ผมเรียนอยู่มหาวิทยาลัยครับ
เราเริ่มคุยกันเมื่อประมาณ 2 ปีก่อน หลังจากเลิกกับแฟนคนเก่า
แรกๆผมก็ไม่ได้ชอบเธอเท่าไหร่ แค่อยากทำความรู้จัก มีบางเรื่องที่ผมไม่ชอบในตัวเธอเหมือนกัน พอคุยกันได้ประมาณ 1 ปี เธอเริ่มบ่นๆกับเพื่อนของเธอ ว่าทำไมผมถึงยังไม่คบเธอเป็นแฟนเสียที ความรู้สึกของผมในขณะนั้นจะว่าชอบก็ได้ครับ (ผมคุยกับเธอแค่คนเดียว)
แต่ยังไม่ถึงขนาดจะขอคบกันเป็นแฟน เพราะผมมีปมจากแฟนคนก่อน เราคบกันมาเกือบ 4 ปี ผมเป็นคนบอกเลิกเธอ เพราะผมหมดรักเธอแล้ว "มาเริ่มเรื่องนี้ทำไม มาทำให้เค้ารักทำไม" คำพูดที่แฟนเก่าของผมพูดตอนเลิกกันมันยังก้องอยู่ในหัว ผมเลยอยากแน่ใจว่าผมจะรักเธอคนนี้ไปได้นานจริงๆ ( แย่ใช่ไหมครับ? ถ้ายังไม่พร้อมแล้วมาคุยกับเขาคนนี้ทำไม... ผมหลอกตัวเองว่าผมพร้อมมาตลอด )
หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็ได้บอกกับเธอคนนี้ว่า "เราเลิกคุยกันเถอะ เราไม่อยากทำให้เธอเสียเวลา ถ้าคุยกันแล้วสุดท้ายไม่ได้มีสถานะเป็นอะไรกัน"
แต่เธอบอกว่าเธอยอมรับได้ครับ ผมก็คุยกับเธอเรื่อยมาอีก 5 เดือน ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ผมก็ถามตัวเองตลอด ผมรู้สึกได้ว่าผมชอบเขามากขึ้นเรื่อยๆ จนความรู้สึกของผมมาชัดเจนตอนที่เขาต้องไปต่างประเทศประมาณ 3-4 เดือน ผมรู้สึกคิดถึงเขาทุกวัน (แต่ผมไม่เคยบอกเขานะครับ เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้....)
หลังจากเธอกลับมาความรู้สึกของผมมันเอ่อล้นมาก แต่พอผมได้เจอเธอ ผมรู้สึกว่าท่าทีที่เธอทำกับผมเปลี่ยนไปครับ ธรรมดาเราจะมีคำที่ใช้พูดกันสองคนเป็นพิเศษ แต่วันนั้นเธอใช้คำพูดเหมือนสมัยตอนเราเริ่มคุยกันแรกๆ ( ผมมารู้ทีหลังโดนบอกเลิก ว่าผมเข้าใจผิด เธอบอกว่าเธออายที่จะพูดในที่สาธารณะ. แต่ก่อนหน้าที่เธอจะไปตปท. ไม่ว่าจะที่ไหนเราก็ใช้คำพิเศษเสมอๆ ผมเลยคิดแบบนั้นไป )
แผนที่ผมวางไว้ว่าผมจะขอเธอเป็นแฟนก็เลยล้มไปครับ ผมไม่แน่ใจในความรู้สึกเธอ แต่ผมก็ไม่กล้าถาม เพราะกลัวคำตอบ
หลังจากนั้นเราก็คุยกันต่อเนื่องมาเรื่อยๆ อีก 3 เดือน ระหว่างนี้ท่าทีของเธอก็เหมือนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ประกอบกับเธอเริ่มจะว่างแล้ว ผมเลยอยากชวนเธอไปเที่ยวที่โรแมนติกสักหน่อย เพื่อขอเธอเป็นแฟนครับ แต่แล้วก็มีเหตุให้ผมไม่ว่างอยู่เรื่อยๆ (3สัปดาห์ได้) ผมจึงกะว่าจะพาเธอไปเที่ยวในต้นเดือน กย. ผมหาสถานที่ไว้แล้ว แต่ก่อนที่ผมจะได้นัดเธอ
เมื่อวันจันทร์ที่แล้ว.......
