เราคบชายต่างชาติเชื้อสายอาหรับคนหนึ่ง ตอนเราเดินทางไปทำงานต่างประเทศ

เขาทำงานสายการบินตะวันออกกลางสายการบินหนึ่ง ส่วนเราทำงานรัฐบาลไทยระหว่างประเทศองค์กรหนึ่ง

ตอนนั้นเขาทำหน้าที่ต้อนรับและดูแลคณะทำงานของเรา เราเองก็มีหน้าที่ต้องประสานงานกับเขา แต่ก็คุยกันไม่กี่ประโยค เสร็จงานก็แยกย้ายจากกันไป

แต่ก็ไม่คิดว่าหลังจากนั้น8เดือน เขาทักแชททางWhatsApp มาสวัสดีปีใหม่ตอนวันปีใหม่ เพราะมีเบอร์และอีเมลเราตั้งแต่วันที่เจอกันวันนั้น เขาเมมเบอร์เราไว้ตั้งแต่วันนั้นแล้ว

เราแค่อวยพรกัน ไม่ได้คุยอะไรต่อ จนเขาทักแชทมาอีกที 2เดือนหลังจากนั้น เริ่มคุยกันมากขึ้นจนปัจจุบันเราคบกันได้ 6เดือนกว่าๆ

ด้วยความที่อายุใกล้กัน ทำให้คุยกันเหมือนเพื่อน
2อาทิตย์แรกที่รู้จัก เราคุยกันผ่านแชทและวิดีโอคอลทุกวัน วันละ5-6ชั่วโมง เหมือนช่วงโปรโมชั่นของคนเริ่มคบกันทั่วไป

หลังจากนั้น เราคุยกันน้อยลง ผ่านแชทอย่างเดียว ไม่เคยวิดีโอคอลอีกเลย (จนตอนนี้)

บางครั้งคุยวันเว้นวัน บางครั้งเว้นสามวันถึงคุย นานสุดไม่คุยกัน2อาทิตย์

แบบถามไปตอบมา ถามมาตอบไป ซึ่งส่วนใหญ่เรามักจะเป็นฝ่ายทักไปก่อนเสียมากกว่า

สาเหตุที่ไม่ค่อยคุยกัน จนมีครั้งหนึ่งตัดสินใจจะไม่คบต่อแล้ว ก็มาจากเวลาประเทศของเราไม่ตรงกันและเวลาทำงานของเขาที่ไม่เป็นเวลา

เขาต้องทำงานวันละ12ชั่วโมง
เปลี่ยนกะทุก2อาทิตย์
แล้วทุก2อาทิตย์ เวลาก็เปลี่ยนอีก

2อาทิตย์แรก เช้า (3เวลา)
05:00-17:00น.
09:00-21:00น.
11:00-23:00น.
2อาทิตย์หลัง บ่าย (3เวลา)
17:00-05:00น.
21:00-09:00น.
23:00-11:00น.

ช่วงแรก เวลาเขาหายเงียบไป เขามักให้เหตุผลเสมอว่า เหนื่อยกับงาน พอกลับบ้านเลยอยากนอนพักผ่อน

เรามารู้ทีหลังว่า ช่วง2อาทิตย์ที่คุยกันทุกวันได้นั้น เพราะเขาอยากรู้จักเรา เลยเลือกอดนอนเพื่อคุยกับเรา ต่อมามันฝืนไม่ไหว ลำพังเปลี่ยนกะสลับเวลาก็นอนยากอยู่แล้ว เลยเลือกที่จะนอนมากกว่าคุย เพราะเริ่มมีปัญหาสุขภาพแล้ว

แม้เราจะไม่เชื่อใจเขาเต็มร้อย แต่ก็อยากให้โอกาสทั้งตัวเราและเขา จะลองคบให้ถึงที่สุดก่อน ถ้าไม่ไหวก็จะไม่ฝืน

ทบทวนและทำความเข้าใจเขาใหม่ ความคาดหวังเลยน้อยลง เราเองก็ไม่ใช่คนที่ต้องคุยทุกวัน หรือต้องตามจิก มันเลยทำให้ยังคบกันต่อได้

เราคบกับแบบต่างคนต่างยังมีพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองค่อนข้างสูงมาก

