เราเป็นทอมนะ เราเลิกกับแฟนเพราะแฟนไม่เลิกติดต่อกับแฟนเก่าที่เป็นผู้ชายสักที ตัดกันไม่ขาดเพราะเขาบอกเราว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนแรกของเขา
เราเป็นทอมคนแรกของเขาเหมือนกัน
เรารักเขามากดูแลกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย จนเราเรียนจบมีงานทำก็ดูแลแฟนมาตลอด แฟนเป็นรุ่นน้องห่างกันสองปี เราก็ทำหน้าที่สามีทำงานหาเงิน ส่วนแฟนก็เรียนและทำหน้าที่แม่บ้านครบวงจร เราแบ่งหน้าที่กันชัดเจนใช้เงินกระเป๋าเดียวกัน แฟนจะจัดการทำกับข้าวกับปลาหลังเลิกงานกลับมาเราได้กินข้าวฝีมือเค้าทุกครั้ง เขารีดผ้า ซักผ้า เป็นภรรยาที่ดีในแบบที่เราชอบเรารู้สึกอุ่นใจที่มีเค้าเป็นคู่ชีวิต เราไม่คิดจะมีใครอีก เราบอกตัวเองว่าเราพร้อมที่จะหยุดอยู่กับคนนี้แล้ว เรารักเขามากตั้งแต่คบกันมาเกือบ 5 ปี เราไม่เคยนอกใจเขาเลยสักครั้งเดียว
แต่เขาแอบคุยกับแฟนเก่ามาตลอด เราจับได้ว่าเขาแอบสร้างเฟสใหม่ ไลน์ใหม่เพื่อแอบคุยกัน
แฟนเราเดินทางไปหาเขาที่ต่างจังหวัดแล้วบอกกับเราว่าไปหาหมอ เราก็เอาเงินให้ไปตลอดเพราะเป็นห่วงเขา เรายอมไม่ไปส่งเขาไป รพ.เพราะยอมทำงานพาสทามเพื่อให้ได้เงินเยอะๆ อีกอย่างเดินทางต่างจังหวัดสองคนค่าใช้จ่ายก็เพิ่มเป็นเท่าตัวเลยไว้ใจให้เดินทางคนเดียวทั้งๆที่เป็นห่วง แต่จะโทรถามตลอด
พอเขากลับมาเราเจอรอยดูดจางๆที่คอ เราทะเลาะกันใหญ่โต เรารู้เลยว่าเขาโกหกเรา แต่เขาขอโอกาสแก้ตัว...
เราให้โอกาสเขาเพราะเราขาดเขาไม่ได้เรารักจนให้อภัยเขาได้...แต่ความไว้ใจที่เรามีให้มันได้พังลงหมดสิ้นแล้ว....
และพอเราได้ที่ทำงานใหม่เงินเดือนดีกว่าเดิมมากแต่ต้องอยู่คนละที่กันเราก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้น
เพราะโทรไปก็รอสาย ทำงานกลับมาก็เหนื่อย ง่วง อยากนอน บางวันเราก็คุยด้วยได้แปปเดียวบอกฝันดี ไม่ค่อยมีเวลาได้ถามว่าเค้ามีเรื่องไม่สบายใจหรือทุกข์ใจอะไร เขาบอกเราไม่มีเวลาให้เขา
พอเราห่างกันมากๆ เราเรื่มรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไป
มีบางอย่างเปลี่ยนไปโดยที่เราอธิบายไม่ถูก
วันหยุดเราเลยไปหาเขา แต่ความรู้สึกที่ได้รับมันเปลี่ยนไป
จนเราถามเขาตรงๆว่ากลับไปคุยกับแฟนเก่าใช่ไหม เขาตอบเราว่า ใช่ เราน้ำตาตกในเลย...
เราก็เลยบอกเลิกเขาและบอกเขาว่าจะไม่ติดต่อกันอีก อวยพรให้เขารักกันและมีความสุข
หลังจากนั้นเราก็กลับมาทำงานปกติ เราบล๊อคเฟส ไลน์ เบอร์ ทุกอย่าง เราร้องไห้ทุกคืน เป็นเวลาเกือบสามเดือน หลังจากนั้นก็นานๆถ้าเหงาๆหรือวันหยุดไม่ได้ทำอะไร ก็จะคิดถึงเวลาที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมา เราผ่านหลายๆเหตุการณ์มาด้วยกันช่วยกันแก้ไขปัญหาจนผ่านมันมาได้ทุกครั้ง
จนทุกวันนี้ปีกว่าแล้ว ...เราก็ยังลืมเขาไม่ได้สักที
เขายังวนเวียนอยู่ในหัวเรา.
พยายามเปิดใจรับคนใหม่...แต่ก็ยังเริ่มต้นใหม่ไม่ได้สักที กลัวผิดหวัง กลัวเจ็บซ้ำๆ
หรือเราไม่แน่ใจตัวเองว่าเรายังรอเขากลับมาอยู่หรือเปล่า....
เราน้ำตาไหลทุกครั้งที่นึกถึงเขา
เรื่องราว สถานที่ต่างๆ กิจกรรมต่างๆมันเขามาให้คิดถึงเรื่องราวในวันที่เรามีความสุขด้วยกัน
เราจะต้องทำยังไงดีกับความรู้สึกแบบนี้??
