ใครเคยมีอาการกลัวตาย หรือกลัวคนรอบตัวจากไปบ้างคะ

ตามหัวข้อกระทู้เลยนะ

ต้องบอกก่อนว่าเราค่อนข้างจะเป็นลูกที่แย่ของพ่อแม่
ชอบเถียง ขึ้นเสียงใส่ ทำเป็นโยนนู้นโยนนี่เสียงดัง
พูดจาแรงๆใส่ เราคิดในใจตลอดว่าทำแบบนั้นพูดแบบนั้นพ่อแม่จะเสียใย แต่เราก็ยังทำ บางครั้งรู้สึกสะใจด้วยซ้ำ แบบว่า รู้สึกแล้วใช่มั้ย เจ็บแบบฉันแล้วใช่มั้ย

เราเริ่มมีอาการกลัวเรื่องแบบนี้ตั้งแต่ปี2016 ตอนนั้นเรายังอยู่หอ มีช่วงนึงเรากลับมาอยู่บ้านนานมาก พอกลับไปหอเราเริ่มกลัว
กลัวตัวเองตาย(เพราะรูมเมทเราไม่ค่อยอยู่ห้องเราอยูาคนเดียวส่วนใหญ่ เริ่มกลัวพ่อแม่ตาย เริ่มกลัวคนที่บ้านตาย
เริ่มกลัวแมวตาย เราเลี้ยงแมวตัวนึง เลี้ยงมานานมากจะสิบปีแล้ว เราเมกลัวมันตาย เพราะมันเริ่มแก่ลงทุกวันๆ

แล้วพอมาช่วงนี้อาการเราเริ่มหนัก
ป้าเราให้ลูกหมามาสองตัว และมันยังเล็กมาก ยังร้องหาแม่ ยังไม่หย่านมแม่เลย เรารู้สึกสงสารมันมากที่มันต้องห่างแม่มันมา (บ้านเรากับบ้านป้าไกลกันมาก)
แล้วเราเป็นคนกลัวหมามาก เมื่อต้นแน้องเราเอาบูลี่มาเลี้ยงแล้วเราโดนมันกัด พ่อเลยให้เอาไปคืน เราก็ร้องไห้สงสารมันทั้งๆที่มันกัดเรา กลัวว่ามันกลับไปอยู่ที่เดิมแล้วเค้าจะให้มันกินน้อย

พอหมาตัวเล็กที่ได้มา เราเห็รครั้งแรกเราเศร้ามาก เพราะเราสงสาร แล้วเวลาเรานั่งมองมันเราจะชอบคิดว่า ถ้ามันตายล่ะ หรือถ้ามันโตแล้วมันไปไล่กัเคนอื่นแล้วเขาฆ่ามันล่ะ
เราเริ่มจินตนาการไปทั่ว กลัวว่าคนนั้นคนนี้จะตายจาก กลัวตัวเองตายก่อนพ่อแม่
เราไม่รู้ว่าจะแก้มันยังไง ตอนที่พิมพ์อยู่เราก็ร้องไห้ เพราะกลัวว่าพ่อแม่จะตาย กลัวหมากับแมวตาย

ใครเคยเป็นบ้างมั้ยคะ แล้วมันมีวิธีแก้รึเปล่า