เธอได้บอกเลิกผม
เธอให้เหตุผลว่า อยากเลิกคุย คุยกันต่อสถานะเราก็ยังไม่ชัดเจนสักที
ผมเลยขอเธอเป็นแฟนเดี๋ยวนั้นเลย
แต่เธอว่า ความรู้สึกเธอไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอมีผมก็เหมือนไม่มี ตอนที่เธอไปต่างประเทศเธอได้อยู่คนเดียวมากขึ้น ได้รู้จักรักตัวเอง เธอไม่มีผมก็ไม่เห็นเป็นอะไร พอกลับมาผมก็ไม่ขอเธอเป็นแฟนสักที เธอเลยเหนื่อย
------------------
ผมรู้สึกแย่มากครับ
ถ้าผมทิ้งปมเรื่องแฟนเก่าเอาไว้ได้
ถ้าผมไม่ได้คิดมากเรื่องคำพูดที่เปลี่ยนไป
ถ้าผมมีเวลาว่างให้เธอก่อนหน้านี้แค่สัปดาห์เดียว
ถ้าผมกล้าจะพูดสิ่งที่ผมรู้สึกไปตรงๆ
วันนี้ผมคงไม่เสียเธอไป...
เจ็บมากครับ ตลอด2ปี ผมไม่เคยดูแลเธอเลย มีหลายครั้งที่ผมทำให้เธอเสียใจ แต่ไม่เคยได้ขอโทษเธอ
ผมอยากจะพูดตอนขอเธอเป็นแฟนว่า
"ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ต่อจากนี้เราจะดูแลเธออย่างดี เราจะไม่ทำให้เธอเสียใจเพราะเราอีกแล้ว เราจะรักเธอด้วยสุดความสามารถที่ผู้ชายคนนึงจะรักผู้หญิงคนนึงได้"
สุดท้ายผมก็ได้แต่พูดประโยคนี้อยู่ในใจ
ไม่มีแม้โอกาสได้บอกรักเธอแม้สักครั้งเดียว
ตอนนี้ในหัวของผมมีแต่ความเสียดาย
ผมรู้สึกแย่กับตัวเองมากที่ทำให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้น
ผมปล่อยให้ความรักของเธอถูกการกระทำของผมกร่อนลงทุกวันๆ
ผมปล่อยให้โอกาสครั้งแล้วครั้งเล่าที่เธอให้มาหลุดมือไปอย่างไม่น่าให้อภัย
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมจะจับมือเธอให้แน่นกว่านี้
ผมจะบอกให้เธอรู้ว่าผมรักเธอแค่ไหน
พึ่งจะรู้ว่าผมรักเธอมากขนาดนี้ก็ตอนที่เสียเธอไป
ช่วยแนะนำวิธีตัดใจ
+ ช่วยแนะนำเพลงสำหรับตัดใจด้วยครับ
ขอบคุณมากครับ -/\-
ถูกบอกเลิกมา... ควรทำใจอย่างไรดี ?
เราเริ่มคุยกันเมื่อประมาณ 2 ปีก่อน หลังจากเลิกกับแฟนคนเก่า
แรกๆผมก็ไม่ได้ชอบเธอเท่าไหร่ แค่อยากทำความรู้จัก มีบางเรื่องที่ผมไม่ชอบในตัวเธอเหมือนกัน พอคุยกันได้ประมาณ 1 ปี เธอเริ่มบ่นๆกับเพื่อนของเธอ ว่าทำไมผมถึงยังไม่คบเธอเป็นแฟนเสียที ความรู้สึกของผมในขณะนั้นจะว่าชอบก็ได้ครับ (ผมคุยกับเธอแค่คนเดียว)
แต่ยังไม่ถึงขนาดจะขอคบกันเป็นแฟน เพราะผมมีปมจากแฟนคนก่อน เราคบกันมาเกือบ 4 ปี ผมเป็นคนบอกเลิกเธอ เพราะผมหมดรักเธอแล้ว "มาเริ่มเรื่องนี้ทำไม มาทำให้เค้ารักทำไม" คำพูดที่แฟนเก่าของผมพูดตอนเลิกกันมันยังก้องอยู่ในหัว ผมเลยอยากแน่ใจว่าผมจะรักเธอคนนี้ไปได้นานจริงๆ ( แย่ใช่ไหมครับ? ถ้ายังไม่พร้อมแล้วมาคุยกับเขาคนนี้ทำไม... ผมหลอกตัวเองว่าผมพร้อมมาตลอด )
หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็ได้บอกกับเธอคนนี้ว่า "เราเลิกคุยกันเถอะ เราไม่อยากทำให้เธอเสียเวลา ถ้าคุยกันแล้วสุดท้ายไม่ได้มีสถานะเป็นอะไรกัน"
แต่เธอบอกว่าเธอยอมรับได้ครับ ผมก็คุยกับเธอเรื่อยมาอีก 5 เดือน ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ผมก็ถามตัวเองตลอด ผมรู้สึกได้ว่าผมชอบเขามากขึ้นเรื่อยๆ จนความรู้สึกของผมมาชัดเจนตอนที่เขาต้องไปต่างประเทศประมาณ 3-4 เดือน ผมรู้สึกคิดถึงเขาทุกวัน (แต่ผมไม่เคยบอกเขานะครับ เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้....)
