บันทึกบทเรียนที่ยากลำบาก
ฉันคิดว่าทุกคนคงมีบทเรียนที่แสนยากลำบากทุกคน ซึ่งระดับความยากลำบากของแต่ละคนต่างกัน และวิธีการผ่านบทเรียนนั้นก็ต่างกันไป
ฉันมีทัศนคติต่อความรัก คือ
"การที่เราซื่อสัตย์ เชื่อใจ ไว้ใจ ต่อความรัก เราจะได้มันกลับมา" และ
"การให้สิ่งที่ดีๆ ต่อคนที่เรารักเราจะได้มันกลับมาเช่นกัน"
แต่แล้วมันก็ไม่เป็นอย่างที่ฉันคิด เมื่อความรักของฉันมันได้จบลง....
ความเจ็บปวดมันได้เกิดขึ้น
รู้ว่าการนอนหลับไปทั้งน้ำตา
ความเจ็บปวด ทุกข์ใจ มันเป็นยังไง?
ซึ่งได้แต่เคยปลอบเพื่อนไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง จนวันนี้ "จุดจบของความรัก" มีคำถามมากมายในหัวของฉัน
"ทำไมการซื่อสัตย์ต่อคนที่ฉันรัก....ฉันไม่เคยได้มันกลับมา แม้จะให้โอกาศ แต่ก็ไม่เคยได้ความซื่อสัตย์นั้นมา"
ฉันพยายามหาคำตอบ...! ฉันไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น หรือจริงๆแล้วฉันไม่ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นกันแน่ ว่าจริงๆแล้ว
" เขาไม่ได้รักเรา"
ฉันมุดหัวอยู่ในบ้าน จมปลักกับเรื่องเดิมๆ
ฉันเริ่มโทษตัวเอง...ว่าฉันคงไม่ดีพอใช่ไหม? เขาถึงต้องมีคนอื่น ฉันรักเขาไม่มากพอหรอ ฉันทำอะไรผิด? ฉันวนเวียนความคิดเดิมๆซ้ำไป ซ้ำมา ก็ไม่ได้คำตอบ ฉันเริ่มอยากออกไปจากวนลูปนี้.
จนวันหนึ่งฉันได้คุยกับคนๆนึ่ง....
เขาบอกฉันว่า....มันคือบทเรียนที่แสนยากลำบาก
จริงๆแล้ว มันคือ"ความกลัว" "เธอกลัวการอยู่คนเดียว"เธอไม่กล้าพอ ที่จะเผชิญหน้า และยอมรับมันต่างหาก ถึงทำให้ทุกข์ใจอยู่อย่างนั้น เธอให้มันควบคุมจิตใจของเธอเอง "ความกล้า" เท่านั้นที่จะหลุดออกมาได้
ฉันออกจากการมุดหัวอยู่ในบ้านฉันออกมาเจอผู้คน ฉันคิดว่าควรเริ่มต้นทำในสิ่งทีฉันกลัวที่ละอย่าง
ฉันไม่ชอบไปเที่ยวคนเดียว เพราะฉันกลัว และฉันเป็นพวกชอบหลงทาง ขนาดเส้นทางที่บ้านตัวเอง ยังบอกเพื่อนไม่ถูกเลย และแล้วมันก็คือจุดเริ่มต้น ฉันออกเดินทางไปเที่ยวคนเดียวครั้งแรก ระว่างทางฉันได้เพื่อนใหม่เขาต่างช่วยเหลือฉัน โดยที่เขาไม่รู้จักฉัน มันคือมิตรภาพดีๆ ที่อยู่รอบตัวเรา บางครั้งเราอาจมองไม่เห็นมัน ถ้าเราไม่ได้สัมผัส การเดินทางไปคนเดียวมันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด แถมทำให้ฉันรู้สึกสนุก และตื่นเต้น
ฉันไม่ชอบปั่นจักรยาน เพราะฉันกลัวล้ม เซึ่งตอนเด็กเท้าฉันมันเคยเข้าไปซี่ล้อรถจักรยาน ครั้งแรกที่ปั่น เหมือนปั่นไปร้องไห้ไป ไปได้นิดเดียวก็เหนื่อยแล้ว แต่ตอนนี้ปั่นได้เป็น10ๆ กิโล แล้วนะ
ฉันไม่ชอบกินผัก เพราะกลัวมันขม ฉันเริ่มหัดกินผัก บางอย่างมันก็ไม่ได้ขมอย่างที่คิด ตอนนี้ฉันกินได้หลายอย่างแล้ว มันก็อร่อยดีนะ
ฉันไม่ชอบขับรถกลางคืน เพราะฉันกลัวผี เวลาลงเวร หรือขึ้นเวรตอนนี้ฉันขับได้โดยไม่ต้องโทรคุยกับใคร ไม่ให้ใครมารับ ตอนนี้ฉันขับได้แล้วนะ
ฉันไม่ชอบขับรถยนต์ เพราะฉันกลัวรถชน ตอนนี้ฉันเริ่มขับไปไหนมาไหนคนเดียวได้แล้วนะ
จริงๆแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน มันคือบทเรียน
ที่แสนยากลำบาก จริงๆ นั้นแหละ มันทดสอบว่าฉันจะผ่านมันไปได้ หรือไม่?
