กระทู้​สำหรับคนที่ท้อใจ ท้อเเท้เเละสิ้นหวัง

ผมเป็นอีกคนหนึ่ง ที่เคยผ่านชีวิตเรื่องราว ต่างๆ ในอดีต ผมเกิดขึ้นในบ้าน ที่มีฐานะ ปานกลาง ใช้ชีวิตออกไปทางสุขสบาย เรียนในโรงเรียนดีๆ มีชีวิตครอบครัวที่สุขสมบูรณ์ ตื่นเช้ามา เวลาที่ไปโรงเรียนทุกเช้า แม่จะทำกับข้าวใส่กล่อง เพื่อไปกินบนรถแล้วพ่อผมเป็นคนขับ มันเป็นช่วงเวลาที่ผมไม่อยากจะลืม แต่มาวันหนึ่ง สภาพเศรษฐกิจ และปัจจัยอื่นๆ เข้ามาเป็นต้นเหตุ ให้ชีวิตครอบครัวของผม ต้องจบลง ตอนผมอายุที่ 10 ขวบ ผมกำลังนั่งเรียนอยู่ ที่โรงเรียน ผมก็ได้ยินเสียงคุณครู เรียกผมให้ออกไปพบแม่ บอกว่าแม่มารับกลับบ้าน ช่วงนั้นเป็นเวลาประมาณบ่ายโมง แม่มารับผมกลับบ้าน แบบเร่งด่วน หลังจากขับรถออกจากโรงเรียน แม่ก็พาผมไปที่ไหนสักแห่งหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่า วันนั้น จะเป็นการยุติชีวิตครอบครัวของผม สถานที่นั้นคือเขตบึงกุ่มแม่กับพ่อไปหย่ากันแล้วผมก็ต้องย้ายออกจากโรงเรียน เพื่อย้ายไปอยู่บ้านลุงที่จังหวัดนครศรีธรรมราช การใช้ชีวิตของผมเปลี่ยนไป เยอะมากจากเด็กที่ ได้เรียนโรงเรียนดีๆ กลับต้องกลาย มาเรียนโรงเรียนวัด ซึ่งการใช้ชีวิตผิดไปจากเดิมมาก ตกเย็นเวลาเลิกเรียน ผมลงมานั่งอยู่หน้า ตึกผมเห็นครอบครัวคนอื่นเขาเดินจูงมือกันแบบพ่อแม่ลูก ผมนั่งร้องไห้คนเดียว ก่อนกลับบ้าน ผมคิดถึงชีวิตแบบเก่าๆ ชีวิตที่มีแต่เสียงหัวเราะตอนเช้า ถึงมันจะไม่ใช่ครอบครัวที่ร่ำรวยมหาศาล แต่ช่วงเวลานั้น เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมากที่สุดในชีวิต หลังจากเรียนจบที่นครศรีธรรมราชผมก็ต้องย้าย ไปอยู่บ้านป้าที่หาดใหญ่ และชีวิตก็เดิมๆต่อไปแบบเรื่อยๆ ผมเองทำงานเองตั้งแต่เด็ก ทำทุกวิถีทางเพื่อได้เงินมา เริ่มตั้งแต่ ไปยืนอยู่ชั้นล่างของตลาดกิมหยง เพื่อเรียกลูกค้าหรือพาลูกค้าขึ้นไปซื้อของที่ชั้นบน ของตลาดกิมหยง เพื่อได้ส่วนแบ่งจากการขายของ แล้วมาใช้จ่าย ในบ้าน ซึ่งมีแค่แม่กับผม ผมจับนู่นชนนี่ ถามว่าชีวิตเหนื่อยไหม ผมบอก เลยว่า เหนื่อยมาก และท้อที่สุดในชีวิต มีหลายครั้งที่ผมต้องนั่งร้องไห้น้อยใจตัวเอง มองครอบครัวคนอื่น รู้สึกอิจฉาที่เขาเกิดมาในครอบครัวที่ดีคำว่าดีของผมได้ที่นี้ ไม่ได้หมายถึงเงินทอง แต่เป็นครอบครัวที่รักใคร่ปรองดอง ซึ่งผมไม่เคยมีถึงจะมีแต่ก็นานมากแล้ว ผมคิดหลายครั้ง ถ้าจะให้ผม ต้องทำงานหนักและเหนื่อยขนาดนี้ สู้ให้ผมเกิดมาในครอบครัว ที่เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิดเลยยังจะดีกว่า จะให้ผมเกิดมาในครอบครัวที่ดี ที่มีความอบอุ่นเพื่ออะไร ทุกครั้งผมบอกกับตัวเองว่า พรุ่งนี้ผมจะต้องมี เหมือนที่คนอื่นเขามี อีกไม่นานเราก็มีชีวิตครอบครัวที่ดี มีเพื่อนฝูงที่รักใคร่ ผมใช้ชีวิตอยู่ที่หาดใหญ่ เป็นเวลา 3 ปี ผมก็ได้กลับมาใช้ชีวิตอยู่ที่กรุงเทพอีกครั้งหนึ่ง ขึ้นมาอยู่กรุงเทพผมทำงานหนัก ในช่วงปีแรกผมทำทุกอย่างที่ได้เงินมา แต่ก็มีปัญหาเข้ามาทำให้ผมต้องเสียเงินไป ผมท้อมาก ผมใช้ชีวิตเหมือนคนที่ไม่มีอะไร และไม่มีวันที่จะมีอะไร หรือไม่มีวันฟื้น ใช้ชีวิตแบบนั้นไปเรื่อยๆ เริ่มเก็บเงินทีละนิด เก็บเล็กผสมน้อย จนเริ่มฟื้น แต่กว่าจะฟื้นได้ก็หนักพอตัว เหนื่อยท้อแท้และสิ้นหวัง แต่มาวันนี้ ผมเองได้พิสูจน์ ตัวเอง ว่าผมก็ทำได้ ทุกวันนี้ผมมีเงินเก็บจำนวนนึง และสามารถใช้ชีวิตแบบที่ผมเคยใช้ในอดีต ได้ ผมไม่มีอะไรมากผมแค่อยากจะบอกสำหรับคนที่กำลังท้อ และสิ้นหวังว่าคุณอย่าท้อเลย โอกาสมีสำหรับทุกคน ขอแค่คุณอย่าหยุดทำ คนเรามีล้มต้องมีลุก ไม่ต้องกลัว ผมเองจะอยู่ข้างๆพวกคุณเสมอ