ส่วนใหญ่คุยกันเรื่องความห่วงใยสุขภาพของเขา และเล่าเรื่องชีวิตของเราให้เขาฟังบ้าง

ต่อมาครบ3เดือนที่คุยกัน เขาขยับความสัมพันธ์ให้เราเป็น “คนรัก” โดยไม่เรียกแฟน

แต่การคุยกันก็ยังมีระยะห่างเหมือนเดิม เพิ่มเติมมานิดเรื่องนัดเดทแรก เขาบอกว่าอยากเจอเรา แต่เขาก็มีเงื่อนไขอีกว่า “เราบินไปหาเขาเป็นไปได้มากกว่าให้เขาบินมาหาเรา” เพราะเขาหยุดงานยากมาก ขนาดป่วยยังไม่ลาเลย ยกเว้นลุกจากที่นอนไม่ไหวจริงๆ ซึ่งไม่บ่อยนัก

ปีหนึ่งเขาสามารถลาพักผ่อนได้30วัน แต่ความเป็นจริงแล้ว หยุด7วัน ก็เยอะแล้ว ถ้าได้หยุดเขาก็ต้องเอาไว้กลับบ้านไปหาแม่ (บ้านกับที่ทำงานอยู่คนละประเทศ)

เราทั้งเลี่ยงและยื้อการนัดเจอกันเดทแรกอยู่หลายครั้ง จนไม่สามารถพูดให้เขาเป็นฝ่ายเดินทางมาหาเราก่อนได้แน่นอนแล้ว

พอครบ6เดือนที่ได้คบกัน เราเลยตัดสินใจเป็นฝ่ายซื้อตั๋วเครื่องบิน จองโรงแรม ทำวีซ่า เดินทางไปหาเขาด้วยเงินตัวเองทุกบาททุกสตางค์ เป็นเวลา1อาทิตย์

แม้เขาสามารถซื้อตั๋วลดราคาให้เราได้เพราะเขาทำงานสายการบิน แต่เขาก็ไม่เคยเอ่ยปาก

หรือเขาเป็นคนพื้นที่ สามารถจองหรือแนะนำโรงแรมได้ แต่เขาก็ไม่เคยเอ่ยปาก

หรือแม้แต่เขาจะรับรองวีซ่าให้เราได้ แต่เขาก็ไม่เคยเอ่ยปาก

เราทำทุกขั้นตอนด้วยตัวเอง เขาแค่นับวันรอเราเท่านั้น

เขาไม่เคยเอ่ยปากเรื่องการออกค่าใช้จ่ายให้เราเลย
มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น วันที่เราถ่ายรูปตั๋วให้เขาดูเที่ยวบิน (เราซื้อเงินสดผ่านเค้าเตอร์) แต่ไม่ได้ส่งบิลราคาตั๋วให้ เขาถามมาคำเดียวว่า “ตั๋วราคาเท่าไหร่ เราซื้อไปเท่าไหร่” เราอยากวัดใจ เลยตอบปัดไปว่า “ซื้อมาแล้ว” แล้วมันก็จบบทสนทนาจริงๆ (ปากหนักไปหน่อย555)

จนวันเราเดินทางไปถึง เราไปถึงตอนดึก เขาขอลางาน1ชั่วโมง ขับรถมารับเราจากสนามบินไปส่งโรงแรม ส่งเสร็จก็กลับไปทำงานต่อ เลิกงานตอนเช้าวันรุ่งขึ้น เขากลับบ้านไปเอาเสื้อผ้าแล้วก็กลับมาหาเราที่โรงแรม

เขาได้หยุดงาน 4วัน เพราะตรงกับวันหยุดของประเทศที่ประกาศให้ทั้งภาครัฐและเอกชนหยุด

ช่วงนี้เราได้มีเวลาอยู่ด้วยกันวันละ24ชั่วโมง ใช้ชีวิตอยู่แต่ในห้อง เขาไม่พาเราออกไปเที่ยวเลย พาออกไปเฉพาะซื้ออาหารใกล้โรงแรม

เขาเป็นตัวเองให้เราเห็นและให้เราเรียนรู้ (ซึ่งบางอย่างก็ไม่รู้ว่าจริงหรือลองใจ?!)

