ความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นมาเอง

วันนี้เราขอระบายความรู้สึกที่อยากได้ความคิดจากผู้อื่น(ขอแบบสุภาพ) ว่าสิ่งที่เราเป็นและสิ่งที่เรากำลังรู้สึกอยู่นั้นเราควรทำยังไงมันอาจเป็นเรื่องที่บางคนไม่ต้องคิดก็ได้คำตอบ แต่สำหรับเรา เราคิดมากกับเรื่องนี้ ขอเริ่มเลยละกันคือ เรามีแฟนอยุ่แล้วและคบกันได้2ปีกว่าเรากับแฟนอยุ่คนละประเทสกัน พอดีแฟนเราเป็นคนต่างประเทศ เราแทบไม่ได้อยู่ด้วยกันเลย จะคุยกันผ่านไลน์ส่วนใหญ่ ปีนึงจะเขอกันประมาน3-4ครั้ง คือเราบินไปหาไม่ก็เขาบินมาหา เราเป็นคู่ที่ทะเลาะกันน้อย เพราะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน มีความเป็นอิสระในการใช้ชีวิตได้เต็มที่มากกกก และเราเป็นคนติดเพื่อน คือไลน์บางทีก็ไม่ค่อยได้ตอบแฟน ก้ไม่ค่อยมีปันหาอะไร เพราะเขาก็ไว้ใจเรามากเวลาเราไปเที่ยว เราก็ไม่เคยสนใจคนอื่นเลย เพราะเราคิดว่าเรามีแฟนแล้ว เราไม่เคยขอไลน์ผู้หญิงเวลาไปเที่ยวกลางคืนหรือไปมีอะไรเลย เพราะเราให้ความซื่อสัตย์ แต่ว่า เรามีเพื่อนคนนึง ที่เรียนด้วยกันอยุ่ด้วยกัน เพื่อนคนนี้เป็นคนเฟลนลี่ เข้าถึงได้กับทุกคน วันนึงเขาเข้ามาในชีวิตของเราโดยที่เราก็รู้สึกแค่เพื่อนจริงๆในตอนแรก เพราะเราคิดว่า เรามีแฟนแล้ว และในตอนนั้น เขาก็มีแฟนแล้ว จนกระทั้งวันที่เขาเลิกกับแฟน จากเพื่อนที่ร่าเริงก็ซึมเศร้าไปร้องไห้ให้เราเห็น เราก่เริ่มปลอบ และก็เริ่มรู้สึกดีด้วยต่อๆมา จนกระทั้งเราสนิทขึ้น อยุ่ด้วยกันมากขึ้น ใช้ชีวิตด้วยกันมากขึ้นจนมันทำให้เรามีความรุ้สึกที่ดีมากๆด้วยคือเราบอกเลยว่าเราเริ่มรุ้สึกดีกับเขามากๆจนทำให้เราก็เริ่มหวั่นไหว จนเพื่อนๆก็แซวว่าเราเหมือนแฟนกันและมันก็ทำให้เราทั้งคุ่รู้สึกดีมากๆแต่มันแย่ที่เราเอง เรามีแฟนแล้ว เขาจึงเริ่มห่างออกจากเราไป วันนี้เรามาถามใจตัวเอง ที่เรายังไม่บอกเลิกแฟน มันเป็นเพราะเรารุ้สึกว่าแฟนเราเขาก้ยังไม่ได้ทำอะไรผิด มันผิดที่เราเองคนเดียว แต่เพื่อนของเรา เราก็ยังต้องเจอกันอีก ความหมายที่เรารู้สึกดี มันเป็นเพราะเราเองที่ทำให้เขาหวั่นเหมือนกัน เราควรจะทำยังไงต่อไป? ใครเคยเป็นเห