบำรุงกำลัง
M150 ผมบรรจงเทลงไปในโถปลาทองด้วยความเข้าใจว่าจะเพิ่มพลังให้ปลากัด “ทีนี้แหละสิบยกไม่มีถอย !!!!ฮึๆ” ผมคิดอย่าง
กระหยิ่มยิ้มย่องในใจ เมื่อเสร็จมื้อเที่ยงทันที ผมตรงไปที่ห้องเรียนหยิบโหลปลาขึ้นมา แล้วสิ่งที่อยู่ในจินตนาการปลากัดกำยำ
คล่องแคล่วคึกคักของผม บัดนี้เหลือเพียงปลาตัวเหี่ยวๆนอนหงายท้องตีกรรเชียงหมดสภาพ นี่ผมทำอะไรโง่ๆอีกแล้วหรือเนี่ย
เหตุการณ์นั้นผ่านไปอย่างรวดเร็วแต่ก็ยังคงเป็นหนึ่งในความทรงจำบาปๆในใจของผมตลอดมา
นิค!!!เด็กสวรรค์ของแม่......ปลากัด
เรื่องราวในวัยเด็กสุดแสบของผมที่สร้างชื่อโด่งดังทั่วโรงเรียนในด้านลบและถูกเชิญผู้ปกครองมาพบเดือนละครั้งเป็นอย่างน้อย
ถ่ายทอดออกมาเป็นเรื่องราวด้วยความละอายใจและขอบคุณในความอดทนของคุณแม่ที่รู้เสมอว่าผมไม่ได้เกเร
แค่เฮฮาซุกซนตามประสาเด็กแต่ผลงานกลับแสบจนตัวเองไม่กล้ามีลูก กลัวบาปกรรมตามสนอง
ปลากัด
ที่บ้านเป็นครอบครัวที่ใจบุญขี้สงสารและมีความเมตตาต่อสัตว์ กิจกรรมใดๆอันเป็นการทรมาณสัตว์จะถูกต่อต้านเสมอทั้งเรื่องชนไก่
ชนวัว ฯลฯ แต่ถ้าชวนกันไปกินหมูกระทะจะสามัคคีกันทันที (ฮา)
เมื่อครั้งวัยเด็กผมจำได้ดีตอนนั้นผมอยู่ ป.4 กิจกรรมหนึ่งที่ได้รับความนิยมมากคือการกัดปลากัด ความนิยมถ้าจะเทียบกับปัจจุบัน
ก็น่าจะเทียบได้กัยเกทส์ Online ROV เลยทีเดียว อย่างที่เกริ่นไว้ว่าที่บ้านไม่นิยมความรุนแรงต่อสัตว์ การนำปลากัดมากัดกัน
ถูกมองเป็นการทรมานสัตว์เช่นกัน แต่ผมหรือจะต้านกระแสความนิยมในกลุ่มเพื่อนๆที่โรงเรียนสมัยนั้นได้ เริ่มแรกผมจะเป็นเพียงผู้สังเกตการณ์
ช่วงพักกลางวันผมและกลุ่มเพื่อนที่โรงเรียนพวกเราเหล่าผู้มีความสุขบนความทรมานของสัตว์โลกจะรวมตัวกันหลังมื้อกลางวัน จุดนัดพบคือ
หลังห้องเรียน ทุกคนจะมารวมกลุ่มกันโดยมิได้นัดหมาย แต่ความจริงก็นัดกันไว้แล้วแหละ ใครที่มีคิวลงสนามก็จะพกปลากัดของตัวเอง
มาเตรียมไว้รอการขึ้นเวที ส่วนที่กำลังลงเวทีก็สารวนกับการเตรียมความพร้อมของนักสู้ตัวน้อย ผู้ชมก็ล้อมมุงกัน เสียงพูดคุยเซ็งแซ่
บรรยากาศช่างเหมือนสนามมวย Madison Square Garden ที่อเมริกาตอนปาเกียวจะขึ้นต่อยเสียนี่กะไร ( ตรงนี้ยอมรับว่าเขียนเวอร์ )
ขาดแต่การต่อรองและการพนันได้เสียเพราะตอนนั้นยังเด็กเกินไป ไม่เข้าใจและไม่มีเงิน เมื่อจบการแข่งขันก็แยกย้ายกันไป
ออ...สมาคมนี้เป็นสมาคมลับที่ให้เจ้าหน้าที่บ้านเมืองรู้ไม่ได้โดยเด็ดขาด (ในที่นี้หมายถึงคุณครู)
เมื่อความอยากเข้าร่วมมาถึงขีดสุดผมจึงได้ไปสมัครต่อสู้ในอาทิตย์ต่อไป เราจะมีการแข่งขันแค่ทุกวันพุธ ภารกิจแรกของผมคือ
การควานหานักสู้เข้าสังกัด ผมเดินทางไปยังสวนจตุจักรและได้ปลากัดตัวเขื่องมาตัวหนึ่งตามคำเชียร์เจ้าของร้าน อาทิตย์หน้าผมจะ
ได้ขึ้นเวทีต่อสู้แล้ว ผมรออย่างใจจดจ่อ ในหัวมีแต่ภาพการแข่งขันอันดุเดือดและผมคว้าชัยอย่างงดงามจนลืมการเรียนเสียหมดสิ้น
เมื่อวันนั้นมาถึงผมตื่นเต้นและกระหายในชัยชนะอย่างยิ่ง ผมดูแลปลากัดของผมอย่างดีตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาแต่ก็ยังคิดหาวิธีคว้าชัยไม่หยุด
แล้วระหว่างการเดินทางไปโรงเรียนยามเช้าสมองอันบรรเจิดของผมก็ปิ๊งไอเดียที่จะทำให้ผมกำชัยเหนือคู่แข่ง ผมแวะซื้อเครื่องดื่มบำรุงกำลัง
M150 ผมบรรจงเทลงไปในโถปลาทองด้วยความเข้าใจว่าจะเพิ่มพลังให้ปลากัด “ทีนี้แหละสิบยกไม่มีถอย !!!!ฮึๆ” ผมคิดอย่าง
กระหยิ่มยิ้มย่องในใจ เมื่อเสร็จมื้อเที่ยงทันที ผมตรงไปที่ห้องเรียนหยิบโหลปลาขึ้นมา แล้วสิ่งที่อยู่ในจินตนาการปลากัดกำยำ
คล่องแคล่วคึกคักของผม บัดนี้เหลือเพียงปลาตัวเหี่ยวๆนอนหงายท้องตีกรรเชียงหมดสภาพ นี่ผมทำอะไรโง่ๆอีกแล้วหรือเนี่ย
เหตุการณ์นั้นผ่านไปอย่างรวดเร็วแต่ก็ยังคงเป็นหนึ่งในความทรงจำบาปๆในใจของผมตลอดมา