มีใครเคยเป็นเหมือนเราไหม แล้วทำยังไงหลังจากนั้น
ช่วยดึงเราออกจากความรู้สึกนี้ที...😩
ต้องทำยังไงกับความรู้สึกที่ไม่กล้ามีคนใหม่ ทั้งๆที่โสดมานานเป็นปีกว่าแล้ว??
เราเป็นทอมคนแรกของเขาเหมือนกัน
เรารักเขามากดูแลกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย จนเราเรียนจบมีงานทำก็ดูแลแฟนมาตลอด แฟนเป็นรุ่นน้องห่างกันสองปี เราก็ทำหน้าที่สามีทำงานหาเงิน ส่วนแฟนก็เรียนและทำหน้าที่แม่บ้านครบวงจร เราแบ่งหน้าที่กันชัดเจนใช้เงินกระเป๋าเดียวกัน แฟนจะจัดการทำกับข้าวกับปลาหลังเลิกงานกลับมาเราได้กินข้าวฝีมือเค้าทุกครั้ง เขารีดผ้า ซักผ้า เป็นภรรยาที่ดีในแบบที่เราชอบเรารู้สึกอุ่นใจที่มีเค้าเป็นคู่ชีวิต เราไม่คิดจะมีใครอีก เราบอกตัวเองว่าเราพร้อมที่จะหยุดอยู่กับคนนี้แล้ว เรารักเขามากตั้งแต่คบกันมาเกือบ 5 ปี เราไม่เคยนอกใจเขาเลยสักครั้งเดียว
แต่เขาแอบคุยกับแฟนเก่ามาตลอด เราจับได้ว่าเขาแอบสร้างเฟสใหม่ ไลน์ใหม่เพื่อแอบคุยกัน
แฟนเราเดินทางไปหาเขาที่ต่างจังหวัดแล้วบอกกับเราว่าไปหาหมอ เราก็เอาเงินให้ไปตลอดเพราะเป็นห่วงเขา เรายอมไม่ไปส่งเขาไป รพ.เพราะยอมทำงานพาสทามเพื่อให้ได้เงินเยอะๆ อีกอย่างเดินทางต่างจังหวัดสองคนค่าใช้จ่ายก็เพิ่มเป็นเท่าตัวเลยไว้ใจให้เดินทางคนเดียวทั้งๆที่เป็นห่วง แต่จะโทรถามตลอด
พอเขากลับมาเราเจอรอยดูดจางๆที่คอ เราทะเลาะกันใหญ่โต เรารู้เลยว่าเขาโกหกเรา แต่เขาขอโอกาสแก้ตัว...
เราให้โอกาสเขาเพราะเราขาดเขาไม่ได้เรารักจนให้อภัยเขาได้...แต่ความไว้ใจที่เรามีให้มันได้พังลงหมดสิ้นแล้ว....
และพอเราได้ที่ทำงานใหม่เงินเดือนดีกว่าเดิมมากแต่ต้องอยู่คนละที่กันเราก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้น
เพราะโทรไปก็รอสาย ทำงานกลับมาก็เหนื่อย ง่วง อยากนอน บางวันเราก็คุยด้วยได้แปปเดียวบอกฝันดี ไม่ค่อยมีเวลาได้ถามว่าเค้ามีเรื่องไม่สบายใจหรือทุกข์ใจอะไร เขาบอกเราไม่มีเวลาให้เขา
พอเราห่างกันมากๆ เราเรื่มรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไป
มีบางอย่างเปลี่ยนไปโดยที่เราอธิบายไม่ถูก
วันหยุดเราเลยไปหาเขา แต่ความรู้สึกที่ได้รับมันเปลี่ยนไป
จนเราถามเขาตรงๆว่ากลับไปคุยกับแฟนเก่าใช่ไหม เขาตอบเราว่า ใช่ เราน้ำตาตกในเลย...
เราก็เลยบอกเลิกเขาและบอกเขาว่าจะไม่ติดต่อกันอีก อวยพรให้เขารักกันและมีความสุข
หลังจากนั้นเราก็กลับมาทำงานปกติ เราบล๊อคเฟส ไลน์ เบอร์ ทุกอย่าง เราร้องไห้ทุกคืน เป็นเวลาเกือบสามเดือน หลังจากนั้นก็นานๆถ้าเหงาๆหรือวันหยุดไม่ได้ทำอะไร ก็จะคิดถึงเวลาที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมา เราผ่านหลายๆเหตุการณ์มาด้วยกันช่วยกันแก้ไขปัญหาจนผ่านมันมาได้ทุกครั้ง
จนทุกวันนี้ปีกว่าแล้ว ...เราก็ยังลืมเขาไม่ได้สักที
เขายังวนเวียนอยู่ในหัวเรา.
พยายามเปิดใจรับคนใหม่...แต่ก็ยังเริ่มต้นใหม่ไม่ได้สักที กลัวผิดหวัง กลัวเจ็บซ้ำๆ
หรือเราไม่แน่ใจตัวเองว่าเรายังรอเขากลับมาอยู่หรือเปล่า....
เราน้ำตาไหลทุกครั้งที่นึกถึงเขา
เรื่องราว สถานที่ต่างๆ กิจกรรมต่างๆมันเขามาให้คิดถึงเรื่องราวในวันที่เรามีความสุขด้วยกัน
เราจะต้องทำยังไงดีกับความรู้สึกแบบนี้??
มีใครเคยเป็นเหมือนเราไหม แล้วทำยังไงหลังจากนั้น
ช่วยดึงเราออกจากความรู้สึกนี้ที...😩