ยังรักและหวังดี รักจนวันตาย
เรื่องมีอยู่ว่าตอนเราอายุ25ปี เรามีแฟนครบกันมาได้3ปี เรารักเขามากทั้งๆที่เขาไม่ใช่แฟนคนแรก แต่ด้วยความรักที่มันเป็นไปไม่ได้ พ่อแม่ไม่ชอบแฟนเรา เพราะฐานะแตกต่างกันและเขาก็มีครอบครัวมาก่อน สั่งให้เลิกกันตั้งแต่ครบกันได้3ปี ให้เราเลือกเลยระหว่างแฟนกับพ่อแม่ ถ้าเราเลือกไปอยู่กับเขา พ่อแม่ก็จะเสียใจ ถ้าเลือกพ่อแม่เขาเสียใจ แต่เราเสียใจมากกว่า เราเลยไม่เลือกอะไรทั้งนั้น เราเล่าให้เขาฟัง เขาบอกว่าทำให้พ่อแม่สบายใจดีแล้ว เราถามกลับไปแล้วเรื่องของเราล่ะ เขาก็บอกเขาเลือกและหยุดที่เราแล้ว ไม่ว่าจะเป็นยังไงเขาก็พร้อมจะรับมัน เราสงสารเขามาก ไม่รู้ว่าวันไหนเราจะได้มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันหรือมันไม่มีวันนั้นเลย แต่เราไม่รู้จะทำยังไง เราสับสน เรารักเขามาก ถ้ามีไม่เขาไม่รู้จะอยู่ได้มั้ย เราดื้อตาใสแอบครบกันต่อ พ่อแม่สั่งไม่ให้ออกบ้าน เราก็คุยโทรศัพท์กัน มีบางแอบหนีไปหาเขาทะเลาะกัน เหนื่อย มันไม่ความสุขเลยเป็นแบบเราสงสารเขามาก เป็นแบบมาตลอด1ปี จนเข้าปีที่4 เราหันหน้ามาคุยกันอย่างจริงจัง ว่าจะเขายังไงกับเรื่องของเราสองคน ผลที่ออกมาคือ เราสองคนหยุดความสัมพันธ์ลง เราบอกเขามีปัญหาอะไรปรึกษากันได้ เราอยู่ข้างๆไม่หายไปไหน เขาไม่พูดอะไรกับเราเลย เงียบจากนั้นวางสายไปเลย เราโทรกลับเขาก็ปิดเครื่อง โทรหาตลอดไม่ติด เขาเปลี่ยนเบอร์ไปแล้ว เปลี่ยนFacebook แต่ไม่เปลี่ยนที่ทำงาน แต่เราก็ไม่ไปยุ่งกับเขานะ เรายังคิดถึงเขาอยู่เสมอทุกวันทุกคืน ผ่านไป1ปี เราก็ไม่มีแฟนใหม่ ไม่ได้คุยกับใครเลย ส่วนเขาก็มีแฟนใหม่ไปแล้ว เราก็ยินที่เห็นเขามีความสุข มีคนรักเขาที่สามรถจะดูแล และรักเขา แต่เราก็ยังรักเขานะ ไม่น้อยไปกว่าแฟนใหม่เขาเลย จนตอนนี้ผ่านมา5ปี เรายังรักเขาอยู่ แต่รักในแบบหวังดี ไม่คิดครอบครอง เราไม่คิดจะครบใครแล้ว เราเหนื่อยที่ต้องปรับตัว ความคิดและอะไรหลายๆอย่างหาคนอื่นแล้ว เราว่าอยู่แบบดีแล้ว และอีกอย่างเราไม่อยากมีใครมาแทนที่หัวใจ ความรักที่เรามีให้เขาเลย เขาขอรักเขาจนวันตายของชีวิต
มีใครเป็นแบบนี้ คิดแบบนี้ บางมั้ยคะ ยังรักและหวังดี รักจนวันตาย
เรื่องมีอยู่ว่าตอนเราอายุ25ปี เรามีแฟนครบกันมาได้3ปี เรารักเขามากทั้งๆที่เขาไม่ใช่แฟนคนแรก แต่ด้วยความรักที่มันเป็นไปไม่ได้ พ่อแม่ไม่ชอบแฟนเรา เพราะฐานะแตกต่างกันและเขาก็มีครอบครัวมาก่อน สั่งให้เลิกกันตั้งแต่ครบกันได้3ปี ให้เราเลือกเลยระหว่างแฟนกับพ่อแม่ ถ้าเราเลือกไปอยู่กับเขา พ่อแม่ก็จะเสียใจ ถ้าเลือกพ่อแม่เขาเสียใจ แต่เราเสียใจมากกว่า เราเลยไม่เลือกอะไรทั้งนั้น เราเล่าให้เขาฟัง เขาบอกว่าทำให้พ่อแม่สบายใจดีแล้ว เราถามกลับไปแล้วเรื่องของเราล่ะ เขาก็บอกเขาเลือกและหยุดที่เราแล้ว ไม่ว่าจะเป็นยังไงเขาก็พร้อมจะรับมัน เราสงสารเขามาก ไม่รู้ว่าวันไหนเราจะได้มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันหรือมันไม่มีวันนั้นเลย แต่เราไม่รู้จะทำยังไง เราสับสน เรารักเขามาก ถ้ามีไม่เขาไม่รู้จะอยู่ได้มั้ย เราดื้อตาใสแอบครบกันต่อ พ่อแม่สั่งไม่ให้ออกบ้าน เราก็คุยโทรศัพท์กัน มีบางแอบหนีไปหาเขาทะเลาะกัน เหนื่อย มันไม่ความสุขเลยเป็นแบบเราสงสารเขามาก เป็นแบบมาตลอด1ปี จนเข้าปีที่4 เราหันหน้ามาคุยกันอย่างจริงจัง ว่าจะเขายังไงกับเรื่องของเราสองคน ผลที่ออกมาคือ เราสองคนหยุดความสัมพันธ์ลง เราบอกเขามีปัญหาอะไรปรึกษากันได้ เราอยู่ข้างๆไม่หายไปไหน เขาไม่พูดอะไรกับเราเลย เงียบจากนั้นวางสายไปเลย เราโทรกลับเขาก็ปิดเครื่อง โทรหาตลอดไม่ติด เขาเปลี่ยนเบอร์ไปแล้ว เปลี่ยนFacebook แต่ไม่เปลี่ยนที่ทำงาน แต่เราก็ไม่ไปยุ่งกับเขานะ เรายังคิดถึงเขาอยู่เสมอทุกวันทุกคืน ผ่านไป1ปี เราก็ไม่มีแฟนใหม่ ไม่ได้คุยกับใครเลย ส่วนเขาก็มีแฟนใหม่ไปแล้ว เราก็ยินที่เห็นเขามีความสุข มีคนรักเขาที่สามรถจะดูแล และรักเขา แต่เราก็ยังรักเขานะ ไม่น้อยไปกว่าแฟนใหม่เขาเลย จนตอนนี้ผ่านมา5ปี เรายังรักเขาอยู่ แต่รักในแบบหวังดี ไม่คิดครอบครอง เราไม่คิดจะครบใครแล้ว เราเหนื่อยที่ต้องปรับตัว ความคิดและอะไรหลายๆอย่างหาคนอื่นแล้ว เราว่าอยู่แบบดีแล้ว และอีกอย่างเราไม่อยากมีใครมาแทนที่หัวใจ ความรักที่เรามีให้เขาเลย เขาขอรักเขาจนวันตายของชีวิต