You never know...
จากจุดเริ่มต้นเล็กๆ ของการอยากทำบางสิ่งบางอย่างที่ค้างคาในใจ ไม่อยากเป็นเพียงผู้ยื่น แต่อยากเป็นผู้ร่วมทาง
ผมเดินทางบนเส้นทางสายนี้มาสามครั้งแล้วตลอดช่วงเวลา สี่ปีที่ผ่านมา ที่ได้เริ่มเข้ามาเรียนรู้ผู้คนที่นี่ เหล่าคุณครู ชาวบ้าน และเด็กน้อย แห่งบ้านปอหมื้อ และจอปราคี
สำหรับผมไม่มีอะไรให้ค้นหาอีกแล้วบนเส้นทางสายนี้
เส้นทางสายเดิม...ลำน้ำสายเดิม...ขุนเขายังยืนตระหง่านเช่นวันวาน ความยากลำบากในการเดินทางยังคงไม่ยอมลดราวาศอกให้กับใจที่พร้อมจะยอมแพ้
การต้องจอดรถทิ้งไว้ข้างทางในป่า แล้วเดินหน้าต่อไปด้วยเท้า ยังคงเป็นเรื่องปกติ...ใกล้ตาแต่ใกลตีนรอป่ายปีนแล้วข้ามไป
เด็กๆ ยังคงไม่เคยจับรถจักรยาน และบางคนยังไม่เคยลงไปเห็นแสงไฟในเมืองแม่สะเรียง การเล่นลูกข่างเป็นเรื่องน่าสนุก การวิ่งไล่เตะลูกบอลเก่าๆ พร้อมกันไปตามลานดินหน้าโรงเรียน คือการผ่อนคลายชั้นยอด การนั่งล้อมวงให้กำลังใจเพื่อนที่แพ้พิษต่อต่อย ด้วยความเป็นห่วง เราทำได้แต่สวดภาวนา รักษาอาการไปตามมีตามเกิด พวกเขายังคงยากลำบากในการอยู่ที่นี่
มีแค่เพียงเหล่าครูที่ช่วยปูทางไปสู่แสงสว่าง
บันทึกเดินทาง
ต้นเขียน
24 สิงหาคม 2561
-------------------------------------------
บทความนี้ขออุทิศความดีและเป็นกำลังใจให้เหล่าครูดอย ตามป่าเขาและทะเล ในความเสียสละทั้งแรงกายแรงใจ และทุนทรัพย์ เป็นแสงเทียนให้กับเหล่าเด็กๆ ในขุนเขา
คือคำขอบคุณ: หมีไรเดอร์ และโอชิณ ณ ชป. ที่ทำให้ผมได้เริ่มเดินทางบนเส้นทางสายนี้ ในสี่ปีที่แล้ว
You never know
You never know...
จากจุดเริ่มต้นเล็กๆ ของการอยากทำบางสิ่งบางอย่างที่ค้างคาในใจ ไม่อยากเป็นเพียงผู้ยื่น แต่อยากเป็นผู้ร่วมทาง
ผมเดินทางบนเส้นทางสายนี้มาสามครั้งแล้วตลอดช่วงเวลา สี่ปีที่ผ่านมา ที่ได้เริ่มเข้ามาเรียนรู้ผู้คนที่นี่ เหล่าคุณครู ชาวบ้าน และเด็กน้อย แห่งบ้านปอหมื้อ และจอปราคี
สำหรับผมไม่มีอะไรให้ค้นหาอีกแล้วบนเส้นทางสายนี้
เส้นทางสายเดิม...ลำน้ำสายเดิม...ขุนเขายังยืนตระหง่านเช่นวันวาน ความยากลำบากในการเดินทางยังคงไม่ยอมลดราวาศอกให้กับใจที่พร้อมจะยอมแพ้
การต้องจอดรถทิ้งไว้ข้างทางในป่า แล้วเดินหน้าต่อไปด้วยเท้า ยังคงเป็นเรื่องปกติ...ใกล้ตาแต่ใกลตีนรอป่ายปีนแล้วข้ามไป
เด็กๆ ยังคงไม่เคยจับรถจักรยาน และบางคนยังไม่เคยลงไปเห็นแสงไฟในเมืองแม่สะเรียง การเล่นลูกข่างเป็นเรื่องน่าสนุก การวิ่งไล่เตะลูกบอลเก่าๆ พร้อมกันไปตามลานดินหน้าโรงเรียน คือการผ่อนคลายชั้นยอด การนั่งล้อมวงให้กำลังใจเพื่อนที่แพ้พิษต่อต่อย ด้วยความเป็นห่วง เราทำได้แต่สวดภาวนา รักษาอาการไปตามมีตามเกิด พวกเขายังคงยากลำบากในการอยู่ที่นี่
มีแค่เพียงเหล่าครูที่ช่วยปูทางไปสู่แสงสว่าง
บันทึกเดินทาง
ต้นเขียน
24 สิงหาคม 2561
-------------------------------------------
บทความนี้ขออุทิศความดีและเป็นกำลังใจให้เหล่าครูดอย ตามป่าเขาและทะเล ในความเสียสละทั้งแรงกายแรงใจ และทุนทรัพย์ เป็นแสงเทียนให้กับเหล่าเด็กๆ ในขุนเขา
คือคำขอบคุณ: หมีไรเดอร์ และโอชิณ ณ ชป. ที่ทำให้ผมได้เริ่มเดินทางบนเส้นทางสายนี้ ในสี่ปีที่แล้ว