ตอนนี้ฉันตอบได้เลยว่าฉันผ่านมันมาได้แล้วนะ ถึงแม้จะใช่เวลาหลายเดือน ใช่ความพยายามมากหน่อย ระหว่างทาง มีเสียน้ำตาบ้าง แต่เชื่อเถอะ ถ้าคุณผ่านบทเรียนที่แสนยากลำบากของคุณมาได้ มันดีมากๆ ดีจริงๆ
คุณจะกลับไปขอบคุณสิ่งๆนั้น ที่ทำให้คุณแข็งแก่งขึ้นในวันนี้ เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่กำลังเจอ "บทเรียนที่แสนยากลำบาก" คุณผ่านไปได้แน่นอน สู้ๆนะค่ะ
. ทุกอย่างที่เกิดขึ้น บนโลกใบนี้ ไม่จำเป็นต้องไปตามหาเหตุผล สิ่งที่เกิดขึ้นล้วนมีเหตุผลของมันเสมอ เธอคงมีเหตุผลของเธอเช่นกัน
ขอบคุณบทเรียนที่แสนยากลำบากนี้ ที่ทำให้ฉันกล้าที่จะเผชิญกับสิ่งที่ฉันกลัว และจัดการกับอุปสรรคที่เกิดขึ้นได้ ทำให้ใจฉันแข็งแกร่งขึ้น และที่สำคัญทำให้ฉันกลับมารักตัวเองมากขึ้น และการรักตัวเองของฉันจะไม่ทำให้ใครเจ็บปวด ...
ปล.ฉันไม่โทษ ไม่โกรธ กับสิ่งที่เธอทำ เธอคงมีเหตุผลของเธอ ฉันขอให้เธอมีความสุขในทุกๆวันกับคนที่เธอรัก
บทเรียนที่แสนยากลำบาก
ฉันคิดว่าทุกคนคงมีบทเรียนที่แสนยากลำบากทุกคน ซึ่งระดับความยากลำบากของแต่ละคนต่างกัน และวิธีการผ่านบทเรียนนั้นก็ต่างกันไป
ฉันมีทัศนคติต่อความรัก คือ
"การที่เราซื่อสัตย์ เชื่อใจ ไว้ใจ ต่อความรัก เราจะได้มันกลับมา" และ
"การให้สิ่งที่ดีๆ ต่อคนที่เรารักเราจะได้มันกลับมาเช่นกัน"
แต่แล้วมันก็ไม่เป็นอย่างที่ฉันคิด เมื่อความรักของฉันมันได้จบลง....
ความเจ็บปวดมันได้เกิดขึ้น
รู้ว่าการนอนหลับไปทั้งน้ำตา
ความเจ็บปวด ทุกข์ใจ มันเป็นยังไง?
ซึ่งได้แต่เคยปลอบเพื่อนไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง จนวันนี้ "จุดจบของความรัก" มีคำถามมากมายในหัวของฉัน
"ทำไมการซื่อสัตย์ต่อคนที่ฉันรัก....ฉันไม่เคยได้มันกลับมา แม้จะให้โอกาศ แต่ก็ไม่เคยได้ความซื่อสัตย์นั้นมา"
ฉันพยายามหาคำตอบ...! ฉันไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น หรือจริงๆแล้วฉันไม่ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นกันแน่ ว่าจริงๆแล้ว
" เขาไม่ได้รักเรา"
ฉันมุดหัวอยู่ในบ้าน จมปลักกับเรื่องเดิมๆ
ฉันเริ่มโทษตัวเอง...ว่าฉันคงไม่ดีพอใช่ไหม? เขาถึงต้องมีคนอื่น ฉันรักเขาไม่มากพอหรอ ฉันทำอะไรผิด? ฉันวนเวียนความคิดเดิมๆซ้ำไป ซ้ำมา ก็ไม่ได้คำตอบ ฉันเริ่มอยากออกไปจากวนลูปนี้.
