ผมเป็นคนนึงที่รักคนง่ายมากๆ ไม่ว่าใครเข้ามาในชีวิตผมผมก็จะรู้สึกดีไปซะหมดทุกคนจึงทำให้เกิดกระทู้นี้ขึ้นมาครับ
ผมได้ไปเจอคนๆนึงมาครับ เธอเป็นรุ่นพี่ผมหนึ่งปี เธอชื่อลีน คือเธอเคยเรียนโรงเรียนเดียวกับผมตอน ม.ต้นครับ ผมมีโอกาสได้คุยกับเธอผมรู้สึกว่าเธอมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่มาก ซึ่งแตกต่างจากผมนั่นแหละครับ 5555 จำได้ว่าวันแรกที่คุยกับเธอผมยังไม่ได้รู้สึกอะไรมากหรอกครับ แต่ดูเหมือนเธอก็จะชอบผมเหมือนกัน วันนั้นผมก็ลองเชิงแบบพรุ่งนี้ไปกินข้าวกันไหม ประมาณนี้ครับแล้วเธอตอบตกลง ทีแรกผมก็งงๆอ่ะครับแบบ เห่ย? เพิ่งคุยกันวันเดียวยอมไปเจอกันด้วยหรอเนี่ย แล้วผมก็ได้เจอเธอวันถัดมาครับครั้งแรกทีเจอเธอเป็นคนที่พูดน้อยมากครับ อาจจะเป็นเพราะความเขินด้วย ผมก็เขินเหมือนกันครับตอนนั้น แล้วหลังจากนั้นผมก็รู้สึกดีกับเธอแบบไม่ทันได้ตั้งตัวเลยเหมือนกัน จากนั้นเราเจอกันค่อนข้างที่จะบ่อยครับเพราะเธอก็แบบชอบผมแล้วผมก็รู้สึกดีกับเธอเหมือนกัน คือทุกอย่างมันกำลังจะดีครับถ้ามันไม่ใช่เพราะผม
คือนิสัยที่ไม่ดีส่วนตัวของผมคือเป็นคนคิดมากครับ ผมชอบคิดว่าเธอแอบคุยกับคนอื่นหรือเปล่า ผมชอบไม่มั่นใจในตัวเธอ กลัวว่าเธอจะไม่ได้คุยกับผมคนเดียว แล้วอีกอย่างคือผมชอบไปถามเธอประมาณว่า "เนี่ย เมื่อไหร่เธอจะพร้อม เมื่อไหร่เธอจะเป็นอะไรกับเรามากกว่าพี่น้อง" ประมาณนี้ครับแต่คือผมไม่ได้ถามตรงๆอ่ะครับ แล้วทีนี้ผมไม่รู้ว่ามันจะทำให้เธออึดอัด ตอนนั้นผมคิดอะไรผมก็พูดไปอ่ะครับคือผมมั่นใจว่ายังไงก็ต้องได้เป็นมากกว่าพี่น้องอยู่แล้วเพราะต่างคนก็ต่างที่จะรู้สึกดีเหมือนๆกัน
จนมาวันนึง วันนั้นคือผมคิดมากเรื่องเธอแหล่ะครับผมก็บอกไปตรงๆเลยว่า เนี่ยเราคิดมากนะ เรากลัวเธอไม่ได้คุยกับเราแค่คนเดียว แล้วหลังจากนั้นเธอก็เงียบหายไปสักพัก แล้วเธอก็ตอบผมกลับมาด้วยแชททั้งหมดที่เธอคุยในไลน์ของเธอ เธออธิบายให้ผมหมดทุกคนเลยครับว่าคนนั้นเป็นใครคนนี้เป็นใคร ตอนนั้นผมรู้แล้วครับว่าเธอต้องประชดอะไรผมสักอย่าง ผมก็บอกเธอว่าไม่ได้คิดอะไรแล้ว เธอตอบกลับมาว่า "คือเราต้องมาอธิบายแบบนี้กับซ้ำๆ แค่อยากที่จะมีความสัมพันธ์แบบนี้ไปเรื่อยๆก่อน มันดูไม่น่าเชื่อใจขนาดนั้นเลยหรอ" ผมก็สำนึกผิดแหละครับผมก็ขอโทษเธอ ทีนี้เธอตอบกลับมาอีกวันนึงครับเธอตอบมาประมาณว่า "เขารู้สึกเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบยังไม่พร้อมจะคบกับใครแต่มาคุยกับผมอะไรแบบนี้" คือเรื่องทั้งหมดมันมาจากความคิดมากของผมทั้งนั้น แล้วผมก็ชอบไปถามย้ำๆว่า เมื่อไหร่จะพร้อมอะไรประมาณนี้อ่ะครับแต่ที่ผมถามผมไม่ได้จะคิดว่าเป็นการไปเร่งให้เธอต้องเป็นกับผมมากกว่านี้อ่ะครับคือผมก็เพิ่งมารู้วันที่เธอบอกว่า เธออึดอัดตอนที่ผมไปถามอะไรแบบนั้น แล้วจากนั้นเราก็เลิกคุยกันครับ ตอนนี้ผมรู้สึกผิดมากจริงๆครับ เลิกโทษตัวเองไม่ได้เลย ถ้ามันไม่ใช่เพราะผมมันคงไม่เกิดอะไรแบบนี้ขึ้น เธอเป็นคนที่น่ารักกับผมเสมอครับไม่ว่าจะเรื่องอะไร แล้วผมก็ได้มารู้ว่าเธอเปิดใจให้ผมคนเดียวจริงๆ เธอไม่ได้คุยกับใครเลย มันกลายเป็นว่าผมทำทุกอย่างที่มันกำลังจะดีนั้นพังลงไปต่อหน้าเลยครับ ตอนนี้ผมคิดถึงเธอมาก ตอนนี้ผมคิดว่ามันคงไม่มีทางแล้วครับที่เธอนั้นจะมารู้สึกดีกับผมอีก แต่เป็นผมฝ่ายเดียวที่ยังทรมาณเมื่อนึกถึงเขา เพราะว่าผม "ไม่รู้จะเจอคนแบบนี้อีกได้ที่ไหน" ผมคิดว่ายังคงจมปลักกับเธอไปอีกนานเลยครับ ผมควรที่จะทำยังไงดีถึงจะหลุดพ้นจากตรงนี้ได้ครับ ? ขอขอบคุณเพื่อนๆล่วงหน้าด้วยนะครับ แชร์ประสบการณ์กันได้นะครับ ผมรออ่านทุกคำปรึกษาอยู่ครับมันอาจจะทำให้ผมเป็นคนใหม่ได้ ขอบคุณมากครับ..
เคยไหมครับ ? ที่เราจมปลักกับใครสักคนด้วยเหตุผลที่ว่าไม่รู้ว่าจะหาคนแบบเขาได้จากไหน
ผมได้ไปเจอคนๆนึงมาครับ เธอเป็นรุ่นพี่ผมหนึ่งปี เธอชื่อลีน คือเธอเคยเรียนโรงเรียนเดียวกับผมตอน ม.ต้นครับ ผมมีโอกาสได้คุยกับเธอผมรู้สึกว่าเธอมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่มาก ซึ่งแตกต่างจากผมนั่นแหละครับ 5555 จำได้ว่าวันแรกที่คุยกับเธอผมยังไม่ได้รู้สึกอะไรมากหรอกครับ แต่ดูเหมือนเธอก็จะชอบผมเหมือนกัน วันนั้นผมก็ลองเชิงแบบพรุ่งนี้ไปกินข้าวกันไหม ประมาณนี้ครับแล้วเธอตอบตกลง ทีแรกผมก็งงๆอ่ะครับแบบ เห่ย? เพิ่งคุยกันวันเดียวยอมไปเจอกันด้วยหรอเนี่ย แล้วผมก็ได้เจอเธอวันถัดมาครับครั้งแรกทีเจอเธอเป็นคนที่พูดน้อยมากครับ อาจจะเป็นเพราะความเขินด้วย ผมก็เขินเหมือนกันครับตอนนั้น แล้วหลังจากนั้นผมก็รู้สึกดีกับเธอแบบไม่ทันได้ตั้งตัวเลยเหมือนกัน จากนั้นเราเจอกันค่อนข้างที่จะบ่อยครับเพราะเธอก็แบบชอบผมแล้วผมก็รู้สึกดีกับเธอเหมือนกัน คือทุกอย่างมันกำลังจะดีครับถ้ามันไม่ใช่เพราะผม
