ขอเริ่มเรื่องก่อนนะคะ...เราแต่งงานกับแฟนได้3เดือนก็อยู่กันที่บ้านเรา แล้วทีนี้แฟนก็ต้องย้ายทำงานต่างจังหวัด5เดือน แยกกันอยู่เราก็อยู่บ้านกับแม่...ตั้งแต่เขาไปหลายคนถามตลอด ที่เราไม่ตามแฟนไปอยู่ด้วย บางคนก็คิดว่าเลิกกัน แฟนเราก็จะว่าเรา กลัวลำบากเลยไม่ไปอยู่กับเขา... มันก็จริงที่ว่า ที่อื่นไม่สบายเหมือนบ้าน เราทำงานอื่นไม่ได้ เพราะเราต้องอยู่ช่วยแม่ทำธุระกิจที่บ้าน
คือในความคิดเรา...เรารู้ตัวว่าด้วยอุปนิสัยเรา เราไม่สามารถที่จะไปทำงานอะไรแบบนั้นได้ เราเลยเลือกที่จะไม่ไป เพราะถ้าไปก็จะกลายเป็นภาระเขาทันที เลยต่างคนต่างอยู่ต่างทำงานเก็บเงินรับผิดชอบต่อหน้าที่ เขาก็ขอว่าให้ไปหาเขาเดือนละครั้ง แล้วเราไปหาตอนครบ1เดือนแรกที่เขาไป พอเดือนที่2เราเลยบอกว่า “ ลางานมาบ้านนะ เราไม่อยากไป มันมีค่าใช้จ่ายเยอะเกิน “ เขาก็ลางานกลับมาหาเราที่บ้าน
ตลอดเวลา 3เดือนที่เขาไปทำงาน เราไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวถามไถ่เรื่องเงินเดือนเขาเลย เราใช้จ่ายจากรายได้ส่วนตัวทั้งหมด เราก็คิดว่า...เราใช้เงินเยอะ ถ้าจะขอเงินที่เขาทำงานเหนื่อยมาใช้ฟุ่มเฟือยก็ไม่โอเค. เลยขอให้แม่ซื้อรถให้ แล้วเราตกลงกับเขาว่าจะช่วยกันผ่อนคืนแม่ครึ่งนึง จะได้รู้สึกว่ามีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ
มีต่อ....
เพิ่งเข้าใจว่าการไม่รับรู้อะไรเลยดีที่สุด
คือในความคิดเรา...เรารู้ตัวว่าด้วยอุปนิสัยเรา เราไม่สามารถที่จะไปทำงานอะไรแบบนั้นได้ เราเลยเลือกที่จะไม่ไป เพราะถ้าไปก็จะกลายเป็นภาระเขาทันที เลยต่างคนต่างอยู่ต่างทำงานเก็บเงินรับผิดชอบต่อหน้าที่ เขาก็ขอว่าให้ไปหาเขาเดือนละครั้ง แล้วเราไปหาตอนครบ1เดือนแรกที่เขาไป พอเดือนที่2เราเลยบอกว่า “ ลางานมาบ้านนะ เราไม่อยากไป มันมีค่าใช้จ่ายเยอะเกิน “ เขาก็ลางานกลับมาหาเราที่บ้าน
ตลอดเวลา 3เดือนที่เขาไปทำงาน เราไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวถามไถ่เรื่องเงินเดือนเขาเลย เราใช้จ่ายจากรายได้ส่วนตัวทั้งหมด เราก็คิดว่า...เราใช้เงินเยอะ ถ้าจะขอเงินที่เขาทำงานเหนื่อยมาใช้ฟุ่มเฟือยก็ไม่โอเค. เลยขอให้แม่ซื้อรถให้ แล้วเราตกลงกับเขาว่าจะช่วยกันผ่อนคืนแม่ครึ่งนึง จะได้รู้สึกว่ามีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ
มีต่อ....