สวัสดีค่ะ เราเพิ่งเขียนกระทู้เป็นครั้งแรกถ้าไม่ดีตรงไหนขอโทษด้วยน่ะคะ อาจจะยาวหน่อยนะ
เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า เราเป็นผู้หญิง กำลังเรียนม.ปลาย เราได้เจอกับรุ่นพี่ทีรร.คนหนึ่ง แล้วรู้สึกชอบเขาตั้งแต่แรกเห็น แต่มันไม่ธรรมดาตรงที่รร.เรามันเป็นหญิงล้วนไง เราเลยมองว่ามันคงเป็นแค่ความรู้สึกธรรมดาเหมือนรุ่นน้องกับรุ่นพี่ปกติแหละ วันนั้นเป็นวันอาทิตย์เราเจอพี่เขาตอนกำลังซ้อมการแสดงวันภาษาไทยที่รร. พี่เขาออกแมนหน่อย แต่ก็เป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างใจดี เรียบร้อย เรามาช่วยงานที่รร.เหมือนกันเลยทำให้เจอพี่เขาวันแรกมันทำให้เราใจเต้นแรง แล้งก็เขิลบอกไม่ถูกเหมือนกัน เราไปขอเฟสกับไอจี พี่เขามา พี่เขาก็ให้น่ะตอนนั้นดีใจมากๆ พอได้มาตอนเย็นก็ทักไปคุยกับพี่เขา พี่เขาก็คุยกับเรา ตอนนั้นคงเป็นเพราะคุยตามมารยาทรึเปล่าก็ไม่รู้สิน่ะคะ แค่คิดว่าพี่เขาคุยก็ดีมากแล้ว หลังจากวันนั้นเราก็คุยกับพี่เขาเกือบทุกวัน แต่ก็เว้นระยะห่างไว้ แปลกน่ะคะก่อนหน้านี้ไม่เคยเจอพี่เขาตอนกินข้าวเที่ยงเลย ทุกวันนี้กลับเจอบ่อยมากๆจน ตกใจ แรกๆก็คิดว่าบังเอิน แต่พอเห็นเขาทุกวันเรายิ่งรู้สึกกลัว กลัวที่จะทัก กลัวที่จะคุยกับพี่เขา แม้แต่มองหน้าเรายังไม่กล้ามองเลยค่ะ รู้สึกต่างกับเวลาคุยกับพี่เขาในเเชทมากๆ เวลาเราคุยกัน เรามักจะชอบถามเชาก่อนบ่อยๆ ชวนเขาคุย กวนทรีนเขาบ้างเป็นบางครั้งแต่พออยู่ใกล้ๆกัน หรือบังเอินเดินผ่าน เรามักจะทำเหมือนไม่รู้จักพี่เขาตลอดเลย พี่เขาเองก็ไม่เคยทักเราก่อนเหมือนกันน่ะคะ คงเพราะพี่เขาไม่ได้คิดอะไรกับเราเลยไม่อยากทัก เราเจอกันตอนเที่ยงแทบทุกวันเลยค่ะ 5วันเจอกันทุกวัน ยกเว้นวันไหนคนเยอะพี่เขาจะไปนั่งอีกที่นึง แล้วก็จะเจอกันตรงร้านค้า แต่ก็เหมือนเดิมค่ะ คือไม่มีใครทักใคร หรือมองหน้ากัน เรื่องทั้งหมดนี้มันมาจากอะไรหรอคะ? เพราะอะไรเราถึงไม่กล้าเจอพี่เขาตรงๆ
ช่วยบอกเราหน่อยได้มั้ย?
#ขอบคุณน่ะคะ ที่เข้ามาอ่านกัน^^
เคยเก่งแต่ในแชทมั้ย เจอหน้าไม่กล้าคุย
เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า เราเป็นผู้หญิง กำลังเรียนม.ปลาย เราได้เจอกับรุ่นพี่ทีรร.คนหนึ่ง แล้วรู้สึกชอบเขาตั้งแต่แรกเห็น แต่มันไม่ธรรมดาตรงที่รร.เรามันเป็นหญิงล้วนไง เราเลยมองว่ามันคงเป็นแค่ความรู้สึกธรรมดาเหมือนรุ่นน้องกับรุ่นพี่ปกติแหละ วันนั้นเป็นวันอาทิตย์เราเจอพี่เขาตอนกำลังซ้อมการแสดงวันภาษาไทยที่รร. พี่เขาออกแมนหน่อย แต่ก็เป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างใจดี เรียบร้อย เรามาช่วยงานที่รร.เหมือนกันเลยทำให้เจอพี่เขาวันแรกมันทำให้เราใจเต้นแรง แล้งก็เขิลบอกไม่ถูกเหมือนกัน เราไปขอเฟสกับไอจี พี่เขามา พี่เขาก็ให้น่ะตอนนั้นดีใจมากๆ พอได้มาตอนเย็นก็ทักไปคุยกับพี่เขา พี่เขาก็คุยกับเรา ตอนนั้นคงเป็นเพราะคุยตามมารยาทรึเปล่าก็ไม่รู้สิน่ะคะ แค่คิดว่าพี่เขาคุยก็ดีมากแล้ว หลังจากวันนั้นเราก็คุยกับพี่เขาเกือบทุกวัน แต่ก็เว้นระยะห่างไว้ แปลกน่ะคะก่อนหน้านี้ไม่เคยเจอพี่เขาตอนกินข้าวเที่ยงเลย ทุกวันนี้กลับเจอบ่อยมากๆจน ตกใจ แรกๆก็คิดว่าบังเอิน แต่พอเห็นเขาทุกวันเรายิ่งรู้สึกกลัว กลัวที่จะทัก กลัวที่จะคุยกับพี่เขา แม้แต่มองหน้าเรายังไม่กล้ามองเลยค่ะ รู้สึกต่างกับเวลาคุยกับพี่เขาในเเชทมากๆ เวลาเราคุยกัน เรามักจะชอบถามเชาก่อนบ่อยๆ ชวนเขาคุย กวนทรีนเขาบ้างเป็นบางครั้งแต่พออยู่ใกล้ๆกัน หรือบังเอินเดินผ่าน เรามักจะทำเหมือนไม่รู้จักพี่เขาตลอดเลย พี่เขาเองก็ไม่เคยทักเราก่อนเหมือนกันน่ะคะ คงเพราะพี่เขาไม่ได้คิดอะไรกับเราเลยไม่อยากทัก เราเจอกันตอนเที่ยงแทบทุกวันเลยค่ะ 5วันเจอกันทุกวัน ยกเว้นวันไหนคนเยอะพี่เขาจะไปนั่งอีกที่นึง แล้วก็จะเจอกันตรงร้านค้า แต่ก็เหมือนเดิมค่ะ คือไม่มีใครทักใคร หรือมองหน้ากัน เรื่องทั้งหมดนี้มันมาจากอะไรหรอคะ? เพราะอะไรเราถึงไม่กล้าเจอพี่เขาตรงๆ
ช่วยบอกเราหน่อยได้มั้ย?
#ขอบคุณน่ะคะ ที่เข้ามาอ่านกัน^^