หลังจากเธอกลับมาความรู้สึกของผมมันเอ่อล้นมาก แต่พอผมได้เจอเธอ ผมรู้สึกว่าท่าทีที่เธอทำกับผมเปลี่ยนไปครับ ธรรมดาเราจะมีคำที่ใช้พูดกันสองคนเป็นพิเศษ แต่วันนั้นเธอใช้คำพูดเหมือนสมัยตอนเราเริ่มคุยกันแรกๆ ( ผมมารู้ทีหลังโดนบอกเลิก ว่าผมเข้าใจผิด เธอบอกว่าเธออายที่จะพูดในที่สาธารณะ. แต่ก่อนหน้าที่เธอจะไปตปท. ไม่ว่าจะที่ไหนเราก็ใช้คำพิเศษเสมอๆ ผมเลยคิดแบบนั้นไป )
แผนที่ผมวางไว้ว่าผมจะขอเธอเป็นแฟนก็เลยล้มไปครับ ผมไม่แน่ใจในความรู้สึกเธอ แต่ผมก็ไม่กล้าถาม เพราะกลัวคำตอบ
หลังจากนั้นเราก็คุยกันต่อเนื่องมาเรื่อยๆ อีก 3 เดือน ระหว่างนี้ท่าทีของเธอก็เหมือนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ประกอบกับเธอเริ่มจะว่างแล้ว ผมเลยอยากชวนเธอไปเที่ยวที่โรแมนติกสักหน่อย เพื่อขอเธอเป็นแฟนครับ แต่แล้วก็มีเหตุให้ผมไม่ว่างอยู่เรื่อยๆ (3สัปดาห์ได้) ผมจึงกะว่าจะพาเธอไปเที่ยวในต้นเดือน กย. ผมหาสถานที่ไว้แล้ว แต่ก่อนที่ผมจะได้นัดเธอ
เมื่อวันจันทร์ที่แล้ว.......
เธอได้บอกเลิกผม
เธอให้เหตุผลว่า อยากเลิกคุย คุยกันต่อสถานะเราก็ยังไม่ชัดเจนสักที
ผมเลยขอเธอเป็นแฟนเดี๋ยวนั้นเลย
แต่เธอว่า ความรู้สึกเธอไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอมีผมก็เหมือนไม่มี ตอนที่เธอไปต่างประเทศเธอได้อยู่คนเดียวมากขึ้น ได้รู้จักรักตัวเอง เธอไม่มีผมก็ไม่เห็นเป็นอะไร พอกลับมาผมก็ไม่ขอเธอเป็นแฟนสักที เธอเลยเหนื่อย
------------------
ผมรู้สึกแย่มากครับ
ถ้าผมทิ้งปมเรื่องแฟนเก่าเอาไว้ได้
ถ้าผมไม่ได้คิดมากเรื่องคำพูดที่เปลี่ยนไป
ถ้าผมมีเวลาว่างให้เธอก่อนหน้านี้แค่สัปดาห์เดียว
ถ้าผมกล้าจะพูดสิ่งที่ผมรู้สึกไปตรงๆ
วันนี้ผมคงไม่เสียเธอไป...
เจ็บมากครับ ตลอด2ปี ผมไม่เคยดูแลเธอเลย มีหลายครั้งที่ผมทำให้เธอเสียใจ แต่ไม่เคยได้ขอโทษเธอ
ผมอยากจะพูดตอนขอเธอเป็นแฟนว่า
"ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ต่อจากนี้เราจะดูแลเธออย่างดี เราจะไม่ทำให้เธอเสียใจเพราะเราอีกแล้ว เราจะรักเธอด้วยสุดความสามารถที่ผู้ชายคนนึงจะรักผู้หญิงคนนึงได้"
สุดท้ายผมก็ได้แต่พูดประโยคนี้อยู่ในใจ
ไม่มีแม้โอกาสได้บอกรักเธอแม้สักครั้งเดียว
ตอนนี้ในหัวของผมมีแต่ความเสียดาย
ผมรู้สึกแย่กับตัวเองมากที่ทำให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้น
ผมปล่อยให้ความรักของเธอถูกการกระทำของผมกร่อนลงทุกวันๆ
ผมปล่อยให้โอกาสครั้งแล้วครั้งเล่าที่เธอให้มาหลุดมือไปอย่างไม่น่าให้อภัย
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมจะจับมือเธอให้แน่นกว่านี้
ผมจะบอกให้เธอรู้ว่าผมรักเธอแค่ไหน
พึ่งจะรู้ว่าผมรักเธอมากขนาดนี้ก็ตอนที่เสียเธอไป
ช่วยแนะนำวิธีตัดใจ
+ ช่วยแนะนำเพลงสำหรับตัดใจด้วยครับ
ขอบคุณมากครับ -/\-