คือนิสัยที่ไม่ดีส่วนตัวของผมคือเป็นคนคิดมากครับ ผมชอบคิดว่าเธอแอบคุยกับคนอื่นหรือเปล่า ผมชอบไม่มั่นใจในตัวเธอ กลัวว่าเธอจะไม่ได้คุยกับผมคนเดียว แล้วอีกอย่างคือผมชอบไปถามเธอประมาณว่า "เนี่ย เมื่อไหร่เธอจะพร้อม เมื่อไหร่เธอจะเป็นอะไรกับเรามากกว่าพี่น้อง" ประมาณนี้ครับแต่คือผมไม่ได้ถามตรงๆอ่ะครับ แล้วทีนี้ผมไม่รู้ว่ามันจะทำให้เธออึดอัด ตอนนั้นผมคิดอะไรผมก็พูดไปอ่ะครับคือผมมั่นใจว่ายังไงก็ต้องได้เป็นมากกว่าพี่น้องอยู่แล้วเพราะต่างคนก็ต่างที่จะรู้สึกดีเหมือนๆกัน
จนมาวันนึง วันนั้นคือผมคิดมากเรื่องเธอแหล่ะครับผมก็บอกไปตรงๆเลยว่า เนี่ยเราคิดมากนะ เรากลัวเธอไม่ได้คุยกับเราแค่คนเดียว แล้วหลังจากนั้นเธอก็เงียบหายไปสักพัก แล้วเธอก็ตอบผมกลับมาด้วยแชททั้งหมดที่เธอคุยในไลน์ของเธอ เธออธิบายให้ผมหมดทุกคนเลยครับว่าคนนั้นเป็นใครคนนี้เป็นใคร ตอนนั้นผมรู้แล้วครับว่าเธอต้องประชดอะไรผมสักอย่าง ผมก็บอกเธอว่าไม่ได้คิดอะไรแล้ว เธอตอบกลับมาว่า "คือเราต้องมาอธิบายแบบนี้กับซ้ำๆ แค่อยากที่จะมีความสัมพันธ์แบบนี้ไปเรื่อยๆก่อน มันดูไม่น่าเชื่อใจขนาดนั้นเลยหรอ" ผมก็สำนึกผิดแหละครับผมก็ขอโทษเธอ ทีนี้เธอตอบกลับมาอีกวันนึงครับเธอตอบมาประมาณว่า "เขารู้สึกเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบยังไม่พร้อมจะคบกับใครแต่มาคุยกับผมอะไรแบบนี้" คือเรื่องทั้งหมดมันมาจากความคิดมากของผมทั้งนั้น แล้วผมก็ชอบไปถามย้ำๆว่า เมื่อไหร่จะพร้อมอะไรประมาณนี้อ่ะครับแต่ที่ผมถามผมไม่ได้จะคิดว่าเป็นการไปเร่งให้เธอต้องเป็นกับผมมากกว่านี้อ่ะครับคือผมก็เพิ่งมารู้วันที่เธอบอกว่า เธออึดอัดตอนที่ผมไปถามอะไรแบบนั้น แล้วจากนั้นเราก็เลิกคุยกันครับ ตอนนี้ผมรู้สึกผิดมากจริงๆครับ เลิกโทษตัวเองไม่ได้เลย ถ้ามันไม่ใช่เพราะผมมันคงไม่เกิดอะไรแบบนี้ขึ้น เธอเป็นคนที่น่ารักกับผมเสมอครับไม่ว่าจะเรื่องอะไร แล้วผมก็ได้มารู้ว่าเธอเปิดใจให้ผมคนเดียวจริงๆ เธอไม่ได้คุยกับใครเลย มันกลายเป็นว่าผมทำทุกอย่างที่มันกำลังจะดีนั้นพังลงไปต่อหน้าเลยครับ ตอนนี้ผมคิดถึงเธอมาก ตอนนี้ผมคิดว่ามันคงไม่มีทางแล้วครับที่เธอนั้นจะมารู้สึกดีกับผมอีก แต่เป็นผมฝ่ายเดียวที่ยังทรมาณเมื่อนึกถึงเขา เพราะว่าผม "ไม่รู้จะเจอคนแบบนี้อีกได้ที่ไหน" ผมคิดว่ายังคงจมปลักกับเธอไปอีกนานเลยครับ ผมควรที่จะทำยังไงดีถึงจะหลุดพ้นจากตรงนี้ได้ครับ ? ขอขอบคุณเพื่อนๆล่วงหน้าด้วยนะครับ แชร์ประสบการณ์กันได้นะครับ ผมรออ่านทุกคำปรึกษาอยู่ครับมันอาจจะทำให้ผมเป็นคนใหม่ได้ ขอบคุณมากครับ..