หลักๆเป็นดังนี้ครับ

1) ราชสำนักจีนตามคติขงจื้อประยุกต์นั้น มองว่าชาวนาคือแกนหลักในการค้ำจุนประเทศ เนื่องจากเป็นประชากรส่วนใหญ่ สามารถสร้างผลผลิตและความมั่นคงด้านอาหาร เงินตรา และทำประโยชน์ให้กับรัฐได้มาก ในขณะที่พวกชนชั้นพ่อค้าวาณิชหรือการทำงานช่างฝีมือใดๆ จะสร้างผลผลิตให้แก่รัฐได้น้อยกว่าครับ
ดังนั้นรัฐจึงพยายามออกนโยบายเพื่อเอื้อประโยชน์หรือส่งเสริมให้ประชากรไปหักร้างถางพงขยายพื้นที่เกษตรกรรมกันมากขึ้น

2) ไร่นาข้าวสาลีในภาคจีนกลางนั้น แม้จะให้ผลผลิตดี แต่จำเป็นต้องใช้แรงงานจำนวนมากในการทำเกษตรกรรม รวมถึงการบำรุงรักษาระบบชลประทานและป้องกันผลผลิตครับ การที่ต้องอาศัยแรงงานจำนวนมากนี้เองทำให้ แรงงานของจีนถูกดึงดูดไปทำงานในภาคการเกษตรเกือบหมด

3) แรงงานจำนวนมหาศาล ต้องยอมรับว่าจีนเป็นอาณาจักรที่มีแรงงานล้นเหลือเกือบตลอดระยะเวลาในประวัติศาสตร์ครับ เพราะจีนมีประชากรจำนวนมาก ซึ่งการที่มีแรงงานจำนวนมากนี้เอง ทำให้จีนไม่เกิดการขาดแคลนแรงงาน เมื่อไม่ขาดแคลนแรงงานและแรงงานมีต้นทุนที่ถูก การประยุกต์ไปใช้เครื่องจักรทุ่นแรงจึงมีความจำเป็นน้อย

4) อุตสาหกรรมหรืองานอาชีพจำเพาะด้านการผลิตต่างๆนั้น บางยุคสมัยถูกควบคุมโดยรัฐและจำกัดเฉพาะบางชุมชนหรือบางเมืองเท่านั้น
อาทิเช่น ในสมัยหมิงนั้น มีการให้โควต้าบางหมู่บ้านที่มีฝีมือทางช่างในการผลิตจานหมึกหรือกระดาษ ต้องผลิตจำนวนตามโควต้าเพื่อส่งให้รัฐแทนภาษีครับ ดังนั้นถ้าคุณไม่ได้อยู่หมู่บ้านนี้ แต่อยากเปิดอุตสาหกรรมทำจานหมึกหรือผลิตกระดาษขายรัฐ ก็ทำไม่ได้เพราะรัฐไม่รับซื้อ จะไปขายตามท้องตลาดก็มีราคาแพงกว่า คุณภาพงานก็หยาบกว่าช่างของหมู่บ้านจานหมึก จะขยายกิจการก็ลำบาก