คือผมดูฟุตบอลไทยมาตั้งแต่เอเชี่ยนเกมส์ปี1994 จุดอ่อนของนักฟุตบอลไทยในยุคนั้น ก็เป็นประเภท จับลูกฟุตบอลห่างตัว นักบอลไทยไม่ขยันวิ่งไล่บอลกดดันคู่แข่ง ไม่ขยันวิ่งหาพื้นที่เคลื่อนตัวเวลาไม่มีบอลเพื่อที่เพื่อนจะจ่ายบอลได้ง่าย ลนลานเวลาเจอคู่แข่งเล่นเพรสซิ่งกดดันต้องรีบเตะบอลทิ้งไม่มีทิศทาง กลัวคู่แข่งเวลาเจอทีมเกาหลีใต้ ญี่ปุ่น และทีมจากตะวันออกกลาง หมดแรงวิ่งหลังจากผ่านไป70กว่านาที นี้คือสิ่งที่ผมเห็นจากนักบอลไทยยุคนั้น ยิ่งในคัดฟุตบอลโอลิมปิคเกมส์ 1996 แข่งที่จังหวัดสุพรรณบุรี ที่ทีมไทยยุคดรีมทีมของบิ๊กหอย เจอทีมญี่ปุนไล่ถล่มไป5-0 ยิ่งเห็นได้ชัดถึงข้อผิดพลาดเหล่านี้ ตามข่าวตอนนั้น ในขณะที่ทีมไทยฝึก"ลูกยก-ลูกชิฟบอล" ญี่ปุ่นกลับเล่นฟุตบอลเป็นระบบ ผ่านมา20กว่าปี ผมมาดูทีมชาติไทยในทุกๆระดับอายุ นักเตะไทยก็ยังเล่นแบบเดิมๆเหมือน20ปีก่อน มีเพียงเรื่องหมดแรงก่อนเวลาที่ดูจะดีขึ้น นอกนั้นยังเป็นเหมือนเดิม การมีระบบฟุตบอลอาชีพเต็มตัวมาเกือบ10ปีอย่างไทยลีก ไม่ได้ทําให้นักฟุตบอลไทยพัฒนารูปแบบการเล่นจากแต่ก่อนมากขึ้นไปหรือครับ กลัวทีมจากญี่ปุ่น เกาหลีใต้ ตะวันออกกลาง ยังไงจากตอนนั้น ตอนนี้นักเตะไทยก็ยังไม่สามารถเล่นให้ชนะชาติพวกนั้นได้สักที
ทําไมไม่ว่าจะผ่านมากี่สิบปี นักฟุตบอลไืทยส่วนใหญ่ยังเล่นด้วยรูปแบบเดิมๆไม่เปลี่ยนแปลงประเภทจับบอลห่างตัว ไม่มีวินัย