กิจกรรมตลอดวันหยุด4วัน ได้แต่นอนดูหนังฟังเพลงจากทีวี (เจอหนังเรื่องไหนเพลงไหนที่ชอบจะบอกว่าชอบนี้นะ) นอนดูซีรี่ย์เรื่องที่ชอบจากยูทูปไลฟ์ นอนเล่นเกมที่โหลดแอฟไว้บนโทรศัพท์สารพัดเกม (ทำอาหาร เตะบอล ตีกอล์ฟ ตีแบด ฯลฯ) ร้องเพลง บางทีก็ตั้งใจร้องเพราะ บางทีก็ตั้งใจแหกปากร้องลั่น เล่นเฟส เปิดรูปถ่ายที่เคยไปเที่ยวให้ดู หิวก็กิน ถ้าไม่ลงไปซื้อก็สั่งมาส่ง ง่วงก็นอน

อาบน้ำมั่งไม่อาบมั่ง หน้าล้างมั่งไม่ล้างมั่ง ฟันแปรงมั่งไม่แปรงมั่ง (อันนี้คือแกล้ง หรือซกม๊กก็ไม่แน่ใจ ?!)

รุ่งอีกวัน เขาก็ตื่นเช้าแต่งตัวไปทำงานช่วงสาย (ผิดคนละคนกับ4วันก่อนมาก...แต่งตัวเนี้ยบกริบมาก)

เขาปล่อยเราอยู่โรงแรมคนเดียว แล้วบอกเราว่า ถ้าอยากออกไปไหน ใกล้โรงแรมมีรถไฟฟ้า (คือไร ให้นั่งรถไฟฟ้าไปเอง ให้เที่ยวคนเดียว งี้เหรอ? ... อย่าคิดว่าไม่กล้า555) แล้วมันก็เป็นวันแรกที่เราได้เที่ยว และต้องเที่ยวคนเดียวด้วย ซึ่งก็เที่ยวและชอปปิ้งเพลินมาก ตั้งแต่บ่ายโมงยัน4ทุ่ม จนโดนส่งข้อความถามอยู่โรงแรมหรืออยู่ข้างนอก

5ทุ่ม เขาเลิกงานกลับมา เห็นสภาพแล้ว หมดสภาพมาก เหนื่อยจริงอะไรจริง และหิวโซมาก ดีหน่อยที่เราซื้ออาหารมาจากข้างนอกเผื่อไว้

เขาเล่าให้ฟังว่า เวลาทำงานจะเป็นสภาพนี้ทุกวันนะ ที่วันก่อนไม่เห็น เพราะกลับบ้านไปก่อน ได้กินได้อาบน้ำก่อนมาหาเลยดูดีขึ้นมาหน่อย แต่ถ้าทุกวันตลอดเวลาทำงาน12ชั่วโมง มันจะยุ่งมาก บางทีแทบไม่มีเวลาพักเข้าห้องน้ำ หรือกินข้าว ถ้ามีเวลาได้กิน ก็ต้องรีบกิน เอาแน่เอานอนไม่ได้ ขึ้นอยู่กับจำนวนผู้โดยสารว่ามากน้อยแค่ไหน (ซึ่งไม่เคยน้อย)

หลังจากกินเสร็จก็เนียนไม่อาบน้ำ ล้างแค่หน้า แปรงแต่ฟัน ตั้งนาฬิกาปลุกเตือน5รอบ ห่างรอบละ5นาที เปิดทีวีกรอกหู เดินขึ้นเตียง แล้วหลับเป็นตาย

เช้าต่อมา เขาตื่นเช้าอาบน้ำแต่งตัวออกไปทำงานเหมือนเมื่อวาน แต่วันนี้ เราต้องเดินทางกลับ แน่นอน เขาไม่สามารถมารับเราที่โรงแรมพาไปส่งสนามบินได้

เพราะตอนขามาถึง ถึงกลางดึก ยังพอขอลาได้
แต่ขากลับ เวลาออกจากโรงแรมเป็นกลางวัน โอกาสลาแทบเป็นศูนย์

เขาบอกให้เรานั่งแท๊กซี่ไปเอง แล้วจะรอส่งขึ้นเครื่อง ซึ่งมีเวลาส่งเพียง3นาทีเท่านั้น!!! เพราะขอลาเวลางานมาได้10นาทีเท่านั้น!!!!!

