2215 เชื่อ บ้า กล้า ก้าว ขอบันทึกความรู้สึกหลังจากได้รับพลังบวกจากหนังเรื่องนี้

เป็นบันทึกที่พิมพ์ไว้ตั้งแต่ออกจากโรงงหนังมา ..
เราไม่เคยได้รู้ในอีกแง่มุมของการก้าวผ่านไปแต่ละวัน ของ พี่ตูนเลย
การก้าวผ่านทุกห้วงอารมณ์ของหมอ ของคนที่อยู่เคียงข้างเขา ตลอดเส้นทาง 2215 กิโล
ไม่เคยรู้ว่ามันต้องเตรียมอะไรไปล่วงหน้า ต้องคอยตามเช็คอะไร ตามดูอะไร เราเห็นแค่สองข้างทาง มีคนมาคอยต้อนรับ ขอถ่ายรูป
แล้วพี่ตูนก็วิ่งผ่านเราไป และมันก็เกือบจะจบแล้วแหละ สำหรับบางคน มันจบลงไปแล้วจริง ๆ ด้วย
เรากลับไปต่างคนต่างใช้ชีวิตของเราต่อ

ถ้าทีมงานก้าว ทุก ๆคน นักวิ่ง ทุก ๆ ท่าน และผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องทุกคน
ได้อ่านกระทู้นี้ เราอยากจะบอกว่า เราขอโทษ ขอโทษแทนคนไทย
ในคำดูถูก คำพูดอะไรต่าง ๆ ก็แล้วแต่ ที่มันออกมาไม่ดี และทำให้กำลังใจมันท้อถอยลงไป   

คนที่อยู่หลังคีย์บอร์ดไม่เคยรู้ ว่าร่างกายมันจะทรุดโทรม และเจ็บกับการโดนเข็มแทงไม่รู้กี่เข็ม
คนที่อยู่หลังคีย์บอร์ดไม่รู้ว่า อาการปวดหลัง อาการปวดข้อเท้า ที่ทำเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของส่วนรวมทั้งหมด มันทรมาณแค่ไหน

เราไม่เคยดูถูก หรือมีความคิดที่ไม่ดีกับโครงการนี้ เราว่ามันดี และมันยิ่งใหญ่มาก ไม่ใช่แค่พี่ตูนคนเดียว ที่ทำสำเร็จ
อยากจะบอกว่า คนทุกคนที่ร่วมกันบริจาค ก็เป็นอีกก้าวที่ทำให้มันสำเร็จเช่นเดียวกัน  

หนังเรื่องนี้สอนหลายอย่าง อย่างหนึ่งที่ได้แน่ ๆ คือ การมีพลังในการที่จะออกไปดูแลตัวเอง ย้อนกลับมาถามตัวเอง ว่าพี่ตูนเขาวิ่งเพื่ออะไร ไม่ใช่เพื่อตัวเองเลย ไม่ใช่เลย วิ่งเพื่อหาเงินช่วยเลือ รพ. สิ่งที่เราทำได้ดีที่สุดในวันนี้ ก็คือ เราออกกำลังกายเพื่อตัวเอง ดูแลสุขภาพตัวเอง
และอีกอย่างหนึ่งที่ได้ คือ การทำอะไรเพื่อส่วนรวมนั้นยิ่งใหญ่เสมอ ไม่ต้องสนใจส่วนรวมว่าเขาจะคิดยังไงกับเรา ทำเพื่อส่วนรวม แทบจะไม่คิดถึงตัวเองเลยด้วยซ้ำ การเสียสละที่ยิ่งใหญ่จริง ๆ คงจะเป็น หมอ พยาบาล บุคคลากรทางการแพทย์ ที่เกี่ยวข้อทุกท่าน ที่สละเวลาทั้งชีวิต เพื่อช่วยเหลือคน


เราจะจำได้เสมอเมื่อพูดถึง โครงการ ก้าวคนละก้าว จะเป็นประวัติศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่ตลอดกาล