จนวันหนึ่งฉันได้คุยกับคนๆนึ่ง....
เขาบอกฉันว่า....มันคือบทเรียนที่แสนยากลำบาก
จริงๆแล้ว มันคือ"ความกลัว" "เธอกลัวการอยู่คนเดียว"เธอไม่กล้าพอ ที่จะเผชิญหน้า และยอมรับมันต่างหาก ถึงทำให้ทุกข์ใจอยู่อย่างนั้น เธอให้มันควบคุมจิตใจของเธอเอง "ความกล้า" เท่านั้นที่จะหลุดออกมาได้
ฉันออกจากการมุดหัวอยู่ในบ้านฉันออกมาเจอผู้คน ฉันคิดว่าควรเริ่มต้นทำในสิ่งทีฉันกลัวที่ละอย่าง
ฉันไม่ชอบไปเที่ยวคนเดียว เพราะฉันกลัว และฉันเป็นพวกชอบหลงทาง ขนาดเส้นทางที่บ้านตัวเอง ยังบอกเพื่อนไม่ถูกเลย และแล้วมันก็คือจุดเริ่มต้น ฉันออกเดินทางไปเที่ยวคนเดียวครั้งแรก ระว่างทางฉันได้เพื่อนใหม่เขาต่างช่วยเหลือฉัน โดยที่เขาไม่รู้จักฉัน มันคือมิตรภาพดีๆ ที่อยู่รอบตัวเรา บางครั้งเราอาจมองไม่เห็นมัน ถ้าเราไม่ได้สัมผัส การเดินทางไปคนเดียวมันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด แถมทำให้ฉันรู้สึกสนุก และตื่นเต้น
ฉันไม่ชอบปั่นจักรยาน เพราะฉันกลัวล้ม เซึ่งตอนเด็กเท้าฉันมันเคยเข้าไปซี่ล้อรถจักรยาน ครั้งแรกที่ปั่น เหมือนปั่นไปร้องไห้ไป ไปได้นิดเดียวก็เหนื่อยแล้ว แต่ตอนนี้ปั่นได้เป็น10ๆ กิโล แล้วนะ
ฉันไม่ชอบกินผัก เพราะกลัวมันขม ฉันเริ่มหัดกินผัก บางอย่างมันก็ไม่ได้ขมอย่างที่คิด ตอนนี้ฉันกินได้หลายอย่างแล้ว มันก็อร่อยดีนะ
ฉันไม่ชอบขับรถยนต์ เพราะฉันกลัวรถชน ตอนนี้ฉันเริ่มขับไปไหนมาไหนคนเดียวได้แล้วนะ
จริงๆแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน มันคือบทเรียน
ที่แสนยากลำบาก จริงๆ นั้นแหละ มันทดสอบว่าฉันจะผ่านมันไปได้ หรือไม่?
ตอนนี้ฉันตอบได้เลยว่าฉันผ่านมันมาได้แล้วนะ ถึงแม้จะใช่เวลาหลายเดือน ใช่ความพยายามมากหน่อย ระหว่างทาง มีเสียน้ำตาบ้าง แต่เชื่อเถอะ ถ้าคุณผ่านบทเรียนที่แสนยากลำบากของคุณมาได้ มันดีมากๆ ดีจริงๆ
คุณจะกลับไปขอบคุณสิ่งๆนั้น ที่ทำให้คุณแข็งแก่งขึ้นในวันนี้ เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่กำลังเจอ "บทเรียนที่แสนยากลำบาก" คุณผ่านไปได้แน่นอน สู้ๆนะค่ะ
. ทุกอย่างที่เกิดขึ้น บนโลกใบนี้ ไม่จำเป็นต้องไปตามหาเหตุผล สิ่งที่เกิดขึ้นล้วนมีเหตุผลของมันเสมอ เธอคงมีเหตุผลของเธอเช่นกัน
ขอบคุณบทเรียนที่แสนยากลำบากนี้ ที่ทำให้ฉันกล้าที่จะเผชิญกับสิ่งที่ฉันกลัว และจัดการกับอุปสรรคที่เกิดขึ้นได้ ทำให้ใจฉันแข็งแกร่งขึ้น และที่สำคัญทำให้ฉันกลับมารักตัวเองมากขึ้น และการรักตัวเองของฉันจะไม่ทำให้ใครเจ็บปวด ...
ปล.ฉันไม่โทษ ไม่โกรธ กับสิ่งที่เธอทำ เธอคงมีเหตุผลของเธอ ฉันขอให้เธอมีความสุขในทุกๆวันกับคนที่เธอรัก