ระหว่างใช้ชีวิตใกล้ชิดกัน1อาทิตย์ เรารู้ว่าเวลาน้อยมาก แต่ทำไมรู้สึกผ่อนคลาย สบายใจ เหมือนมาพักผ่อน แม้ไม่ได้ออกไปไหนกัน เราได้เป็นตัวของตัวเองโดยไม่แอ๊บ แม้พูดกันน้อยแต่ก็ได้เห็นอีกด้านของกันมากขึ้น

แล้วตลอดเวลา1อาทิตย์นี้
เขาไม่ได้ล่วงเกินเราด้วยการมีเซ็กส์ (มากสุด กอด หอม จูบ ซึ่งเขาขออนุญาตก่อน)
เขาวางแผนเรื่องมีลูกกับเรา (เขาพูดจริงจังมาก แต่ยังไม่พูดถึงแผนแต่งงาน)
เขาบอกเมนูอาหารที่เขาชอบกิน เปิดยูทูปให้เราดู แล้วบอกให้เราไปหัดทำ

เขาไม่ได้ออกค่าเดินทางให้เรามาหาเขาครั้งนี้ แม้ค่าโรงแรมที่พักด้วยกัน และค่าแท๊กซี่จากโรงแรมไปสนามบิน

เขาจ่ายเพียงค่าอาหารที่เรากินได้กินด้วยกันเท่านั้น

แต่เราไม่ได้รู้สึกเสียดายเวลาหรือเงินที่เราเสียไปเลย

คือ...ที่เราเล่ามาทั้งหมดอาจจะพาออกทะเลไปซะไกลจากหัวข้อกระทู้ เราแค่อยากเล่าพฤติกรรมของเขาเพื่อประกอบการตัดสินใจในการแสดงความคิดเห็นและแนะนำเราเท่านั้นค่ะ

เราไม่ได้คิดมากเรื่องเป็นฝ่ายเดินทางไปหาเขาก่อน และต้องเป็นคนออกเงินค่าเดินทางเองทั้งหมด เพราะถ้าคิด เราคงปฏิเสธไม่เดินทางไปหาเขา ตั้งแต่บอกเขาตอนจองตั๋วและจองโรงแรมแล้วเขาทำเฉยแล้ว

เราไม่ได้อยากมีแฟนหรือผ(ัว)จนตัวสั่น เราแค่อยากลองใจผู้ชายคนนี้ ก่อนตัดสินใจไป เราคิดไตร่ตรองรอบคอบแล้ว

ผลออกมาทางดี หรือร้าย เรายอมรับมันได้

แต่เท่าที่คุยมา6เดือนกว่าๆ เราก็เชื่อมั่นในตัวเขาประมาณหนึ่ง

เราคิดว่า บางทีเขาอาจมีปัญหาเรื่องเงินแต่เราไม่รู้ก็ได้

ตั้งแต่คุยกันมาเราไม่เคยก้าวก่ายกันเรื่องนี้ ไม่เคยพูดถึงเรื่องเงิน ทรัพย์สิน หรือฐานะ

แม้การงานดีแต่เราไม่เคยอยากรู้เรื่องเงินเดือน เงินเดือนอาจจะสูง แต่ค่าครองชีพก็สูงมากเหมือนกัน

เราจึงไม่รู้ว่า เขามีปัญหานี้ไหม
เราคิดแค่ว่า เราพร้อมไปหาเค้าได้ เราเลยไป

หลังจากเรากลับมา ก็ยังติดต่อกันปกติ แชทหากันเหมือนเดิม ไม่ได้คุยทุกวัน ไม่ได้รู้เรื่องส่วนตัวเพิ่มขึ้น
แต่เวลาคุยกันมันมีระดับความสนิทและห่วงใยกันเพิ่มขึ้นกว่าเดิม

บางครั้ง ห่วงจนกลายเป็นหวง (เขานะ...ไม่ใช่เรา)

คุณคิดว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนยังไงคะ?!

บางทีความคิดเห็นและคำแนะนำจากหลายท่าน อาจทำให้เราเห็นอีกมุมมองหนึ่งที่ต่างออกไป