ทำไมเเม่เราเป้นค่อนข้างจะเป็นคนคิดมาก อะไรนิดหน่อยจุดประเด้นก้เป็นเรื่อง

เมื่อก่อนเเม่เป้นคนใจเย้นมากนะ เเต่พอได้งานสัก2 ปี ก้ออกมาป่วยเป็นโรคคิดมากอยู่นอนกับบ้านเกือบๆ2ปีที่ไม่ได้ไปทำงาน เเร้วเเม่ก้ฮึดลุกขึ้นมาทำงานอีกครั้งในช่วง2ปีหลังค่ะ เเต่ช่วงเวลาเเม่ไปศึกษาเพื่อที่จะทำงานช่วงเวลานั้นเขาดูมีความสุขมาก เเต่พอได้ทำงานเกิดอาการเครียดหลายเรื่องขึ้นมา
พอเราพูดเเบบว่าอะไรที่มันทำให้เกิดประกายมันจะลามไปทั่วเรยค่ะ ช่วงหลังเราก้เรียนหนักด้วย ก้เรยเครียดตาม
( เเต่จะมีช่วงอารมณ์ที่ดีมาก กับ อารมที่ฉุดไม่อยู่เรยที่เดียว ) พ่อก้ทนไม่ได้ค้ะ เเต่มันเรื่องราวที่มันปมในใจเขาอ้ะค้ะ เรยคงคิดเเค้นมั้งค่ะ
เราอยากได้คำเเนะนำที่ดีๆเรยค่ะ
บางทีการเราทนมันก้สำหรับอีกฝ่ายเเต่เราก้คิดหนักกว่าเดิมว่าเเม่จะลงมือทำอะไรรุนเเรงไหม
ปล.เหนื่อยกายไม่เท่าไร เหนื่อยใจนะสิมากกกว่าอะไรอีก